Όπως είπε ο καλύτερος κριτής του Ελληνικού Πολιτισμού: «….είδα τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα σαν συμπτώματα εκφυλισμού, σαν όργανα της ελληνικής αποσύνθεσης, σαν ψευδοέλληνες, σαν αντιέλληνες». Φρ. Νίτσε.

Ο Πλάτων δεν ήταν φιλόσοφος. Ήταν κάτι σαν: αυτοδιορισμένος, στρατευμένος ρουφιάνος της ολιγαρχίας. Δεν ήταν απλά ένας πάμπλουτος, από παλιά αριστοκρατική οικογένεια. ‘Ήταν συγγενής του Χαρμίδη και του Κριτία, οι οποίοι ήταν «μαθητές» του Σωκράτη.                    Κριτίας:  Αθηναίος, «Αριστοκράτης», Ολιγάρχης, ηγέτης των 30 τυράννων οι οποίοι τοποθετήθηκαν από τους Σπαρτιάτες επικεφαλής της Αθήνας, μετά το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου. Αυτήν την χούντα των Σπαρτιατών – Αθηναίων Ολιγαρχικών προδοτών την προστάτευε Σπαρτιατική φρουρά κατοχής, 700 πολεμιστών, οχυρωμένων στην Ακρόπολη. Οι 30 τύραννοι φρόντιζαν να εξοντώνουν Δημοκράτες, πλούσιους και φτωχούς, να τρομοκρατούν φρικτά, να ξεκληρίζουν οικογένειες, πουλώντας τους δούλους και άλλα που κάνουν τους διάφορους Χίτλερ να φαίνονται γραφικοί. Ο Ξενοφών, ακραίος ολιγαρχικός, Αθηναίος, αλλά εχθρός της Αθήνας και φίλος της Σπάρτης, αναφέρει (Ελλ.2.4.21) ότι οι 30 τύραννοι εξόντωσαν περισσότερους Αθηναίους σε 8 μήνες, από όσους οι Σπαρτιάτες σε 10 χρόνια πολέμου! Τόσο πολύ ξέφυγαν σε φασιστική συμπεριφορά, ώστε τσακώθηκαν μεταξύ τους οι 30. Κάποιοι με επικεφαλής τον Θηραμένη, διαμαρτυρήθηκαν για υπέρμετρη και άσκοπη βία (!)Αποτέλεσμα: ο Κριτίας τον εκτέλεσε, (διακόπτοντας την δίκη του, για να μην επηρεάσει και τους άλλους) δίνοντάς του κώνειο. (Μας θυμίζει κάτι αυτό; Σωκρατική ειρωνία; Εδώ να πούμε ότι ο Κριτίας ήταν «μαθητής» του Σωκράτη).
Αλλά και ο Χαρμίδης ο αδελφός της μάνας του Πλάτωνα, ήταν συγγενής και συνεργάτης του Κριτία. Ένας άλλος βαμμένος ολιγάρχης, φίλος και συνεργάτης του Κριτία και του Σωκράτη, ήταν ο Αλκιβιάδης. Αυτές οι καταβολές αρκούν για να εξηγηθεί η συνολική στάση του Πλάτωνα και η πρόταση του για την ιδανική πολιτεία: Τέσσερις κάστες την αποτελούν (τύφλα να’χει η Ινδία) και η πρώτη με τον βασιλιά-φιλόσοφο επικεφαλής, είναι πάνω από τον Νόμο, τον οποίον φτιάχνει όπως του κάνει κέφι. Άλλωστε τα ταξίδια του στην Σικελία, με κίνδυνο την ζωή του και την ελευθερία του, δείχνουν ότι ο διακαής του πόθος, ήταν να δημιουργήσει μια τέτοια πρότυπη Πολιτεία. Απέτυχε οικτρά, πρέπει να το πούμε!
Ο λόγος του πάθους του, ήταν-ίσως- ότι ζώντας μέσα σε ένα δημοκρατικό κυκεώνα πολιτιστικής δημιουργίας, ένοιωθε, αυτός και οι όμοιοί του -φύση και θέση ολιγάρχες- χειρότερα από παρίες. Γιατί ο παρίας μπορεί και να το πάρει απόφαση και να προσαρμοστεί στην κατωτερότητα. Δεν είναι τόσο εύκολο όμως για τα άθλια παιδιά της άρχουσας τάξης, καθώς αυτά μεγαλώνουν με την Νόσο του Πρίγκιπα, με πολλά καντάρια ανωτερότητας: Ε, σε εκείνη την κοινωνία, όλα αυτά ήταν περιττά βάρη και τους μετέτρεπαν σε παρίες (ιδιώτες, idiots). Ατυχία, θα μου πείτε. Δεν είναι πολλές οι κοινωνίες που δεν έχουν πέραση τα πριγκιπόπουλα. Ένα άλλο ζήτημα: η σχέση Πλάτωνα-Σωκράτη. Καταρχήν ο Σωκράτης εκτελέστηκε όταν ο Πλάτων ήταν 25 ετών περίπου. Άρα ούτε μαθητής του ήταν, ούτε τον έζησε σε σοβαρή ηλικία, ακόμη κι αν τον ήξερε από τότε που γεννήθηκε. Ο Πλάτων χρησιμοποίησε τον Σωκράτη, σαν ήρωα των μυθιστορημάτων που έγραψε. Επίσης τα μυθεύματα αυτά τα δούλευε καθημερινά όλα τα χρόνια και αυτός και οι λοιποί της Σχολής (Ακαδημία). Ποιός ήταν ο σκοπός αυτής της σχολής; Να διαστρέψει όλην την ελληνική φιλοσοφία, σκέψη, πολιτισμό και τρόπο ζωής σε κάτι ολιγαρχικό, θεοκρατικό. Έτσι ο Σωκράτης εκ μέρους του Θεού-Πλάτωνα, μιλά εναντίον του κάθε φιλόσοφου-αγωνιστή. π.χ.: Λέει ο Παρμενίδης: Ασχολήσου με ό,τι υπάρχει και μην ασχολείσαι με ό,τι δεν υπάρχει.
Μα ο Πλάτων θέλει να ασχολούμαστε με ό,τι δεν υπάρχει: π.χ. Θεός. Να μας τον επιβάλλει και μέσω των εντολών του Θεού, να κάνουμε αυτό που θέλει (ο Πλάτων). Αυτό που θέλει και κάθε χειραγωγός, ο οποίος στηρίζει τον Πλάτωνα, την σχολή του, αέναα και απόλυτα, μιας και είναι ο ιδεολογικός ταγός της άρχουσας τάξης. Γι αυτό και εδώ και 2.000 χρόνια, μεγαλώνουμε με τον «Θείο» Πλάτωνα: Το μεγαλύτερο και πιο αρρωστημένο αξίωμα της ανθρωπότητας. Χωρίς σοβαρή επιστημονική κριτική, χωρίς κριτική, χωρίς σκέψη, χωρίς να «υπάρχουμε», ολόκληρες κοινωνίες, βλέπουν τον μάγο και ακούν τα χειροκροτήματα και κοιμούνται. Επί 2.000 χρόνια. Καλά ξυπνητούρια! Ας προσθέσουμε τα στοιχεία του παρόντος σεναρίου: Ο Πλάτων, φανατικός ολιγάρχης, ανιψιός του χειρότερου χουντικού-δολοφόνου στην ιστορία της Αθήνας, αφιερώνει τον εαυτό του στην δυσφήμιση της Δημοκρατίας και στην διαφήμιση της Θεοκρατίας και Ολιγαρχίας. Ήρωα-σύμβολο, διαλέγει τον Σωκράτη. Η σχολή του (Ακαδημία), είναι η δομή πού θα παράξει αυτό το γιγαντιαίο έργο, δοθέντος του ότι λειτουργεί σε αντίξοες συνθήκες, δηλ. σε πλήρη Δημοκρατία. Ένα άλλο στοιχείο, πολύ ενδιαφέρον είναι αυτό που διηγείται ο Ξενοκράτης (φίλος, μαθητής του Π. και δάσκαλος της σχολής) μέσω του Διογένη Λαέρτιου:
Όταν θέλησε ο Πλάτων να κάψει(;!) τα βιβλία του Δημόκριτου (;!), δύο Πυθαγόρειοι του είπαν: «Μην το κάνεις, γιατί θα είσαι ο μόνος που δεν θα έχει αυτά τα βιβλία«. Έτσι τον απέτρεψαν. Είναι ο ΜΌΝΟΣ φιλόσοφος (ο ΔΗΜΌΚΡΙΤΟΣ) τον οποίον η Ακαδημία Πλάτωνος δεν τόλμησε να κοντράρει ευθέως, ή να αναφέρει το όνομά του, (σε κάποιο μυθιστόρημα). [Επίσης ο Πλάτων δεν αναφέρει το δικό του όνομα. Όπως η Αγκάθα Κρίστι]. Το σχέδιο του Πλάτωνα περί καψίματος βιβλίων, πραγματοποιείται αργότερα (322 π.Χ.), μαζί με τις εκκαθαρίσεις των Δημοκρατών στην Αθήνα. Είναι το τέλος της πραγματικής Δημοκρατίας.
Αποτέλεσμα: Από τότε μέχρι σήμερα οι ολιγάρχες κατάφεραν να αφανίσουν τα καλύτερα βιβλία της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Έτσι μας έμειναν μόνον οι απαντήσεις-διαστροφές του Πλάτωνος. (Χειρότερα κι από τους χριστιανούς που έκαιγαν και τα βιβλία του Κέλσου, αλλά τα βρήκαμε από τον Ωριγένη). Ένα σχόλιο για την σχέση Πυθαγορείων-Πλατωνικών: Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Θεοκρατία-Μασονία-Ολιγαρχία, κρυμμένα πίσω από Διαλεκτική-Μαθηματικά-Φιλοσοφία. Χειραγώγηση η οποία παριστάνει την Επιστήμη. Ο Πυθαγόρας ήταν ο Πλάτωνας της εποχής του, αποτυχημένος και αυτός, διωγμένος από τον Πολυκράτη (Σάμος) και την ολοκληρωμένη επιστημοσύνη του Αναξαγόρα, καταφεύγει στην Αίγυπτο, μάνα των ιερατείων και των πυραμιδοειδών κοινωνιών, για να μάθει τα μαγικά που θα παραδώσει στον Ζάμολξι και τους λοιπούς μασόνους-μαθητές του. Τραβιέται στην Σικελία και προσπαθεί να φτιάξει ιδανικές-Ολιγαρχικές πολιτείες, πριν τον Πλάτωνα ή τον Μουσολίνι. Τον καίνε και αυτόν και την σχολή του. Ωραία.
Υ.Γ.: ο υπέροχος Ηράκλειτος, είπε στηλιτεύοντας τον Πυθαγόρα (και τους συναφείς):
-Πολυμαθίη νοόν ου διδάσκει
-Πολυμαθίη-κακοτεχνίη