Εισαγωγή: Στην σημερινή εποχή –εποχή μοναχικών υπέρ/ηρώων- φαίνεται να λείπει ο Ηγέτης σε κάθε τι. Άρα και στην Φιλοσοφία. Λόγω της λανθασμένης οπτικής μας γωνίας, αποκτάμε μια στρεβλή εικόνα της πραγματικής Ζωής, ή μια φανταστική Ζωή που δεν συναντιέται ποτέ με την πραγματικότητα. Αυτό που λέει ο Λαός: «Ή στραβός είναι ο γυαλός, ή στραβά αρμενίζουμε». Ας δούμε μια άλλη οπτική γωνία, μήπως μας αρέσει περισσότερο από την τωρινή.

Στην Φιλοσοφία,  σημαντικό ρόλο παίζει ο Μαθητής. Ας εξετάσουμε αυτήν την σπουδαιότητα. Διότι ο Μαθητής είναι αυτός ο οποίος ακούει, δηλαδή λαμβάνει. Επεξεργάζεται. Εάν δεν το κάνει καλά, η Φιλοσοφία θα καταντήσει Θρησκεία. Η Επιστήμη του Δασκάλου θα γίνει Δόγμα. Η κοσμοθεωρία του Σιντάρτα, θα γίνει Βουδισμός, με 1.000 αιρέσεις. Αλλά και αν ο Φιλόσοφος, απελπισμένος από την αλλοτρίωση και την υπνηλία των «καλύτερων» μαθητών του, καταφύγει στο γράψιμο, με την ΕΛΠΙΔΑ ότι κάποιος, κάπου, κάποτε… θα συνεχίσει την καλή εργασία, πάλι την έχει πατήσει. Καραδοκούν ύπουλα φίδια, αλλάζοντας ή αδιόρατα ή τελείως, τα γραφόμενα. Η φωτιά είναι συνεργός του δολιοφθορέα. Τι πρέπει να κάνει λοιπόν ο Φιλόσοφος; Πολλά!

Πρέπει να εξηγεί: Ότι η Βία, αναπόσπαστο κομμάτι της Ζωής, πρέπει να προστατεύει το έργο του, από την Βία που προσπαθεί να το καταστρέψει. Ότι για όσο διάστημα το έργο προστατεύεται, οι κοινωνίες και οι άνθρωποι θα μπορούν να το έχουν. Μόνον τότε θα είναι άξιοι γι’αυτό. Μόνον τότε θα το κατανοούν πραγματικά. Μόνον τότε ο Φιλόσοφος θα έχει τις κατάλληλες συνθήκες δημιουργίας (Ελευθερία, Παρρησία, Ενθουσιασμός, Έρως, Φιλότης κλπ). Μόλις σταματήσουν να το υπερασπίζονται επαρκώς (για ό,ποιον λόγο), το έργο θα παραπέσει, θα χαθεί, θα αλλοιωθεί, θα καταστραφεί. Οι Μαθητές δεν γίνεται μόνον να ακούν. Δεν υπάρχει περίπτωση να κατανοήσουν τον Λόγο. Πρέπει πρώτα να δημιουργήσουν ..έναν στρατό, ο οποίος να καλύπτει επαρκώς τα νώτα τους, από οποιεσδήποτε παρεμβάσεις, ώστε να μπορούν απερίσπαστα να παρακολουθούν. Αλλά και να έχουν Νουν οξύ, σαν λεπίδι. Διότι μπορεί ο Δάσκαλος να χρηματιστεί, ή να απειληθεί και να αλλάξει, ή να τρελλαθεί, ή,…ή. Με λίγα λόγια ο Μαθητής πρέπει να έχει συγκεκριμένες ικανότητες και γνώσεις για να είναι σωστός Μαθητής, ανεξάρτητα από τον Δάσκαλο, ή την εκάστοτε Κοινωνική κατάσταση.  Άλλη μια παράμετρος –η πιο σοβαρή- είναι η Κοινωνική. Προστατεύει η Κοινωνία τον Φιλόσοφο και γιατί; Αν δεν το κάνει όπως πρέπει, η Φιλοσοφία  είναι κάτι ανάπηρο εκ γενετής. Δεν είναι Φιλοσοφία, είναι ΦιλοσοΦούσκα. Ένα καλό παράδειγμα, αποτελεί ο Επίκτητος. Πραγματικός Φιλόσοφος, με γενεές Φιλοσοφικών Σχολών πίσω του, να έχουν αφήσει ανυπέρβλητο έργο αποτυπωμένο σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτισμού. Παρόλ’ αυτά η Κοινωνία ήταν –πλέον-, μια ανελέητα σκληρή, απρόσωπη Αυτοκρατορία, η οποία μούγκριζε καθώς δεν είχε τίποτα να πει, αλλά ήθελε να τρομάζει και να επιβάλλεται. Όμως αυτός ήταν αναγκασμένος να επιβιώσει σε μια Αρνητική για την Φιλοσοφία εποχή. Όχι μόνον  γιατί είναι χρέος του προς την υπαρξή του (εάν το επιθυμεί), αλλά για την επιβίωση και την διάδοση της Καλύτερης-Δυνατής-Ποιότητος-Φιλοσοφίας. Η οποία όμως δεν μπορεί να ειπωθεί όπως πρέπει, καθώς η απαραίτητη ποσότητα Παρρησίας και άλλων ποιοτήτων, απλά απαγορεύεται. Έτσι ξεπέφτει ο Επίκτητος σε πιο χαμηλό Φιλοσοφικό σκαλοπάτι. «Εφόσον γλύτωσα από την δουλεία με ένα σπασμένο πόδι, είμαι σε καλό δρόμο. Θα κυρήξω μια στάση επιβίωσης, σε μια άθλια κοινωνία τυφλής Βίας. Μόλις συντονιστούμε, δηλαδή επιβιώσουμε, θα φιλοσοφούμε όσο μπορούμε, δηλαδή όσο μας αφήνουν.  Επομένως,  Στωικισμός και ξερό ψωμί, ή ανέχου και απέχου». Τα ίδια χάλια έχουν και οι Επικούρειοι: «Λάθε βιώσας», αποχή από την πολιτική, κλειδαμπάρωμα στο σπιτάκι μας και κοιτάμε μόνον την πάρτη μας.

Άρα μπορούμε να πούμε ότι η Φιλοσοφία χρειάζεται μια τριγωνική συνθήκη για να επιβιώσει: 1.Κοινωνία-Θετικά-Κείμενη,

2.Φιλόσοφο,

3. Μαθητές και Γραπτά Μνημεία.

Τι συμβαίνει όμως σε όποιον δεν λαμβάνει υπ’όψιν του, όλα αυτά, αλλά προσέχει μόνον τα λεγόμενα του Επίκτητου; Όταν μάλιστα αυτά συνοδεύονται από μεγάλα θαυμαστικά Κριτών διαφορετικών Αιώνων;  Πέφτει στην λούμπα ο αμαθής. Ποιός είναι όμως αυτός ο Αμαθής; Μα, όλοι μας, παρακαλώ! Διότι από μικροί τρώμε θαυμαστικά στην κεφάλα μας. Καθώς όποτε ζητάμε εξηγήσεις δεν λαμβάνουμε τίποτα σοβαρό σαν απάντηση, συνηθίζουμε στα αξιώματα και ξεχνάμε τον Αποδεικτικό Λόγο ο οποίος αποτελεί τον θεμέλιο Λίθο της Λογικής. Όταν αργότερα μεγαλώνουμε και αρχίζουμε να «ψυλλιαζόμαστε», ότι κάποιον «λάκκο έχει η φάβα», είμαστε ακόμα πολύ Νέοι για να κατανοήσουμε χωρίς Αρωγή από μια Ανώτερη Παιδεία, τι πραγματικά συμβαίνει. Έτσι,…απλά συνηθίζουμε, με την βοήθεια της κοινωνίας μας, φυσικά! Τότε ξεκινά ένας Μαραθώνιος ελιγμών-και-προσαρμογών-μπας-και-βγούμε-από-την-φάκα. Αυτό καταλήγει με Μαθηματική ακρίβεια σε: Μπέρδεμα, Κουβάρι, Απόλυτη Ακινησία, κοινώς..Κοκκάλωμα. Τότε οι άνθρωποι παίρνουν μια απόφαση Ζωής: Ή τον δρόμο της Αρετής, ή της Κακίας. Κακία: «Ωχ! Την πάτησα. Τώρα τι κάνω; Ας παραστήσω τον άνετο, τον αμέριμνο, τον πέρα-βρέχει. Που ξέρεις; Μπορεί να πετύχει.». Αρετή: «Ωχ! Την πάτησα. Τώρα τι να κάνω; Πω, πω! Δεν γίνεται αλλοιώς, πρέπει να ξανα-αρχίσω από την αρχή.». Για τον καθένα ο δρόμος που διαλέγει είναι στην πραγματικότητα ο Μοναδικός. Διότι από πολύ μικροί είμαστε ή  Έτσι, ή Αλλοιώς και αυτό φαίνεται στα μικρά και στα μεγάλα. Όμως για τον Παρατηρητή του Κοινωνικού Γίγνεσθαι είναι φανερές οι δύο μεγάλες οδοί. Ας μην ξεχνά ποτέ, ότι για όλους η ζωή είναι Μονόδρομος. Για κανένα ΑΤΟΜΟ δεν υπάρχει επιλογή.[Αν σκύψει πιο κοντά θα δεί διάφορες υποομάδες-συμπεριφορές και στις δύο Οδούς]. Οι δύο Οδοί έχουν κάποιους μηχανισμούς, βαλμένους από το Παρελθόν (άντε και το παρών).  Άλλοι βοηθούν, άλλοι εμποδίζουν. Από το πως, το πόσο και το γιατί, μπορεί να κατανοήσει ο Ικανός Παρατηρητής τι παράγει αυτή η Κοινωνία. Εάν για παράδειγμα, ο καλλιεργημένος Φόβος του Χριστιανισμού για την Αμαρτία=Κόλαση,  είναι το κυρίαρχο στοιχείο μιας κοινωνίας, τότε παράγονται φοβισμένα κοτόπουλα σε πτηνοτροφική μονάδα Χαμηλοτάτης Ποιότητας. Την άλλη περίπτωση δεν δυνάμεθα να την περιγράψουμε, ελλείψει ευήκοων {κατάλληλα ασκημένων} ώτων. Γι’ αυτό θα αρκεστούμε σε μια διαπίστωση του Νίτσε:  «Σε ορισμένες χώρες είναι τόσο έντονη η ανησυχία για ενδεχόμενο μιας καταπίεςσης εκ μέρους της θρησκείας και τόσο συγκεκριμένος ο φόβος για τις συνέπειές της, ώστε  όλες οι κοινωνικές τάξεις στρέφονται με λαχτάρα στην παιδεία και ρουφούν εκείνα ακριβώς τα στοιχεία της που έχουν την δύναμη να διαλύουν τα θρησκευτικά ένστικτα.»

Επίλογος: Χρειαζόμαστε κοινωνικές συνθήκες, οι οποίες να ξεκινούν από συνειδητή παιδεία. Μόλις φανούν τα πρώτα πρόθυμα άτομα, τα οποία θα χρειάζονται μια Θεωρία, ώστε να συντονίσουν τις πράξεις τους και να επιτευχθούν οι στόχοι τους, θα ξεπεταχθεί μια Φιλοσοφική Σχολή, η οποία θα παράξει κάποιο Έργο. Αυτό το Έργο, καθώς θα παλιώνει, θα γίνεται Απώτερο παρελθόν. Τότε θα πάρει το όνομα ενός από όλους αυτούς που μόχθησαν. Χάριν ευκολίας…καταλάβατε; Έτσι ΜΟΝΟΝ γεννιούνται οι Ήρωες..