«Η Ιστορία, δεν είναι επιστήμη, είναι τέχνη. Δεν πετυχαίνεις χωρίς φαντασία.»
ΑΝΑΤΟΛ  ΦΡΑΝΣ.
Τι ξέρει η «επίσημη» ιστορική κοινότητα, για την περίοδο 1200-800*;   Τίποτα. (*εάν οι ημερομηνίες είναι μετά Χριστόν, θα αναγράφονται. Πριν όχι).
Όμως επειδή είναι επίσημη και ακαδημαϊκή και επιστημονική, έδωσε στο τίποτα, την ονομασία «Σκοτεινοί αιώνες«, ή «Σκοτεινοί Χρόνοι«. Αυτό να σημειώσουμε ότι συμβαίνει σήμερα, στην εποχή της Μεγίστης Υπέρ-πληροφόρησης, Υπέρ-ελευθερίας, Υπέρ-τεχνολογίας, Υπέρ-επιστήμης..κλπ κλπ.

«Αν δεν επίστασαι, θα υφίστασαι τις συνέπειες της επιστασίας των άλλων» Αλεξίνοος.

Ας δούμε πως θα μπορούσε να εξηγήσει κάποια ιστορικά γεγονότα, μια ομάδα απλών ανθρώπων του Λαού, κόντρα στους «ειδικούς».
ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ, του άλλου:

Το 1200, -ως ενδεικτική ημερομηνία-, συντελέστηκε μια συγκλονιστική ΕΠΑΝΆΣΤΑΣΗ, στο κέντρο του πλανήτη (εκεί που συναντιέται η Ευρασία με την Αφρική). Λαοί μετακινήθηκαν, πραγματοποιήθηκαν συγκρούσεις και πόλεμοι, σφαγές και εμπρησμοί . Αυτό το πολεμικό ντόμινο, ξεκίνησε νωρίτερα από το 1200 και ολοκληρώθηκε αργότερα. Ο χάρτης άλλαξε τελείως, εφόσον πανίσχυρες αυτοκρατορίες, όπως των Χετταίων και της Ουγκαρίτ, κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι. Μυκηναϊκά ανάκτορα, κάηκαν ολοσχερώς ή μερικώς, αφήνοντάς μας πολύτιμες πληροφορίες (Πύλος). Η χερσόνησος του Αίμου (Ελλάδα, Βαλκάνια), η Μ. Ασία, αλλά και η μεγαλύτερη και νοτιότερη Ασία, τα παράλια της Β.Αφρικής και η Αίγυπτος,  αναγκάστηκαν να αλλάξουν τρόπο ζωής (πολεμιστές ηγέτες-φεουδάρχες, συσσώρευαν προϊόντα και τα εμπορεύονταν μεταξύ τους, είτε σε μικρά κράτη τύπου Μυκηναϊκά, είτε σε πυραμιδοειδείς αυτοκρατορίες τύπου Αιγύπτου). Οι μόνοι οι οποίοι δεν κατέρρευσαν πλήρως, αλλά περιορίστηκαν γεωγραφικά,  ήταν οι Αιγύπτιοι. Έχασαν όλους τους συμμάχους τους, οι οποίοι αφανίστηκαν, άρα και τις εμπορικές τους συναλλαγές, δηλαδή χρήμα και δύναμη.

Στα παραπάνω (για τους ηττημένους), όλοι συμφωνούν.  Στις εξηγήσεις (για τους νικητές), υπάρχει χάος. Μέσα σε αυτό το χάος, άλλοι μιλάνε για ηφαίστεια και παγετώνες, άλλοι για κατάρρευση οικονομιών, άλλοι για τους περίφημους πια «ινδοευρωπαίους» (οι οποίοι από μόνοι τους αποτελούν ένα βαρύτατο αμάρτημα της «επιστημονικής κοινότητας»), ή άλλες αρλούμπες. Το χειρότερο δε, είναι όταν λένε μια θεωρία και κατευθείαν τονίζουν και την αντίθετή της. Έτσι μπερδεύουν και δυσκολεύουν την εξαγωγή συμπερασμάτων. Σαν να σου λένε: «Εγώ τα είπα όλα, σε ενημέρωσα, εσύ αποφασίζεις. Και μην διαμαρτύρεσαι, που λέω και τα αντίθετα. Όλοι έτσι κάνουμε. Θολώνουμε τα νερά, ..επιστημονικά.»

Σόλων ο Αθηναίος: «Τα αφανή τοίς φανεροίς, τεκμαίρου«. Δηλαδή: Να αποδεικνύεις αυτά τα οποία δεν φαίνονται, βασιζόμενος σε  αυτά τα οποία φαίνονται.
Με βάση αυτό το γνωμικό του Σοφού: Όταν κάποιες φυλές ξεσηκώθηκαν ενάντια στα αφεντικά τους και τα εξεδίωξαν, έγιναν κύριοι του εαυτού τους. Τότε έντρομοι οι Αφέντες των διπλανών Κρατών, κήρυξαν τον πόλεμο στους Ελεύθερους, για να μην αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τους δικούς τους σκλάβους. Όμως οι Ελεύθεροι πολεμούσαν για πάρτη τους, ενώ οι σκλάβοι για τον αφέντη. Όπως φάνηκε, ήταν μια εύκολη νίκη. Έτσι κάπως, κατέρρευσε, -ραγδαία, ως γνωστόν- η αυτοκρατορία των Χετταίων. Ξεκίνησε ο τεράστιος στρατός τους για μάχη και αυτομόλησαν όλοι! Πήγαν με τους εχθρούς! Φανταστείτε, στο πεδίο της μάχης τους Ελεύθερους, να λένε στους Χετταίους στρατιώτες και τους λοιπούς υποτελείς: «Θέλετε, λοιπόν, να αφήσουμε όλοι εδώ τα κόκκαλά μας, τροφή στα όρνια και τα θηρία; Γιατί, εμείς θα πεθάνουμε, μέχρι ενός για την ελευθερία μας. Δεν την αφήνουμε ποτέ ξανά. Εσείς; Προτιμάτε τον θάνατο, ή να έρθετε μαζί μας, να ζήσουμε όλοι ελεύθεροι και ωραίοι, το υπόλοιπο του βίου μας;» Έτσι στόλος και στρατός, προσχώρησαν στους Ελεύθερους. Όλος ο πανικός της άρχουσας τάξης είναι αποτυπωμένος στην αλληλογραφία  μεταξύ μοναρχών. Μία λέξη μπορεί να χαρακτηρίσει την κατάστασή τους: Χεσμένοι. Η μόνη αυτοκρατορία που δεν κατέρρευσε πλήρως, ήταν η Αιγυπτιακή. Δέχτηκε επιθέσεις και άντεξε. Ονόμασε τους επιτιθέμενους, Λαούς της Θάλασσας. Αυτό το όνομα τους το έδωσε ο Ραμσής ο 3ος. Βρίσκεται καταγεγραμμένο στο ναό του (Μεντινέτ Χαμπού). Από αυτό το ιερογλυφικό ημερολόγιο, αναβλύζει η κυριότερη (και ουσιαστικά μοναδική) πηγή, πληροφοριών, ΌΛΗΣ αυτής της εποχής. Οι ίδιοι, δε, αναλυτές-ιστορικοί-αρχαιολόγοι, παραδέχονται στα ΊΣΙΑ, ότι δεν λέει αλήθεια ο Ραμσής ο 3ος, ότι υπερβάλλει, ότι τα φουσκώνει για να δοξαστεί κ.α. τέτοια ωραία.
ΣΥΜΠΈΡΑΣΜΑ: Οι σημερινοί ιστορικοί λειτουργώντας ως υπάλληλοι της σημερινής άρχουσας τάξης, υποκλίνονται σε μία ψεύτικη πηγή, γιατί ανήκει στον αντίστοιχο των αφεντικών τους, τον Φαραώ, γραμμένη από αντίστοιχους  δημοσιογράφους-ιστορικούς-παπάδες. Έτσι κρατάνε από εμάς κρυφή, την πιο μαζική και πετυχημένη επανάσταση, πού έγινε στον πλανήτη.  «Σκοτεινοί αιώνες«: Με δύο λέξεις και τόνους ασυναρτησίας, καλύπτουν 400-600 χρόνια και ξαφνικά -αναίτια και μαγικά- ξεπετάγεται κάποιος Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός! Σε αντιδιαστολή, ο ανώνυμος Έλληνας, προτείνει, από αυτό το μετερίζι να την ονομάσουμε «Φωτεινή εποχή της Ελευθερίας» και στους ανθρώπους, οι οποίοι πραγματοποίησαν τούτο, δίνουμε το όνομα: «Ελεύθεροι Επαναστάτες«. Χρωστάμε ακέραιο ήθος στον εαυτό μας, στις προηγούμενες αλλά και τις επόμενες γενεές, στην Λογική μας και στην Ιστορία. Τέρμα στην «έτοιμη τροφή», απ’ όπου κι αν προέρχεται.  Ας προχωρήσουμε παρακάτω: Οι νικητές λαοί, έφεραν έναν νέο τρόπο ζωής με συγκεκριμένες ποιότητες. Η πρώτη τους μέριμνα, ήταν να μην επιστρέψουν στον παλιό τρόπο ζωής. Κατανόησαν ότι σε κράτη με μεγάλο πληθυσμό και έκταση, είναι θέμα χρόνου, να οργανωθεί μια μεγάλη ομάδα, η οποία θα επιβληθεί στις άλλες. Σκέφτηκαν τότε ότι σε μικρότερες αριθμητικά κοινωνίες, αυτό δεν θα ήταν τόσο εύκολο. Κοινωνίες τόσο μικρές, ώστε να μπορούν να τις ελέγχουν οι ΠΟΛΙΤΕΣ-ΟΠΛΙΤΕΣ. Ταυτόχρονα τόσο μεγάλες, ώστε να μπορούν να επιβιώσουν εσωτερικά (αυτάρκεια) και εξωτερικά (πόλεμος). Όταν αυτός ο τρόπος ζωής, οδηγούσε σε δημογραφική έκρηξη και δεν αρκούσε ο πόλεμος και το εσωτερικό ξεκαθάρισμα των εχθρών της πόλης, έφτανε η ώρα τη αποικίας. Κάπως έτσι, έχουμε τον Δεύτερο Ελληνικό Αποικισμό (8ος-6ος αι.): Αυτό σήμαινε και αύξηση του εμπορίου. Αλλά και του πολιτισμού. Και για αυτούς πολιτισμός ήταν η μεταφορά της πεποίθησής τους, ότι είναι καλύτερος αυτός ο τρόπος ζωής, παρά ο προηγούμενος. Με γιορτές  όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες (αλλά και Ίσθμια, Νέμεα κ.α.), συναντιόνταν σε επίπεδο μιας μεγάλης Αυτοκρατορίας: της Ελληνικής, για να αντιμετωπίσουν από κοινού, θέματα εσωτερικά (Ελληνικά) και εξωτερικά (π.χ. Περσικός κίνδυνος). Όσο για αυτές τις συγκεντρώσεις, πρέπει να τονιστεί, ότι ο λόγος ύπαρξής τους ήταν να διαφυλάξουν αυτόν τον τρόπο ζωής, (όχι ως άτομα, άλλα ως Πόλεις-κράτη). Γι’αυτό και έπαιρναν μέρος ΜΌΝΟΝ από πόλεις, όπου οι Δήμοι ήταν κραταιοί (δηλαδή, έτειναν προς την Δημοκρατία, ή έστω, απέφευγαν την Ολιγαρχία. Για αυτό και τα πλέον ολιγαρχικά καθεστώτα στην Ελλάδα, ήταν πολύ πιο ήπια από τα αντίστοιχα βαρβαρικά). Το αθλητικό κομμάτι των Ολυμπιακών Αγώνων, για παράδειγμα, ήταν μια διασκεδαστική γιορτή, όπου είχαν την ευκαιρία να πάρουν μέρος νεαροί αθλητές. Όμως τα πιο σοβαρά μέρη αυτών των Αγώνων, ήταν η Πανελλήνια εξωτερική και εσωτερική πολιτική, οι όρκοι, τα σχέδια, οι συμφωνίες. Καλούσαν δε, τους εαυτούς τους Έλληνες, διότι υπερασπίζονταν αυτόν τον τρόπο ζωής. Μαζεύονταν και έδιναν συνέχεια στο αρχαίο όραμα, με όρκους. Απέκλειαν τους βαρβάρους, όχι γιατί ανήκαν σε άλλη φυλή, αλλά γιατί δεν δέχονταν το κοινό όραμα, τον κοινόν (ξυνόν) Λόγο (Νόμο). [Σήμερα, βέβαια  λείπουν όλα αυτά από τους αθλητικούς αγώνες. Ορφανό και μόνο το αθλητικό κομμάτι, μετετράπη σε οικονομικό-διαφημιστικό (κόκα-κόλα). Βλέπουμε τον εξευτελισμό των Ολυμπιακών Αγώνων, οι οποίοι γίνονται χωρίς μέτρο, χωρίς υψηλό φρόνημα. Ενδεικτικά αναφέρουμε το 2004, χρονιά επιστροφής των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα. Όλος ο πλανήτης κοιτάζει: Η Αρχαία Ολυμπία, ανοίγει ξανά, για να αγωνιστούν για πρώτη φορά στην Ιστορία, γυναίκες στον κλασσικό αθλητισμό. (σφαίρα, σφύρα κλπ).  ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Όλες οι πρώτες, πιάστηκαν ντοπαρισμένες. Λογικό! Αφού ήταν όλες πιο φαρδιές κι από ταύρο.]

Πόλεις-κράτη ανθούν.  Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είχε ήδη φυτρώσει το 800. Είχε όμως φυτευτεί το 1100. Κάποιοι τον πότιζαν και τον πρόσεχαν όλο αυτό το διάστημα. Κάποιοι καλλιέργησαν το γόνιμο έδαφος και έβγαλαν τις αγριάδες και τα ζιζάνια με αίμα, με αγωνία, με σθένος, με ηρωισμό, με ήττες. Η Δημοκρατία εμπότιζε αργά αλλά σταθερά, την Μεγάλη Ελληνική Αυτοκρατορία.  Περνώντας από Τυράννους, Αισυμνήτες κ.α. δοκιμές πολιτικών συστημάτων, με την βοήθεια της Φιλοσοφίας, (θρησκεία της Δημοκρατίας), αλλά και της Τραγωδίας (κατεξοχήν Δημοκρατικής Τέχνης, όπως και τα ποιήματα: Νόμοι), μας άφησε έναν πολιτισμό, Πρωτόγνωρο, Συγκλονιστικό, Μοναδικό και Αξεπέραστο μέχρι στιγμής. Από αυτόν μας έμειναν σπαράγματα μόνο. Το ότι τα κοιτάζει με δέος όλος ο πλανήτης, κάτι σημαίνει.Ποιο ήταν, όμως, το τέλος του;

Τέλος:  (322, Λαμιακός Πόλεμος). Οι Περσικοί πόλεμοι, ο Πελοποννησιακός Πόλεμος και οι συνεχείς παρεμβάσεις του Περσικού γίγαντα, με όπλα, χρήματα και διπλωματία, γιγάντωσε την ιδέα να διαλέξουν οι Έλληνες την επίθεση , ως καλύτερη άμυνα. Το να επιτεθούν στους Πέρσες, ήταν ιδέα πολλών(π.χ: Ιάσων Φερρών). Το πραγματοποίησε πετυχημένα ο Φίλιππος ο Μακεδών, με τόσο Μακκιαβελισμό, ώστε ο ολιγαρχικός Ισοκράτης -υποστηρικτής αυτού του σχεδίου-, να είναι ακόμη ένας που αυτοκτόνησε για να διαμαρτυρηθεί για το ελληνικό αίμα που χύθηκε άδικα. Εδώ να θέσουμε και μια σημαντική παρατήρηση. Οι Μακεδόνες ήταν σαφέστατα συγγενικό φύλο, όσον αφορά την καταγωγή και την γλώσσα. Ήταν Δωριείς, πρώτα ξαδέλφια των Σπαρτιατών. Δεν συμμετείχαν στις Πανελλήνιες γιορτές, γιατί δεν είχαν τις προδιαγραφές του Έλληνα, ως αυτού που σέβεται, την προαναφερθείσα επανάσταση και τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής (Δημοκρατία ή Δημοκρατικότητα). Μια φορά έλαβαν μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες το 504, με την άδεια των Ελλήνων. Το είχαν ζητήσει οι Αθηναίοι, για να ανταμείψουν έτσι τον Αλέξανδρο τον Α’-τον οποίον αποκαλούσαν «Φιλέλληνα»-, για την βοήθεια των Μακεδόνων κατά τους Περσικούς Πολέμους.  Οι Μακεδόνες είχαν μοναρχικό καθεστώς και οι άλλοι δεν τους έπαιζαν, γιατί Έλληνας και ελληνική παιδεία είναι αυτό: ΌΧΙ ΟΛΙΓΑΡΧΊΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ. Γι αυτό και ο ρήτωρ Δημοσθένης τους αναφέρει ως μη Έλληνες, δηλαδή βάρβαρους. Όταν όμως ο Φίλιππος ο Β’ (382-336) ήταν αρκετά ισχυρός για να επιβάλλει την παρουσία του στους Ολυμπιακούς Αγώνες και στις λοιπές βεγγέρες, ήταν η αρχή του τέλους.  Οι νίκες του Αλεξάνδρου (356-323), εναντίον των Περσών,  σηματοδότησαν την ήττα του ελληνικού τρόπου ζωής και του ελληνικού πολιτισμού. Η κραυγή αξιοπρέπειας του Κλείτου τελειώνει, με την κραυγή των ηττημένων Δημοκρατών του Λαμιακού πολέμου. Από τότε αρχίζει το έργο που ζούμε μέχρι σήμερα. Καλή επιστροφή.