Αρχή Σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις.

Θρησκόσοφος:  Όρος ο οποίος εφευρέθηκε το 2016 στην Ελλάδα, από Έλληνες για να καταδείξει  όντα τύπου:  «Άνθρωποι-Μουλάρια».  Όπως δηλαδή, τα μουλάρια γεννιούνται από την ένωση ανόμοιων ζώων: [αλόγων+γαϊδουριών], έτσι και οι Θρησκόσοφοι ενώνουν μέσα στο κεφάλι τους δύο αντίθετα πράγματα: Την Φιλοσοφία και την Θρησκεία.

Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο τραγικό και στις δύο περιπτώσεις. Τα μουλάρια δεν μπορούν να αναπαραχθούν και μένουν στείρα καθώς η φύση δεν δέχεται κάτι τόσο άρρωστο. Το ίδιο και οι Θρησκόσοφοι. Δεν μπορούν να παράξουν σκέψεις και ιδέες της προκοπής, δεν μπορούν να ολοκληρώσουν θεωρίες, δεν μπορούν να χαρίσουν άλματα προόδου και πολιτισμού στις κοινωνίες ή στους ανθρώπους. Δεν είναι αντάξιοι της Φύσης. Είναι κατώτεροι. Γι’αυτό  καρπώνονται ένα τίτλο που δεν αξίζουν: Του Φιλοσόφου. Αυτοί οι κατώτεροι, ανήκουν σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Η μεγαλύτερη  είναι αυτή των ρουφιάνων της Ολιγαρχίας. Αυτοί είναι συνειδητοί ρουφιάνοι και παριστάνουν τους Φιλοσόφους για να υπερασπιστούν την Ολιγαρχία, κυρίως μέσω του Θεού (ή και «άθεων» θρησκειών:[Κομμουνισμός, Αναρχία, Ψυχολογία] όταν χρειάζεται). Τύποι σαν τον Πλάτωνα (πρώτος διδάξας) και τον Χέγκελ. Αλλά και παπάδες που παριστάνουν τους φιλόσοφους, έχουμε πολλούς. Η άλλη κατηγορία είναι αυτή των «έντιμων» μουλαριών, καθώς αυτοί προσπαθούν να κάνουν κάτι…, αλλά δεν μπορούν οι καημένοι. Η ομάδα τους είναι μικρότερη… σε αριθμό, αλλά πιο άρρωστη. [Μοιάζουν σαν τα σκουλήκια που μισό-πατήθηκαν. Έτσι το μισό υγειές προσπαθεί να φύγει, τα δίνει όλα, αλλά το μισό πατημένο,..απλά δεν μπορεί.]  Έχει στους κόλπους της πολλές ομάδες διαφορετικών «περιστατικών» και όποιος δεν έχει τίποτε καλύτερο να κάνει, μπορεί να προσπαθήσει να χαρτογραφήσει αυτήν την «φωλιά του κούκου». Εδώ μέσα θα βρει άτομα που τα γαλούχησαν θρησκείες όπως ο χριστιανισμός και ο ιουδαϊσμός, αλλά προσπαθούν να βρουν μια άκρη. Αποτέλεσμα του έργου τους, ο Γόρδιος δεσμός. Είναι και οι άλλοι που προσπαθούν να παντρέψουν «πεπατημένες οδούς»  με την πραγματική Φιλοσοφία, ή κάποιο ψήγμα της, που το «συνάντησαν» και το κουβαλούν περήφανοι. Καθώς αυτό λάμπει μέσα στο σκοτάδι τους, το φέρνουν κοντά στα μάτια τους, τυφλώνονται και νομίζουν ότι βρήκαν τον Ήλιο. Αποτέλεσμα του έργου τους, η Κορδέλα του Μέμπιους. Αυτές οι δύο κατηγορίες, αποτελούν  το 99,9% της Παγκόσμιας Φιλοσοφίας.

Ένα εμφανές παράδειγμα, αποτελεί η σύγκριση ανάμεσα σε δύο μεγάλους υπαρξιστές φιλοσόφους: τον Νίτσε και τον Κίρκεγκορ. Και οι δύο προέρχονταν από ευκατάστατες και θρήσκες οικογένειες. Και οι δύο έζησαν μέσα σε αρνητικές συνθήκες, κυρίως ο Κίρκεγκορ. Ο πατέρας του Κίρκεγκορ, ήταν γεμάτος χριστιανικές τύψεις τις οποίες μετέδωσε και στον γιο του. Τον πρόσταξε να γίνει παπάς και ο μικρός το έκανε. Παρ’όλη την εντιμότητα και διαύγεια του νου του, δεν κατάφερε ποτέ να απεγκλωβιστεί από την χριστιανική παράνοια, παρότι επαναστάτησε ενάντια στους θεσμούς της εκκλησίας, ως εταιρείας. Το έκανε όμως από την μεριά του Σωκράτη, του «προ Χριστού χριστιανού».  Η ζωή του κύλησε μέσα σε άρρωστα συναισθήματα, παράσημα μιας διεφθαρμένης από τον χριστιανισμό, κοινωνίας. Το έργο του είναι ιδανικό για «έντιμους» πιστούς. Από την άλλη ο Νίτσε, γιος παπά, άνοιξε τα φτερά του, χωρίς πολλά-πολλά και πέταξε μακρυά από τέτοιες σαπίλες. Έζησε μόνος και άρρωστος, αλλά εσωτερικά υγιής. Η επίθεσή του ενάντια στον χριστιανισμό, υπήρξε άρτια. Μας έκανε ένα καλό δώρο: Έδωσε αξιοπρέπεια στην ανθρώπινη διανόηση. Πριν κλείσει τις πόρτες του κάστρου του εσώτερου εαυτού του, το είχε καθαρίσει από ασθένειες -όπως η Θρησκεία-, σε αντίθεση με τον Δανό. Ήταν πραγματικά έντιμος σε αυτό το θέμα. Ήταν πραγματικά φιλόσοφος. Το μόνο που του έλειπε, ήταν μια υγιής κοινωνία. Τότε θα ήταν πλήρης και «ίδιος» με τους αρχαίους  Έλληνες φιλοσόφους. [Υπήρξαν κάποια παραπτώματα τα οποία δεν μπορούν να λείπουν από την ζωή κάποιου που γίνεται καθηγητής Πανεπιστημίου στα 23 χρόνια του. Για να γίνεις δεν αρκεί να είσαι ιδιοφυής. Επιβάλλεται να είσαι με το μέρος τους, αποδεδειγμένα. Αυτό ο Νίτσε το κατάφερε μιλώντας θετικά για την Παλαιά Διαθήκη και τους Εβραίους και αρνητικά για την Δημοκρατία ως πολίτευμα των κατά τα άλλα λατρευτών του Ελλήνων. Εκείνο για το οποίο τον κατηγορούμε δεν είναι η άποψή του, αλλά η έλλειψη επιχειρημάτων και αποδεικτικού λόγου, η οποία συνήθως δεν λείπει από τα γραπτά του]. Υπάρχουν και άλλου τύπου Φιλόσοφοι, οι οποίοι ξεκινούν έντιμα και ωραία, αλλά τους τρώει το εχθρικό κλίμα. Μόλις δηλαδή, αρχίσουν να εισακούονται από τον κόσμο, να διαβάζονται τα δημοσιεύματά τους κλπ, το τρομερό χέρι  της Εκκλησίας και του Κράτους, τους αναγκάζει να στρίψουν, να αλλάξουν κατεύθυνση, να βάλουν νερό στο κρασί τους. Έτσι άτομα όπως ο Καντ υπόκεινται σε λογοκρισία. Άτομα όπως ο Κορνήλιος Καστοριάδης, υπόκεινται στην «ανάγκη» να μελετήσουν και να «αποδεχθούν», μερικά ή ολικά, θρησκείες όπως ο Κομμουνισμός ή η Ψυχανάλυση. Μόνον έτσι επιτρέπεται να ασχοληθεί  ο Συστημικός Υπάλληλος  με κάτι σοβαρό, όπως η Δημοκρατία. Έτσι πράγματα που θα τελείωναν σε λίγη ώρα, τραβάνε σαν το υφάδι της Πηνελόπης. Ο Χρόνος άλλωστε είναι η πιο σοβαρή συνισταμένη στους πίνακες των Ολιγαρχών.

Πριν ασχοληθούμε με τον Χρόνο, ας ανακεφαλαιώσουμε τα μέχρι στιγμής συμπεράσματα:

1. Φύση + Θρησκεία = Καρκίνος  [Νοητικός, Συναισθηματικός,Σωματικός].
2. Όσο οι Φιλόσοφοι δεν εργάζονται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ για το συμφέρον της  Κοινωνίας τους, -δηλαδή για το καλό της κοινότητας, άρα των μελών της, άρα της ανθρωπότητας-, όσο δεν λειτουργούν υπό την Προστασία της Κοινότητάς  τους, δεν πρέπει να θεωρούνται φιλόσοφοι. Επίσης όταν δεν αποτελούν μέλη Σχολών και Εταιρειών Φιλοσοφίας, οι οποίες υπόκεινται στην εξουσία και προστασία της Πόλης τους. Διότι διαφορετικά  κινδυνεύουν από Δυνάστες, Ολιγαρχικούς. Και αυτοί και το έργο τους. Από Χειραγώγηση. Επίσης δεν λειτουργούν σωστά και αποτελεσματικά. Άρα όσοι βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με το τωρινό Κράτος το οποίο δεν ανήκει στους Λαούς, αλλά στους Ολιγάρχες είναι 100% ρουφιάνοι. Έτσι θα τους ξεχωρίζετε. Όσοι δε, λένε «κάποιες αλήθειες», το κάνουν –όχι γιατί είναι καλοί-, μα για να καταφέρουν να περάσουν καλύτερα το ψέμμα τους. Γιατί όπως ο ψαράς, δίνει στα ψάρια φαγητό –όχι για να τα ταΐσει- αλλά για να τα πιάσει, έτσι και ο Φελό-σοφος, βάζει στο Αγκίστρι (θρησκεία), λίγο δόλωμα (φιλοσοφία). Όποιος τσιμπήσει, τρελαίνεται. Είναι σαν να φτιάχνεις καφέ, με αλάτι αντί για ζάχαρη.

Ο Χρόνος μας, είναι το κύριο μέλημά τους, καθώς ξέρουν οι Ολιγάρχες-εξουσιαστές ότι τίποτα δεν μένει για πάντα. Έτσι, παρότι προσπαθούν τόσο πολύ με όλα τα μέσα, να κρατούν τους πολλούς σε ύπνωση, σε καταστολή, σε διαφθορά, σε αδυναμία, σε αλλοτρίωση, βλέπουν συνέχεια τις υγιείς δυνάμεις να αναβλύζουν από παντού και να τους πλησιάζουν σαν το κύμα της θάλασσας. Δεν είναι ποτέ σίγουροι πιο από όλα τα κύματα θα μεταβληθεί στο τσουνάμι που θα τους καταστρέψει τα σαθρά και άθλια οικοδομήματα, τα οποία προσφέρουν μόνον σκλαβιά και δυστυχία σε όλους και περισσότερο στους ίδιους. Έτσι αμύνονται συνέχεια και ψάχνουν μανιασμένα καινούργια κόλπα και παραλλαγές των παλιών, για να «σαγηνέψουν, μαγέψουν, χαζέψουν» τα πλήθη. Ποιο είναι το αποτελεσματικότερο μέσο; Η θρησκεία. Το βασικό όπλο; Ο Θεός. Το πρότυπο. Ο άγιος. Ο θεάνθρωπος. Ποιος είναι ο πιο πετυχημένος από όλους αυτούς; Ο Σωκράτης. Γιατί; Γιατί είναι ο υποστηρικτής της θρησκείας και του Θεού και του Αξιώματος, ενώ υπερασπίζεται όλα αυτά, ενάντια στην Φιλοσοφία και την Φυσική και την Επιστήμη, αλλά, με Φιλοσοφικό τρόπο. Έτσι κάθε παπάς, κάθε θεούσος, μπορεί να «χρησιμοποιήσει» τον Πλάτωνα, -τον επονομαζόμενο «Θείο»- και τα κιτάπια του, ή «κατευθείαν» τον Σωκράτη. Δεν έχει σημασία που λέει αρλούμπες. Είναι ότι καλύτερο έχουν στην διάθεσή τους, καθώς όλο το πλατωνικό υλικό διαστρεβλώνει , τα φυσικά επιχειρήματα, τα οποία απορρέουν από τις ανάγκες και τους προβληματισμούς των ανθρώπων που θέλουν να ηγούνται του εαυτού τους, του οίκου τους, της ζωής τους, της κοινωνίας τους. Άρα μπορούμε να παρομοιάσουμε τον Πλάτωνα σαν τον δημιουργό μιας μαύρης τρύπας, της οποίας σκοπός είναι να μας ρουφάει τον χρόνο και τις εντυπώσεις. Το δόλωμα είναι ο Σωκράτης. Για να τον κάνει θελκτικό, τον βάζει να συνομιλεί με όλους τους Σοφούς, Φιλοσόφους, Σοφιστές, άμεσα, ή έμμεσα, να τους επικαλείται, να τους αναφέρει. Έτσι αποκτά γοητεία και ομορφιά το κείμενό του. Κατόπιν τους λοιδωρεί, τους διαστρέφει, τους απαξιώνει και το κρύβει αυτό, πίσω από την «λάμψη»  που δίνει στον διάλογο, στην μαιευτική, στην διαλεκτική. Αυτά όμως είναι τα όπλα των Φιλοσόφων και της Επιστήμης. Πλήρως αναλυμένα και τεκμηριωμένα από τον Δημόκριτο και την Σχολή των Αβδήρων. Γι’αυτό και ΠΟΤΈ ο Πλάτων δεν αναφέρει τον Δημόκριτο. Γιατί του έχει κατακλέψει το υλικό.  Εμείς δε, κάνουμε το λάθος να το χρεώνουμε στον Πλάτωνα.

Υ.Γ.: Αυτό το αρθράκι, αποτελεί βοήθημα ψυχολογικής στήριξης, σε όσους διαβάζουν φιλοσοφία με σκοπό να μορφωθούν και δεν καταλαβαίνουν γιατί κοντεύουν να παραμορφωθούν. Μόνον το ξεκαθάρισμα εννοιών και η ύπαρξη σοβαρών κριτηρίων θα ξεκαθαρίσει τους αληθινούς φιλοσόφους από τους ψεύτικους και θα αποσοβήσει την παράνοια (η οποία αλλοιώς, είναι δεδομένη).