Ο Σωκράτης δεν ήταν Φιλόσοφος.

Ασχολήσου με αυτό το οποίο υπάρχει, μην ασχολείσαι με αυτό το οποίο δεν υπάρχει. Παρμενίδης.

Δάση ολόκληρα έχουν γίνει χαρτί, για να γραφτούν εκατομμύρια λέξεις και εξηγήσεις για τον Σωκράτη. Μόνον ο παρατηρητικός θα προσέξει, ότι όσο διάβασμα και να ρίξει, άκρη δεν βγαίνει. Έτσι, νικημένος ο αναγνώστης, μαζεύει την κουρελιασμένη του αξιοπρέπεια, τον χαμένο του χρόνο και τα τυλίγει -για να μην φαίνονται- με 2 ή 3 πληροφορίες που του «έμειναν». Αυτές μετά γίνονται η βάση του σεναρίου Σωκράτης , το οποίο εκστομίζει σε κάθε ευκαιρία. Χρειάζεται ειλικρίνεια και τριβή για να γίνει κατανοητό, ότι ο Σωκράτης είναι …. Δύο (2)! Ένας είναι ο Πραγματικός άνθρωπος ο οποίος προέκυψε από την γέννηση ενός άντρα και μιας γυναίκας και έζησε και έδρασε στην Αθήνα, κάνοντας κάποιες πράξεις με συγκεκριμένο αντίκτυπο. Ο Άλλος είναι ένας Φανταστικός ήρωας μυθιστορημάτων. «Γεννήτορας»,  ή καλύτερα εμπνευστής του ήταν ο Πλάτων και η Σχολή του. Όλο το έργο τους ήταν αυτά τα μυθιστορήματα. Τα έγραφαν και τα έσβηναν μέρα-νύχτα, σαν τα υφαντά της Πηνελόπης. Ο Πλάτων ήταν 25 χρονών όταν εκτελέστηκε ο Σωκράτης. Τίποτα από αυτά δεν είναι αλήθεια. Ο Σωκράτης δεν ήταν Φιλόσοφος.

Οι φιλόσοφοι είχαν έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, ο οποίος τους επέτρεπε να φτάσουν εκεί πού στόχευαν. Για να το καταφέρουν αυτό δεν παντρεύονταν και δεν έκαναν οικογενειακό βίο. Διότι ο οικογενειακός τρόπος ζωής, έχει απαιτήσεις και επιπτώσεις, χρονικές και ηθικές και ουσιαστικές, οι οποίες δημιουργούν συνθήκες, οι οποίες δεν επιτρέπουν την ενασχόληση με την φιλοσοφία, η οποία απαιτεί ειδικού τύπου δεσμεύσεις. Ο Σωκράτης, λοιπόν, είχε γυναίκα και παιδιά.

Ο Σωκράτης είχε γκόμενους: Ξενοφών, Αλκιβιάδης, (πανέμορφοι και πάμπλουτοι νέοι της αριστοκρατίας) και Φαίδων (επαγγελματίας πόρνος από την Ηλεία, τον οποίον αγόρασε ο «πάμφτωχος» Σωκράτης και τον ενέταξε στους «μαθητές» του). [Ο τελευταίος διάλογος του Πλάτωνος, έχει το όνομα του τελευταίου γκόμενου.]

ΣΧΟΛΙΟ : Επειδή, έχουμε γεμίσει με «ελληναράδες», οι οποίοι δεν αντέχουν την αλήθεια και την ζωή ως έχει και τρέχουν σε εξωγήινες περιγραφές της πραγματικότητας, θα προβούμε σε περαιτέρω εξηγήσεις: Οι Έλληνες εκείνης της εποχής, δεν είχαν τους  δικούς μας προβληματισμούς σχετικά με την πουστιά, ή την παιδεραστία, ή τον έρωτα. Ούτε την δική μας οπτική. Για παράδειγμα, τι περιμένετε να συμβεί, όταν κάθε άνοιξη, νεαροί άντρες πάνω στα ντουζένια τους, πάνε να πολεμήσουν, αντί να παίζουν με γυναίκες, δίπλα στις πηγές; Κάθε άνοιξη και κάθε καλοκαίρι, πόλεμος άγριος, σφαγές. Και φυσικά αφού είναι για το καλό της πατρίδας, να γίνει! Με την γενετήσια ορμή όμως, τι θα γίνει; Την καύλα, κατά το κοινώς λεγόμενο; Πως θα το διαχειριστεί αυτό το πραγματικό ζήτημα, ένας στρατός ο οποίος θέλει τάξη και σύστημα προκειμένου να νικήσει; Θα τους οργανώσει σε ζευγάρια και ο εραστής και ο ερώμενος θα προσέχουν ο ένας τον άλλον. Όπως στην Σπάρτη όπου ήταν επαγγελματίες στρατιώτες, από 7 χρονών, έως 65. Εκεί ήταν η Πηγή της παιδεραστίας. [Οι γυναίκες ήταν αναπαραγωγικά όντα και ζούσαν την δική τους ζωή. Σαφώς καλύτερη από την ανδρική.] Αποκορύφωμα αυτού του στρατιωτικού συστήματος, ήταν ο θηβαϊκός Ιερός Λόχος. Αλλά και οι λοιποί Δωριείς (Μακεδόνες κ.α.) δεν πήγαιναν πίσω. Κάπως έτσι ο Σωκράτης, μετά από μια μάχη  παραχώρησε το βραβείο ανδρείας στον πανέμορφο Αλκιβιάδη. (Η συνέχεια στο «Συμπόσιο» και στο «Αλκιβιάδης Μείζων»). Ο Πλάτων, όμως, είναι και εφευρέτης του «Πλατωνικού Έρωτα». Τι είναι αυτό το φρούτο όμως; Μα φυσικά ο Μεγάλος Διαστροφέας (Πλάτων), όλων των φυσικών, υγειών αξιών, δεν θέλει οι άνθρωποι να είναι ελεύθεροι, ωραίοι και ευδαίμονες. Τούς θέλει Δούλους, Χειραγωγημένους, Φοβισμένους. Άρα ανέραστους. Γι’αυτό «προτείνει» εξ’ αποστάσεως έρωτα, παγωμένο, «ανώτερο». Γι’αυτό στην ανάλυσή του για ουράνια και πάνδημη Αφροδίτη, πετάει «τυχαία», αυτό που εμείς γνωρίζουμε από την U.S.A. τηλεοπτική ηθική-λογοκρισία ως σοφτ-πορνό. Ένα άλλο χαρακτηριστικό των «μαθητών» του Σωκράτη, είναι ό,τι είναι ολιγάρχες, «φασίστες» και εχθροί της Αθήνας, αφού δεν διστάζουν να συμμαχήσουν μαζί με εχθρούς εναντίον της Πατρίδας, για ίδιον όφελος. Σωκράτειον Ήθος!   Αλκιβιάδης: σύμμαχος Σπαρτιατών και Περσών εναντίον της Αθήνας. Υπεύθυνος για θανάτους, συμπολιτών του, γυναικών-παιδιών, πείνα, δυστυχία (εμάς , βέβαια η επίσημη ιστορία, άλλα μας μαθαίνει. Αλλά αναφέρουν τις πηγές…άρα δεν φταίνε, αν εμείς οι πτωχοί τω πνεύματι  βγάζουμε λάθος συμπεράσματα για τον άμωμο Σωκράτη.Ξενοφών: Τόσο φιλολάκων, ώστε ξεπέρασε κάθε όριο. Πολέμησε -Αθηναίος αυτός-ενάντια στην Αθήνα, ανάμεσα σε Σπαρτιάτες . Έγραφε ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου από την μεριά των Σπαρτιατών. Οι Σπαρτιάτες του χάρισαν για τις συνολικές υπηρεσίες του, τεράστια κατακτημένη έκταση, κοντά στην Ολυμπία. Ποτέ δεν τόλμησε να πάει στην Αθήνα -παρότι πήρε αμνηστία για τα εγκλήματά του κατά της πατρίδας του- και πέθανε στην Κόρινθο. Κριτίας: Ο χειρότερος όλων. Έκανε τα φρικτότερα εγκλήματα , κατά της Αθήνας, ως αρχηγός των 30 τυράννων. [ήταν και θείος του Πλάτωνα ε;]. Ο Χίτλερ, μπροστά του , μοιάζει με αγνό προβατάκι.

Τι  φιλόσοφος είσαι, ρε Σωκράτη, που βγάζεις τέτοιους «μαθητές» εγκληματίες, αριβίστες και δεν αυτοκτονείς από ντροπή; Αυτός που δεν καταδέχτηκε να λιποτακτήσει, γιατί είχε αρχές; Δηλαδή, οι αρχές  ήταν στην κατάψυξη 75 χρόνια  και βγήκαν μετά ; Και σουλατσάρανε στα γραφτά του «θείου» Πλάτωνα; Υπάρχει και άλλη μια ερώτηση για αυτούς που τον θαυμάζουν επειδή ήπιε το κώνειο και δεν δραπέτευσε -τάχα μου- για να υπερασπιστεί τις ιδέες του. Που ήταν οι ιδέες του όταν οι 30 τύραννοι έσφαζαν και τρομοκρατούσαν τους συμπολίτες του; Γιατί τότε δεν όρθωσε το ανάστημά του, στον μαθητή του Κριτία, όπως έκανε ο Θηραμένης(ο οποίος δεν ήταν και ο Τσε Γκεβάρα); Είχαν πάει βόλτα οι αρχές του Σωκράτη; Αν πάντως συμφωνήσουμε ότι ήταν απλά ένας Γκαίμπελς της αρχαίας Αθήνας και δούλευε για την Ολιγαρχία, όλα ταιριάζουν. Χωρίς κενά και αντιφάσεις. Η δράση του, η δίκη του. Ακόμα και η παρέμβασή του, στις τραγωδίες του Ευριπίδη, εξηγεί το πραγματικό του επάγγελμα (πηγή: Νίτσε). Πήγαινε, δηλαδή αυτός ο εχθρός της ποίησης, ο σαρδόνιος κατήγορος του Ομήρου και ξημεροβραδιαζότανε με τον Ευριπίδη συζητώντας, για το πως έπρεπε να γραφτούν οι τραγωδίες του. Διότι οι τραγωδίες ήταν τότε η τηλεόραση της εποχής. [Με τέτοιους συμβούλους, θα ανακάλυψε ο Ευριπίδης τον «από μηχανής Θεό». Μην ξεχνάμε άλλωστε τον χρησμό που «έδωσε ο Θεός Απόλλων» στον Σωκράτη]. Υπάρχει άλλος ένας «μαθητής» του Σωκράτη: ο Αντισθένης. Του τον χρεώνουν για μαθητή, αλλά σε τι; Καθότι μαθητής φιλοσόφου, σημαίνει μόνον ένα πράγμα: Συμφωνώ με τον δάσκαλο, οικειοποιούμαι την θεωρία του και την επεκτείνω. Όμως ο Αντισθένης, διαφωνούσε με τον Σωκράτη (Γενικές Έννοιες), στηλίτευε τον βίο του Αλκιβιάδη (άρα και του Σωκράτη) και κυνηγούσε με μανία, πάνω από όλους τον …Πλάτωνα, ο οποίος ανταπέδιδε τα πυρά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι βρισκόταν στον κύκλο του Σωκράτη. Για ποιόν λόγο; Διότι ως νόθος Αθηναίος, έφτιαξε μια φιλοσοφία βασισμένη πάνω σε αυτό το γεγονός το οποίο σημάδεψε την ζωή του. Η φιλοσοφική σχολή που ίδρυσε (Κυνική, από το Κυνόσαργες, όπου θήτευαν οι μισό-Αθηναίοι, ή οι ξένοι), είχε μια κουλτούρα διαφορετική από την Αθηναϊκή. Έκανε και συσσίτια για τους φτωχούς και τους ξένους. Γι’αυτό και ήταν η πλέον πολυπληθής. Ο Διογένης από τα συσσίτια ξεκίνησε και επέκτεινε τον τρόπο ζωής και την φιλοσοφία του Αντισθένη. Εμείς θεωρούμε τον Σωκράτη χορηγό μιας τέτοιας προσπάθειας, καθώς μια σχολή σαν αυτή θα συν-στράτευε πολύ κόσμο σε μια άλλη λογική πιο ‘διεθνιστική’ από την κρατούσα και έτσι οι Ολιγάρχες θα αποδομούσαν πιο εύκολα το δημοκρατικό ιδεώδες και τον υπάρχοντα τρόπο ζωής. Απλά πρέπει να ξεχωρίσουμε την πραγματική ζωή του Σωκράτη, από τα μυθιστορήματα του Πλάτωνα. Αλλιώτικα, είμαστε χαμένοι στην Χώρα του Ψέματος και της Ουτοπίας.

Υ.Γ.1: Τα δύο μυθιστορήματα: «Απολογίες του Σωκράτη» (του Πλάτωνα και του Ξενοφώντα) είναι ‘ξεπατικοτούρα’ από το έργο του Γοργία «υπέρ Παλαμήδους  απολογία».  (Ο Πλάτων ήταν εκεί, αλλά είναι Μόνιμος Ψεύτης και ο Ξενοφώντας δεν ήταν στην δίκη αλλά σε εκστρατεία.) Με τέτοιες πληροφορίες μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα, γιατί μας αρέσουν τόσο πολύ τα μοτίβα του Πλάτωνος. Είναι όλα κλεμμένα από ανωτέρους του. (Δημόκριτος, Πρωταγόρας, Γοργίας και ..όλοι). Η Ακαδημία διαστρεβλώνει, δεν δημιουργεί. Αυτό έπρεπε να γράφεται στην είσοδό της.

Υ.Γ.2: Υπάρχει ένας Σωκράτης πραγματικός (φασίστας, ολιγάρχης, οικογενειάρχης, πούστης)  ο οποίος: «Σε εκείνους που του πρότειναν πριν από την δίκη ‘απολογία’, απάντησε ότι δεν την είχε ανάγκη, δεδομένου ότι είχε περάσει όλη του τη ζωή σκεπτόμενος τι θα απαντούσε αν ποτέ τον κατηγορούσαν»!

Και υπάρχει και ένας ψεύτικος: ο Σωκράτης του Πλάτωνα και των μυθευμάτων της Ακαδημίας του.  Ασχολήσου με αυτό το οποίο υπάρχει, μην ασχολείσαι με αυτό το οποίο δεν υπάρχει. Παρμενίδης.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *