Άλλοι λαοί έχουν αγίους, οι Έλληνες έχουν σοφούς.   Νίτσε.

Ηράκλειτος, Ξενοφάνης, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης, Παρμενίδης, Γοργίας, Εμπεδοκλής, Αναξαγόρας, Πρωταγόρας, Μέλισσος ο Σάμιος, είναι μερικοί από τους πρωτοκλασάτους φιλοσόφους της αρχαίας Ελλάδας, με ένα κοινό χαρακτηριστικό: έγραψαν ένα βιβλίο με τίτλο «Περί Φύσεως». Όλα αυτά τα βιβλία είναι χαμένα! Κάποια κομμάτια τους (σπαράγματα) υπάρχουν και προκαλούν τον διεθνή σεβασμό και θαυμασμό. Θεωρούνται αξεπέραστα. Ένα παράδειγμα ενδεικτικό: Ο Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος, μαθητής του Θαλή του Μιλήσιου, έγραψε αυτό το βιβλίο, από το οποίο μας έδωσε τέσσερις(4) μόλις γραμμές ο Σιμπλίκιος. Εξ’ αιτίας αυτών των 4 γραμμών, αναγράφεται στην λίστα των ανθρώπων οι οποίοι «ανέβασαν» την ανθρώπινη σκέψη, παγκόσμια.

1. Τι ήθελαν να πουν όλοι αυτοί οι γίγαντες της ανθρώπινης νόησης, με αυτόν τον κοινό τίτλο;

2. Γιατί χάθηκαν τα έργα τους;

3.Μπορούμε από όσα ξέρουμε, να μάθουμε όσα δεν ξέρουμε, για αυτά;

Επειδή είναι δύσκολο το θέμα, τα ερωτήματα και η τοποθέτηση-απάντηση, με τα  επιχειρήματά της, θα ακολουθήσουμε την εξής τακτική: Θα περιγράψουμε σε απαντήσεις την θέση μας, ώστε να δώσουμε την ευκαιρία στον αναγνώστη να παρακολουθήσει την επιχειρηματολογία, γνωρίζοντας από την αρχή, «τι θέλει να πει ο ποιητής». Όλοι αυτοί οι φιλόσοφοι ήταν στρατευμένοι σε έναν παγκόσμιο αγώνα. Ήθελαν να επηρεάσουν με τον τρόπο τους, την παγκόσμια κοινή γνώμη-για το παρών και το μέλλον- για κάποια θέση τους και γνώση τους, την οποία θεωρούσαν τόσο αναγκαία, ώστε αφιέρωσαν όλη τους την ζωή και την ενεργητικότητα. Ήταν τόσο απόλυτα ταγμένοι, ώστε τους ξέρουμε μόνον για την εργασία τους ή τον δημόσιο βίο τους. Ήταν όλοι ανύπαντροι, χωρίς οικογένεια (άλλο ένα κοινό τους χαρακτηριστικό). Ο τίτλος «περί φύσεως» εξηγεί πολλά. Όλοι αυτοί περιέγραφαν με διάφορους τρόπους την φύση και τις λειτουργίες της σε επίπεδο κοσμογονικό, αστροφυσικό, ανθρώπινο-κοινωνικό κλπ. Αυτό επιβεβαιώνεται από όσα κομμάτια μας έχουν μείνει. Ένα ερώτημα το οποίο γεννιέται άμεσα είναι: «μα καλά, γιατί τόση αγριάδα, φανατική προσήλωση, πρεμούρα; Είναι λόγος αυτός για τόση μανία;». Απάντηση: Εκτός από όσους δεν γνωρίζουν (o περισσότερος κόσμος) και τους Φιλόσοφους που γνωρίζουν, υπάρχει και μια Τρίτη κατηγορία. Είναι αυτοί που  γνωρίζουν, αλλά θέλουν να κρύψουν την αλήθεια. Όπλα τους, το χρήμα, ο φόβος και η άγνοια, ενωμένα. Αυτοί, που κύριο μέλημά τους, είναι να κυριαρχούν πάνω στους άλλους. Αυτοί που μέσα από κάθε θρησκεία ή δόγμα, παράγουν φοβίες. Αυτοί που διαφθείρουν κάθε παιδεία, σπέρνουν εμπόδια, πανικό, ταραχή μέχρι να διαλύσουν κάθε λογική, ευτυχία, ευδαιμονία σε κάθε κοινωνία. Παπάδες, δάσκαλοι, πολιτικοί είναι τα εργαλεία τους. Η περίφημη άρχουσα τάξη. Όμως ΠΆΝΤΑ βρίσκονται άνθρωποι που βλέπουν τα στραβά. Όταν κάποιοι από αυτούς βρίσκουν το θάρρος να το πουν σε όλους, δηλαδή  όταν η Παρρησία συναντιέται επιτέλους με την Αλήθεια,(και την σκληρή εργασία) έχουμε την γέννηση της Φιλοσοφίας. Και φυσικά ξέρει ο φιλόσοφος, ότι κινδυνεύει από τους εχθρούς του. Αυτοί -της άρχουσας τάξης- είναι λίγοι και κρυμμένοι και ζουν με τον διαρκή φόβο, ότι θα έρθει η στιγμή όπου οι πολλοί θα τους ρημάξουν (αλλά και τους συνεταίρους τους φοβούνται, καθώς η απληστία είναι η μόνη πιστή σύντροφός τους). Έτσι όταν ακούγεται η Αλήθεια, αυτοί βρίσκονται σε Ενεργό Πανικό. Οι Φιλόσοφοι από την άλλη ξέρουν, ότι τους σώζει μόνον η πλατιά ενημέρωση και η όσο το δυνατόν άρτια οργάνωση της κοινωνίας, η οποία πρέπει να τους προστατεύει, διαρκώς.

Με άλλα λόγια οι Χειραγωγοί -Ολιγάρχες  προβάλλουν το Χρήμα ως τρόπο ζωής, ενώ οι Φιλόσοφοι προτείνουν την Φύση. Οι Ολιγάρχες χρησιμοποιούν τον Θεό σαν ένα από τα εργαλεία, προκειμένου να επιβάλλουν την χειραγώγηση, ενώ οι Φιλόσοφοι με τον Αποδεικτικό Λόγο (πραγματική Επιστήμη), προσπαθούν να απαλλάξουν τους ανθρώπους από τις φοβίες και να οικοδομήσουν κοινωνίες ευδαιμονίας. Ένα πλήθος κοινωνικών ομάδων, στηριζόμενο από ένα δίκτυο πανεπιστημιακών σχολών Φιλοσόφων-και όχι μόνο- οικοδόμησε τον ανώτερο πολιτισμό, τον οποίο σήμερα γνωρίζουμε ως αρχαιοελληνικό.Εκείνη την εποχή κέρδιζαν σταθερά οι Φιλόσοφοι. Ο λόγος είναι ότι πριν τον πολιτισμό ο οποίος εμφανίστηκε με ορμή από το 700 και συνεχίστηκε απρόσκοπτα μέχρι το 322, υπήρχε ένας πρωϊμότερος πολιτισμός από το 1200-700.  Η εποχή της Μεγάλης Επανάστασης.  Τότε καταργούνται οι μεγάλες αυτοκρατορίες και τα μυκηναϊκά βασίλεια. Σταματά η στρατιωτικού τύπου εκμετάλλευση των αγροτών, η οποία εμπορεύεται το πλεόνασμα και πλουτίζει. Οι καταπιεσμένοι παίρνουν τις τύχες τους στα χέρια τους. Εκτός από την εργασία τους (αγρότες, βιοτέχνες, κτηνοτρόφοι κ.α.) είναι και πολεμιστές. Προασπίζονται την ελευθερία τους, την αυτοδιάθεσή τους, με τρόπο νικηφόρο, με μέτρο. Μέσα από αυτό το πλαίσιο, ξεπηδά αυτό το οποίο εμείς γνωρίζουμε ως: Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. Και αρωγός σε αυτόν τον τρόπο ζωής, στάθηκε πνευματικά, ηθικά, νοητικά, η Φιλοσοφία. [Και μόνον εκεί γεννήθηκε, γιατί μόνον εκεί είχαν προηγηθεί οι συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Κι αν όλοι οι μετέπειτα «Φιλόσοφοι», παραδέχονται και βροντοφωνάζουν, ότι οι Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι είναι αξεπέραστοι, είναι γιατί μόνον εκείνοι «γεννήθηκαν» ως τέτοιοι. Οι επόμενες γενιές, αντέγραψαν την φιλοσοφία, ως φωτοτυπία, κακέκτυπο, εκβιαστικά, χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς μάνα. Και το κυριότερο πρόβλημα: Ατομικά. Οι μετά-φιλόσοφοι, δεν είναι φιλόσοφοι, όπως οι Αρχαίοι Έλληνες. Είναι έρημες βραχονησίδες, σε εχθρικό περιβάλλον.]

Ας φτιάξουμε λίγο και τα στρατόπεδα, για να καταλάβουμε καλύτερα και τις ισορροπίες.Ο Ξενοφάνης καταφέρεται ενάντια στον Όμηρο, τον Ησίοδο και τον Πυθαγόρα. Είναι επαναστάτης στις ιδέες, πρωτοπόρος, απομυθοποιεί με χιούμορ. Ιδρύει την Ελεατική Σχολή. Ο μαθητής του Παρμενίδης, παίρνει τις θέσεις του Δασκάλου για το Όλον και αναλύει για το  Εον. Ο μαθητής του Ζήνων (Δημοκράτης με βούλα) αναλώνει όλη την Φιλοσοφική του σταδιοδρομία στην θωράκιση (απόδειξη) του έργου του Παρμενίδη. Ο Πολυκράτης ο Σάμιος διώχνει από την Σάμο, τον Πυθαγόρα τον Σάμιο. Αυτός πάει στην Μεγάλη Ελλάδα, φτιάχνει σχολή Ολιγαρχών-στην πραγματικότητα μια μασονική στοά, η οποία προσπαθεί να επιβάλλει ολιγαρχικά πολιτεύματα στην Κάτω Ιταλία. Αποτέλεσμα αυτής της δράσης, είναι η αντίδραση των Δημοκρατικών δυνάμεων οι οποίες του καίνε την σχολή και τον σκοτώνουν. Οι Πυθαγόρειοι, οι Ορφικοί, οι Πλατωνιστές αποτελούν την ενεργή και φανερή εκδήλωση των δυνάμεων της Ολιγαρχίας. Βασίζονται σε Αξιώματα (αναπόδεικτες αρχές), Θεϊκά προτάγματα, Ψέμματα Συνειδητά  και άλλα μαγικά κόλπα. Ενίοτε, οικειοποιούνται, πετυχημένες θέσεις των αντιπάλων τους, ή τις αλλοιώνουν για να «θολώσουν τα καθαρά νερά». Αυτές οι δύο τελευταίες συνήθειες, είναι οι κύριοι Λόγοι που ο Πλάτων έφτιαξε την περίφημη Ακαδημία του και οι Πλατωνιστές έγιναν το τσιμπούρι της Ανθρωπότητας. Όσο για τον Χριστιανισμό, είναι μια μετάλλαξη του Πλατωνισμού: από τσιμπούρι, βδέλλα. Δίνω ένα μικρό παράδειγμα, πετυχημένου δημοσιογραφικού κιτρινισμού από τον ίδιο τον Πλάτωνα. Λέει λοιπόν  στο μυθιστόρημά του Κρατύλος 402^α για τον Ηράκλειτο: «πάντα χωρεί και ουδέν μένει…». Μετάφραση:    Σωκράτης: «Λέγει κάπου ο Ηράκλειτος ότι τα πάντα προχωρούν και τίποτε δεν μένει στάσιμον, και παρομοιάζων τα όντα προς ρεύμα ποταμού λέγει ότι δύο φοράς δεν είναι δυνατόν να εμβής εις τον ίδιον ποταμόν.» Όμως, όπως παρατηρεί και ο Καστοριάδης, από τα περίπου 140 σπαράγματα τα οποία απέμειναν από τον Ηράκλειτο, δεν υπάρχει τέτοιο ύφος. Ύφος «παρομοιώσεων τύπου Σπηλιάς». Ο Ηράκλειτος, τα λέει μόνον στεγνά. Επειδή από την άλλη Πλάτων = Συκοφάντης, Ψεύτης κλπ, μπορούμε να θεωρήσουμε την ατάκα ψεύτικη. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι είναι η πιο γνωστή του Ηρακλείτου (ε, βέβαια,αφού την παρέδωσε ο θείος Πλάτων). Θίγω άλλο ένα σημείο: Ο Σωκράτης τον έκρινε Σκοτεινό => έτσι μας έμεινε κι εμάς. Επίσης, θεωρείται από πολλούς  Αριστοκράτης και υβριστής του άθλιου και ταπεινού «λαουτζίκου». Αναφέρω λοιπόν, μία φράση του: (Ντηλ  β 44) «Για τους Νόμους του, κάθε λαός οφείλει να μάχεται όπως θα μαχόταν για τα τείχη του». [Για φαντάσου. Καταλάβαμε τον Σκοτεινό Φιλόσοφο, τον οποίο δεν μπόρεσε να καταλάβει ούτε ο Σωκράτης, ούτε ο Πλάτων.] Αυτή του η παραίνεση, δεν θα μπορούσε να μοιάζει με ενδιαφέρον για τις αρχές ενός λαού; Το ότι «κατέθεσε» το έργο του στον Ναό της  Αρτέμιδας, δεν δείχνει ότι ήθελε να το προστατεύσει και να το παραδώσει σε γνώση όλου του Λαού; Γιατί ήξερε ότι θα θέλουν να το εξαφανίσουν.(Εδώ εξαφάνισαν ολόκληρο τον Ναό της Εφέσιας Αρτέμιδος, ένα από τα 7 θαύματα της Αρχαιότητας).  Μήπως τελικά δεν είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσουμε κάποια πράγματα για τους αρχαίους, αρκεί να αλλάξουμε τα κριτήριά μας; Ας ασχοληθούμε και με τον Παρμενίδη, μπας και περικυκλώσουμε λίγο το πρόβλημα. Κατ’αρχήν τον Παρμενίδη, η σύγχρονη φιλολογία τον  «φέρνει» να έχει γεννηθεί υστερότερα, από ότι παρουσιάζουν οι παλαιότερες γενιές φιλολόγων. Γιατί συμβαίνει αυτό; Αν δεν είναι κάποιο κρυφό βίτσιο των πνευματικών ταγών, είναι ότι ακολουθούν σαν πρόβατα τα ψέμματα του Πλάτωνα, ο οποίος  γράφοντας το μυθιστόρημα «Παρμενίδης», βάζει τον νεαρό Σωκράτη να «συνομιλεί» με 2 ιερά τέρατα: τον Γέροντα Παρμενίδη και τον μαθητή του Ζήνωνα. Οι φιλόλογοι είναι φτιαγμένοι από φελλό και αδυνατούν να σκεφτούν ότι ο Πλάτων ήταν αγέννητος και έγραφε παραμύθια με ήρωα τον Καραγκιόζη (εεε τον Σωκράτη). Εδώ αξίζει να φανταστούμε ότι ενώ γράφει ο Πλάτων και οι λοιποί Ακαδημαϊκοί αυτά τα φρικτά ψέμματα -τα οποία στιγμάτισαν την ανθρωπότητα-, ο Παρμενίδης είναι απόλυτα καταξιωμένος, λόγω του έργου του και ο πνευματικός παρίας Πλάτων ακολουθεί την πολιτική «χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις, φίλησέ το». Γι’αυτό κάποιοι καθυστερημένοι ή εγκάθετοι φιλόλογοι, παρουσιάζουν τον Πλάτωνα επηρεασμένο από τον Ηράκλειτο, τον Παρμενίδη κ.α. τρίχες. Μόνον από τον Πυθαγόρα και τον θείο του Κριτία ήταν επηρεασμένος. Αλλά ας προχωρήσουμε στην ουσία του λόγου του Παρμενίδη:

«Χρειάζεται όλα να τα μάθεις:

1.Τον πυρήνα τον ήρεμο της ολοστρόγγυλης αλήθειας/ αληθείης ευκυκλέος ατρεμές ήτορ.

2.Τις απόψεις των θνητών, τις ανάξιες πίστης / βροτών δόξας ταίς ουκ ένι πίστις αληθής.   

3.Πως πρέπει να ελέγχεις αυτά που θεωρούνται ότι έτσι είναι / τα δοκούντα χρήν δοκίμως είναι δια παντός πάντα περώντα.»  Υπάρχει μια αλήθεια, υπάρχουν οι λανθασμένες απόψεις των ανθρώπων και υπάρχουν και κριτήρια με τα οποία ξεχωρίζεις την αλήθεια από το ψέμα. Ποια είναι η αλήθεια του Παρμενίδη; Ποιο το Ψέμμα;

ΤΟ ΕΊΝΑΙ ΥΠΆΡΧΕΙ, ΤΟ ΜΗ-ΕΊΝΑΙ ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ. ΑΣΧΟΛΉΣΟΥ ΜΌΝΟΝ ΜΕ  Ό,ΤΙ ΥΠΆΡΧΕΙ. ΜΗΝ ΧΆΝΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΌΝΟ ΣΟΥ ΜΕ ΌΤΙ ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ. Όλο το ποίημά του, εξαντλείται σε αυτήν την παραίνεση. Διότι ξέρει ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δημιουργούν ψεύτικες ιστορίες, φόβους, παγίδες και τις εξαπλώνουν σαν παραμύθια, σαν γεγονότα, σαν ασθένεια μέσα στις κοινωνίες, στις παιδικές καρδιές. Τρώνε σαν το σαράκι τον χρόνο των ανθρώπων, ρημάζουν τις συναισθηματικές και νοητικές τους δυνατότητες, εκμαυλίζουν ό,τι ωραίο και ευαίσθητο κουβαλάει η φύση του ανθρώπου. Θεοί, Σατανάδες, Τιμωροί Ψυχών, Βρυκόλακες, Εξωγήινοι. Όλα όσα φέρνουν ταραχή, υποταγή. Αυτό κάνει και ο Πλάτων ο οποίος «συμφωνεί» με τον «θείο» Παρμενίδη, αλλά θέλει να εξετάσει, μήπως το μη-είναι έχει κανά πουγκί κρυμμένο. Ακόμα δεν βρήκε κάτι αυτή η ερευνητική ομάδα. Κατάφερε όμως να κάνει πολλούς ανθρώπους να περιμένουν την Δύση, στην Ανατολή. Δεν μιλάμε για μια απλή ενημέρωση, μιλάμε για τον πιο ανηλεή πόλεμο αρχών και τρόπου ζωής. Όποιος δεν θέλει να μείνει για πάντα αμέριμνος, μπορεί να ρίξει μια ματιά στους καταστροφείς βιβλίων, ιδεών, απόψεων, ανθρώπων. Είναι παντού και πάντα ίδιοι και έχουν το ίδιο σκεπτικό: Χίτλερ, Πλάτων, Κίτρινος Αυτοκράτωρ, Μέγας Κωνσταντίνος, Ιουστινιανός, Γαλάζιοι Λύκοι της Μογγολικής-Μουσουλμανικής Λαίλαπας κ.α. Καίνε τους εχθρούς τους και τα βιβλία τους και επιβάλλουν τα δικά τους κιτάπια. Το ξέρουν αυτό οι Φυσικοί Φιλόσοφοι, οι εραστές της Αλήθειας, οι Εικονοκλάστες, οι Επαναστάτες, οι Δημοκράτες, οι Προμηθείς-που-Μεριμνούν.  Πολλοί άλλοι αρχαίοι Σοφοί, Φιλόσοφοι, Σοφιστές κλπ, οι οποίοι δεν φαίνεται να έγραψαν βιβλίο με τέτοιο τίτλο, πήραν θέση στο σωστό στρατόπεδο: αυτό του Λαού. Έτσι ο Σόλων, ο Πιττακός, ο Βίας, ο Ζάλευκος, ο Χαρώνδας με Νομοθεσίες και Νουθεσίες (Ρητά), πήραν θέση υπέρ του Λαού, της Δημοκρατίας, του Πολιτισμού. Ο Θαλής και ο Δημόκριτος με την Επιστημονική ενασχόλησή τους με την Φύση και την υπεράσπιση της Δημοκρατίας, υπήρξαν Κολοσσιαίοι Φάροι, ανά τους αιώνες, ενάντια στον σκοταδισμό της Θεοκρατίας. Φωτισμένοι τύραννοι όπως ο Κύψελος ο Κορίνθιος, ο Περίανδρος ο Κορίνθιος ή ο Κλεόβουλος ο Ρόδιος, πολέμαρχοι όπως ο Άρατος από την Σικυώνα, επαναστάτες όπως ο Εφιάλτης ο Αθηναίος, φανερώνουν έναν ατελείωτο κατάλογο Δημοκρατών, Ηρώων οι οποίοι έφτιαξαν τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, κόντρα σε λίγους-τελικά- Ολιγάρχες: Θουκυδίδης, Πλάτων, Σωκράτης, Ξενοφών είναι η βασική τετράδα Αθηναίων οι οποίοι μισούν την Αθηναϊκή Δημοκρατία και δημιουργούν το σκοτεινό πέπλο της Συκοφαντίας. Σε αυτούς αντιπαραβάλλουμε μόνον ένα όνομα: Δημοσθένης ο Αθηναίος. Εξυπνότερος από τον Θουκυδίδη, εργατικότερος από τον Πλάτωνα και όλη την Ακαδημία του, αποτελεσματικότερος από Σωκράτη και Ξενοφώντα μαζί, ύψωσε ανάστημα  σε Φίλιππο και Αλέξανδρο-κόντρα σε μια ολόκληρη εποχή-, αναγκάζοντας την Παγκόσμια Κοινότητα να σταθεί με δέος μπροστά στην διδαχή αυτού που μπορούμε να χαρακτηρίσουμε: ο Μαχητής με το Απόλυτο Ήθος, ή: Μέχρι που φτάνει ο άνθρωπος για τις αρχές του.  Το μόνο που μένει να διορθωθεί, είναι η ματιά του Παρατηρητή. Η δικιά μας δηλαδή. Εμάς των ζωντανών συνεχιστών της Ιστορίας, οι οποίοι οφείλουμε στους εαυτούς μας, να βάλουμε ψηλότερα τον πήχη και να πάψουμε να τρώμε κουτόχορτο. Ο Ηράκλειτος δεν είναι Σκοτεινός, ούτε ο Νίτσε. Εμείς ζούμε σε μαύρα σκοτάδια και δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε σκέψεις καθαρές και κρυστάλλινες, οι οποίες καταλήγουν σε αντίστοιχα αποτελέσματα. Εάν τους «καταλάβουμε», θα πρέπει να κάνουμε κάτι για αυτό. Έτσι πολλοί, Περιμένουν τον Γκοντό. Στρίβουν ένα τσιγαράκι, πίνουν ένα ουισκάκι, ακούνε κανά τραγουδάκι….. κι αν κανείς τους πολυσκοτίσει του ζητάνε … ταυτότητα. «Ποιες είναι οι πηγές σου;» «Μας ψεκάζουν; Γιατί; Που το ξέρεις; Έχεις αποδείξεις;». Όπως είπε και ο Μαρκ Τουαίην: « Καλοί φίλοι, καλά βιβλία και μια αποκοιμισμένη συνείδηση. Αυτά είναι η ουσία μιας ευτυχισμένης ζωής.»