Πολύ μελάνι και δάση χαρτιού έχουν καταναλωθεί μέχρι σήμερα για χάρη της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας. Άλλοι αναλυτές, προσεγγίζουν το θέμα με απέραντο θαυμασμό που ξενίζει και –ενίοτε- δημιουργεί αντιδράσεις. Άλλοι με φανερή εχθρότητα και κυρίαρχα επιχειρήματα του τύπου: «τα πήραν από άλλους, πιο παλιούς, Ανατολίτες, Φοίνικες, Κινέζους, Ινδούς, Πέρσες, Βαβυλώνιους, Αιγύπτιους..κλπ.κλπ». Όμως μόνη της η τόση ενασχόληση μαρτυρά μια αξεπέραστη ποιότητα όσον αφορά το τελικό προϊόν, παρότι το ίδιο το προϊόν …λείπει. Σπαράγματα μόνον υπάρχουν, ξεφτισμένα και αλλοιωμένα όχι μόνον από τον χρόνο, αλλά και την επιρρέπεια των επόμενων γενεών να συμβάλλουν με τα προσωπικά τους σχόλια, εντυπώσεις και …ηθελημένες αλλοιώσεις,  στην ανθρώπινη εξέλιξη. «Είναι δεκτό να ενυπάρχει μέσα σε κάθε μεταφορά και ο Φόρος(σπόρος) του μεταφορέα».

Δηλαδή, είναι φυσικό ένας άνθρωπος να βάζει την προσωπική του σφραγίδα σε όσα μεταφέρει. Πρέπει να το παραδεχτούμε αυτό, διότι ..συμβαίνει. Εάν το παραβλέψουμε, χανόμαστε. Για ποιόν  λόγο να μπει σε τέτοιον κόπο; Διότι ενδιαφέρεται για το θέμα και έχει άποψη. ‘Η γιατί έχει πληρωθεί για να το κάνει. Ή, ή..  Το διαλέγει από άλλα, το μελετά και το παρουσιάζει.  Ας είναι καταρχήν, αποδεκτό και κατανοητό, ότι όλα αυτά γίνονται. Το πως το κάνει όμως ο καθείς και μέχρι ποίου σημείου, είναι θέμα ποιότητας: κοινωνικής πρωτίστως και ατομικής δευτερευόντως. Είναι και θέμα κρίσης του αναγνώστη.  Οφείλουμε δε, να τα έχουμε υπ’ όψιν μας όλα αυτά, αλλιώτικα χάνουμε χρόνο διαβάζοντας Ιστορία. Εύκολα φτάνουμε σε συμπεράσματα, πολύ μακρινά από την πραγματικότητα. Εκεί βασιλεύει το Γελοίο, πάνω στο οποίο πατήσαμε για να εκτοξευτούμε μακρυά από την «Αλήθεια».

Πως ξεκινούν τα περισσότερα βιβλία ανάλυσης της ελληνικής φιλοσοφίας (αν όχι όλα); Κατ’ αρχήν με την λέξη Προσωκρατικοί. Αυτή η λέξη τα λέει όλα. Όλα για την έλλειψη σεβασμού των σύγχρονων ιστορικών και μελετητών για τον εαυτό τους και κατ’επέκταση για την Ιστορία και την Φιλοσοφία. Φαίνεται να τις θαυμάζουν πολύ, αλλά μόνον επειδή πληρώνονται και ζουν από αυτό. Όχι όμως να τα βάλουν με τους Ταγούς της Ολιγαρχίας και της Θρησκείας. Επειδή δεν είχαν Χριστό τότε, έβαλαν τον Σωκράτη. Προ/Μετά Χριστού, Προ/Μετά Σωκράτη. Κατά δεύτερον με εντυπωσιακούς προλόγους σχετικά με την μυστηριώδη πρωτοτυπία των Ελλήνων φιλοσόφων να «ψάξουν» την αρχή των Πάντων κλπ..[Λίγες μόλις δεκαετίες νωρίτερα οι περισσότεροι, δεν κατανοούσαν πως μπορούσαν οι αρχαίοι να χτίζουν Παρθενώνες, Πυραμίδες, Κυκλώπεια τείχη κλπ. Δεν δίσταζαν να τα αποδώσουν σε Εξωγήινους. Σήμερα παρότι αυτό έχει απαντηθεί επαρκώς, αρκετοί είναι ακόμα «παρκαρισμένοι» σε τέτοιου τύπου απόψεις]. Πρώτος στην λίστα είναι ο Θαλής. Γιατί είπε για το Νερό; Τι εννοούσε; Ακολουθεί κατόπιν μια συνειρμική ανάλυση από Θεωρία-Φιλοσόφου σε Θεωρία-Φιλοσόφου. Συγκρίσεις, διαφορές, ομοιότητες, «μαγκιές». Μέχρι τον Σωκράτη: Εδώ, ανεξάρτητα από τις επι μέρους διαφορές ή προτιμήσεις, όλοι συμφωνούν ότι κάτι αλλάζει. Ο Σωκράτης κάνει την διαφορά. Κυρίαρχη πηγή όλων αυτών είναι τα βιβλία του Πλάτωνος. Ακολουθούν κάποιοι Πλατωνικοί και ο Αριστοτέλης ως ημί-πλατωνικός, ημί-άγνωστος. Κάποιες ατάκες του Επίκουρου, του Σέξτου του Εμπειρικού αναμιγνείονται με τις σάλτσες του Αθήναιου. Κατόπιν ακολουθεί ένας ογκόλιθος πληροφοριών από τα χριστιανικά χρόνια: Διογένης Λαέρτιος, Στοβαίος, Φώτιος κ.α. εκπέμπουν ένα σκοτεινό φως, ιδιαίτερο, δικό τους. Αυτό κάποια στιγμή πρέπει να αναλυθεί (και ίσως ως συνέχεια της Πλατωνικής διαστρέβλωσης), καθώς επεμβαίνει στην ανθρώπινη σκέψη και συνείδηση εδώ και 1.500 χρόνια.

Ας εκφράσουμε και εμείς μια πρόταση για το πως πρέπει να μελετάται και πως όχι, η Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία:

Κατ’ αρχήν είναι λάθος προσέγγιση η χρήση του όρου Προσωκρατικοί. Οι «αρχικοί» αυτοί φιλόσοφοι, πρέπει να ειδωθούν με καθαρή ματιά και πάντως όχι με τα ματογυάλια του Ανώνυμου Χωροφύλακα, ο οποίος μοιάζει να φωνάζει στις ψυχές μας μέσα από αυτήν την λεξούλα: «Όλοι αυτοί οι μυστήριοι τύποι, είναι απλά προσωκρατικοί. Γι’ αυτό τους βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι. Για το καλό σας. Μην σας τσιμπίσει και κανένας τους και σας κάνει σαν τα μούτρα του. Γιατί το ξέρουμε ότι είστε περίεργοι, αλλά θα σας τους κρύβουμε και θα βλέπετε μόνον το τσουβάλι. Και στην έξοδο, σας έχουμε τον Σωκράτη, τον Θεό της Φιλοσοφίας, στολισμένο έτσι που να σας κάνει να ξεχάσετε όλο το τσουβάλι.»  Εάν τυχόν ξεπεραστεί  αυτό το εμπόδιο, ο ΕΝΤΙΜΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ πρέπει να ξέρει ότι έχει φτάσει μπροστά στο πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής: Αυτό είναι το έργο της Πλατωνικής σχολής, της λεγόμενης Ακαδημίας: Να διαστρέψει, να συκοφαντήσει, να γελειοποιήσει το έργο όλων αυτών  των φιλοσόφων με τρόπο δημοσιογραφικό-μυθιστορηματικό και δήθεν φιλοσοφικό. Η επιτυχία αυτού του «προγράμματος» υπήρξε τεράστια καθότι:

1. Το έργο των Φιλοσόφων, το οποίο ήταν τεράστιο σε όγκο χάθηκε, (σχεδόν) ολοσχερώς. Έτσι, ο μεγαλύτερός τους εχθρός, έγινε η βασική μας πηγή: η Ακαδημία Πλάτωνος.
2. Η επιτυχία της Ακαδημίας διαχρονικά, οφείλεται στην στήριξή της από την άρχουσα τάξη. Έτσι έχουν φτάσει ως εμάς νοοτροπίες αφύσικες κατά τα άλλα (ιουδαϊκές, χριστιανικές, μουσουλμανικές, μαρξιστικές) όμως οικίες πια, ή εκφράσεις όπως: ο «θείος» Πλάτων, Σωκράτης: ο προ Χριστού χριστιανός κ.α. παρόμοια, τα οποία είναι απολύτως μεταγενέστερα. Σκοπός τους είναι να διαστρεβλώνουν την ουσία και το απαραίτητο βάθος το οποίο απαιτείται σε μια σοβαρή μελέτη φιλοσοφικού περιεχομένου. Ιδιόμορφες εξαιρέσεις όπως το κλείσιμο της Ακαδημίας επί Ιουστινιανού είναι αναμενόμενες σε βάθος 2.500 ετών. Αλλά αυτή η στήριξη και διαφήμιση επί 2.500 χρόνια, αποτελεί μοναδικό ρεκόρ και αξίζει την –ενδελεχή- ματιά μας.
3. Η «κοινή» γνώμη μας, δεν είναι ούτε «μας», ούτε γνώμη. Είναι μόνον «κοινή». Είναι άγνοια η οποία απορρέει από μια στρατευμένη παιδεία, η οποία προσπαθεί να μας στραβώσει αντί να μας ανοίξει τα μάτια, το κάνει δε, με μια συνέπεια που τρομάζει. Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η Ακαδημία Πλάτωνος είναι ακόμη ανοιχτή και μάλιστα με ισχύ μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά, εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, καθώς το συλλογικό ασυνείδητο χωρίς να γνωρίζει ή να μελετά, αποδέχεται. Δεν υπάρχει δε –παγκοσμίως- μεγαλύτερος αριθμός εργασιών, μελετών, βιβλίων, κλπ. χωρίς Πλάτωνα. Και εάν μεν έχουν δίκιο, καλώς. Εάν όχι, το άδικο κατά της ανθρώπινης διανόησης -και όχι μόνον- είναι τεράστιο και εγκληματικό.

Σε περίπτωση που ξεπεραστεί από τον Αναγνώστη αυτό το  εμπόδιο το οποίο ονομάζεται Πλατωνισμός, έχει να αντιμετωπίσει απανωτά χαστούκια, είτε από τύπους σαν τον Επίκουρο (ο οποίος προκειμένου να αναδείξει τον εαυτό του, υποβιβάζει και διαστρέφει),  τους οποίους πολύ σωστά ο Νίτσε ονομάζει υβριδικούς φιλοσόφους, είτε χριστιανούς σαν τον Κλήμεντα επίσκοπο Αλεξανδρείας, ο οποίος χαρακτηρίζει ..απρέπεια το ότι οι Στωϊκοί με τον όρο Θεό, εννοούν την Φύση. Έτσι χιλιάδες στρώσεις από νομίσματα (εκ του νομίζω) έχουν εναποτεθεί στις παιδείες των ανθρώπων, από τότε μέχρι τις μέρες μας. Απλά να ξέρουμε ότι αυτό που βλέπουμε εμείς, είναι με βρωμιά και δεν την έχουμε καθαρίσει. Αντίστοιχα τα αγάλματα των αρχαίων ήταν ΟΛΟΚΛΗΡΑ, καθαρά (τα Πλυντήρια ήταν ειδική  γιορτή όπου τα έπλεναν) και βαμμένα. Επίσης ήταν τοποθετημένα σε κατάλληλα σημεία, ώστε να τα βλέπεις υπό κατάλληλη γωνία και απόσταση. Αντίθετα σήμερα, …καμμία σχέση!

Όμως αυτά είναι μερικά από τα αρνητικά. Πρέπει να τα έχουμε υπ’ όψιν μας διότι αφορούν τις παγίδες.

Ποια πρέπει να είναι τα εφόδιά μας για μια υγιή προσέγγιση του θέματός μας; Καταρχήν πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα τα οποία υποτίθεται ότι μελετούμε και μας απασχολούν «σοβαρά». Διότι πως αλλιώς θα κατανοήσουμε πως και γιατί κάποιοι αρχαίοι σοφοί –έτσι ..ξεκούδουνα- άρχισαν να δίνουν απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα; Εάν δε, έχουμε λάθος άποψη για το πλαίσιο αυτό, είναι απολύτως αδύνατο να βρούμε από που τους προέκυψε τέτοιο βίτσιο, αλλά κυρίως να κατανοήσουμε τα κείμενα. Ακόμα και να είχαμε ολόκληρα τα κείμενα, θα ζαλιζόμασταν μέσα σε τόσες πολλές πληροφορίες και απόψεις –φαινομενικά αντίθετες, πολλές φορές- αν δεν ξέραμε ποιο ήταν το κίνητρό τους: για να ψάξουν, να βρουν, να γράψουν, να δεχτούν μαθητές. Ας βάλουμε ένα δικό μας τέτοιο πλαίσιο, σαν παράδειγμα και πείραμα ταυτόχρονα.

Χάρτης  προ-Ελληνικής Αυτοκρατορίας.

Μετά το 1.400 (π.Χ.) πολεμικές μεταναστεύσεις σε ευρύτατες περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου αλλάζουν μέσα σε 300 χρόνια τον χάρτη, όσον αφορά τα σύνορα των χωρών και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Καταργούνται οι μεγάλες σε έκταση χώρες και η στρατιωτικό-εμπορική δομή που εξουσίαζε. Στην θέση τους έχουμε μικρές κοινωνίες (Πόλεις-Κράτη) τα οποία χαρακτηρίζονται από σχετική πολιτική και κοινωνική αυτάρκεια. Αναδύεται έτσι μέσα στους επόμενους αιώνες, η έννοια του Πολίτη-Οπλίτη ο οποίος μεριμνά για την πόλη του συμμετέχοντας στις αποφάσεις, αποκτώντας δικαιώματα, ελέγχοντας την εξουσία και γινόμενος και ο ίδιος εξουσία. Οι μοναρχίες είναι σπάνιο φαινόμενο, οι ολιγαρχίες είναι ένα προστάδιο τυραννίας ή και δημοκρατίας. Έτσι σιγά-σιγά αλλά σταθερά και συνειδητά κερδίζει την μάχη ο Νέος Πολιτισμός. Η πρώτη ίσως ακτίνα του είναι το όνομά του: Ελληνικός. Ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο πάντα πρώτος στην λίστα των Σοφών και φιλοσόφων ευχαριστεί που είναι Έλληνας και όχι βάρβαρος. Η διαφορά δεν έγκειται στην φυλή και το αίμα, αλλά στην νοοτροπία, στις αρχές και τον τρόπο ζωής. Σε αυτόν τον τρόπο, όπου όλο και περισσότεροι, αποκτούν περισσότερα δικαιώματα. Αυτό φέρνει νέες υποχρεώσεις και αλλάζει τον τρόπο ζωής. Οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο μεγάλες ομάδες. Αυτούς που θέλουν την εξουσία σε λίγους  και οι άλλοι που θέλουν την εξουσία σε πολλούς. Ολιγαρχία και Δημοκρατία «αλληλεπιδρούν μέχρις εσχάτων» και σε όλα τα επίπεδα. Όμως κερδίζει η Δημοκρατία. Έτσι ξεπηδούν οι υπερασπιστές της, οι θεωρητικοί της, οι επιστήμονες-ερευνητές, αυτού του τρόπου ζωής. Δηλαδή οι Φιλόσοφοι. Κι ενώ οι Ολιγάρχες έχουν τους ιερείς και την αρχαία θρησκεία, αλλά κυρίως την θρησκευτικότητα σαν όπλο καταστολής της βούλησης των πολλών, ο Νέος Πολιτισμός αναπτύσσει επιστημονικές και Φιλοσοφικές θεωρίες βασισμένες στην Φύση και την Λογική. Οι δε Δημοκρατικοί στρατοί, τους επιβάλλουν όπως και όσο περισσότερο μπορούν.

Με βάση αυτήν την άποψη, ας προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα και ας ρίξουμε την ματιά μας πάνω σε αυτά τα άτομα, πριν δούμε τις θεωρίες τους. Πως ξεπήδησαν και γιατί; Πως κυριάρχησαν και γιατί; Μία πρώτη παρατήρηση είναι ότι όλα ξεκινούν από τις πόλεις-κράτη της Μ. Ασίας. Έχουν πλούτο προϊόντων και ιδεών καθώς βρίσκονται ανάμεσα σε ασιατικές χώρες και τα νησιά του Αιγαίου. Ταυτόχρονα αναπτύσσουν αποικίες προς όλες τις κατευθύνσεις, κυρίως όμως στα βόρεια. Ο πλούτος είναι δεδομένος, αλλά και βάρος καθώς μαγνητίζει ισχυρά έθνη από την Ασία. Όλοι κατανοούν ότι πρέπει να μάθουν να ζουν με αυτό το πρόβλημα. Ο Βίας ο Πριηνεύς και ο Θαλής ο Μιλήσιος είναι μόνον δύο από πολλούς λιγότερο ή περισσότερο επιφανείς Σοφούς οι οποίοι προτείνουν λύσεις ενωτικές και κυριαρχικές από πολύ νωρίς (650). Κορυφαίοι φιλόσοφοι όπως ο Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος αναλαμβάνουν επικεφαλής αποικιών. Νομοθετούν, Φιλοσοφούν, Εμβαθύνουν, Ερευνούν, Μαθαίνουν (οι ίδιοι και μετά σε μαθητές τους). Φτιάχνουν αποικίες όχι μόνο σε περάσματα και εμπορικά μέρη με σκοπό το υλικό κέρδος αλλά και αποικίες με κριτήριο την Ελευθερία και την Δημοκρατία. Π.χ.: η Τεώ έφτιαξε τα Άβδηρα για να πάνε όσοι δεν άντεχαν τον ζυγό των Μήδων. [ Μια άλλη παρατήρηση είναι ότι αξίζει να μελετηθεί η πολιτιστική κληρονομιά των αρχαίων Ελλήνων με βάση το κριτήριο των φυλών, καθώς με την πρώτη ματιά φαίνεται ότι οι Ίωνες να απέχουν πολύ από άλλες φυλές, τουλάχιστον στην φιλοσοφία. ] Κατόπιν, όταν η πίεση και ο πόλεμος φέρνουν την σκλαβιά στις Μικρασιατικές πόλεις, την σκυτάλη αναλαμβάνουν τα νησιά του Αιγαίου και η ηπειρωτική Ελλάδα. Παράλληλα η Μεγάλη Ελλάδα (κυριώς η Σικελία) έχει την δική της συνεισφορά. Ας πλησιάσουμε, με το διαφορετικό μας βλέμμα:

Εδώ πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτοί οι Φιλόσοφοι δεν ήταν «οι παράξενοι του χωριού», που λένε σοφίες που κανείς δεν καταλαβαίνει, καθώς οι άλλοι είναι …ημιάγριοι πήθικοι που με το ζόρι κάνουν κάποιες αγροτικές δουλειές! Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με άριστα οργανωμένες πόλεις, όπου λειτουργούν σχολές, κάτι αντίστοιχο με τα δικά μας πανεπιστήμια. Επειδή δε, αυτή η γνώση γινόταν κτήμα όλων, μπορούμε να πούμε ότι ενώ εκείνοι οι αρχαίοι φιλόσοφοι και η γνώση τους, ανήκαν στο κράτος τους και άρα στους πολίτες αυτού του κράτους, οι σημερινοί καθηγητάδες ανήκουν σε ένα κράτος το οποίο δεν ανήκει στους πολίτες του. Άρα τότε,-σε αυτό το θέμα-  ήταν καλύτερα από ό,τι εμείς σήμερα. Οι θεωρίες, οι ανακαλύψεις, τα τεχνολογικά επιτεύγματα και γενικά όλες οι εργασίες τους ήταν αποτέλεσμα ομαδικών προσπαθειών. Πήγαζαν από τον Λαό ως ανάγκη, διερευνώντο από την Σχολή και επέστρεφαν στον Λαό, ως πρακτική. Τότε ο Λαός έδειχνε περήφανα στις άλλες πόλεις τα επιτεύγματά της και η άμιλλα οδηγούσε σε αυτό που γνωρίζουμε ως Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό.

Αφού προτείναμε ένα κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο και έναν τρόπο λειτουργίας, ας κοιτάξουμε και το περιεχόμενο της Φιλοσοφίας. Για να ακριβολογούμε, θα ρίξουμε μια νέα ματιά σε πολύ λίγα, πολύ μικρά και παραποιημένα σπαράγματα από πάρα πολλά, πολύ μεγάλα και μεγαλειώδη γραπτά μνημεία, τόσο σε πεζό όσο και σε ποιητικό Λόγο. Χιλιάδες στίχοι από εκατοντάδες συγγραφείς, για αιώνες αποτελούν τον αξεπέραστο φάρο της ανθρωπότητας, καθώς κάθε πολιτιστική προσπάθεια από τότε μέχρι σήμερα, επικαλείται εκείνα τα κείμενα, εκείνων των ανθρώπων, εκείνων των εποχών.

Φιλοσοφικό Σχεδιάγραμμα. [επίκειται].

Εφόσον η Ολιγαρχική τάση αποτελούσε τον μόνιμο κίνδυνο της Δημοκρατικής δομής των Πόλεων-κρατών, (τόσο από μέσα, όσο και από έξω,) οι Φιλοσοφικές σχολές έκαναν έναν αγώνα δρόμου: Να απαντήσουν ικανοποιητικά στο Ολιγαρχικό-Θεοκρατικό μοντέλο με ένα άλλο: το Δημοκρατικό-επιστημονικό. Αφορούσε όλα τα θέματα της Φύσεως, της ζωής, της κοινωνίας, του ανθρώπου, αλλά και των Λαθών στα οποία έχει υποπέσει και πρέπει να τα διορθώσει. Ταυτόχρονα αναδύονταν νέοι Θεοί (Δίας, Ποσειδών, Άδης), οι οποίοι λειτουργούν Δημοκρατικά, εφόσον είναι ίσοι μεταξύ τους και μοιράζονται την εξουσία με κλήρο. Δεν είναι κυρίαρχοι ούτε πάνω στους ανθρώπους, ούτε καν στην ζωή τους, γιατί και αυτοί υπόκεινται στον Νόμο. Λειτουργούν περισσότερο σαν εκπρόσωποι δυνάμεων, νοοτροπιών, ηθών  (φυσικών και κοινωνικών) κλπ. Ενίοτε εκφράζουν κοινότητες ή φυλές οι οποίες δρουν στο όνομα του συγκεκριμένου Θεού, ίσως ενάντια σε κάποιον άλλον Θεό-προστάτη, δηλαδή σε άλλη φυλή και άλλη νοοτροπία. Ή Θεοί που τσακώνονται μεταξύ τους για θέματα σοβαρά ή ποταπά κλπ. Ή άνθρωποι που τα βάζουν με Θεούς γιατί έτσι γουστάρουν, χωρίς απαραίτητα άλλον λόγο, παρά γιατί έχουν το θάρρος της γνώμης τους, των αρχών τους, της ζωής τους και προτιμούν να τα υπερασπιστούν, παρά να υποταχθούν, ακόμα και σε «ανωτέρους». Η βασική λειτουργία αυτών των Μύθων είναι να εκφράσουν αυτόν τον τρόπο ζωής που κυριαρχεί στον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο από το 1.400-322. Οι Φιλόσοφοι λοιπόν, παράγουν  έργο, οπλίζοντας τις κοινότητες και την Ελληνική Αυτοκρατορία με θεωρήματα, επιχειρήματα, γνώσεις με άμεσο και πρακτικό αντίκτυπο. Η κάθε Σχολή παίρνει την γνώση της άλλης και την χρησιμοποιεί δημιουργικά, καθώς την πηγαίνει πιο πέρα. ‘Ετσι ο Θαλής παραδίδει στον εταίρο του, τον Αναξίμανδρο και αυτός στον Αναξιμένη. Ο Ξενοφάνης μεταφέρει από την Μ. Ασία και τροφοδοτεί την κάτω Ιταλία. Ο Παρμενίδης σταματά την Ιστορία, και η Ζωή κρατά την ανάσα της με Δέος, καθώς κλείνει τον πιο ωραίο κύκλο που έγινε ποτέ. Ο Ηράκλειτος παρουσιάζει την δική του καινοτόμα θέση και από τότε,  «ουδείς ασυγκίνητος».  Ο Ζήνων κοσκινίζει το έργο του Παρμενίδη και όλα τα βέλη που ρίχνει, βρίσκουν κέντρο. Ο Εμπεδοκλής εκτοξεύει μια νέα θεωρία, η οποία θα μπορούσε να θεωρηθεί μίξη των θεωριών του Παρμενίδου και του Ηρακλείτου.  Όλα αυτά τα θεωρητικά πυροτεχνήματα, γίνονται πράξη και άποψη από τις Πόλεις. Γίνονται αρχές και Νόμοι και Κοινή Πολιτική από τις Αμφικτυονίες και τις άλλες κοινές γιορτές των Ελλήνων, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Εκτός από αυτούς που αναφέραμε, υπάρχουν και άλλοι Φιλόσοφοι πριν, μετά και κυρίως παράλληλα με όλους αυτούς.  Όταν ο Λεύκιππος από την Μίλητο, γίνεται μαθητής της Ελεατικής Σχολής, η μίξη και η ολοκλήρωση των θεωριών βρίσκει την έκφρασή της στην Ατομική Θεωρία. Όταν δε, ο Δημόκριτος γίνεται μαθητής του, φτάνουμε στην υπέρτατη Στιγμή της Ελληνικής Φιλοσοφίας, όχι από Τύχη, αλλά εκ συστήματος. Η Σχολή των Αβδήρων είναι η Ανώτερη των Σχολών και με το όνομα του Δημόκριτου έχει καταγράψει, συγκεράσει, δημιουργήσει, καινοτομήσει και καταγράψει ό,τι υπήρχε μέχρι στιγμής και ό,τι παρήγαγε η ίδια η Σχολή από εγγενή Φιλοσοφία.

Υ.Γ.: Για την καλύτερη κατανόηση των καινοτόμων εικόνων του άρθρου αυτού, οφείλουμε να περιγράψουμε την πορεία των εχθρών αυτής της γιγαντιαίας προσπάθειας. Υπάρχουν τρεις γνωστές σχολές, στις οποίες ταιριάζει η λέξη Θεοκρατία ως κύριο χαρακτηριστικό της αντιλήψεως και του έργου τους. 1. Οι Ορφικοί οι οποίοι θα εξαιρεθούν, καθώς φαίνεται να αποτελούν μια Τράπεζα Θρησκευτικών Δεδομένων, χωρίς δράση πολιτική, σε αντίθεση με τις άλλες 2 Σχολές. 2.Οι Πυθαγόρειοι: Μασονικού τύπου Στοά εκπαίδευσης και καλλιέργειας Ολιγαρχών. Η σχολή αυτή κάηκε από Δημοκράτες οι οποίοι δεν ανέχονταν την επιβολή Ολιγαρχικών πολιτευμάτων στην κάτω Ιταλία. Έτσι χτύπησαν το κακό στη ρίζα του. Έκαψαν και σκότωσαν μεν, δεν εξαφάνισαν πλήρως δε. Ο λόγος  -γι’αυτήν την «αποτυχία»- είναι ότι από την μία η χρηματοδότηση και βοήθεια των πλουσίων είναι δεδομένη σε τέτοιου είδους προσπάθειες, από την άλλη είναι μια δομή πετυχημένη, η οργανωμένη αγέλη. Το βασικό της μέλημα ήταν η ανάπτυξη Ολιγαρχικών πολιτευμάτων και το κυρίαρχο όπλο της η κρυψίνοια και η καλλιέργεια της Θεοκρατίας. Μόνον κατά τα τέλη του 5^ου αι.  με τον Φιλόλαο και μετά χτίζεται ένα προφίλ Φιλοσοφικό, Επιστημονικό κλπ. Είναι ξεκάθαρο ότι η σχολή του Πυθαγόρα , αποτελεί το πρότυπο, το υπόβαθρο και τον Πατέρα-Συνέταιρο της: 3.Ακαδημίας του Πλάτωνος. Στην Πλατωνική Ακαδημία η δράση είναι άλλου είδους. Καθώς η Σχολή βρίσκεται μέσα στην πιο Δημοκρατική και ταυτόχρονα  Ισχυρή πόλη της εποχής, περιορίζεται σε γραπτά κείμενα. Φιλοδοξεί ο Πλάτων να αποτελέσουν το αντίπαλο δέος των Ελληνικών Φιλοσοφικών Σχολών, στο απώτερο μέλλον. Όταν με το θάνατο του Αλέξανδρου του Μακεδόνα, έσβησε και το τελευταίο ίχνος της Δημοκρατικής Αυτοκρατορίας (322), ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση, δηλαδή η εξαφάνιση όλων των γραπτών, των προαναφερθέντων Φιλοσόφων. Έτσι μας έμειναν οι κουτσουλιές του Πλάτωνος και της Σχολής του. [Μόνον μέχρι να ξανα-παράξουμε την ίδια Φιλοσοφία, την λεγόμενη –όχι τυχαία- Φυσική.]

Αυτή η προσέγγιση θα μπορούσε να συνεχιστεί με μια τεράστια λίστα από μικρά στοιχεία  -ιδέες, πληροφορίες, γεγονότα- τα οποία με την κατάλληλη ομαδική και επιστημονική επεξεργασία, θα μπορούσαν να αναβιώσουν σοβαρά, την εν λόγω εποχή και το πολύτιμο περιεχόμενό της. Π.χ.: 1. Οι Φιλόσοφοι (οι Σχολές) όταν κατέθεταν την θεωρία τους, μνημόνευαν τους προηγουμένους Φιλοσόφους  για να δείξουν πια γραμμή ακολούθησαν.  Τόνιζαν με περηφάνια την πρόοδο που έκαναν, «κατηγορώντας» τους δασκάλους τους, όχι πάντα όπως –πιθανόν- φανταζόμαστε εμείς, λόγω ζήλιας, φθόνου ή απαξίωσης. Αυτό έχει προκύψει -κυρίως-  από την επίδραση της χριστιανικής οπτικής γωνίας (η οποία αδίστακτα διαστρεβλώνει και μειώνει) και από την υπεραπλούστευση που έχουν υποστεί αυτές οι θεωρίες, κάτι που πρωτοδίδαξε η Ακαδημία Πλάτωνος. Πράγματι όταν με «παιδικού τύπου» επιχειρήματα, προσπαθείς να εντυπωσιάσεις αδύναμους εγκεφάλους (μικρών παιδιών, ηλιθίων, αμόρφωτων, αμέριμνων, κλπ) κερδίζεις σε εντυπώσεις πρόσκαιρες, σε διαφήμιση δηλαδή, αλλά χάνεις σε άτομα που ξέρουν να σκέφτονται και έχουν ανεπτυγμένο αποδεικτικό λόγο.  2. Οι Πολίτες αποφάσιζαν.  Όλοι αυτοί οι Φιλόσοφοι και οι Σχολές τους, συμβούλευαν την πόλη τους, δεν την διέταζαν. Βασίζονταν στον Αποδεικτικό Λόγο, γι’αυτό κατάφεραν να μιλήσουν σε όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών, βαθύτερα και ουσιαστικότερα από άλλους. (Ο Πλάτων –αντίθετα- ονειρευόταν και πρότεινε τον βασιλιά-φιλόσοφο να διατάζει και να είναι πάνω από τον Νόμο ο οποίος ισχύει για τους άλλους). 3.4.5. κλπ

Κλείνουμε με μια πρόταση, η οποία θα ευχαριστήσει τους κατάλληλους να την πραγματοποιήσουν. Χρειάζονται ομάδες εργασίας, οι οποίες θα μελετήσουν το έργο των Φιλοσόφων σαν να είναι ένα παζλ. Τα σπαράγματα που έχουν απομείνει πρέπει να καθαριστούν από την βρωμιά του Πλατωνικού-Ακαδημαϊκού λόγου, αλλά και του Χριστιανικού και γενικότερα του κάλπικου λόγου. Αυτό πρέπει να γίνει με σοβαρή μελέτη-εργασία από τα καλύτερα δυνατά βιβλία. Η εργασία αφορά όλους τους Φυσικούς Φιλοσόφους των οποίων το έργο θα πρέπει να μελετηθεί ως Ένα. Κατόπιν σε δεύτερο χρόνο πρέπει να επιχειρηθεί να συμπληρωθούν τα κενά με θεωρία βασισμένη στα ήδη υπάρχοντα. «Τα αφανή τοις φανεροίς τεκμαίρου», όπως είπε και ο Σόλων. Έτσι και θα μάθουμε και θα την σπάσουμε σε όσους μας παίζουν κρυφτούλι.