–Ο αναγνώστης πρέπει να πληρώνει ένα τίμημα. Εάν δεν εκτιμά ένα περιεχόμενο, ας μην ασχολείται μαζί του. Κι αν το εκτιμά, ας το δείχνει όσο έντιμα και έντονα πρέπει. Διότι έτσι θα «διωχθούν» οι πολλά μαλακοί, πολλά αμέριμνοι, πολλά «καλοί», αυτοί που έχουν τα ήθη μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων. Έτσι θα «μείνουν» όσοι έχουν ήθη πιο παλιά και πιο Ελληνικά. (Ή τα έχουν χάσει και θέλουν να τα βρουν.)
Ποιο είναι το τίμημα; Το συναισθηματικό κομμάτι των άρθρων. Το ακραίο. Αυτό το οποίο καλεί σε ένα μελλοντικό ή μελλοντικότερο κάλεσμα για ξεσηκωμό (κοινώς επανάσταση). Όσο για τα ιστορικά στοιχεία, είναι γεγονός ότι συνθέτουν μια διαφορετική πραγματικότητα από την κρατούσα (κραταιά). Αυτό δεν κάνει το σάιτ ιστορικό. Έτσι δεν νοιώθουμε την ανάγκη να μοιάσουμε με όσους παραδίδουν ιστορικές διατριβές, «επ’ αγαθώ της κοινωνίας«. Εμείς κάνουμε ένα κάλεσμα στριγγό, για να θυμίζουμε ότι έπρεπε να είχε γίνει από καιρό. Το πλαισιώνουμε με ιστορικά στοιχεία για να αναδείξουμε τις κοινωνικές δυνατότητες των αγώνων που θα ακολουθήσουν.
Σε αυτό το σάϊτ, γίνεται προσπάθεια να μελετηθεί η Δημοκρατία σε βάθος, με προοπτική να βρεθούν λύσεις στα σημερινά προβλήματα της κοινωνίας. Διότι στην Δημοκρατία οι άνθρωποι εκπαιδεύονται για Πολίτες-Οπλίτες. Στην Ολιγαρχία εκπαιδεύονται για Πρόβατα-Δούλοι. Όταν εμβαθύνουμε στις έννοιες, θα ξεκαθαρίσουμε πολλά ομιχλώδη σημεία και θα βάλουμε τις βάσεις μιας υγιούς επικοινωνίας. Ένα βασικό μοτίβο έρευνας θα είναι αυτά των «αντίθετων στοιχείων» όπως:
1ος ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΣ. Τό μάτι συλλαμβάνει τήν αντανάκλαση τού φωτός πάνω στά αντικείμενα καί τήν χορηγεί στόν εγκέφαλο, ο οποίος τήν επεξεργάζεται. Η αντανάκλαση, περνά από διαδικασία διπλής αντιστροφής τού ειδώλου, έως ότου κατακάτσει στήν βάση δεδομένων όπου ανήκει. 2ος ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΣ. Όσο γιά τά Δαρδανέλια, ή Ελλήσποντο, αποτελούν τό πλέον κομβικό σημείο -ΙΣΩΣ- τού πλανήτη, εδώ καί 14.000 χρόνια περίπου. Τότε «έσπασαν τά νερά» τής Λίμνης, δηλαδή υπερχείλησε καί ενώθηκε μέ τήν Μεσόγειο θάλασσα. Έτσι η λίμνη στήν οποία χύνονται οί μεγαλύτεροι ποταμοί τής Ευρώπης, έγινε θάλασσα κλειστή. Η Μαύρη θάλασσα. Από τέτοια φυσικά φαινόμενα, γεννήθηκαν μύθοι όπως τής Τιτανομαχίας καί τής Γιγαντομαχίας, οί οποίοι είναι η περιγραφή τών φυσικών επιδράσεων στήν ανατολική μεσόγειο, μέσα από τήν αντίληψη – τήν «ματιά» – τών τόσο πολύ αρχαίων «πρό-Ελλήνων». {Αυτήν τήν οπτική γωνία, μάς τήν αποδεικνύει επιστημονικά, ο εξαιρετικός γεωλόγος Ηλίας Μαριολάκος, ο οποίος συνέδεσε τά γεωλογικά στοιχεία μέ τόν μύθο καί διεπίστωσε απόλυτη αρμονία καί ταύτιση}. Οί πλημμύρες από τό λιώσιμο τών παγετώνων, κατάφεραν νά αφανίσουν τήν Μέσην Γήν από τήν ..Μεσόγειο καί νά τής αφήσουν μόνον τό όνομα καί κάποιες κορυφές βουνών, δηλαδή τά νησιά τού Αιγαίου. Αυτή η καταστροφή γιά τούς ανθρώπους {αλλά όχι γιά τά ψάρια}, έκανε τούς ναυτικούς πιό ικανούς, τά πλοία μεγαλύτερα καί μεγάλωσε τήν Μεσόγειο, εφόσον μειώθηκε η ξηρά καί προστέθηκε η Μαύρη θάλασσα. Αυτή η ένωση, έφερε πιό κοντά τίς τρείς ηπείρους, αυξάνοντας τόν πόλεμο, τό εμπόριο καί τόν πολιτισμό. {Βλέπε Κριμαϊκούς Πολέμους}. Η Μαύρη Θάλασσα, μεταλλάχθησε σέ Εύξεινο Πόντο καί τό υδάτινο «γεφύρι» μέ τό όνομα Δαρδανέλια, δημιούργησε στίς όχθες του, τήν «απόλυτη» Πόλη. Είναι η μόνη πραγματική καί γι’αυτό δέν χρειάζεται όνομα, όπως Βυζάντιο, Κων/πόλη, Ιστανμπούλ. Αρκεί τό: Πόλη. Τά ονόματα είναι γιά τίς άλλες, οί οποίες είναι περισσότερο ή διαμετακομιστικά κέντρα, ή τουριστικοί προορισμοί, ή κέντρα συσσώρευσης πληθυσμών προκειμένου νά ελέγχονται καλύτερα, ή στρατιωτικά περάσματα, ή κέντρα πολιτιστικά, ή βαρετά μέρη, τά οποία ιδρώνουν γιά νά αποκτήσουν μίαν αίγλη, τήν οποία δέν αξίζουν. Τήν αίγλη ΤΗΣ Πόλης. 3ος ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΣ. Αντίστοιχα μέ τά δύο προηγούμενα παραδείγματα, τό έργο τού Ομήρου, είναι τό καλλιτεχνικό ενδιάμεσο, δύο εξαιρετικών εποχών, γιά τόν ανθρώπινο πολιτισμό.
Ακολουθεί ένας οδηγός δημιουργίας Εταιρείας Δημοκρατών, όπως αυτή λειτουργεί στην Ελλάδα. Επειδή αποτελεί μια ζωντανή και λειοτυργούσα δομή, αλλάζει τον τρόπο λειτουργίας της, ανάλογα με τις αποφάσεις των μελών της. Εάν διαπιστώσετε κάποιο σφάλμα, ή βρείτε καλύτερο τρόπο λειτουργίας, μπορείτε να μας πληροφορήσετε.
Σκοποί της Εταιρείας Δημοκρατών:
Καθώς προσπαθούμε να γνωρίσουμε και να κοινωνίσουμε την ουσία της Δημοκρατίας, παρατηρούμε διάφορους περίεργους φορείς οι οποίοι υποτίθεται ότι κάνουν το ίδιο, αλλά πετυχαίνουν τα ….αντίθετα αποτελέσματα.
Ένας τέτοιος περίεργος φορέας, είναι και το Ίδρυμα Ωνάση.
Καρλ Πόππερ: «Ο μεγαλύτερος εχθρός μιας ανοιχτής κοινωνίας είναι οι μεταφυσικές προτάσεις, εκείνες που δεν μπορούν να κριθούν από την πραγματικότητα. Αν αυτές, μάλιστα, γίνουν πλειοψηφικές τότε οδηγούμαστε στον ολοκληρωτισμό. Δεν υπάρχει επιχείρημα ανατροπής τους. Και ο δρόμος προς τη δουλεία έχει πάρει ιστορικά πολλές μορφές, αλλά πάντα είχε ένα αποτέλεσμα».
Περί Μαρξ:
Πόσο ποιοτικός είναι ο Μαρξ και πόσο καλούς διαφημιστές έχει; Τον γνωρίζουμε γιατί είναι από τους καλύτερους, ή γιατί μας έχει επιβληθεί; Πόσους άλλους τόσο καλούς γνωρίζουμε; Με ποια κριτήρια τους κρίνουμε; Είμαστε τόσο καλοί κριτικοί; Είμαστε τόσο υψηλού επιπέδου; Ή απλά από το πες-πες, εθιστήκαμε και εμείς; Όταν μάλιστα βλέπουμε κομμουνιστές και κομμουνισμένους να ουρλιάζουν βάναυσα, υπάρχει περίπτωση να επηρεαζόμαστε; Από την ένταση και την δύναμη των φωνασκώντων, παρά από το δίκαιό τους;
[Λένιν] + (Ελληνικός Κομμουνισμός).
Ο Στάλιν, ήταν μαζικός εγκληματίας. Αυτό το παραδέχονται μέχρι και οι ΚΚΕδες, παρότι έχουν στο «Σπίτι του Λαού» τρίχες από το μουστάκι του. Οι απανταχού Κομμουνιστές και Κομμουνισμένοι όμως, κάνουν την πάπια για τα εγκλήματα του «Αγίου Λένιν». Εννοείται δε, ότι δεν διανοούνται κακές σκέψεις για τον Θεό τους: Τον Κάρλ Μαρξ. Διότι έτσι είναι με τις θρησκείες. Κάποιοι είναι στο απυρόβλητο, εκτός κριτικής. [Όσοι δεν είμαστε θρησκόληπτοι, ας μάθουμε κάτι παραπάνω.]
Έτσι οι 100% απαντούν: Ο Στάλιν ήταν δολοφόνος, αλλά ούτε 20% δεν λέει: ο Λένιν ήταν δολοφόνος. Επίσης πολλοί μπορεί να θίξουν μόνοι τους την εγκληματικότητα του Στάλιν, αλλά κανένας του Λένιν (μόνον με το τσιγκέλι και ούτε καν..). Κανένας δεν θίγει τον Άγιο Κωνσταντίνο της Κομμουνιστικής Θρησκείας. Δηλαδή, δεν θίγει την Αλήθεια γύρω από αυτόν. Π.χ.: Πούλησε την πατρίδα του Ρωσία, στους χρηματοδότες του Γερμανούς, βγάζοντάς την από τον Πρώτο(1ο) Παγκόσμιο Πόλεμο, για να την ρίξει στον δεύτερο(2ο) πιο αιματηρό εμφύλιο της Ιστορίας της . [Ο πρώτος ήταν η ολοσχερής σφαγή την οποία υπέστησαν οι Ρώσοι κατά την διάρκεια του εκχριστιανισμού τους, από την άρχουσα τάξη τους, μετά από διαταγές των Βυζαντινών(=Ρωμανών). Όσοι δεν έγιναν χριστιανοί σφαγιάστηκαν ανελέητα]. Άσκοπη δολοφονία των παιδιών του Τσάρου, άσκοπος Εμφύλιος με Μενσεβίκους, Κερενσικούς κ.α. Ρώσους. Άσκοπες μαζικές δολοφονίες και μαζικές εξορίες στην Σιβηρία. Αντέγραψε τους Τσάρους που σκότωναν, αλλά τους ξεπέρασε σε μαζικές δολοφονίες. Αποτέλεσμα να σκοτώσει ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟΥΣ από όσους σκότωσαν όλοι οι Τσάροι μαζί! [1533 (Ιβάν ο Τρομερός)-1917(Νικόλαος Β’ Ρομάνοφ)]. Ενώ ο «φιλικά προσκείμενος» Μαξίμ Γκόρκι, τον βαφτίζει «Σκεπτόμενη Λαιμητόμο», ο Λένιν έχει «αγιοποιηθεί» πλήρως, από Πιστούς Κομμουνιστές και Ρομαντικά Υποταγμένους Κομμουνισμένους.
Η Δημοκρατία αποτελεί κανόνα βίου και όχι αναλύσιμη έννοια. ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ.
Δημοκρατία είναι αυτό που όρισαν αυτοί που την έφτιαξαν, δηλαδή οι Αρχαίοι Έλληνες. Δημοκρατία ΔΕΝ είναι οτιδήποτε άλλο.
Σκοπός, άρα, του παρόντος άρθρου είναι να περιγράψει την Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία. Υπάρχουν δύο μεγάλα προβλήματα σε αυτήν την προσπάθεια: Το ένα είναι ότι το υλικό που έχουμε, αποτελείται κατά 99% από κείμενα Ολιγαρχών και Ολιγαρχικών. Είναι δε ολοφάνερη η προσπάθειά τους να μειώσουν και να συκοφαντήσουν την Δημοκρατία. Αλλά ακόμη και όσοι αναγνώστες το κατανοούν αυτό, είναι αδύνατον να υπολογίσουν το πόσο η μιζέρια και το ψέμα σκοτώνουν και αφανίζουν το τελικό ζωντανό αποτέλεσμα. Ίσως η σύγκριση ανάμεσα στην Αφροδίτη της Κνίδου και το Τέρας του Φρανκενστάϊν αποτελεί ένα έντιμο παράδειγμα, το οποίο φανερώνει την διαφορά! Διότι το παλλόμενο αριστούργημα της Δημοκρατίας όταν ζούσε, έφτιαχνε Πολιτισμό που στα μάτια μας φαντάζει ανυπέρβλητος, παρότι ψήγματα διαθέτουμε μόνον. Τώρα, οι καλύτεροι του σήμερα, πιάνουν τα κουρέλια του χτες και προσπαθούν «ν’αναστήσουν» μια μικρή πτυχή της Δημοκρατίας. Κι όταν αυτό το κατορθώνουν με πολύ κόπο, μελέτη και μοναξιά, βλέπουν το λεπτεπίλεπτο και ευαίσθητο έργο τους να χάνεται μέσα στο απέραντα εχθρικό και τοξικό περιβάλλον. Το δεύτερο πρόβλημα είναι τεράστιο, φαντάζει ανυπέρβλητο στην παρούσα φάση, δύσκολα το συλλαμβάνει η αντίληψη του ανθρώπου και δύσκολα αναλύεται επαρκώς. Θα το περιγράψουμε με δύο λέξεις: Κοινωνική Δυνατότητα (συλλογικό ασυνείδητο, κοινωνικές ηθικές, κλπ). Η δική μας Κοινωνική Δυνατότητα δεν μας επιτρέπει να αντιληφθούμε την δική τους. [Θα αφήσουμε την ανάλυσή του (προς το παρών)]. Καθώς λοιπόν, η Δημοκρατία είναι ένα κοινωνικό-πολιτικό σύστημα, αρκετά πολύπλοκο (πολλοί άνθρωποι-πολλές σχέσεις) και συνεχώς εξελισσόμενο-αυτορρυθμιζόμενο, είναι λογικό η μελέτη του από άτομα ή ομάδες που ζουν έναν «αντίθετο» τρόπο ζωής να είναι μερικός, αποσπασματικός, διαστρεβλωτικός και κουραστικά αντιφατικός.
Είναι γνωστό ότι η Δημοκρατία είναι «άγνωστη». Δεν υπάρχει κοινά αποδεκτός ορισμός ή χαρακτηριστικά της. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν χιλιάδες μελέτες, με χιλιάδες ορισμούς και αντίστοιχα χαρακτηριστικά. [Είναι και αυτός ένας τρόπος να συνεχίζει να παραμένει άγνωστη]. Το πρόβλημα δεν έγκειται στον πλουραλισμό των απόψεων ο οποίος είναι θεμιτός. Έγκειται στην «αναποφασιστικότητα» των κοινωνιών να υιοθετήσουν μια στάση, να απορρίψουν τις υπόλοιπες και να προχωρήσουν σε υλοποίηση, σε πράξη με βάση αυτήν τους την άποψη, την δόξα. Ας ασχοληθούμε αρχικά, με την Δημοκρατία ως έννοια λεκτική. Αρχή Σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις.
Αρχή Σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις.
Θρησκόσοφος: Όρος ο οποίος εφευρέθηκε το 2016 στην Ελλάδα, από Έλληνες για να καταδείξει όντα τύπου: «Άνθρωποι-Μουλάρια». Όπως δηλαδή, τα μουλάρια γεννιούνται από την ένωση ανόμοιων ζώων: [αλόγων+γαϊδουριών], έτσι και οι Θρησκόσοφοι ενώνουν μέσα στο κεφάλι τους δύο αντίθετα πράγματα: Την Φιλοσοφία και την Θρησκεία.
Εισαγωγή: Στην σημερινή εποχή –εποχή μοναχικών υπέρ/ηρώων- φαίνεται να λείπει ο Ηγέτης σε κάθε τι. Άρα και στην Φιλοσοφία. Λόγω της λανθασμένης οπτικής μας γωνίας, αποκτάμε μια στρεβλή εικόνα της πραγματικής Ζωής, ή μια φανταστική Ζωή που δεν συναντιέται ποτέ με την πραγματικότητα. Αυτό που λέει ο Λαός: «Ή στραβός είναι ο γυαλός, ή στραβά αρμενίζουμε». Ας δούμε μια άλλη οπτική γωνία, μήπως μας αρέσει περισσότερο από την τωρινή.
Στην Φιλοσοφία, σημαντικό ρόλο παίζει ο Μαθητής. Ας εξετάσουμε αυτήν την σπουδαιότητα.
Πολύ μελάνι και δάση χαρτιού έχουν καταναλωθεί μέχρι σήμερα για χάρη της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας. Άλλοι αναλυτές, προσεγγίζουν το θέμα με απέραντο θαυμασμό που ξενίζει και –ενίοτε- δημιουργεί αντιδράσεις. Άλλοι με φανερή εχθρότητα και κυρίαρχα επιχειρήματα του τύπου: «τα πήραν από άλλους, πιο παλιούς, Ανατολίτες, Φοίνικες, Κινέζους, Ινδούς, Πέρσες, Βαβυλώνιους, Αιγύπτιους..κλπ.κλπ». Όμως μόνη της η τόση ενασχόληση μαρτυρά μια αξεπέραστη ποιότητα όσον αφορά το τελικό προϊόν, παρότι το ίδιο το προϊόν …λείπει. Σπαράγματα μόνον υπάρχουν, ξεφτισμένα και αλλοιωμένα όχι μόνον από τον χρόνο, αλλά και την επιρρέπεια των επόμενων γενεών να συμβάλλουν με τα προσωπικά τους σχόλια, εντυπώσεις και …ηθελημένες αλλοιώσεις, στην ανθρώπινη εξέλιξη. «Είναι δεκτό να ενυπάρχει μέσα σε κάθε μεταφορά και ο Φόρος(σπόρος) του μεταφορέα».
