
Αριστείδης ο Δίκαιος.
(Μέσα 6ου αι.- 467;) Πατήρ: Λυσίμαχος (επιφανής, όχι πλούσιος). Μετά την κατάλυση των Πεισιστρατιδών, γίνεται οπαδός του Κλεισθένη. Στην Μάχη του Μαραθώνα (490), είναι στρατηγός της φυλής του (Αντιοχίδος φυλής, Δήμου Αλωπεκής), και δεύτερος στρατηγός στην ιεραρχία μετά τον Μιλτιάδη. Αυτός και η φυλή του, μαζί με τον Θεμιστοκλή και την Λεοντίδα φυλή, είχαν το δύσκολο έργο να βρίσκονται στο αδύναμο κέντρο (μόνο με ψιλούς) της Αθηναϊκής παράταξης, για να παρασύρουν τους Πέρσες.
Ο Αριστείδης και η φυλή του έμειναν στο πεδίο της μάχης μετά την Νίκη, για να προσέχουν το μέρος, τους τραυματίες, τους νεκρούς και τους θησαυρούς των Περσών. Οι υπόλοιποι πήγαν στο Φάληρο για να προλάβουν την απόβαση των Περσών, οι οποίοι έκαναν τον κύκλο της Αττικής με τα καράβια τους.
Ενώ βρισκόταν αρχικά στην ίδια πολιτική εταιρεία με τον Θεμιστοκλή (αυτήν που επρόσκειτο στους Δημοκρατικούς -εφόσον μάλλον- έλαβαν μέρος και στις επαναστατικές μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη), φεύγει και γίνεται αρχηγός της Ολιγαρχικής παράταξης.
Αυτή η αλλαγή, πρέπει να κριθεί με ψυχραιμία. Υπάρχει φυσικά και η άποψη ότι τσακώθηκαν οι δύο συνέταιροι για το ίδιο όμορφο αγόρι, κάτι πολύ συνηθισμένο εκείνα τα χρόνια. Από την άλλη τα πράγματα με αυτούς τους δύο ήταν πάντα πολύ σοβαρά και ποτέ δεν διολίσθησαν από επιπολαιότητα. Δεν έμειναν γνωστοί στην Ιστορία ως πούστηδες, αλλά ως πετυχημένοι Πολιτικοί και Στρατιωτικοί και Διπλωμάτες. Άρα έχουμε χρέος να μείνουμε σε αυτά τα ιστορικά γεγονότα. Υπάρχει ένα Νήμα, πολύ πετυχημένων προσωπικοτήτων (Κλεισθένης, Θεμιστοκλής, Εφιάλτης, Περικλής), οι οποίοι πήραν την σκυτάλη της Δημοκρατίας ο ένας από τον άλλον, πέτυχαν κάνοντας απανωτές μεγαλειώδεις καινοτομίες και δημιουργήθηκε ο περίφημος Αθηναϊκός Πολιτισμός, η διαφορά πού λέμε. Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε ότι όλοι αυτοί βρίσκονταν σε πολλές ομάδες, μικρές (πολιτικές εταιρείες), μεσαίες (γένη, φυλές κ.α.), ή μεγάλες (πόλις-κράτος), αλλά και τις εξωτερικές επιρροές από συμμαχίες, αμφικτυωνίες, συμφέροντα ολιγαρχών-δημοκρατών για κάθε πόλη-κράτος, μαζικές διακρατικές συμφωνίες οι οποίες συνέβαιναν κατά την διάρκεια Ολυμπιακών αγώνων, Νέμεα, Ίσθμια κ.α., αποικίες όλων αυτών (Μεγάλη Ελλάδα, Αφρική, Ασία, Β.Ευρώπη) και εχθροί (π.χ. Πέρσες, Καρχηδόνιοι, Φοίνικες, κ.α.) καταλαβαίνουμε πόσο περίπλοκο γίνεται να κρίνουμε «ΣΩΣΤΆ», όλην αυτήν την Ιστορία. Από την άλλη μεριά, ακριβώς λόγω της πολυπλοκότητας της κατάστασης, μπορούμε να βρούμε ένα πολιτιστικό και ηθικό (ή ανήθικο πλούτο), ο οποίος θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε και τα πιο απλά περιστατικά της Ιστορίας. Αρκεί να τα προσεγγίσουμε σωστά, δηλαδή δίκαια και ειλικρινά. Κάθε ελληνικός πόλεμος, επανάσταση, εμφύλιος, πού δεν έχει λυθεί (και από μας τους Νεοέλληνες, δεν έχει λυθεί κανένας, γιατί δεν έχουμε τα κότσια-φόντα), καταλήγει στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Άπαξ και λυθεί αυτός, λύνονται όλα τα ιστορικά μας προβλήματα. Με τόση εμπειρία, μπορούμε εύκολα να λύσουμε και τα επόμενα και τα τωρινά μας. Αυτό είναι το πραγματικό και ουσιαστικό ζητούμενο. Ας επιστρέψουμε, λοιπόν, στο κομμάτι της ανάλυσης, στο οποίο πρέπει να γίνει κατανοητό, πριν συνεχίσουμε, ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, εκπροσωπούσαν και άλλους και οι ενέργειές τους, ήταν αποτέλεσμα ομαδικής προσπάθειας. π.χ.: την Ακρόπολη δεν την έχτισε ο Περικλής. Ομάδες καλλιτεχνών, φιλοσόφων, πολιτών συνέβαλαν με πολλές ώρες σκέψεων, ανταλλαγής απόψεων, συμποσίων, συνεργασιών. Το όνομα Περικλής, αφορά τον «παραγωγό», τον εμφανιζόμενο ως τελικό συντονιστή, τον «κατάλληλο άνθρωπο». Σε αυτά τα πλαίσια, δεν έχουμε δικαίωμα να μην αναρωτηθούμε:
Μήπως ο Αριστείδης και ο Θεμιστοκλής, δύο συνεργάτες, πετυχημένοι, έξυπνοι, φιλόδοξοι και με κοινό όραμα για το καλό της πατρίδας τους, της Αθήνας, συνεργάστηκαν περισσότερο από όσο έχει ακουστεί μέχρι στιγμής; Μήπως την έφεραν σε όλους;
Εξηγούμαστε: Καταρχήν, ξεκίνησαν ως συνεργάτες, μεταξύ τους και συνεργάστηκαν και με τον Κλεισθένη στην μεγαλύτερη θεσμική επανάσταση, μετά την Νομοθεσία του Σόλωνα:
Την δημιουργία των 10 φυλών, η οποία αποδόμησε τις λειτουργίες του Ολιγαρχικού Κράτους ως είχαν και το έβαλε σε εντελώς διαφορετικές και δημοκρατικότερες βάσεις. Αυτό είτε το έκαναν γιατί ήταν πραγματικοί Δημοκράτες, από πεποίθηση και στάση ζωής, είτε το έκαναν γιατί τους συνέφερε να βασιστούν στον Λαό και στον Δήμο, γιατί οι θέσεις των «Αριστοκρατών» ήταν «πιασμένες». Πάντως το έκαναν.
Με επιχειρήματα, με όραμα και ΚΥΡΊΩΣ, πετυχημένα. Ποιος πουλάει ένα τέτοιο έργο, αφού το κάνει; Ο Θεμιστοκλής αυτοκτόνησε για να μην προδώσει τον εαυτό του και το έργο του, που ήταν η υπεράσπιση της πατρίδας. Έτσι λειτούργησε και ο Αριστείδης. Δεν ταιριάζει μικροπολιτική και μικροσυμφέρον σε αυτούς τους δύο. Μήπως η φυγή του Αριστείδη, από την δημοκρατική παράταξη, και η ένταξή του στην ηγεσία(!) της αριστοκρατικής παράταξης, ήταν άλλο ένα από τα δαιμόνια κόλπα του Θεμιστοκλή; Λέμε τον Θεμιστοκλή, χωρίς να ξέρουμε ποιος μπορεί να το σκέφτηκε, γιατί αυτός θεωρείται ο μεγαλοφυής νους. Όμως ο Αριστείδης το έκανε. Πολύ πετυχημένα καθώς ήταν και συγγενής του Κίμωνα από την πλευρά του πατέρα του. Η «θυσία του Αριστείδη», δηλαδή ο εξοστρακισμός του, ήταν ένας απαραίτητος κλυδωνισμός στο καράβι που λέγεται Αθήνα. Μέχρι τότε δέσποζε ο αγροτικός τρόπος ζωής και εκεί βρίσκονταν τα κύρια συμφέροντα των πλούσιων ολιγαρχών, με το τεράστιο ποσοστό των δούλων και των γαιών. Ταυτόχρονα όμως, η τάξη των εμπόρων απαιτούσε όλο και περισσότερα δικαιώματα από την εποχή του Σόλωνα. Αυτή ήταν η πιο δυνατή στιγμή τους.
Έπρεπε να νικήσουν και να αλλάξει ο τρόπος ζωής και γιατί τα καράβια ήταν απαραίτητα λόγω του Περσικού κινδύνου. Το όλο ζήτημα ήταν πόσος χρόνος θα χρειαζόταν μέχρι να πεισθεί αρκετός κόσμος, ώστε να υλοποιηθεί το ναυτιλιακό σχέδιο του Θεμιστοκλή. Ο χρόνος ήταν πολύτιμος και ο Αριστείδης ανέλαβε τον ρόλο του «κακού». [Τον Θεμιστοκλή δεν τον εξόρισε αυτός, αλλά ο Κίμων ο οποίος ήταν πραγματικός ολιγαρχικός και ο Ξάνθιππος για να ανοίξει την πολιτική λεωφόρο για τον γιόκα του τον Περικλή].
Το 489-488 γίνεται επώνυμος άρχων και «χαλάει» τα σχέδια του Θεμιστοκλή. Όμως είναι μια χρονιά μετά την μάχη του Μαραθώνα, και οι Ολιγάρχες ουρλιάζουν: «Εμείς είμαστε κι άλλοι δεν είναι. Εμείς διώξαμε τους Πέρσες. Γι’αυτό, σεις φτωχοί, ταπεινά σταθείτε στην άκρη, να σας διοικούμε εμείς οι άξιοι«. Ο Άρειος Πάγος, αποκτά υπερεξουσίες, η Δημοκρατία είναι σε καταστολή, χρειάζεται χρόνος.
Το 484 εξοστρακίζεται ο Αριστείδης και διαλέγει τόπο παραμονής την Αίγινα. Μπορεί να «πρόσεχε» τους εχθρούς της Αθήνας και φίλους των Περσών Αιγινίτες, από τους οποίους οι Σύμμαχοι είχαν απαγάγει νέους επιφανών οικογενειών, ώστε να μην «μηδίσουν».
[Μετά την Ναυμαχία της Σαλαμίνας δόθηκε το πρώτο βραβείο ανδρείας σε Αιγινίτικο καράβι]. Το 480 μετά από μια συγκλονιστική Οδύσσεια (Τέμπη, Αρτεμίσιο, Θερμοπύλες), έρχεται η ώρα της αλήθειας, η ώρα της Σαλαμίνας. Ο Θεμιστοκλής με την ομάδα του αναγκάζουν Συμμάχους και Πέρσες, να «στριμωχτούν» στα περίφημα στενά. Ο Αριστείδης, καλεσμένος από την αμνηστία, την οποία παρείχε στους εξόριστους ο Θεμιστοκλής, εμφανίζεται διασπώντας τον περσικό κλοιό, ενημερώνει τον Θεμιστοκλή για τις θέσεις των Περσών, αποβιβάζεται στην Ψυτάλλεια και με άλλους Αθηναίους ξεπαστρεύουν την επίλεκτη φρουρά του Ξέρξη. Μετά την περιφανή νίκη, ο κεντρικός ήρωας Θεμιστοκλής, θεωρείται αόρατος από όλους, ακόμα και από τους Αθηναίους (πλην Λακεδαιμονίων).
Όμως την θέση του Ήρωα έχει ο Αριστείδης(!). Ο άνθρωπος που ήταν ταμίας του Ναού της Αθηνάς. Ο δεύτερος Στρατηγός της Μάχης του Μαραθώνα. Ο φύλακας των λαφύρων της Μάχης του Μαραθώνα. Ο Ήρωας της Ψυτάλλειας. ΑΡΙΣΤΕΊΔΗΣ Ο ΔΊΚΑΙΟΣ.
Μάχη της Ιμέρας.
Είτε για να ξεμπερδέψουμε τα πράγματα, είτε για να τα μπερδέψουμε, είτε για να δώσουμε τροφή για σκέψεις και αναλύσεις, θα αναφέρουμε, ότι την ίδια αυτήν μέρα, της πιο λαμπρής και περιφανούς νίκης των Ελλήνων (την οποία, όλοι προσπερνούν για κάποιον λόγο), συνέβη ένα άλλο εξίσου αξιοσημείωτο γεγονός, το οποίο αποδεικνύει την σαπίλα των «επίσημων» ιστορικών: Την ημέρα της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας, έγινε και η Μάχη της Ιμέρας !!!!
Εκεί στην Σικελία, την Μεγάλη Ελλάδα, την πλημμυρισμένη από ελληνικές αποικίες, οι Καρχηδόνιοι, μετά από συνεννόηση με τον Ξέρξη μαζεύουν ένα τεράστιο στρατό και στόλο από Αφρική και Ευρώπη και επιτίθενται στην Ιμέρα. Έτσι δεν θα μπορούσαν οι Έλληνες της Σικελίας να βοηθήσουν τους Έλληνες της μητρόπολης ενάντια στον Ξέρξη, ούτε το αντίθετο. Καλή η σκέψη, αλλά οι Έλληνες απέδειξαν ότι η οριακή νίκη της Σαλαμίνας δεν ήταν τυχαία. Διότι και η μάχη της Ιμέρας, ήταν μια εξίσου δραματική και οριακή νίκη των Ελλήνων ενάντια στους υπεράριθμους αντιπάλους τους. Ο τύραννος Γέλων των Συρακουσών, σαν άλλος Θεμιστοκλής, κατόρθωσε να ξε-Γελά-σει τους Καρχηδόνιους και να κατασφάξει τον καρχηδονιακό στρατό και στόλο, με τον επικεφαλής στρατηγό Αμίλκα να καίγεται στα κάρβουνα της θυσίας του.
[Όπως θα δούμε αμέσως πιο κάτω και η μάχη των Πλαταιών, ήταν μια οριακή και δραματική νίκη των Ελλήνων. Οπότε;]
Εν τω μεταξύ ο Ξέρξης φεύγει, αλλά αφήνει τον γαμπρό του Μαρδόνιο, με πολύ στρατό ικανό να νικήσει τους Έλληνες. Ο Μαρδόνιος προτείνει στους Αθηναίους συμμαχία. Την αρνητική απάντηση, θα του την δώσει ο Αριστείδης. Το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου (479), η σύγκρουση με τους Πέρσες, μεταφέρεται στις Πλαταιές. Ο στρατηγός της Αθήνας είναι ο Αριστείδης. Ο Θεμιστοκλής είναι εξαφανισμένος. Δεν τον παίζει κανένας. Γίνονται πάλι τα μύρια-όσα, όπως και στην Σαλαμίνα, κυρίως μεταξύ Σπαρτιατών και Αθηναίων αυτήν την φορά, για να επαναληφθεί το: «οι Έλληνες, αρνούνται και φοβούνται την συνεννόηση». Εφόσον κινδύνευσε από αυτά η έκβαση της μάχης, εμφανίστηκε ο Αείμνηστος. Ή Αρίμνηστος. Εδώ επιβάλλεται μια μικρή διακοπή. Αυτός ο Σπαρτιάτης, σκότωσε τον Μαρδόνιο και στην ουσία έβαλε ταφόπλακα στις ελπίδες των Περσών, οι οποίοι από φαβορί, κατέληξαν κυνηγημένοι και σφαγμένοι. Καθότι ήξεραν ότι δεν είχαν καμία δουλειά στην Ελλάδα. Απλά, είχαν μάθει να υπακούν τυφλά σε έναν αρχηγό, ο οποίος στην περίπτωσή τους λεγόταν Μαρδόνιος.
[Πάντως ο Αείμνηστος, σκοτώθηκε αργότερα, μαζί με 300(!) ακόμη Σπαρτιάτες σε μάχη, στην Στενύκλαρον της Μεσσηνίας. (άραγε από Μεσσήνιους είλωτες που ξεσηκώθηκαν; ή στα πλαίσια καμμιάς Κρυπτείας;)].
Όχι ότι δεν προηγήθηκαν και περιστατικά όπως αυτό του Ολυμπιόδωρου, ο οποίος με 300 (α)λογάδες Αθηναίους, τσάκισαν το περσικό ιππικό και σκότωσαν τον αρχηγό του Μασίστιο. ΚΛΑΣΣΙΚΆ, μετά την μάχη, σφάχτηκαν για το Αριστείο. Πέρασε τελικά του Κορίνθιου Κλεόκριτου, ο οποίος πρότεινε να δοθεί στους Πλαταιείς. Έφτιαξαν Ναό του Διός του Ελευθερίου. Θέσμισαν ετήσια γιορτή και επινίκια και κάθε 4 χρόνια αγώνες και αθλήματα. Τότε φτιάχτηκε Συμμαχική Δύναμη 10.000 πεζών, 1.000 ιππέων, 100 τριήρεων, προς υπεράσπιση της πατρίδος. Ήταν συνέχεια της εν τω Ισθμώ , ΟΜΑΙΧΜΊΑΣ. Τα λάφυρα χωρίστηκαν στα 3:
για τους Θεούς, τους στρατηγούς, τους στρατιώτες. Ταυτόχρονα ο ελληνικός στόλος, νικά στην Μυκάλη τους Πέρσες με επικεφαλής τον Ξάνθιππο τον Αθηναίο και τον Λεωτυχίδη τον Σπαρτιάτη.
477: Ίδρυση Αττικοδηλιακής συμμαχίας. Όροι:
-Τακτή οικονομική εισφορά κάθε μέλους, κάθε χρόνο, [σύνολο:460 τάλαντα] ή παροχή τριήρεων, υπό τις διαταγές των Αθηναίων.
– Τους θησαυρούς χειρίζονταν οι Ελληνοταμίαι, τις επιχειρήσεις χειρίζονταν οι Αθηναίοι.
– Η ομοσπονδία περιελάμβανε 300 πόλεις, υπό 5 διοικήσεις, φόρους καλούμενους. (Ιωνικόν, Καρικόν, Νησιωτικόν, Θράκιον και Ελλησπόντιον).
Ποιός προϊσταται και επίσταται και αποφασίζει για το τι πρέπει να δώσει έκαστη από τις 300 πόλεις; Ποιός άλλος από τον Αριστείδη τον Δίκαιο; Ποιοί συμφώνησαν; ΟΛΟΙ!!!!
Τώρα γιατί εμείς μαθαίνουμε τα τελευταία 100 χρόνια ότι ήταν δίκαιος γιατί έγραψε το όνομά του σε κεραμικό και εξοστρακίστηκε, αυτό πρέπει κάποτε να το ρωτήσουμε στο υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων και στους παχουλούς Ακαδημαϊκούς και Πανεπιστημιακούς Ταγούς.
Ο Αριστείδης πέθανε καθώς ασχολούνταν με το γιγαντιαίο έργο της οργάνωσης της Α’ (πρώτης) Αθηναϊκής Συμμαχίας, ίσως στον Εύξεινο Πόντο. Τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Αθήνα και θάφτηκαν στο Φάληρο, δημοσία δαπάνη. Η πόλις των Αθηνών, προίκισε τις κόρες του και αποζημίωσε τον γιό του Λυσίμαχο. Δεν έβλαψε την πατρίδα του.