Ο Αριστοτέλης δεν ήταν Φιλόσοφος.
Φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δε η αλήθεια . Αριστοτέλης. Ο Αριστοτέλης δεν ήταν φιλόσοφος. Ήταν επιστήμων. Όπως ο Μ. Αλέξανδρος έζησε από τα γεννοφάσκια του, μέχρι τον θάνατό του σαν στρατιώτης, έτσι και ο Αριστοτέλης έζησε σαν επιστήμονας. Σωστότερα, ήταν πολύ καλός καταγραφέας-βιβλιοθηκάριος. Ο πατέρας του Νικόμαχος ήταν γιατρός στην αυλή των Μακεδόνων βασιλέων. Μάθαινε ανατομία «εκ γενετής» τον μικρό Αρίστο, όπως επίσης και ότι ήταν απόγονοι του Μαχάονα (=υιός του Ασκληπιού). Διότι τότε οι άνθρωποι ανήκαν στην τέχνη τους ολοκληρωτικά και οικογενειακά. Βέβαια έφυγε από την κλασσική ιατρική, όχι σαν επαναστάτης όπως θα έκανε ο κάθε φιλόσοφος, αλλά σαν ορφανός, ο οποίος στάλθηκε σε σχολή για πλουσιόπαιδα: του Πλάτωνα! Μπήκε 17 χρονών, βγήκε 37.! Τούς είχε κομπλάρει όλους με την εργατικότητά του. Αν τον φανταστούμε σαν έναν ερευνητή-καταγραφέα-επιστήμονα-δάσκαλο, όλα ταιριάζουν.
Ακολούθησε την πεπατημένη, επίσημη, επαγγελματική οδό και τα έκανε όλα άψογα. Η καταγραφή των φιλοσοφικών ιδεών και αναζητήσεων δεν τον κάνει φιλόσοφο. Ένα ζήτημα αντίληψης, γύρω από την ζωή του και το έργο του: Αυτό το εργατικό μυρμήγκι δεν δούλευε ποτέ, ΠΟΤΈ, μόνο. π.χ.: ο Θεόφραστος, δεν ήταν απλά ένας μαθητής του Αριστοτέλη. Ήταν συμμαθητές στην σχολή του Πλάτωνα, συνιδρυτές της Περιπατητικής Σχολής. Ο Θεόφραστος την διηύθυνε-μετά τον θάνατο του Αριστοτέλη- για 35 χρόνια (322-287), έχοντας συνολικά 2.000 μαθητές, γράφοντας 240 βιβλία! (Μας έμειναν μόνον δύο). Δύσκολα θα βρεθεί πιο συστημικός τύπος, από το Αρίστο. Δύσκολα. Είχε πάντα τις πλάτες των βαθειά πλούσιων (εκτός των δικών του χρημάτων). Πλάτων, Ερμίας, Φίλιππος, Μ.Αλέξανδρος, Αντίπατρος. Με την λέξη πλάτες, εννοούμε ότι η οικονομική στήριξη, είναι το λιγότερο. Ο Αλέξανδρος στην εκστρατεία του είχε κουστωδία επιστημόνων, καταγραφέων, συλλεκτών των πάντων: φυτών, ζώων, ορυκτών, πληροφοριών, ηθών κλπ. Υπήρχαν ειδικοί βαδιστές (;), οι οποίοι μετρούσαν τις αποστάσεις. Όλες οι πληροφορίες κατέληγαν στην σχολή του Αριστοτέλη, επεξεργάζονταν ΣΥΛΛΟΓΙΚΆ και ως τέτοιες μας παραδόθηκαν. Είναι λάθος να σκεφτόμαστε έναν σοφό εργάτη και τους μαθητές του. Πρέπει να σκεφτόμαστε ένα πανεπιστήμιο και ομαδικές εργασίες. Πρέπει να σκεφτόμαστε την Περιπατητική Σχολή σαν την μητέρα της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. [Το αυτό ισχύει και για τα έργα του Ιπποκράτη, τα οποία αποτελούν εργασίες της ιατρικής σχολής της Κω, επ’ ονόματί του]. Καθώς λοιπόν σχολιάζουμε τον απόλυτα συστημικό και πασίγνωστο επιστήμονα, τι παρατηρούμε; Ότι ενώ το έργο της Σχολής του υπήρξε ο μοναδικός φάρος στην Θεοσκότεινη Χριστιανική κουλτούρα, ενώ «περνάει» όταν άλλοι καίγονται στην πυρά, ενοχλεί. Παράδειγμα: ο Πασίγνωστος-Άγνωστος (Χριστιανός;)Στοβαίος, γράφει συμβουλές για τον γιόκα του, μπας και γίνει άνθρωπος της προκοπής. Κι επειδή σκέφτηκε ότι ο ίδιος δεν θα δώσει τόσο καλές συμβουλές και το παιδί θα βγει ρεμάλι, παίρνει ο δικός σου τις καλύτερες ατάκες από τους καλύτερους αρχαίους Έλληνες. Τις γράφει και έτσι τις έχουμε κι εμείς πού τις είχαμε χάσει τόσα χρόνια από φωτιές Ολιγαρχών, οι οποίοι δεν γουστάρουν να τα ξέρουμε αυτά. Ως εδώ καλά. Ο Στοβαίος, λοιπόν, έγραψε ατάκες από 204 φιλοσόφους και ιστορικούς, 150 ποιητές, 120 ρήτορες. Ποιος λείπει; Ο Αριστοτέλης. Δηλαδή, η μεγαλύτερη βάση δεδομένων της εποχής του, η βιβλιοθήκη-πρότυπο των βιβλιοθηκών της Περγάμου και της Αλεξάνδρειας, με τόσο σοβαρές και πολυσχιδείς εργασίες, ώστε ΑΝΆΓΚΑΣΕ τον χριστιανισμό να αναφέρεται στο έργο του, ως να επρόκειτο για αυθεντία. Διότι μόνον σε αυτόν έβρισκαν τόσο σοβαρή επιστημονική γνώση. Στον Πλάτωνα έβρισκαν στοιχεία για να κτίσουν την θεολογία τους. Στον Αριστοτέλη έβρισκαν στοιχεία για να μπορούν να σταθούν στην ζωή, στην κοινωνία και στις ανάγκες των ανθρώπων. Παρ’ ολ’ αυτά η επιστημοσύνη του Αριστοτέλη και της Περιπατητικής Σχολής (Λύκειον), ενοχλεί την Θεοκρατία, εξ ορισμού. Ακόμη και σήμερα το παρατηρούμε αυτό. Υπάρχουν (όπως πάντα) κάποια σκοτεινά θέματα-προβλήματα. Ο Στοβαίος ζει τον 5ο αι. μετά Χριστόν, όπου τα πράγματα είναι παντελώς εχθρικά για τον αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό και τα έργα του. Το έργο της Περιπατητικής Σχολής έχει μια «σχετική εντιμότητα» και έναν τεράστιο όγκο. Αυτή η επιστημονικότητα ενοχλεί την Χριστιανική Εκκλησία. Ο αποδεικτικός Λόγος, πάνω στον οποίον βασίστηκε ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός, είναι διάχυτος στο αρκετά ολιγαρχικό έργο του Αριστοτέλη και ο Χριστιανισμός δεν αντέχει. Τυφλώνεται και μισεί. Από την μια μεριά διώκονται και από την άλλη αποτελούν την μόνη βάση πολιτισμού που μπορεί να υπάρξει, μιας και η Αγία Χριστιανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν μπορεί να δημιουργήσει πολιτισμό. Μόνο να καταστρέφει, μπορεί. Ας δούμε μερικά μόνον από τα έργα του Αριστοτέλη από όπου θα μπορούσε να αντλήσει ‘κάτι’ ο Στοβαίος: «Ηθικά Νικομάχεια», «Ηθικά μεγάλα», «Ηθικά Ευδήμεια», «Λογικά ή Όργανον» (6 πραγματείες) κ.α. Μήπως δεν ήταν για τον γιόκα του Στοβαίου; Ή μήπως οι χριστιανοί, φτιάξανε άλλο ένα βιβλίο του κατηχητικού με «ξένα κόλλυβα;» Διότι, ενώ δεν έχει καθόλου Αριστοτέλη, είναι γεμάτο με Πλάτωνα και Πυθαγόρα. Ο Πυθαγόρας και ο Πλάτων, δεν έχουν καμμία τριβή με τον Χριστιανισμό, διότι δεν έχουν καμμία επαφή με την Αλήθεια. Την χρησιμοποιούν μόνο για να περάσουν τα ψέμματά τους και να δημιουργήσουν τις συνθήκες οι οποίες θα γεννήσουν θρησκείες όπως ο Χριστιανισμός. Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο, είναι ότι το βιβλίο έχει 4 κεφάλαια: Τα 2 πρώτα είναι λογοκριμένα, διότι μας έφτασαν μισά. Το πρώτο λέγεται ΦΥΣΙΚΟΝ, το δεύτερο ΛΟΓΙΚΟΝ. Έτσι χάσαμε την μισή λογική και μισή φυσική. Έχουμε όλο το τρίτο ΗΘΙΚΟΝ και το τέταρτο (λίγο απ’όλα). Πουθενά όμως Αριστοτέλη. Να προσθέσουμε ότι λείπει και ο Αισχύλος, (ανησυχητικά πολύ). Επίσης έχουμε πληθώρα τραγικών γεγονότων, αλλά και τραγελαφικών, όπως με το έργο του Κέλσου «Αληθής Λόγος κατά χριστιανών», όπου το 178 μ.Χ. ο Έλληνας φιλόσοφος, συγκρίνει αναλυτικά την αρχαία ελληνική Θρησκειολογία με την Χριστιανοεβραϊκή, αποδεικνύοντας συνεχώς, ότι ο Χριστιανισμός απευθύνεται σε αμόρφωτους και ηλίθιους. Αυτό το βιβλίο καιγόταν συστηματικά από τους χριστιανούς. Ανάμεσα στις φλογερούς χριστιανούς που το εξαφάνιζαν, εμφανίστηκε και ένας τόσο φλογερός, ώστε να αυτοευνουχιστεί. Αυτός ο «πραγματικός» χριστιανός, ονόματι Ωριγένης, αποφάσισε να απαντήσει στον Κέλσο γραμμή-γραμμή. Έτσι έγραφε την άποψη του Κέλσου και κατόπιν έγραφε την γνώμη του. Κάπου μέσα στο Βατικανό (μαγαζί κι αυτό ε;), βρέθηκε το βιβλίο του Ωριγένους και κατ’ επέκταση το 80% του βιβλίου του Κέλσου. Κι επειδή η ανθρώπινη σαπίλα δεν έχει τέλος (ειδικά όταν συνδυάζεται με χριστιανισμό), να πούμε ότι και ο Ωριγένης ήταν θαμμένος από τον Χριστιανισμό από το 553 (Ε’ Οικουμενική Σύνοδος-Ιουστινιανός) μέχρι τον 20ο αιώνα, όπου ξανάγινε της μόδας. (Θεωρείται μάλιστα ότι δεν ευνουχίστηκε ποτέ, αλλά συκοφαντήθηκε και κυνηγήθηκε από εχθρούς του, χριστιανούς).
Αυτά τα σχόλια γίνονται, για να περιγραφεί με αδρές πινελιές, το πώς λειτουργεί ο Χριστιανισμός ως το χειρότερο εργαλείο της Ολιγαρχίας, το πώς γράφεται η Ιστορία, κάτω από ποιες επιδράσεις και για ποιους λόγους, μας μαθαίνουν κάποια «γεγονότα» και αποσιωπούν κάποια άλλα. Χρειάζεται να καθαριστεί το βρώμικο πεδίο της ψεύτικης γνώσης, για να χωρέσει η «αληθινή» πληροφορία. Χρειάζεται σκληρή εργασία και πάθος, για να γκρεμίσουμε τα είδωλα μιας άθλιας κοινωνίας και να καταφέρουμε την τόσο δύσκολη και τόσο ποθητή Επαναδιαπραγμάτευση Αξιών. Τότε θα έχουμε αποδείξει ότι υπήρξαμε ζωντανοί. Μέχρι τότε είμαστε ή κοιμισμένοι, ή πεθαμένοι.
Όσο για τον Αριστοτέλη ας κλείσουμε ως εξής: Ναι, ήταν ολιγαρχικός από κούνια, μεγάλωσε σε τέτοιο περιβάλλον και εργάστηκε για αυτό. Επειδή όμως εμείς σήμερα, δεν έχουμε τα έργα των Πραγματικών Δημοκρατών και επειδή ο Αρίστος έκανε σοβαρή εργασία-καταγραφή, μοιάζει το έργο του ως δημοκρατικό. Είναι αυτός που μας πληροφορεί για τον Εφιάλτη και τον Αρχέστρατο, αυτός που μας πληροφορεί για το πως λειτουργούσαν τα δικαστήρια της Ηλιαίας (και αυτό λογοκρίθηκε) κ.α. πολλά. Ακόμη και αυτά τα ψήγματα αλήθειας τα οποία αναγκάζεται να αναφέρει ο Αρίστος, τον καταδικάζουν στην συνείδηση των Ολιγαρχών, Χριστιανών και λοιπών…. Εμείς οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι ο Αριστοτέλης και η σχολή του έκαναν μια τεράστια εργασία σε όλους τους τομείς της επιστήμης και ότι μπορούμε μελετώντας το έργο του, να αποκομίσουμε πολλά για τον τότε πολιτισμό. Διότι τότε όλοι ήξεραν την αλήθεια, γιατί την ζούσαν, άρα ο Αριστοτέλης δεν μπορούσε να γράψει πολλά ψέμματα, μόνο να αποφύγει κάποιες εξηγήσεις. Από την άλλη έπρεπε να είναι προσεκτικός σε ότι έλεγε και έγραφε γιατί οι Αθηναίοι, ξέρανε ότι είναι με τον Φίλιππο και ενάντια στην Δημοκρατία και τον είχαν στην μπούκα του κανονιού. Αυτό το κανόνι έσκασε με τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου, όπου κάλεσαν τον Αριστοτέλη σε δίκη. Κατέφυγε στην Εύβοια, από όπου καταγόταν από την πλευρά της μητέρας του και πέθανε από… (εντερικά; δηλητήριο;) την ίδια χρονιά, που πέθανε από εξίσου δυσνόητη αιτία ο Μ. Αλέξανδρος. Πάντως επειδή όλοι οι Ολιγάρχες αλληλοεξοντώνονται για πλάκα και επειδή και την δολοφονία του Αλέξανδρου, ακολούθησε ξέσπασμα δολοφονιών, προς όλες τις κατευθύνσεις, φοβάμαι Αρίστο μου, ότι γλύτωσες από το Αθηναϊκό κώνειο, για να υποστείς τον βαρύ -δηλητηριώδη- μακεδονικό οίνο. Με αυτές τις παρατηρήσεις μπορούμε να κατανοήσουμε πόσο μεγάλη απόσταση έχουμε να διανύσουμε, για να βρούμε την Αλήθεια. Τώρα είμαστε στην Λήθη. Καλό δρόμο, στους πραγματικούς αθλητές.
Αριστοτέλους (2 ενδεικτικά) αποφθέγματα:
–Έξις, δευτέρα φύσις.
–Ου γαρ ο δικαστής, ουδ’ ο βουλευτής, ουδ’ ο εκκλησιαστής άρχων εστί, αλλά το δικαστήριον, η βουλή και ο δήμος.