Θεμιστοκλής ο Μέγας.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ:
Όπως η Ακρόπολη, αποτελεί το κορυφαίο δείγμα του Αθηναϊκού πολιτισμού, ο οποίος αποτελεί το κορυφαίο δείγμα του Ελληνικού πολιτισμού, ο οποίος αποτελεί το κορυφαίο δείγμα του Παγκόσμιου πολιτισμού, έτσι και ο Θεμιστοκλής αποτελεί την κορυφαία προσωπικότητα του αρχαίου κόσμου, ενδεχομένως και του νέου. Ο Θεμιστοκλής, για κάποιους λόγους είναι μέλος της κοινότητας των «παραγκωνισμένων προσωπικοτήτων». Όμως, το έργο του και μόνο, είναι τόσο τεράστιο και ανυπέρβλητο, ώστε γίνεται φανερόν ότι έχουμε κάποια προβλήματα -σαν κοινωνία- εφόσον δεν κάνουμε το παν για να το αναδείξουμε.
Πιό συγκεκριμένα:

Δεν προσέχουμε για κάποιους λόγους τον ηγέτη (Θεμιστοκλή), της πετυχημένης αμυντικής προσπάθειας των Ελλήνων, αλλά προσέχουμε, τον ηγέτη (Αλέξανδρο) της αντίστοιχης επιθετικής προσπάθειας. Το μαγαζί με την επωνυμία αρχαία Ελλάδα, (ονομασία η οποία δεν ίσχυε τότε!!!) έφτιαξε πολιτισμό όταν αμύνθηκε και νίκησε. Όταν επιτέθηκε και νίκησε, έχασε τον πολιτισμό και ξεκίνησε την βαρβαρότητα. Γίναμε ίδιοι με τους Πέρσες, δούλοι μιας τεράστιας αυτοκρατορίας, χωρίς αρχές.
Ίδιοι Δούλοι από τότε μέχρι σήμερα (μόνον η ταμπέλα άλλαζε):
Ελληνική αυτοκρατορία, Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, Βυζαντινή αυτοκρατορία(;) , Οθωμανική αυτοκρατορία, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου.
Ο Θεμιστοκλής, αποτελεί το πιό φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση της πετυχημένης παιδείας των Αθηνών. Γεννημένος περί το 527, υπήρξε φαινόμενο μαθητή, σε μια παιδεία την οποία έχτισε με τους Νόμους του ο Σόλων από το 592 περίπου. Υπερείχε των συνομιλίκων του σε οξύνοια, διαύγεια πνεύματος, ταχύτητα και ευστοχία κρίσεων. Ας δούμε το ιστορικό πλαίσιο της εποχής:

-Το 510 διώχνονται οι Πεισιστρατίδες.

Το 507 επανέρχεται ο Κλεισθένης από εξορία και αρχίζει το μεταρρυθμιστικό του έργο.

Το 499 ο Αρισταγόρας και οι Πέρσες πολιορκούν την Νάξο.
Αργότερα ο Αρισταγόρας, εμπνευστής της Ιωνικής Επανάστασης (ένωσε τις Ιωνικές πόλεις της Μ. Ασίας με δημοκρατικούς θεσμούς, χάρις των οποίων παραιτήθηκε, ζήτησε βοήθεια από Σπάρτη και Αθήνα), επιτέθηκε στους Πέρσες με την βοήθεια Αθηναίων (20 τριήρεις) και Ερετριέων ( 5 τριήρεις). Έκαψε τις Σάρδεις (498) για να λυθεί η πολιορκία της Μιλήτου από τους Πέρσες, αλλά το 494 μετά την ήττα των Ελλήνων στην Ναυμαχία της Λάδης, κατελήφθη η Μίλητος.

themistokles_athensΟ Θεμιστοκλής μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, χτίζει μια εξαιρετική φήμη σαν δικηγόρος και επιδιαιτητής στην υπηρεσία του Λαού.
Έχει φτιάξει πολιτική εταιρεία, στην οποία συμμετέχει και ο Αριστείδης (ο Δίκαιος).
Μπορεί να είχε έρθει σε επαφή και συνεργασία με τον Αρισταγόρα, καθώς η εταιρεία του είχε σύνθημα της τον πόλεμο εναντίον των Περσών.
Είναι γνωστό ότι χρηματοδότησε  τον τραγικό ποιητή Φρύνιχο, για να γράψει το φημισμένο έργο του: «Μιλήτου Άλωσις«. Οι Αθηναίοι έβαλαν τα κλάματα και αποφάσισαν να εκστρατεύσουν, σε βοήθεια της Ιωνικής Μιλήτου, παλιάς αποικίας τους.
(Πάντως στον Φρύνιχο «έριξαν» πρόστιμο για γκρίζα διαφήμιση,  1.000 δραχμές,  ποσό τεράστιο).

-Το 493 ο Θεμιστοκλής γίνεται επώνυμος άρχων.
Το γνωστότερο έργο του ήταν να πείσει τους Αθηναίους να κατασκευάσουν ένα νέο λιμάνι, τον ΠΕΙΡΑΙΆ. Μέχρι τότε ήταν το Φάληρο. Αυτή η κίνηση άλλαξε την δυναμική της Αθήνας και επηρέασε όλον τον αρχαίο κόσμο. Μπορούμε να πούμε ότι πρακτικά, αυτή η κίνηση έκανε την διαφορά η οποία δημιούργησε όλον αυτόν τον πολιτισμό. Ήταν το υπόβαθρο πού σήκωσε το εμπόριο, πάνω στο οποίον άνθισε ο πολιτισμός, ο οποίος άφησε άναυδον, όλον τον κόσμο. [εδώ να αναφέρουμε ότι ο Μιλτιάδης, ήταν αντίθετος, στην δημιουργία του νέου λιμανιού!].

ΠΑΡ’ΕΝΘΕΣΗ-ΕΝΗΜ’ΕΡΩΣΗ: [Κίμων ο Κοάλεμος (ανόητος):  Σύγχρονος του Πεισίστρατου, πλούσιος αριστοκράτης, πατέρας του Μιλτιάδη, παππούς του Κίμωνα. Ασχολούνταν με κυνήγι, ιπποδρομίες, γλέντια, τόσο πολύ, ώστε ονομάστηκε ανόητος (Κοάλεμος). Νίκησε 3 φορές στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στις ιπποδρομίες.
Την πρώτη φορά (532), τον εξόρισε ο Πεισίστρατος, γιατί φοβήθηκε την δόξα του. Την δεύτερη φορά(528), χάρισε το βραβείο στον Πεισίστρατο για να του επιτρέψει να επιστρέψει στην Αθήνα.
Την τρίτη φορά(524), τον σκότωσαν οι γιοί του  Πεισίστρατου, «παρά τω πρυτανείω της πόλεως» γιατί φοβήθηκαν την δόξα του.

Μιλτιάδης (γιος του προηγουμένου):  Αφού έζησε σαν βασιλιάς σε κάποια θρακική φυλή, εργασία  την οποία ανέθεσε στον θείο του το Μαντείο των Δελφών (αχ, αυτό το δημόσιο!), διώχτηκε από τους Πέρσες και με 3 ή 5 πλοία και τους θησαυρούς του, ξανάρθε στην Αθήνα. Μετά την μάχη του Μαραθώνα, δοξάστηκε όσο κανείς.
Κατευθείαν ο γιος του Ανόητου, πιέζει την Εκκλησία του Δήμου, να του δοθούν καράβια να εκστρατεύσει κατά της Νάξου και της Πάρου. Η δικαιολογία ήταν ότι η Πάρος μήδισε (πήγε με τους Πέρσες). Στην Νάξο νίκησε. Στην Πάρο έχασε. Ακολούθησε δίκη με κατήγορο τον Ξάνθιππο (πατέρα του Περικλή), όπου κατηγορήθηκε ότι έκανε τον πόλεμο για λόγους αντεκδίκησης, εναντίον του ηγέτη της Πάρου ο οποίος τον συκοφάντησε στον Δαρείο, με τον οποίο είχε εξαιρετικές σχέσεις! Καταδικάστηκε σε θάνατο αρχικά, και σε πρόστιμο 50 ταλάντων. Στην δίκη πήγε σε φορείο, λόγω γάγγραινας από βέλος, από την πολιορκία της Πάρου. Πέθανε στην φυλακή, καθότι δεν είχε τα χρήματα].

Έτσι φτάνουμε στο καλοκαίρι του 490, στην περίφημη Μάχη του Μαραθώνος. Ο Δαρείος ήταν αποφασισμένος να τιμωρήσει την Αθήνα και την Ερέτρια, γιατί συμμετείχαν στο κάψιμο της πόλης των Σάρδεων. Έτσι ενέκρινε την εκστρατεία εναντίον των 2 πόλεων, με επικεφαλής τους Δάτι και Αρταφέρνη και σύμβουλο τον Ιππία του Πεισιστράτου, ο οποίος βοήθησε τους Πέρσες, ώστε να ξαναδιοικήσει την Αθήνα, ως αντάλλαγμα.
Αφού κατέστρεψαν την Ερέτρια ολοσχερώς, έφτασαν στον Μαραθώνα, με σκοπό να βαδίσουν από εκεί κατά της πόλεως των Αθηνών, όπου με την βοήθεια των οπαδών του Ιππία θα κυριαρχούσαν με μεγάλη ευκολία. [Αυτό το σχέδιο ήταν επανάληψη του σχεδίου του Πεισιστράτου, ο οποίος λίγες δεκαετίες νωρίτερα, επιστρέφοντας από εξορία κατέλαβε την Αθήνα]. Αυτή την φορά όμως, οι Αθηναίοι, οι οποίοι ήθελαν την Αθήνα ελεύθερη από Πέρσες και τυράννους, αποφάσισαν να παραταχθούν στον Μαραθώνα. Έτσι θα αντιμετώπιζαν μόνον τους Πέρσες, χωρίς να βρεθούν ανάμεσα σε Πέρσες και προδότες Αθηναίους, όπου θα έχαναν σίγουρα. Καθώς οι Σπαρτιάτες αρνήθηκαν να βοηθήσουν τους Αθηναίους, προβάλλοντας άθλιες δικαιολογίες, οι Αθηναίοι βρέθηκαν μόνοι με την βοήθεια από 1.000 Πλαταιείς (και όπως ισχυρίστηκε ο Φειδιππίδης, ο οποίος είχε σταλεί στην Σπάρτη) και του θεού Πάνα. Επικεφαλής των 10 στρατηγών τέθηκε ο Μιλτιάδης. Είχε εμπειρία με τους Πέρσες, λόγω της θητείας του στην Θράκη και είχε χαρίσει 3 πλοία στους Αθηναίους. Ήταν Ολιγάρχης. Ανήκε σε αρχαίο, σεβαστό, «αριστοκρατικό» γένος με εξαίρετες σχέσεις με το μαντείο των Δελφών. Εκεί υπήρχαν και 2 άλλοι στρατηγοί: Ο Θεμιστοκλής και ο Αριστείδης. Αυτοί οι δύο, ανέλαβαν τους πιο δύσκολους ρόλους. Βρίσκονταν στην μέση της παράταξης με ελαφρά οπλισμένους και λίγους πολεμιστές.
Σκοπός τους να παρασύρουν τους Πέρσες, στο αδύνατο κέντρο της διάταξης, ώστε τα ισχυρά άκρα να τους φθείρουν.
Όχι να τους κυκλώσουν -ήταν τόσο λίγοι οι Αθηναίοι σε σχέση με τους Πέρσες- καθώς κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον. Το σχέδιο των Αθηναίων με βάση τις συνθήκες, ήταν μεγαλοφυές. Γι’αυτό πρέπει να υποθέσουμε ότι ήταν του Θεμιστοκλή ο οποίος ήταν μεγαλοφυΐα και όχι του Μιλτιάδη ο οποίος ήταν σαν τον πατέρα του ανόητος (βλέπε παραπάνω). Οι Αθηναίοι στρατοπέδευσαν σε έναν απότομο λόφο και απέκλεισαν την δυνατότητα στους Πέρσες να βαδίσουν προς την Αθήνα. Οι Πέρσες περίμεναν μάταια και κάποια στιγμή αποφάσισαν να φύγουν με τα πλοία τους και να επιτεθούν από το Φάληρο. Την ώρα που βρίσκονταν οι περισσότεροι στα πλοία, οι Αθηναίοι επιτέθηκαν. Κατάφεραν να στριμώξουν πολλούς και να τους ρίξουν στα έλη. Κατόπιν επιτέθηκαν και στα καράβια των Περσών. Εκεί διέπρεψε δια του θανάτου του και ο αδελφός του Αισχύλου, Κυναίγειρος.
Όταν τα καράβια των Περσών έφυγαν και έκαναν τον κύκλο της Αττικής για να αποβιβαστούν στο Φάληρο, οι Αθηναίοι άφησαν τον Αριστείδη να προσέχει τους τραυματίες και τα λάφυρα και έτρεξαν πάνοπλοι στο Φάληρο. Όταν έφτασαν οι Πέρσες, τους βρήκαν μπροστά τους και έφυγαν άπρακτοι. Δεν κατάφεραν να πραγματοποιήσουν τον σκοπό τους, όσον αφορά την Αθήνα. Αντίθετα οι Αθηναίοι απέδειξαν στον εαυτό τους και στους άλλους Έλληνες, ότι μπορούν να νικήσουν τους παντοδύναμους Πέρσες. Έτσι πέρασαν πρώτοι στην συνείδηση των Ελλήνων ως οι γενναιότεροι, θέση την οποία κατείχαν μέχρι τότε οι Σπαρτιάτες. [Εδώ να αναφέρουμε ότι οι Σπαρτιάτες, εμφανίστηκαν ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ στο πεδίο της μάχης και μετά την αυτοψία, αναγκάστηκαν να θαυμάσουν την νίκη της Αθήνας. Εξ αιτίας του Μαραθώνα, οι Έφοροι διέταξαν 10 χρόνια μετά, τον Λεωνίδα να πάρει μέρος στην αποστολή αυτοκτονίας, η οποία είναι γνωστή, ως Μάχη των Θερμοπυλών, ώστε να ξανακερδίσουν την πρωτοκαθεδρία].

Από την Μάχη του Μαραθώνα, μέχρι την Ναυμαχία της Σαλαμίνας, περνάνε 10 χρόνια απέραντης δημιουργικότητας για τον Θεμιστοκλή:

-Έπεισε την Εκκλησία του Δήμου, να μετατρέψει τα κέρδη από τα ορυχεία του Λαυρίου, σε καράβια τα οποία θα χρειάζονταν εναντίον των  Περσών, οι οποίοι θα επανέρχονταν δριμύτεροι. Σε όσους δεν έβλεπαν τόσο μακρυά, εξηγούσε ότι με αυτά τα καράβια θα νικούσαν τους Αιγινίτες, οι οποίοι ήταν εμπορικοί τους αντίπαλοι.

-Έπεισε τους Αθηναίους να εξοστρακίσουν τον Αριστείδη, ο οποίος είχε φύγει από την πολιτική ομάδα του Θεμιστοκλή και είχε γίνει αρχηγός της ολιγαρχικής μερίδας της Αθήνας. [εδώ πάντως πρέπει να έχουμε τον νου μας: Μπορεί να ήταν ένα κόλπο των Θεμιστοκλή-Αριστείδη αυτή η αντιπαλότητα, προκειμένου να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη και κυρίως την ολιγαρχική παράταξη. Περισσότερα στο άρθρο περί Αριστείδη.]

-Έβαλε τους Σπαρτιάτες να πιάσουν 10 νέους επιφανών ολιγαρχικών οικογενειών της Αίγινας, ώστε να εμποδίσει τους Αιγινίτες να μηδίσουν.

-Εκ του πολεμικού ταμείου ναυπηγήθηκαν 100 τριήρεις.

-Το 483 είχε την απόλυτη εμπιστοσύνη των συμπολιτών του.

-Το 481, το φθινόπωρο, οι πρέσβεις του Ξέρξη ζητούν γη και ύδωρ. Τα αθηναϊκά καράβια ανέρχονται σε 200.

Ο Θεμιστοκλής σε αυτούς τους ανυπέρβλητους άθλους, πού γέμιζαν την ζωή του, είχε πάμπολλους εξαιρετικούς συναγωνιστές, φίλους, συντρόφους. Πιο δίκαιο είναι να μιλάμε για ομάδες, εταιρείες, κοινότητες, των οποίων εκφραστής και συντονιστής υπήρξε ο μεγαλοφυής αυτός πολιτικός.  Αποτελεί θέμα ειδικής μελέτης το πόσοι και ποίοι και πόσο συνέδραμαν σε αυτό το μεγαλειώδες  αποτέλεσμα.

Μικρά παραδείγματα:
-Ο φίλος του Σιμωνίδης ο Κείος ήτο ο υμνωδός των αγώνων για την ελευθερία.
-Ο Χείλεος από την Τεγέα ήτο βοηθός του στην κατά των Μήδων ξυμμαχίαν.

Στο συνέδριο της Κορίνθου αποφασίστηκε:

  1. Να συνδιαλλαγούν οι μεταξύ των εχθρικές πόλεις, ώστε να ενωθούν, μπροστά στον κοινό εχθρό.
  2. Να ζητήσουν βοήθεια από πόλεις της Κρήτης και της Σικελίας.
  3. Έπεισε τους Πελοποννήσιους να μην περιμένουν τους Πέρσες στον Ισθμό, γιατί έτσι θα έχαναν βοήθειες από την  βόρεια και κεντρική Ελλάδα (εξήγησε, ότι όφειλαν την βοήθεια στους βόρειους λαούς, ώστε να ζητήσουν κατόπιν βοήθεια από αυτούς).

Πήγαν λοιπόν στα Τέμπη με 10.000 άνδρες.
Επικεφαλής ο Θεμιστοκλής και ο Σπαρτιάτης Ευαίνετος. Όταν τα στρατεύματα του Ξέρξη βρήκαν άλλους δρόμους για να περάσουν, ο ελληνικός στρατός υποχώρησε στα στενά των Θερμοπυλών και ο ελληνικός στόλος πήγε στο ακρωτήριο Αρτεμίσιο. Η συνολική παρουσία του ελληνικού στρατού σε μέρη όπου δεν ήταν εφικτή η άμυνα ενάντια στους Πέρσες (π.χ. κάμπος της Θεσσαλίας, Μακεδονία κλπ), βοήθησε συνολικά το ηθικό όλων.
Ο Θεμιστοκλής έβαζε κόσμο να γράφει μηνύματα σε εμφανή σημεία (βράχια, περάσματα, κλπ), τα οποία δημιουργούσαν αμφιβολίες στους Πέρσες για τους Έλληνες συμμάχους τους, ή απειλούσαν τους Έλληνες πού μήδισαν, ή «έφερναν στο φιλότιμο» κλπ. Στο Αρτεμίσιο οι ντόπιοι πλήρωσαν τον ελληνικό στόλο για να ναυμαχήσει. Έτσι και έγινε. Τα ευέλικτα ελληνικά καράβια χτυπούσαν και υποχωρούσαν. Συνέτριψαν πολλά περσικά αλλά είχαν και απώλειες. Ο Θεμιστοκλής θεώρησε ότι δεν συμφέρει αυτή η αναλογία νίκης και απώλειας, καθώς χρειαζόταν όλον τον στόλο για την σωστή στιγμή και το σωστό μέρος.

ΠΑΡΈΝΘΕΣΗ: ΜΆΧΗ ΘΕΡΜΟΠΥΛΏΝ:

Ποιοί γράφουν την Ιστορία; Όλοι. Ποιοί ακούνε την άποψη των ισχυρών, των χειραγωγών; Οι λεγόμενοι δούλοι, αυτοί που δεν θέλουν να σκέφτονται ή να κρίνουν. Αυτοί οι οποίοι καταπίνουν αμάσητο, ό,τι τους προσφερθεί. Μια από τις πιο ισχυρές και επίμονες «προσφορές» της ελληνικής ιστορίας, είναι η μάχη των Θερμοπυλών. Έχει γίνει πλήρης εκμετάλλευση και διαστρέβλωση της πραγματικότητας. (Είναι σαν τον Ζορμπά του Καζαντζάκη: Ένα υπέροχο βιβλίο, έγινε μια μέτρια ταινία, η οποία έφερε ένα υπερτουριστικό αποτέλεσμα, το οποίο σήμανε το τέλος της Ελλάδας, όπως δεν το κατάφερε ούτε ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος, ή ο Εμφύλιος Πόλεμος. Τα μισά τουριστομάγαζα στην Ελλάδα, έχουν αυτό το όνομα.)
Οι Έλληνες πολέμησαν στα στενά των Θερμοπυλών μέχρι να βρει διέξοδο ο Περσικός στρατός, όπως στα Τέμπη. Δεν υπήρξε Εφιάλτης. Υπήρξε προδοσία από την μισή Ελλάδα. Οι Μακεδόνες και οι Θεσσαλοί, οι Βοιωτοί και οι Αργείοι, το Μαντείο των Δελφών, ο βασιλιάς της Σπάρτης Δημάρατος, η Αρτεμισία της Αλικαρνασσού, ήταν πολύ λίγοι από μια ατέλειωτη λίστα υποτελών του Μεγάλου Βασιλέα. (Γιατί δεν προβάλλεται η Αλήθεια;)
Όταν είδαν οι Έλληνες ότι θα περάσει ο Ξέρξης, αναδιπλώθηκαν για να πάνε στην τρίτη γραμμή άμυνας, στον Ισθμό της Κορίνθου. Ο Λεωνίδας είχε εντολή από τους 5 Εφόρους να μείνει εκεί και να πεθάνει προκειμένου να δοξαστεί η Σπάρτη στα μάτια των Ελλήνων και να ξαναπάρει τα πρωτεία στις συνειδήσεις όλων. Για αυτό προσπάθησαν να διώξουν τους υπόλοιπους Έλληνες. Για να μπούμε στο πνεύμα της μάχης να πούμε ότι οι 300 βαριά οπλισμένοι Σπαρτιάτες, συνοδεύονταν από 2.100 ελαφρά οπλισμένους Είλωτες ή περίοικους και αυτό συνέβαινε πάντα. Ένας Σπαρτιάτης βαριά οπλισμένος, με 7 ελαφρά οπλισμένους, ήταν η  συνήθης  στρατιωτική  αναλογία. Σε αυτούς να προσθέσουμε 700 Φωκείς με επικεφαλής τον Δημόφιλο και 400 «Βοιωτούς», οι οποίοι παρά τις παρεναίσεις του Λεωνίδα, έμειναν. Παραθέτω 3 «λιγότερο γνωστά» επιγράμματα από το «Ω ξειν, αγγέλειν Λακεδαιμονίοις…κλπ» για τη φημισμένη μάχη:

1.Μυριάσιν ποτὲ τᾷδε τριακοσίαις ἐμάχοντο
ἐκ Πελοποννάσου χιλιάδες τέτορες.

Εδώ πολέμησαν κάποτε, ενάντια σε τρία εκατομμύρια,
τέσσερις χιλιάδες άντρες από την Πελοπόννησο.

2.ἄνδρες τοί ποτ΄ ἔναιον ὑπὸ κροτάφοις Ἑλικῶνος͵
λήματι τῶν αὐχεῖ Θεσπιὰς εὐρύχορος.

Αυτοί οι άνδρες κάποτε κατοικούσαν στις πλαγιές του Ελικώνα.
Για το θάρρος τους καυχιούνται οι Θεσπιές οι απλόχωρες.

3.τούσδε ποθεῖ φθιμένους ὑπὲρ Ἑλλάδος ἀντία Μήδων͵
μητρόπολις Λοκρῶν εὐθυνόμων Ὀπόεις.

Τούτους, που πέθαναν για την Ελλάδα πολεμώντας τους Μήδους,
τους ποθεί ο Οπούς, η μητρόπολη των Λοκρών με τους δίκαιους νόμους.

Και αναρωτιέται ο Κανένας:
Γιατί τους έχουμε γραμμένους εκεί πού δεν πιάνει μελάνι, όλους αυτούς; Δεν πολέμησαν για την πατρίδα τους; Είναι κατώτεροι από τους άλλους; Είμαστε Έλληνες; είμαστε άνθρωποι; έχουμε αξίες; σεβόμαστε τίποτε; είμαστε ζώα; πρόβατα; πάσχουμε από έλλειψη αξιών και αυτό μας φαίνεται; Για όποιον αμφιβάλλει ακόμη για το πως γράφεται η Ιστορία, ή πόσο λεβέντες Έλληνες ήταν οι Σπαρτιάτες, ας σκέφτεται μαζί με τις Θερμοπύλες και την Ανταλκίδειο ειρήνη. Ένας λόγος για τον οποίον η απίστευτη προβολή της συγκεκριμένης σύγκρουσης συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας, είναι ότι έτσι αναφέρεται λιγότερο -άρα μειώνεται  η αξία- της ουσιαστικής σύγκρουσης σε σπουδαιότητα και κύρος:

Η ΝΑΥΜΑΧΊΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΊΝΑΣ.
Γιατί αυτό;

Διότι:
Η μάχη του Μαραθώνα ήταν η Μάχη των Πλουσίων (η τάξη των Ιππέων, σήκωσε το βάρος της σύγκρουσης). Γι’αυτό και μετά από αυτήν την μάχη οι πλούσιοι, έλεγαν στους φτωχούς:
-«Είδατε; εμείς είμαστε άξιοι να σας κυβερνάμε. Είμαστε ανώτεροι.»

Η ναυμαχία της Σαλαμίνας ήταν για τον Αθηναϊκό Λαό, η Νίκη των Φτωχών. Αυτοί επάνδρωσαν τα καράβια και νίκησαν τον τεράστιο στόλο του Ξέρξη. Είδαν ότι δεν υπολείπονται των πλουσίων σε τίποτα και έδιωξαν τις τελευταίες ολιγαρχικές δομές από την κοινωνία τους. Αυτό συνέβη το 462 με την ειρηνική επανάσταση του Εφιάλτη του Σοφωνίδου και του ακόμη αγνωστότερου Αρχέστρατου. Τότε πήρε ο λαός τις εξουσίες από τον ολιγαρχικό Άρειο Πάγο και τις έδωσε στην Εκκλησία του Δήμου και την Ηλιαία.
Από τότε ξεκίνησε η πορεία των 150 χρόνων Δημοκρατίας, η οποία οδήγησε στον κορυφαίο πολιτισμό όλων των εποχών: την Αθηναϊκή Δημοκρατία. Η τελειοποίηση και ολοκλήρωση του Ελληνικού πολιτισμού, εμφανίζεται σε όλους τους τομείς της ζωής. Αυτά όμως δεν τα θέλουν οι ολιγάρχες όλων των εποχών:
Έτσι προβάλλουν την  ολιγαρχική Σπάρτη (θυσία Θερμοπυλών).
Σε δεύτερο χρόνο ασχολούνται με την Μάχη του Μαραθώνα.
Την Σαλαμίνα, με κόπο την αναφέρουν. Προσέξτε το!

Έτσι, καταντάμε να σκεφτόμαστε, πιο πολύ μια ήττα  (Θερμοπύλες). Κατόπιν μια μάχη η οποία ανέβαλλε την ισοπέδωση της Αθήνας, για 10 χρόνια (από την μεριά των Περσών)(Μαραθών).
Σχεδόν καθόλου την πιό ξεκάθαρη, περιφανή, λαμπρή νίκη του ελληνισμού, κόντρα σε υπέρτερο εχθρό. Δεν έχει υπάρξει μεγαλύτερης σπουδαιότητας μάχη και νίκη στα ελληνικά χρονικά.
Τόσο απλά. (Ποτέ επίσης δεν αναφέρεται, ότι την ίδια μέρα, στην Σικελία έλαβε χώρα η Μάχη της Ιμέρας, η μόνη εξίσου συγκλονιστική μάχη, με την  Ναυμαχία της Σαλαμίνας). Περισσότερες πληροφορίες στο άρθρο για τον Αριστείδη τον Δίκαιο.

ΧΑΡΤΗΣ ΣΙΚΕΛΙΑΣ

ΑΕΡΟΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ

Ο Θεμιστοκλής, πριν ηγηθεί της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας, έδωσε μια γιγαντιαία μάχη για να καταφέρει τους πάντες, να γίνει η ναυμαχία στα περίφημα στενά. Είχε μελετήσει το ζήτημα και την στρατηγική, με συνεργάτες του και ήταν ξεκάθαρο ότι όπου αλλού μάχονταν, θα ήταν χαμένοι. Τα στενά της Σαλαμίνας, ήταν το μόνο σωστό μέρος, η μόνη ευκαιρία. Του είχαν επιστήσει την προσοχή, συνεργάτες του:
«Αν δεν φροντίσεις, να γίνει εκεί η Ναυμαχία, είναι σαν να επιδιώκεις την ήττα».

*Έπεισε λοιπόν τους Αθηναίους να εγκαταλείψουν την πόλη τους.

*Για να το καταφέρει αυτό, απαίτησε δεύτερο χρησμό από το μαντείο των Δελφών, το οποίο είχε δηλώσει υποταγή στον Ξέρξη. Δεν ξέρουμε τι μέσα χρησιμοποίησε.

*Έπεισε το ιερατείο της Αθήνας, σχετικά με τον Θησαυρό, ενώ μοίρασε και χρήματα, πράξη ρητά απαγορευμένη (για την οποία κυνηγήθηκε μετά από τους Ολιγάρχες).

*Συνέτριψε αντιρρήσεις και ταπείνωσε μικρόνοους ηγέτες, για να πείσει. (Κορίνθιος ναύαρχος Αδείμαντος, Σπαρτιάτης υπερΝαύαρχος!! Ευρυβιάδης κ.α.).

*Ανάγκασε τους Έλληνες πού ήθελαν να εγκαταλείψουν το πεδίο της μάχης, να μείνουν. Τους εγκλώβισε χρησιμοποιώντας τον Ξέρξη.  Έστειλε τον δούλο του Σίκκινο, ο οποίος ήξερε περσικά, να πληροφορήσει τον Ξέρξη ότι οι Έλληνες θέλουν να ξεφύγουν και τον παρότρυνε να τους περικυκλώσει. Έτσι και έγινε.
Ό Σίκκινος δε, από την χαρά του πού τα κατάφερε και το χρηματικό έπαθλο πού πήρε, εφηύρε επιτόπου χορό ο οποίος πήρε το όνομά του.

*Κάλεσε όλους τους εξόριστους Έλληνες, εχθρούς ή όχι, για να τους έχει μαζί του και όχι εναντίον του. Έτσι επέστρεψε και ο Αριστείδης.

Μετά την Νίκη, απεδείχθη για άλλη μια φορά, ότι η Έριδα είναι Ελληνίδα. Δεν του έδωσαν κανένα βραβείο παρότι ήταν ο αρχιστράτηγος και ο ιθύνων νους. Ακολούθησε μια λυσσαλέα μάχη: Η Μάχη για τα Βραβεία.!! Πήραν και οι Αιγινίτες, οι οποίοι ήθελαν να μηδίσουν!! (Αυτό κι αν ήταν στημένο πρωτάθλημα!!) Οι μόνοι οι οποίοι απένειμαν τιμές στον Θεμιστοκλή, ήταν οι Σπαρτιάτες!!!
Έδειξαν μεγαλοψυχία η οποία τους τιμά. Ειδικά αν συγκριθούν με όλους τους άλλους και δη τους Αθηναίους. Οι Σπαρτιάτες λοιπόν, τον κάλεσαν στην Σπάρτη, τον στεφάνωσαν δημόσια, του χάρισαν χρυσό άρμα και τον συνόδευσαν 300 ιππείς μέχρι τα σύνορα της Λακωνικής. Ποτέ άλλοτε, πριν ή μετά, δεν έλαβε κάποιος τέτοιες τιμές! Αξιοπρόσεκτα γεγονότα.[και άγνωστα, μάλλον].

Ο Θεμιστοκλής επέβαλλε ποινές στις πόλεις οι οποίες μήδισαν.
Θεωρήθηκε αυθαίρετος, επηρμένος και δόλιος. Έτσι οι Αθηναίοι δεν τον χρησιμοποίησαν ούτε στην Μυκάλη, ούτε στις Πλαταιές.
Έκαναν αρχηγό στην ξηρά τον Αριστείδη και στην θάλασσα τον Ξάνθιππο. Όμως το 478 η Αθήνα ξεκίνησε την ανοικοδόμηση των οικιών, από τις καταστροφές των Περσών. Παράλληλα ένωσαν με τείχη τον Πειραιά με την Αθήνα. Σε αυτό εναντιώθηκαν η Κόρινθος, η Αίγινα και η Σπάρτη. Τότε ο Θεμιστοκλής έδωσε εντολές στους Αθηναίους και πήγε προσωπικά στην Σπάρτη, όπου με δόλο κέρδισε χρόνο και τα τείχη ολοκληρώθηκαν.

Ειδική μνεία αξίζει στο γεγονός το οποίο αναφέρει ο Αριστοτέλης στην «Αθηναίων Πολιτεία«: Ο Θεμιστοκλής ως επώνυμος άρχων, ανήκε στους αρεοπαγίτες. Όμως όλοι «οι συνάδελφοί του» τον φοβόντουσαν, ότι ήθελε να καταργήσει τα προνόμια της ολιγαρχίας, υπέρ του λαού. Αυτός για να τους αποδείξει ότι είναι μαζί τους, τους οδήγησε στον Εφιάλτη του Σοφωνίδου, του οποίου η πολιτική εταιρεία ανήκε στην δημοκρατική παράταξη και κόντραρε τους ολιγάρχες αρεοπαγίτες. Αυτός (ο Εφιάλτης) πετάχτηκε από το σπίτι του και έτρεξε μισόγυμνος στον βωμό των 12 Θεών και του Ελέους. (το άσυλο της εποχής). Από την άλλη, οι Αρεοπαγίτες ήταν οπλισμένοι. Αυτή η σκηνή, η οποία ξετυλίχτηκε στο κέντρο της Αθήνας, δημιούργησε στους Αθηναίους Πολίτες, απέχθεια για τους κυνηγούς-αρεοπαγίτες και συμπάθεια για τον Εφιάλτη. Είναι πιθανόν να ήταν συνεννοημένοι ο Θεμιστοκλής με τον Εφιάλτη. (Επίσης, παρόμοια ο Αισχύλος κυνηγήθηκε  και κατέφυγε στον ίδιο βωμό, για να σωθεί άμεσα. Αυτοεξορίστηκε στην Σικελία κατόπιν, μήπως και γλυτώσει.)

*Το 476 στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όταν ο Θεμιστοκλής μπήκε στο Στάδιο, όλοι σταμάτησαν να κοιτάζουν τους αθλητές και κοίταζαν μόνον αυτόν για μια ολόκληρη μέρα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

*Το 472, ή 471, ή  470 ο Θεμιστοκλής με ενέργειες του Ξανθίππου, του Κίμωνα και λοιπών Ολιγαρχικών εξοστρακίζεται.                                                                                                                          Πήγε εξορία στο Άργος, όπου προκάλεσε τον φόβο και την μήνι των Σπαρτιατών. Φοβήθηκαν ότι μπορεί, μέσω των Αργείων οι οποίοι ήταν πανάρχαιοι εχθροί τους, ν’αλλάξει τα πράγματα στην Ελλάδα(απελευθέρωση δούλων, δημοκρατικά δικαιώματα κλπ).
Έτσι κυνηγήθηκε σε όλην την Ελλάδα και αναγκάστηκε να βρεί καταφύγιο στην Περσική αυλή. Εκεί -όχι από τον Ξέρξη ο οποίος είχε πεθάνει, αλλά από τον Αρταξέρξη- του δόθηκαν τρεις επαρχίες και χρόνος να μάθει περσικά για να μιλά κατευθείαν με τον Μεγάλο Βασιλέα.

*Το 468 ο Αισχύλος χάνει τα πρωτεία, από τον πρωτοεμφανιζόμενο Σοφοκλή. Όμως στην τελετή απονομής εμφανίζεται αυθαίρετα ο Κίμων. (μαγείρεψε τα βραβεία, κοινώς!)

*Ο Κίμων κατηγορείται από τον Περικλή, νεαρό μέλος της εταιρείας του Εφιάλτη για δωροδοκία.

*Το 461 ο Κίμων εξοστρακίζεται ως φιλολάκων, ενώ η ριζοσπαστική Δημοκρατία έχει μόλις αρχίσει.(462).

*Το 461 δολοφονείται ο Εφιάλτης του Σοφωνίδου.

Το 461 είναι η χρονιά του θανάτου του Μεγάλου Θεμιστοκλή  (65 χρονών). Μπορεί να αυτοκτόνησε για να μην μηδίσει.
Δεν είναι Μέγας, ένας τέτοιος τύπος; Ούτε λίγο;

Υ.Γ.: Για να καμφθούν οι αντιρρήσεις και του πιο δύσκολου αναγνώστη, θα αναφέρουμε μια δράση του Θεμιστοκλή, η οποία για την επίσημη Ιστορία αποτελεί πάρεργο, ή μάλλον παραλειπόμενο. Να τι μας παραδίδει ο Αριστοτέλης στην Αθηναίων Πολιτεία κεφάλαιο XXV(Εφιάλτης και Θεμιστοκλής):                                                                                                                                        Δεκαεπτά (17) χρόνια μετά τους Περσικούς πολέμους (περίπου το 466) ο Εφιάλτης του Σοφωνίδου και ο Θεμιστοκλής συνεργάστηκαν για την κατάλυση της εξουσίας του Αρείου Πάγου ως εξής: Ο Θεμιστοκλής ήταν αρεοπαγίτης, αλλά οι συνάδελφοί του τον φοβούνταν και προσπαθούσαν να τον καταδικάσουν για μηδισμό (φιλία με τους Πέρσες). Από την άλλη ο Εφιάλτης του Σοφωνίδου, ένας φτωχός επαναστάτης γνωστός για τον δίκαιο και αδωροδόκητο χαρακτήρα του, βασιζόμενος στην στήριξη των πολλών έκανε μηνύσεις σε αρεοπαγίτες με αποτέλεσμα να καθαιρέσει πολλούς. Με την γνωστή του μαεστρία ο Θεμιστοκλής ξεκινά μια δόλια και επικίνδυνη επιχείρηση την οποία θα ζήλευε και ο Οδυσσέας:                                                        Κάνει τον φίλο στους αρεοπαγίτες και τους καταγγέλλει τον Εφιάλτη ως συνωμότη ο οποίος προσπαθεί με δικούς του να ανατρέψει το πολίτευμα. Τους πηγαίνει στο σπίτι του Εφιάλτη, ο οποίος το σκάει μισόγυμνος και ζητάει άσυλο στον βωμό του Ελέους και των 12 Θεών. Όλο αυτό το σκηνικό σε δημόσια θέα κάνει τους Αθηναίους εχθρικούς προς τους αρεοπαγίτες. Αποτέλεσμα: Όταν στην Βουλή των 500 και στην Εκκλησία του Δήμου ο Εφιάλτης και ο Θεμιστοκλής κατηγορούν από κοινού τον Άρειο Πάγο, δημιουργούνται οι συνθήκες για την μεταβίβαση της εξουσίας ολοκληρωτικά στον Δήμο. Έτσι η εξουσία του Αρείου Πάγου πάρθηκε από τον Δήμο και τα Λαϊκά δικαστήρια. Αυτό θα συμβεί σταδιακά μέχρι το 462 όπου η απουσία του Κίμωνα και μερικών χιλιάδων Ολιγαρχικών θα επιτρέψει στον Εφιάλτη και τον Αρχέστρατο να ολοκληρώσουν αυτό που ξεκίνησε ο Εφιάλτης και ο ήδη εξόριστος Θεμιστοκλής. Έτσι τέθηκαν οι προϋποθέσεις ώστε οι δύο αυτοί πρωταγωνιστές να δουν το έργο του ολοκληρωμένο μόνον για μια χρονιά, καθώς πέθαναν και οι δύο βίαια το 461.

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *