[Λένιν] + (Ελληνικός Κομμουνισμός).

Ο Στάλιν, ήταν μαζικός εγκληματίας. Αυτό το παραδέχονται μέχρι και οι ΚΚΕδες, παρότι έχουν στο «Σπίτι του Λαού» τρίχες από το μουστάκι του. Οι απανταχού Κομμουνιστές και Κομμουνισμένοι όμως, κάνουν την πάπια για τα εγκλήματα του  «Αγίου Λένιν». Εννοείται δε, ότι δεν διανοούνται κακές σκέψεις για τον Θεό τους: Τον Κάρλ Μαρξ. Διότι έτσι είναι με τις θρησκείες. Κάποιοι είναι στο απυρόβλητο, εκτός κριτικής.  [Όσοι δεν είμαστε θρησκόληπτοι, ας μάθουμε  κάτι παραπάνω.]

Έτσι οι 100% απαντούν: Ο Στάλιν ήταν δολοφόνος, αλλά ούτε 20% δεν λέει: ο Λένιν ήταν δολοφόνος. Επίσης πολλοί μπορεί να θίξουν μόνοι τους την εγκληματικότητα του Στάλιν, αλλά κανένας του Λένιν (μόνον με το τσιγκέλι και ούτε καν..). Κανένας δεν θίγει τον Άγιο Κωνσταντίνο της Κομμουνιστικής Θρησκείας. Δηλαδή, δεν θίγει την Αλήθεια γύρω από αυτόν. Π.χ.: Πούλησε την πατρίδα του Ρωσία, στους χρηματοδότες του Γερμανούς, βγάζοντάς την από τον Πρώτο(1^ο) Παγκόσμιο Πόλεμο, για να την ρίξει στον δεύτερο(2^ο) πιο αιματηρό εμφύλιο της Ιστορίας της . [Ο πρώτος ήταν η ολοσχερής σφαγή την οποία υπέστησαν οι Ρώσοι κατά την διάρκεια του εκχριστιανισμού τους, από την άρχουσα τάξη τους, μετά από διαταγές των Βυζαντινών(=Ρωμανών). Όσοι δεν έγιναν χριστιανοί σφαγιάστηκαν ανελέητα]. Άσκοπη δολοφονία των παιδιών του Τσάρου, άσκοπος Εμφύλιος με Μενσεβίκους, Κερενσικούς κ.α. Ρώσους. Άσκοπες  μαζικές δολοφονίες και μαζικές εξορίες στην Σιβηρία. Αντέγραψε τους Τσάρους που σκότωναν, αλλά τους ξεπέρασε σε μαζικές δολοφονίες. Αποτέλεσμα να σκοτώσει ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟΥΣ από όσους σκότωσαν όλοι οι Τσάροι μαζί! [1533 (Ιβάν ο Τρομερός)-1917(Νικόλαος Β’ Ρομάνοφ)]. Ενώ ο «φιλικά προσκείμενος» Μαξίμ Γκόρκι, τον βαφτίζει «Σκεπτόμενη Λαιμητόμο», ο Λένιν έχει «αγιοποιηθεί» πλήρως, από Πιστούς Κομμουνιστές και Ρομαντικά Υποταγμένους Κομμουνισμένους.

Μια από τις προθέσεις του παρόντος άρθρου, είναι να μεταδώσει κάποια στοιχεία, τα οποία είτε είναι άγνωστα, είτε χάνονται ως «αμελητέα» στον κυκεώνα των γεγονότων της στρατευμένης, κυρίαρχης κουλτούρας, ονόματι Μπολσεβικισμός.  Ο Λένιν…

Ας δούμε κάποια στοιχεία τα οποία θα μας επιτρέψουν να κατανοήσουμε τι συνέβαινε τότε που δρούσε ο «Άγιος» Λένιν και πως ήταν το περιβάλλον του, πριν και κατά την διάρκεια της δράσης του.

1η Σημείωση:

Οι Ναροτνικοί δολοφόνησαν με βόμβα τον Τσάρο Αλέξανδρο τον Β’ το 1881. Αποτέλεσμα αυτού, ήταν ο γιός του, Αλέξανδρος ο Γ’ (ο επονομαζόμενος: Ειρηνιστής) με το που ανέλαβε την εξουσία, να ξεκινήσει πογκρόμ εναντίον των Εβραίων, τους οποίους θεώρησε υπεύθυνους για τον θάνατο του πατέρα του.

*Ο Σερζ γεννήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1890 στις Βρυξέλλες. Οι γονείς του ήταν μεταξύ των Ρώσων διανοουμένων μεταναστών οι οποίοι εγκατέλειψαν την αυτοκρατορία κατά την περίοδο καταστολής μετά τη δολοφονία του Τσάρου Αλέξανδρου Β΄ από Ναρόντνικους τρομοκράτες το 1881. Ο πατέρας του, Λεονίντ Κιμπάλτσιτς, πρώην αξιωματικός του τσαρικού στρατού και φυσικός επιστήμονας στην εξορία, ήταν ξάδελφος του χημικού Νικολάι Κιμπάλτσιτς, ο οποίος κατασκεύασε τις βόμβες που χρησιμοποιήθηκαν στη δολοφονία του Τσάρου και γι’ αυτό το λόγο εκτελέστηκε. Ο ίδιος ο Λεονίντ με δυσκολία κατάφερε να γλιτώσει τον απαγχονισμό για τη συμμετοχή του στην εκτέλεση και κατέφυγε τελικά στην Ελβετία το 1887.

2η Σημείωση:              Σπύρος Χατζάρας (για τον άνθρωπο-κλειδί).

Ο Πάρβους και η «ρωσική» Επανάσταση του 1905.  Ο Ισραέλ Λαζάρεβιτς Χέλιφαντ-(ψευδώνυμο) Πάρβους, γεννήθηκε στην Λευκορωσία το 1867, αλλά μεγάλωσε στην Οδησσό, και μετά τον αντισημιτικό διωγμό του 1881-2, εντάχθηκε στην εβραϊκή επαναστατική οργάνωση της Οδησσού, την Bund. Το 1886 , πήγε για σπουδές στην Ζυρίχη, και εντάχθηκε στους μαρξιστικούς κύκλους, ενώ έγινε και μέλος της εβραϊκής στοάς B’nai B’rith,, την οποία υποστήριζε οικονομικά ο Jacob Schiff, πρόεδρος της Τράπεζας Kuhn, Loeb & Co. (του δικτύου Ρότσιλντ). Πήρε το πτυχίο του το 1891,(24 ετών) και μετακόμισε στην Γερμανία, όπου εντάχθηκε στο Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και έγινε στενός φίλος της Ρόζας Λούξεμπουργκ, και του Βίλεμ Λίμπχνετ. Το 1900, γνωρίστηκε με τον Λένιν στο Μόναχο, και συνεργάστηκαν για την έκδοση της Iskra. Όλα αυτά τα χρόνια, ο Ισραέλ Λαζάρεβιτς Χέλιφαντ-Πάρβους ,προσπαθούσε ανεπιτυχώς ,είτε να πάρει την γερμανική υπηκοότητα, είτε να μεταναστεύσει στην Αμερική. Οι προσπάθειες αυτές τον έφεραν σε επαφή με τις «γερμανικές υπηρεσίες». Η τύχη του άλλαξε, και το κύρος του στους σοσιαλιστικούς κύκλους ανέβηκε, επειδή προέβλεψε στα άρθρα του, την ήττα της Ρωσίας, στον Ρωσο-Ιαπωνικό πόλεμο, και ότι: «η ήττα θα προκαλούσε στη συνέχεια κοινωνική αστάθεια και επανάσταση». Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1905 ο Ίσραελ Λαζάρεβιτς Χέλιφαντ, έφθασε στην Αγία Πετρούπολη ,από την Φιλανδία, με πλαστό Αυστουγγρικό διαβατήριο σαν Αλεξάντερ Πάρβους, μαζί με τον Τρότσκι. Στην Φιλανδία ο Πάρβους βρισκόταν από τον Μάϊο , και συνεργάστηκαν, με τον «αδελφό»Τρότσκι, στην ανάπτυξη της ιδέας της «διαρκούς επανάστασης», την πατρότητα της οποίας διεκδίκησε αργότερα στα απομνημονεύματα του. (Ο Τρότσκι είχε μυηθεί στην «Μασονία», από το 1898,κατά την διετή προφυλάκιση του, στο Νικολάγιεφ. Η απόδραση του από τη Σιβηρία,το καλοκαίρι του 1902, οργανώθηκε και υποστηρίχθηκε από τους «αδελφούς». Με γερμανικά χρήματα Πάρβους και Τρότσκι αγόρασαν στην Αγία Πετρούπολη, την εφημερίδα«Rossiiskaya Gazeta», την οποία τύπωναν σε 500.000 φύλλα, και εξέδωσαν και το περιοδικό Nachalο, θέτοντας σε εφαρμογή τις επαναστατικές ιδέες του Πάρβους. Στις 17 Οκτωβρίου 1905, ο Τσάρος υπέγραψε το μανιφέστο των Φιλελεύθερων. Οι απεργίες άρχισαν να λύνονται, χορηγήθηκε αμνηστία, και οι φιλελεύθεροι ετοιμάζονταν για τις εκλογές που προκηρύχθηκαν . Οι σοσιαλιστές και οι επαναστάτες αποκήρυξαν τις εκλογές και κάλεσαν τον λαό σε «ένοπλη εξέγερση», «για να τελειώσουμε τον Τσαρισμό». Η κορύφωση της Επανάστασης ήταν τις πρώτες μέρες του Δεκεμβρίου. Τότε ο Πάρβους δημοσίευσε στην «Rossiiskaya Gazeta» ένα προβοκατόρικο άρθρο, εκ μέρους του Σοβιέτ της αγίας Πετρούπολης October, με τον τίτλο: «Οικονομικό Μανιφέστο», στο οποίο έλεγε ότι η ρωσική οικονομία βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης, ενώ οι «πράκτορες» του Πάρβους διέδιδαν τον πανικό στόμα με στόμα και καλούσαν τον κόσμο να πάει στις τράπεζες να πάρει τα λεφτά του.Ο Πανικός που προκλήθηκε και η υστερία, δεν προκάλεσαν πάντως την οικονομική κατάρρευση που προέβλεπε ο Πάρβους. Τελικά ο Πάρβους και ο Τρότσκι συνελήφθησαν. Όσο ήταν προφυλακισμένος, τον επισκέφθηκε η αγαπημένη του Ρόζα. Καταδικάστηκε σε τρία χρόνια εξορία στην Σιβηρία, αλλά δραπέτευσε με την βοήθεια των «αδελφών», και επέστρεψε στην Γερμανία. Το 1909, αναλαμβάνει νέα αποστολή.  Ο μυστικός «υπέρ-πράκτορας», που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην οργάνωση των επαναστάσεων του 1905 και 1917 στην Ρωσία, ο άνθρωπος που έφερε σε επαφή τον Λένιν με το γερμανικό Γενικό Επιτελείο, διεδραμάτισε επίσης ,πρωταγωνιστικό ρόλο στο Κίνημα των Νεοτούρκων, και στην εμφάνιση του «εργατικού κινήματος στα Βαλκάνια. Ο Εβραίος σοσιαλιστής «επαναστάτης», Ίσραελ Λαζάρεβιτς Χέλιφαντ (Αλεξάντερ Πάρβους) ,το 1909, αμέσως μετά το πραξικόπημα των Νεοτούρκων, μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη , και έμεινε εκεί για 6 σχεδόν χρόνια. Ο « επαναστάτης», είχε προφανώς «υψηλές συστάσεις» ,γιατί κυριολεκτικά «εν μια νυκτί» , ανέλαβε και την αποκλειστική τροφοδοσία σε τρόφιμα του τουρκικού στρατού , και ως έμπορος όπλων, ήταν αντιπρόσωπος τόσο της αγγλικής Βίκερς, όσο και της γερμανικής Κρούπ . Αμέσως μετά την άφιξη του Πάρβους στην Κωνσταντινούπολη , ιδρύθηκε στην Θεσσαλονίκη, το 1909, από τον Αβραάμ Μπεναρόγια η «Φεντερασιόν». Για τις «συστάσεις», που είχε , ομιλούν , οι Οίκοι που εκπροσωπούσε. (Οι Krupp ήταν μεταλλαγμένη εβραϊκή οικογένεια, και υποστηρικτές του σιωνισμού. Ένας κλάδος της οικογένειας ,που μετακόμισε στην Αμερική, διατήρησε την εβραϊκή πίστη και ταυτότητα. Ο Γκούσταφ Κρούπ (φον Μπόλεν ουντ Χάλμπαχ) παραπέμφθηκε μεν στην Δίκη της Νυρεμβέργης, αλλά τελικά δεν δικάστηκε για… λόγους υγείας. Στην Βίκερς , είχαν ισχυρή μετοχική θέση και λόγο, οι Ρότσιλντ). Το γεγονός ότι οι Νεότουρκοι ήταν απόφοιτοι των γερμανικών στρατιωτικών σχολών, εξηγεί επίσης την αστρονομική ταχύτητα της ενσωμάτωσης του Ισραέλ Λαζάρεβιτς-Πάρβους, στο καθεστώς . Με το «καλημέρα», ο Ισραέλ Λαζάρεβιτς-Πάρβους , έγινε στενός φίλος και συνεργάτης ,με την Τριανδρία των (Ντονμέδων) Νεότουρκων, (Εβρέν, Ταλαάτ, Τζεμάλ) , καθώς και με τον Εβραίο υπουργό οικονομικών των Νεότουρκων, Djavid (Δαβίδ) Bey και στη συνέχεια , οικονομικός υποστηρικτής και πολιτικός σύμβουλος των Νεότουρκων ,ενώ λίγο πριν τους Βαλκανικούς πολέμους, το 1912, έγινε και αρχισυντάκτης της καθημερινής εφημερίδας του κινήματος των Νεοτούρκων «Turk Yurdu». Ο «Πάρβους» δημιούργησε σημαντική περιουσία, κατά τη διάρκεια, των βαλκανικών πολέμων, και του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου,εξοπλίζοντας τον οθωμανικό στρατό, και από τα έσοδα , στήριζε οικονομικά τον Λένιν και τους άλλους ΄ «συντρόφους» στην Ελβετία. Στην Κωνσταντινούπολη, συνεργαζόταν στενά, με τον Γερμανό πρέσβη Baron Hans  Freiherr  von Wangenheim, (βοήθησε και η Κρούπ), στον οποίο υπέβαλε το 1915, σχέδιο για την εξουδετέρωση της Ρωσίας, με την οργάνωση γενικής απεργίας , από την μπολσεβίκικη φράξια του σοσιαλδημοκρατικού επαναστατικού κόμματος, την υποστήριξη εθνικών αποσχιστικών κινημάτων, αλλά και των διανοουμένων που ήσαν αντίθετοι με την απολυταρχία του Τσάρου. Ο Γερμανός πρέσβης, έστειλε τον Πάρβους μαζί με το 20σελίδο σχέδιο του, στο Βερολίνο, όπου έφθασε στις 6 Μαρτίου 1915. Στην συνέχεια ο Πάρβους συναντήθηκε με τον Λένιν στην Βέρνη».]

3η Σημείωση:

-Με τον ανεπιτυχή και αιματηρό Ρωσοϊαπωνικό Πόλεμο (1904–1905) υπήρξε αναταραχή στις εφεδρείες του στρατού. Στις 2 Ιανουαρίου, 1905 απωλέσθηκε το Πορτ Άρθουρ, και ο Ρωσικός Στόλος της Βαλτικής ηττήθηκε στη Μάχη της Τσουσίμα. Τον Φεβρουάριο του 1905, ο Ρωσικός στρατός ηττήθηκε στο Μούκντεν, χάνοντας σχεδόν 80.000 άντρες στη μάχη.

-Ενώ ήταν Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, ο Μιλιουκόφ έστειλε στους Βρετανούς επίσημο αίτημα όπως ο επαναστάτης Λέον Τρότσκι αφεθεί ελεύθερος από το στρατόπεδο εγκλεισμού Άμχερστ στην Νέα Σκωτία του Καναδά, αφού οι Βρετανοί είχαν επιβιβαστεί σε ένα ατμόπλοιο στο λιμάνι του Χάλιφαξ για να συλλάβουν τον Τρότσκι και άλλους “επικίνδυνους επαναστάτες” που ήταν καθ’ οδόν από την Νέα Υόρκη προς την Ρωσία. Με την παραλαβή του αιτήματος Μιλιουκόφ οι Βρετανοί απελευθέρωσαν τον Τρότσκι, ο οποίος συνέχισε το ταξίδι του προς την Ρωσία και έγινε ο βασικός σχεδιαστής και ηγέτης της Μπολσεβίκικης Επανάστασης που ανέτρεψε την προσωρινή κυβέρνηση.

-Μια απεργία εργατών στους σιδηροδρόμους στις 21 Οκτωβρίου [Παλαιό Ημερολόγιο 8 Οκτωβρίου] 1905 γρήγορα αναπτύχθηκε σε μια γενική απεργία στην Αγία Πετρούπολη και στη Μόσχα. Αυτή με τη σειρά της προέτρεψε στη θέσπιση του βραχύβιου Σοβιέτ της Αγίας Πετρούπολης των αντιπροσώπων των εργατών, μια μεγάλη ομάδα μενσεβίκων που καθοδηγούνταν από τον Τρότσκι, ο οποίος οργάνωσε την απεργιακή δράση σε πάνω από 200 εργοστάσια.

-Τον Φεβρουάριο του 1917, εν μέσω 1ου «Παγκοσμίου» Πολέμου, γίνεται επανάσταση. Ο Τσάρος παραιτείται υπερ του αδελφού του ο οποίος δεν αναλαμβάνει. Ο Πρίγκηπας Λβοβ τίθεται επικεφαλής. Ο Λένιν έρχεται από την Ελβετία για να αποτύχει οικτρά και να αποδειχθεί το πόσο λίγη πέραση είχε ο ίδιος, οι θέσεις του και οι Μπολσεβίκοι, οι οποίοι μετά την αποτυχία κυνηγήθηκαν και ο Άγιος Λένιν πήγε διακοπές στην Φινλανδία!

-Μετά την πρώτη κυβερνητική κρίση για το μυστικό σημείωμα του Πάβελ Μιλιουκόφ που επαναδέσμευε την Ρωσία στους αρχικούς της πολεμικούς σκοπούς, στις 2-4 Μαΐου, ο Κέρενσκι έγινε Υπουργός Πολέμου και η κυρίαρχη μορφή στην πρόσφατα σχηματισμένη κυβέρνηση σοσιαλ-φιλελεύθερου συνασπισμού.

Μετά την Φεβρουαριανή Επανάσταση που εκθρόνισε τον Νικόλαο Β΄, ο Κέρενσκι υπηρέτησε ως Υπουργός Δικαιοσύνης στην μετα-αυτοκρατορική και δημοκρατική Προσωρινή Κυβέρνηση του Γκεόργκι Λβοβ. Τον Μάιο έγινε Υπουργός Πολέμου. Τον Ιούνιο διαδέχτηκε τον Λβοβ ως Πρωθυπουργός. Στις 7 Νοεμβρίου, η κυβέρνησή του ανατράπηκε από τους καθοδηγούμενους από τον Βλαδίμηρο Λένιν, Μπολσεβίκους στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του στην εξορία, στο Παρίσι και στην Νέα Υόρκη όπου και απεβίωσε σε ηλικία 89 ετών, αλλά τάφηκε στο Λονδίνο. Η μητέρα του, Ναντέζντα (το γένος Άντλερ), γεννήθηκε από έναν Ρωσο-Γερμανό Εβραίο,[2] τον Αλέξανδρο Άντλερ. Ο πατέρας του Κέρενσκι ήταν καθηγητής του Βλαδίμηρου Ουλιάνοφ (Λένιν). Μέλη των οικογενειών Κέρενσκι και Ουλιάνοφ ήταν φίλοι. Το 1889, όταν ο Κέρενσκι ήταν οκτώ ετών, η οικογένεια μετακόμισε στην Τασκένδη.  Την ίδια χρονιά εισήλθε στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης, όπου σπούδασε Ιστορία και Φιλολογία. Τον επόμενο χρόνο μεταπήδησε στη Νομική και πήρε δίπλωμα το 1904. Τον ίδιο χρόνο παντρεύτηκε την Όλγα Λβόβνα Μπαρανόβσκαγια, κόρη ενός Ρώσου στρατηγού. Ο Κέρενσκι προσχώρησε στο κίνημα των Ναρόντνικων και εργάστηκε ως νομικός σύμβουλος για τα θύματα της Επανάστασης του 1905. Στα τέλη του 1904 φυλακίστηκε λόγω υποψιών ότι ανήκε σε μαχητική ομάδα. Στη συνέχεια κέρδισε φήμη για το έργο του σαν συνήγορος υπεράσπισης σε μια σειρά από πολιτικές δίκες επαναστατών.  Το 1912 ο Κέρενσκι έγινε ευρέως γνωστός όταν επισκέφτηκε τα χρυσωρυχεία στον ποταμό Λένα και δημοσίευσε υλικό για το συμβάν στα Μεταλλεία του Λένα.(;)[Στις 4/4/1912 έγιναν απεργίες, δολοφονίες κ.α. συνήθη σε τέτοιες περιπτώσεις].

4η Σημείωση:

-Ο Τζον Έρνεστ Χόντγκσον, ένας Βρετανός πολεμικός ανταποκριτής στην Ρωσία, στις δυνάμεις του Ντενίκιν, δήλωσε τα εξής για τον αντισημιτισμό του Ντενίκιν και των αξιωματικών του:

«Δεν ήμουνα με τον Ντενίκιν περισσότερο από ένα μήνα πριν αναγκαστώ να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι ο Εβραίος εκπροσωπούσε ένα πολύ μεγάλο μέρος της Ρωσικής αναταραχής. Οι αξιωματικοί και οι άνδρες του Στρατού έριχναν ουσιαστικά όλο το φταίξιμο για τα προβλήματα της χώρας τους στους Εβραίους. Υποστήριζαν ότι ολόκληρη η κατακλυσμική καταστροφή είχε οργανωθεί από κάποια μεγάλη και μυστηριώδη μυστική εταιρεία του διεθνούς Εβραϊσμού, οι οποίοι, με χρήματα και διαταγές των Γερμανών, είχαν αντιληφθεί την ψυχολογική στιγμή και άρπαξαν τα ηνία της κυβέρνησης. Όλα τα στοιχεία και τα γεγονότα που ήταν τότε διαθέσιμα φαίνονταν να δίνουν πρόσχημα σε αυτόν τον ισχυρισμό. Όχι λιγότεροι από το 82% των Μπολσεβίκων Επιτρόπων ήταν γνωστό ότι είναι Εβραίοι, ο άγριος και αμείλικτος “Τρότσκι”, που μοιραζόταν την εξουσία με τον Λένιν, είναι ένας Γίντισερ (εβραίος), του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Μπρονστάιν. Μέσα στους αξιωματικούς του Ντενίκιν αυτή η ιδέα ήταν εμμονή τόσης υπερβολικής πικρίας και επιμονής ώστε να τους οδηγεί να κάνουν δηλώσεις του αγριότερου και πιο παράλογου χαρακτήρα. Πολλοί από αυτούς είχαν πειστεί οι ίδιοι ότι ο Τεκτονισμός ήταν, σε συμμαχία με τους Εβραίους, αναπόσπαστο τμήμα της Μπολσεβίκικης μηχανής, και ότι αυτό που είχαν ονομάσει «τα διαβολικά σχέδια για την πτώση της Ρωσίας», είχαν εκκολαφθεί στις Μασονικές στοές της Πετρούπολης και της Μόσχας. Όταν τους είπα ότι εγώ και οι περισσότεροι από τους καλύτερούς μου φίλους είμασταν Μασόνοι, και ότι η Αγγλία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στους πιστούς της Εβραίους, με κοίταζαν με δυσπιστία και κούναγαν λυπημένα τα κεφάλια τους με φόβο για την ευπιστία της Αγγλίας να εμπιστεύεται τον εκλεκτό λαό. Ακόμη, ένας με ρώτησε διακριτικά αν ήμουν Εβραίος. Όταν η Αμερική φάνηκε οριστικά κατά οποιασδήποτε επέμβασης στη Ρωσία, η εντύπωση αυτή σύντομα απέκτησε την ευρεία πίστη ότι ο Πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον ήταν Εβραίος, ενώ ο κ. Λόυδ Τζόρτζ αναφερόταν σαν Εβραίος οποτεδήποτε ένα τηλεγράφημα από την Αγγλία φαινόταν να τον δείχνει χαλαρό στην υποστήριξη των αντι-Μπολσεβίκων«.

Τον Ιανουάριο του 1919, μια εβραϊκή κομμουνιστική έγερση στο Βερολίνο, τελείωσε με τους θανάτους των δύο κύριων υπερασπιστών: Ρόζα Λούξεμπουργκ και Καρλ Λήμπνεκτ.

Τον Μάρτιο του 1919, ο σοβιετικός Εβραίος Μπέλα Κουν ανέλαβε την κυβέρνηση της Ουγγαρίας, αλλά μετά από ένα αιματηρό δίμηνο, και αυτή η προσπάθεια απότυχε επίσης.

Μια βραχύβια εξέγερση στο Μόναχο κάτω από την ηγεσία του Εβραίου Κουρτ Άϊσνερ (Kurt Eisner) καταστάλθηκε επίσης.

 

5η Σημείωση:

Η εξέγερση της Κρονστάνδης.

Ο στόλος της Κροστάνδης ήταν από τις κύριες δυνάμεις που στήριξαν την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, ήταν όμως και αυτοί που αμφισβήτησαν «εκ των έσω» το καθεστώς που διαμορφώθηκε από αυτήν, μαζικότερα από κάθε άλλον.

Την 1/3/1921 περίπου 16.000 ναύτες, στρατιώτες και πολίτες της Κρονστάνδης οργάνωσαν ανοικτή συνέλευση, η οποία ομόφωνα απαίτησε περισσότερες πολιτικές ελευθερίες, τερματισμό του πολεμικού κομμουνισμού, ελευθερία δράσης για τα μικρότερα σοσιαλιστικά κόμματα και περιορισμό των μέτρων κατά της μικρής ατομικής ιδιοκτησίας. Επρόκειτο για ευθεία αμφισβήτηση του νέου καθεστώτος από τις ίδιες τις δυνάμεις που το ανέδειξαν. Η απάντηση των μπολσεβίκων ήταν δυναμική: έξι ημέρες αργότερα ο Λέων Τρότσκι, παρά το γεγονός ότι ΜΕΙΟΨΉΦΗΣΕ στην ψηφοφορία της Κεντρικής Επιτροπής όντας αντίθετος με την επέμβαση, ως αρχηγός του Κόκκινου Στρατού πειθάρχησε στην απόφαση του Κόμματος, κι έτσι έστειλε στην Κρονστάνδη δύναμη 50.000 ανδρών από το Πέτρογκραντ (Αγ. Πετρούπολη) υπό τη διοίκηση του Μιχαήλ Τουχατσέφσκι. Υπό κανονικές συνθήκες η κατάληψη του νησιού θα ήταν αδύνατη, δεδομένης της απόλυτης ναυτικής υπεροχής των εξεγερμένων. Αλλά η παγωμένη θάλασσα τους στέρησε αυτό το πλεονέκτημα, δίνοντας στους άνδρες του Τουχατσέφσκι τη δυνατότητα να κινηθούν επάνω στον πάγο ως στρατός ξηράς.

Οι μάχες κράτησαν έως τις 17 Μαρτίου, όταν ο Κόκκινος Στρατός κατέλαβε την πόλη με βαρύτατες απώλειες (περίπου το 1/5 της δύναμής του). Μεγάλος αριθμός εξεγερμένων εκτελέσθηκε επί τόπου ή μεταφέρθηκε σε στρατόπεδα στη Σιβηρία, ενώ άλλοι διέφυγαν στη Φινλανδία. Παρά την ήττα του όμως, ο φόβος για νέα κινήματα σαν αυτό την Κρονστάνδης ήταν ένας από τους λόγους που οδήγησαν τον Λένιν να προβεί σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις (Νέα Οικονομική Πολιτική).

Δύο (2) καίριες δηλώσεις:

Ρόζα Λούξεμπουργκ (Εβραία): «Η έγνοια του Λένιν δεν είναι τόσο να κάνει την δράση του κόμματος πιο δημιουργική, όσο το να ελέγξει το κόμμα- να περιορίσει το κίνημα παρά να το επεκτείνει, να το δεσμεύσει μάλλον παρά να το ενοποιήσει.». Αυτήν την επίθεση την έκανε το 1903 εναντίον του κόμματος (δηλ. του Λένιν), για να στηλιτεύσει τον υπερβολικό συγκεντρωτισμό του, τον οποίο εξομοίοσε με το «στείρο πνεύμα του επιστάτη«.

Ο Λέων Τρότσκι (Εβραίος) έγραψε το 1904 (τότε που ακόμα δεν είχε προσχωρήσει επίσημα στην συμμορία του Λένιν): «Στην εσωκομματική πολιτική,αυτές οι μέθοδοι (του Λένιν) οδηγούν, όπως θα δούμε στο μέλλον, στο εξής: η οργάνωση του κόμματος, αντικαθιστά το ίδιο το κόμμα, η Κεντρική Επιτροπή αντικαθιστά την οργάνωση και -τελικά- ένας δικτάτορας αντικαθιστά την Κεντρική Επιτροπή».

ΣΧ’ΟΛΙΟ: Όλοι τα βλέπουν αυτά και μερικοί τα γράφουν κι όλας. Όμως ο Λένιν είχε το χρυσάφι (από τους Γερμανούς), οπότε ο Τρότσκι προτίμησε να πουλήσει την ιδεολογία του, για να βρεθεί πιο κοντά στο κίτρινο μέταλλο (και στην εξουσία που αυτό συνεπάγεται). ‘Ομως αυτή η οδός δεν έχει ροδοπέταλα, ούτε για εβραϊκά «λιοντάρια» [καθώς ο «Λέων» λεγόταν Μπρονστάϊν και όχι Τρότσκι].

Συνθήκη ΜΠΡΕΣΤ-ΛΙΤΟΦΣΚ.

Τελικά ο Λένιν κατάφερε να «περάσει» την άποψή του στην Κεντρική Επιτροπή, παρότι ήταν μειοψηφούσα: από τους 15 παρόντες, οι 7 ψήφισαν υπέρ της άποψής του για ειρήνη με τους όρους των Γερμανών και υπογραφής της συνθήκης, 4 έκαναν αποχή, ενώ 4 ψήφισαν κατά. Η ομάδα του Τρότσκι με την αποχή της έδωσε τη νίκη στον Λένιν. Οπως δήλωσε ο ίδιος ο Τρότσκι: «Δεν είμαι βέβαιος πως έχει δίκιο (σ.τ.σ. ο Λένιν), αλλά δεν θέλω να κάνω κάτι που θα μπορούσε να βλάψει την ενότητα του κόμματος».

Στις 3 Μαρτίου 1918 η μπολσεβικική αντιπροσωπεία υπέγραψε τη Συμφωνία Ειρήνης με τους Γερμανούς και τους συμμάχους τους. Την ίδια στιγμή ο Τρότσκι παραιτήθηκε από κομισάριος των Εξωτερικών Υποθέσεων. Με τη Συμφωνία του Μπρεστ Λιτόφσκ, η Ρωσία έχασε το ένα τέταρτο των εδαφών της (δύο εκατομμύρια τετρ. χλμ.), το ένα τρίτο 1/3 των καλλιεργειών της, τις 9.000 από τις 16.000 βιομηχανικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις, μεταξύ των οποίων και το 75% των ανθρακωρυχείων. Στους Γερμανούς παραδόθηκαν 56 εκατομμύρια υπήκοοι της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, δηλαδή το 26% του πληθυσμού, το 33% των βιομηχανιών, το 73% της παραγωγής του σιδήρου και το 89% της παραγωγής του άνθρακα. Απώλεσε επίσης χίλια (1.000) εργοστάσια κατασκευής μηχανών και 900 υφαντουργεία. Τα Σοβιέτ, που παρέμειναν στις περιοχές που παρέδωσε ο Λένιν στους Γερμανούς, κατακρεουργήθηκαν, ενώ αναπτύχθηκαν νέα σημαντικά κινήματα αντίστασης, όπως το αγροτικό αναρχικό κίνημα του Νέστορα Μάχνο στη νοτιοανατολική Ουκρανία, που υποστηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό και από τους Ελληνες της Μαριούπολης.

Επιπλέον, η Ρωσία ήταν υποχρεωμένη να καταβάλει το αστρονομικό ποσό των έξι δισεκατομμυρίων χρυσών μάρκων, ως αποζημιώσεις στην Γερμανία.

ΣΟΥΜΑ(κοινώς συμπέρασμα): Ο Λένιν με χρηματοδότηση των Γερμανών, προδίδει την Ρωσία και ξεκινάει να αποσταθεροποιεί την χώρα του και να την οδηγεί στον εμφύλιο πόλεμο. Αποσύρει τα ρωσικά στρατεύματα από τον πόλεμο με την Γερμανία και παραδίδει το ¼ της Ρώσικης γης και τρομακτικά μεγάλο ποσό σε χρυσό. Όλα αυτά, με την βοήθεια των Εβραίων  (Τρότσκι, Πάρβους, Κέρενσκι κ.α.), του χρυσού το οποίο έχει παραχωρηθεί από τους Γερμανούς και της παντελούς έλλειψης συνείδησης και αρχών, η οποία τον διακατείχε.

Ένα βαθύτερο συμπέρασμα μαζικής ψυχολογίας (ίσως και κοινωνικής ψυχολογίας), είναι ότι αφού το τομάρι του Λένιν, είναι σε μαυσωλείο στην Μόσχα, με τεράστια επισκεψιμότητα, η ανθρώπινη βλακεία, είναι πολύ πιο μπροστά από την επιστημονική, τεχνολογική (κλπ) ανάπτυξη, της τόσο ανεπτυγμένης χιλιετίας μας. Γιατί άραγε; Ένα απόλυτα αποτυχημένο κοινωνικό μοντέλο (τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά), το κομμουνιστικό, συνεχίζει να συγκλονίζει  συνειδήσεις. Υπάρχει μια απάντηση που κουμπώνει χωρίς κενά και είναι ο λόγος για τον οποίο γράφτηκε το παρών άρθρο:

Ο άνθρωπος δεν είναι ένα νοήμον όν, όπως κυκλοφορούν κάποιες φήμες. Είναι ένα α-νόητο όν, το οποίο κινείται συναισθηματικά και καθόλου λογικά. Υπακούει δε, στον δυνατότερο. Ο κομμουνισμός με την βία που άσκησε, ΕΠΈΒΑΛΛΕ την ομορφιά του, την γοητεία του, την «λογική» του. Με το χρήμα και τα όπλα, υπέταξε συνειδήσεις και φτάσαμε στα σημερινά χάλια.

 

6η Σημείωση:

*Ακολουθεί παράδειγμα του πως λειτουργούν οι μηχανισμοί προπαγάνδας και αλλοτρίωσης, οι οποίοι «φτιάχνουν» το πετυχημένο προφίλ, μιας αποτυχημένης «επανάστασης», η οποία παραμένει, πετυχημένη θρησκεία.

Ο Μύντσενμπεργκ ήταν ο επικεφαλής της Διεθνούς Κομμουνιστικής Νεολαίας και ο αντιπρόσωπος της στο δεύτερο παγκόσμιο συνέδριο της κομμουνιστικής διεθνούς το  1920. Κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου Πολέμου, ο Μύντσενμπεργκ συχνά επισκέπτονταν τον Βλάντιμιρ Λένιν στο σπίτι του στη Ζυρίχη της Ελβετίας. Το 1918, ο Μύνσενμπεργκ ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας. Επιπλέον, ο Μύντσενμπεργκ εργαζόταν μαζί με την Κομιντέρν και την σοβιετική μυστική αστυνομία (γνωστή ως Τσέκα την περίοδο 1917-1922) με σκοπό να διαδώσει τον κομμουνισμό παγκοσμίως. Με σκοπό να διευρύνει την επιρροή της κομιντέρν, ο Μύντσενμπεργκ ίδρυσε πολυάριθμους οργανισμούς-βιτρίνες τους οποίους ονόμαζε «κλαμπ των αθώων’’. Αυτοί οι οργανισμοί,όπως οι Φίλοι της Σοβιετικής Ρωσίας, ο παγκόσμιος συνασπισμός ενάντια στον ιμπεριαλισμό και η Διεθνής Εργατική βοήθεια, επιφανειακά αφιερώθηκαν σε μια αδιαμφισβήτητα καλοήθη πράξη όπως η βοήθεια στα θύματα του λιμού,τον αντί-ιμπεριαλισμό ή την παγκόσμια ειρήνη, ωστόσο στην πραγματικότητα ο Μύντσενμπεργκ τους ίδρυσε για να βοηθήσει όσο το δυνατόν περισσότερο την υποστήριξη προς τους φιλελεύθερους και τους μετριοπαθείς σοσιαλιστές, με απώτερο σκοπό να υπερασπίσει την Μπολσεβίκικη Επανάσταση. Όπως είπε σε ένα μετέπειτα μέλος της κομιντέρν, «αυτοί οι άνθρωποι έχουν την πεποίθηση πως αυτό το κάνουν από μόνοι τους. Πρέπει πάση θυσία να διατηρήσουν αυτήν την πεποίθηση«.  Αυτοί οι οργανισμοί-βιτρίνα επίσης βοήθησαν να χρηματοδοτηθεί η απόκτηση της «Εμπιστοσύνης Μύντσενμπεργκ«,ενός οργανισμού που είχε στην κατοχή του πολλές μικρές εφημερίδες, οι οποίες δημοσίευαν σπίτια, κινηματογράφους και θέατρα σε περιοχές ολόκληρου του κόσμου. Ο Μύντσενμπεργκ,συχνά αναφέρεται ως ο «κόκκινος εκατομμυριούχος«. [Αλήθεια, όλα αυτά μας θυμίζουν κάτι σημερινό; Ο Σόρος είναι το σημερινό αντίστοιχο;] Μετά που διηύθυνε σωστά την υπόθεση της Κομιντέρν, Σάκο και Βεράττι το 1925, ο Μύντσενμπεργκ έγινε επικεφαλής του συνασπισμού ενάντια στον ιμπεριαλισμό που δημιουργήθηκε στις Βρυξέλλες το 1927. Ο Μύντσενμπεργκ ανέθεσε στον βοηθό του και συνάδελφο του, πράκτορα της Κομιντέρν, Ότο Κατζ,να ταξιδέψει στις ΗΠΑ με σκοπό να κερδίσει υποστήριξη για ποικίλα σοβιετικά και αντιναζιστικά θέματα. Ο Κατζ  έφτασε στο Χόλυγουντ, και τον Ιούλιο του 1936 δημιούργησε τη Χολυγουντιανή αντιναζιστική συμμαχία με την Ντόροθι Πάρκερ (πραγματικό όνομα Ντόροθι Ρότσιλντ[!]).Μέχρι το 1936, ο Μύντσενμπεργκ παρέμενε πιστός στην εξωτερική πολιτική του Ιωσήφ Στάλιν και τους σκοπούς της.  Στις 17 Οκτωβρίου 1940, κοντά στο Σαιντ-Μαρσεγίν, Γάλλοι κυνηγοί ανακάλυψαν το πτώμα του Μύντσενμπεργκ μερικώς αποσυντιθέμενο στη βάση μιας βελανιδιάς. Η αρχική αναφορά των εφημερίδων έλεγε πως ο Μύντσενμπεργκ στραγγαλίστηκε με καλώδιο, ωστόσο άλλες πηγές έλεγαν πως ο θάνατος προήλθε από ένα κολλάρο στραγγαλισμού, όπλο που φτιάχνεται από δεμένα καλώδια. Το πτώμα βρέθηκε να αναπαύεται στα γόνατα του,ενώ ένα δεμένο καλώδιο κρεμόταν από το κρανίο του.

==============================

Ας μας εξηγήσει όποιος μπορεί: Γιατί  ο Στάλιν και ο Χίτλερ είναι κακοί και εγκληματίες και ο Λένιν και ο Τρότσκι επαναστάτες; Και οι 4 ήταν μαζικοί δολοφόνοι και σε πόλεμο και σε ειρήνη. Και οι 4 ονόμασαν τις δολοφονίες τους, «επανάσταση». Το ίδιο ισχυρίζονται και οι οπαδοί τους.

=================================

Ας σχολιάσουμε την Μαρξιστική-Λενινιστική επίδραση στην ελληνική Ιστορία.

Όταν απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη από τον ελληνικό στρατό τον Οκτώβριο του 1912, οι μόνοι που αισθάνθηκαν απελευθερωμένοι, ήταν οι Έλληνες, οι οποίοι όμως μειοψηφούσαν σε πληθυσμό εκείνη την εποχή στην πόλη (σε σύνολο 150.000, οι Έλληνες ήταν 40.000, οι Εβραίοι 60.000, οι Τούρκοι 45.000 και οι λοιπές εθνότητες  5.000). Η μεγαλύτερη κοινότητα της Θεσσαλονίκης, η εβραϊκή, δεν είδε με καθόλου καλό μάτι την αλλαγή του καθεστώτος. Οι Εβραίοι, στα πλαίσια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την οποία θεωρούσαν ως πατρίδα τους, έλεγχαν κάθε οικονομική δραστηριότητα. Τα νέα δεδομένα, προκαλούσαν γι’ αυτούς οικονομικές απώλειες, καθώς η αποχώρηση των ηττημένων αποτελούσε και απώλεια χρεών. Επιπλέον, τα όρια της ελληνικής επικράτειας, ήταν σαφώς πιο στενά απ’ αυτά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στα οποία δρούσαν πριν εμπορικά και αυτή τη φορά έβλεπαν στα πρόσωπα των Ελλήνων τον κίνδυνο του ανταγωνισμού, τον οποίον δεν είχαν με τους μουσουλμάνους και τους Βούλγαρους, οι οποίοι περιορίζονταν στις αγροτικές ασχολίες και στο «χαμαλίκι». Εκτός όμως των οικονομικών λόγων, υπήρχε και ο φόβος των αντιποίνων, καθώς η εβραϊκή κοινότητα, όχι μόνο είχαν ενισχύσει οικονομικά τον πόλεμο των Τούρκων εναντίον των Ελλήνων, πραγματοποιώντας έρανο, με το τεράστιο ποσό των 650.000 χρυσών λιρών, αλλά μέλη της είχαν δημιουργήσει στρατιωτικό σώμα εθελοντών, για να πολεμήσουν στο πλευρό των Τούρκων κι εναντίον των Ελλήνων (δημοσίευμα εφημερίδας «Εστία», 9 Οκτωβρίου 1912). Εξ άλλου, ήταν ακόμη νωπές οι μνήμες από τον λιθοβολισμό Ελλήνων αιχμαλώτων, από Εβραίους στην Θεσσαλονίκη. Υπό αυτές τις συνθήκες και παρ’ ότι ο Βενιζέλος είχε φροντίσει να καθησυχάσει την εβραϊκή κοινότητα παραχωρώντας τους και ιδιαίτερα προνόμια (π.χ. εξαγορά στρατιωτικής θητείας, διατήρηση της αργίας του Σαββάτου, διατήρηση της ισπανοεβραϊκής γλώσσας στις οικονομικές συναλλαγές κ.ά.), οι Εβραίοι ξεκίνησαν προσπάθειες «διεθνοποίησης» της πόλης στέλνοντας εκκλήσεις, πότε στους Βούλγαρους για να προστατέψουν με περιπολίες τις εβραϊκές συνοικίες, πότε στους Αυστριακούς, με αίτημα αυτή τη φορά, να προσαρτήσουν την Θεσσαλονίκη και την Μακεδονία, στην Αυστρουγγαρία, και πότε αποστέλλοντας επιτροπή στο Λονδίνο με αίτημα την αυτονόμηση της Μακεδονίας.

Ένα από τα κινήματα αυτονόμησης της Μακεδονίας και της Θράκης, ήταν το εργατικό σωματείο «Εργατική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία Θεσσαλονίκης» πιο γνωστό με τον ισπανοεβραϊκό τίτλο «Φεντερασιόν», το οποίο είχε ιδρυθεί το 1909 από τον Εβραίο τυπογράφο, βουλγαρικής καταγωγής, Αβραάμ Μπεναρόγια και τον επίσης Εβραίο Κουν Βεντούρα. Η Φεντερασιόν, που αποτελούνταν  κυρίως από Εβραίους και Βούλγαρους, αρχικά ήταν ανοιχτά υπέρ των Νεότουρκων και κατά του διαμελισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η οργάνωση εκπροσωπούνταν μάλιστα από το 1910 στο οθωμανικό κοινοβούλιο, με τον Βούλγαρο Ντίμιταρ Βλάχοφ. Προσγειωμένος όμως στην ωμή πραγματικότητα της προσάρτησης της Μακεδονίας στην Ελλάδα και κάτω από την διεθνή αντίληψη που υπήρχε για το μέλλον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Μπεναρόγια αναπροσάρμοσε την τακτική του και κάτω από τον σοσιαλιστικό μανδύα, προπαγάνδιζε μέσα από την εφημερίδα της οργάνωσης «Αβάντι», την αυτόνομη ομοσπονδία της Μακεδονίας, ως τμήμα μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας.

«Η σοσιαλιστική Φεντερασιόν επηρέαζε επίσης τον γαλλόφωνον και ισπανόφωνον εβραϊκόν τύπον της Θεσσαλονίκης διά των μορφωμένων μελών της, τινά των οποίων ήσαν και δημοσιογράφοι, έκαμνε συχνάς μορφωτικάς σοσιαλιστικάς διαλέξεις και εξέδιδε και σοσιαλιστικόν περιοδικόν, την «Ωρόρ». Κατά τας εκλογάς του 1915, ο πρωθυπουργός της Ελλάδος, Γούναρης, εζήτησεν την συνεργασίαν της Φεντερασιόν, εις τας εκλογάς του Μαΐου του 1915, ίνα μετάσχη του συνδυασμού του Γούναρη, τον οποίον κατήρτιζε τότε η λεγομένη Μακεδονική Νεολαία, ήτις είχεν επί κεφαλής τον Μπούσιον, τον Δραγούμην, τον Σουλιώτην Νικολαΐδην και άλλους. Η Φεντεριασιόν εδέχθη την συνεργασίαν, αλλά εδήλωσεν ότι η συνεργασία αύτη θα είναι μόνον εκλογική και μετά την νίκην κατά του Βενιζελισμού θα διελύετο, όπερ και εγένετο δεκτόν από τον Γούναρην. Έτσι η Φεντερασιόν υπέδειξε δύο βουλευτάς εις το ψηφοδέλτιον του Γούναρη, τον Αριστοτέλην Σιδέρην, σημερινόν καθηγητήν της Ανωτάτης Σχολής Εμπορικών και Οικονομικών Επιστημών, και τον Ισραηλίτην έμπορον Αλμπέρτον Κουριέλ. Εις τας εκλογάς με πλειοψηφικόν και με σφαιρίδιον επεκράτησε το αντιβενιζελικόν ψηφοδέλτιον, χάρις εις τας ψήφους της σοσιαλιστικής Φεντερασιόν, και ο Σιδέρης και ο Κουριέλ εξελέγησαν βουλευταί, αποσπασθέντες αμέσως μετά τας εκλογάς από του Γούναρη και παραμείναντες εις την Βουλήν ως ανεξάρτητοι σοσιαλισταί βουλευταί, οι πρώτοι σοσιαλισταί εις το ελληνικόν κοινοβούλιον».

Η γέννηση του ΚΚΕ.

Η Φεντερασιόν κατανοούσε ότι η εκπροσώπηση στη Βουλή, από μόνο της δεν ήταν αρκετή. Η οργάνωση θα έπρεπε να έχει πανελλήνιο χαρακτήρα και όχι τοπικό και εβραιοβουλγαρικό, που είχε έως τότε. Η αλλαγή αυτού του χαρακτήρα, επιχειρήθηκε με την ενσωμάτωση στην ηγετική ομάδα και κάποιων Ελλήνων σοσιαλιστών, των οποίων η δύναμη εκείνη την εποχή, στην Ελλάδα ήταν σχετικά ασήμαντη. Έτσι, και υπό τις συνθήκες κοινωνικού αναβρασμού που επικρατούσαν  τότε, πραγματοποιήθηκε στον Πειραιά, στις 4 Νοεμβρίου 1918, το πρώτο πανελλήνιο σοσιαλιστικό συνέδριο, απ’ το οποίο αναδείχθηκε ένας νέος σχηματισμός: Το ΣΕΚΕ (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος), το οποίο, τον Απρίλιο του 1920 μετονομάστηκε σε ΣΕΚΚΕ (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος), για να μετονομαστεί και πάλι το 1924 σε ΚΚΕ-ΕΤΚΔ (Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας – Ελληνικό Τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς). Έτσι γεννήθηκε το ΚΚΕ.

Διαβάστε περισσότερα: Το ένοχο κι αντεθνικό παρελθόν του ΚΚΕ | Πάρε-Δώσε http://www.pare-dose.net        [Στην παραπάνω διεύθυνση θα βρείτε στοιχεία για όλη την πορεία του ΚΚΕ, οπότε θα έχετε ολοκληρωμένη άποψη.]

ΣΧΌΛΙΟ: Ας σχολιάσουμε ορισμένα θέματα ψυχολογικού χαρακτήρα:  Όταν πρωτοακούει η διαβάζει κάποιος, τέτοιες πληροφορίες, αρχίζουν να «χτυπάνε μέσα του κάποια καμπανάκια». Πρώτον και κυριώτερον για τους «καημένους» τους Εβραίους. Δεύτερον και αρκετά κύριον για την «συνωμοσιολογία». Δυό πολύ επικίνδυνες ασθένειες. «Δεν πρέπει με τίποτα να κολλήσουμε». Μας το τόνισε επανηλλειμένα μια «φωνή». Φωνή, όχι σαν της Ιωάννας της Λωρραίνης [που την άκουγε μόνον η ίδια]. Φωνή που την έχουμε ακούσει όλοι. Φωνή χυδαία και καταπιεστική, καθώς όχι μόνο δεν σε αφήνει να πεις αυτό που θέλεις, αλλά σε στυλιτεύει, ως τον χειρότερο ένοχο. Η μάσκα του διαλόγου βγαίνει από την μούρη του συνομιλητή και φοριέται η μάσκα του «Κατάπληκτου-Αντιναζί-Ακέραιου-Με-«Γουρλωμένη»-Φωνή-Αγωνιστή-Δίκαιου-Πάνω-Απ-Όλα«! Γιατί συμβαίνει αυτό; Καταρχήν να πούμε πως είναι μια Κοινωνική Αντίδραση, δηλαδή συμβαίνει σε πολλούς. Όμως έχει κάποιες αντιφάσεις: Σε διακόπτει, δεν ενδιαφέρεται για τα επιχειρήματά σου, σε κατατάσσει σε κάποιες αρνητικές ομάδες (Φασίστες, Χρυσή Αυγή κλπ). Όταν απαντήσεις επαρκώς: π.χ. «Τι φταίω εγώ που έτσι έγιναν τα γεγονότα;» ή «Μου ζητάς να μην πω την Αλήθεια;», ή «Γιατί δεν φωνάζεις το ίδιο για την γενοκτονία των Παλαιστινίων;» κλπ, ζαρώνει, το πάει αλλού, κόβει την κουβέντα κ.α. υπέροχες αντιδράσεις οι οποίες δείχνουν ένα (1) πράγμα: Μια κυρίαρχη Ιδεολογία επιβάλλεται, ΌΧΙ λόγω του δίκαιου των επιχειρημάτων, αλλά λόγω της Δύναμης (των ΌΠΛΩΝ και μετά της Προπαγάνδας). Δηλαδή, νικάνε με τα όπλα οι Εβραίοι και μετά όλοι οι απανταχού Δούλοι εξ αιτίας του Φόβου, ΑΠΑΓΟΡΕΎΟΥΝ στην Αλήθεια να φτάσει στα αυτιά τους. [Έτσι θα ξεχωρίζετε τους Δούλους από τους Ελεύθερους].

Το αυτό με τους ΚΚΕδες. Επειδή ΝΊΚΗΣΑΝ στον εμφύλιο πόλεμο(!)….(ας το εξηγήσουμε αυτό πριν πάμε παρακάτω και πριν πάθει ο ευαίσθητος αναγνώστης ανακοπή καρδιάς…). Εμφύλιος είναι ο πόλεμος ο οποίος διεξάγεται ανάμεσα σε ομάδες και άτομα του ίδιου Έθνους, της ίδιας Ιθαγένειας, της ίδιας Οικογένειας. Αλλοιώς δεν λέγεται Εμφύλιος, αλλά σκέτα Πόλεμος. Στον περίφημο Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο, ΝΊΚΗΣΑΝ οι  ΚΚΕδες! Κατόπιν οι 3 Υπερδυνάμεις της Γιάλτας, άλλαξαν «τον ρουν των γεγονότων». Οι Ρώσσοι διέταξαν τους ΚΚΕδες να παραδώσουν τα όπλα τους και οι Άγγλοι διέταξαν τους δικούς τους λακέδες (οι οποίοι είχαν το φανφαρόνικο όνομα: Εθνικός Στρατός!!) να πάρουν αυτά τα όπλα και να εξοντώσουν όσους Έλληνες συνέχιζαν την Αντίσταση, θέλοντας μια Ελλάδα «Ελεύθερη». Έτσι χάθηκε ο Υγειής πληθυσμός εκείνης της γενιάς και έμειναν οι Δούλοι και οι Ρουφιάνοι. Ας επανέλθουμε στους Νικητές. Υπήρχε η εξής ιδιορρυθμία: Ήταν νικητές στο εσωτερικό, αλλά χαμένοι στο εξωτερικό, καθώς η συνθήκη της Γιάλτας, προέβλεπε ποσοστό γύρω στο 5% για το ΚΚΕ. Αυτό το παράδοξο, συνέβη σε όλα τα Έθνη τα οποία αλλοιώθηκαν εξαιτίας της απεχθούς Συνθήκης της Γιάλτας. Όμως το θυμικό των Ελλήνων, «έφαγε στην μάπα» την φρικτή κομμουνιστική προπαγάνδα. Οι Νικητές Κομμουνιστές άλωσαν και τις τελευταίες γωνιές της Ελλάδας. Η κυρίαρχη ιδεολογία τους, έφερνε κόσμο στο κόμμα και οι υποχρεώσεις τους στους διεθνείς νταβατζήδες, τον έδιωχναν. Έτσι όλων των ειδών τα παρακλάδια του κομμουνισμού, άνθισαν και ανθίζουν ακόμα. Το δέντρο δεν ψηλώνει γιατί αυτοκουρεύεται, αλλά εξαπλώνεται και γίνεται φράχτης που «κόβει» όποιον γουστάρει (τη αδεία των έξω, φυσικά). Γι’αυτό καμμιά φορά ο στρατός του ΚΚΕ, -ο οποίος τώρα ονομάζεται ΠΑΜΕ (για να μην μπερδεύονται  αυτοί που τον αποτελούν)- προστατεύει την Αστυνομία, όταν αυτή αδυνατεί να προστατεύσει την Βουλή των Ρουφιάνων. Ενώ λοιπόν σήμερα η Μαρξιστική-Λενινιστική-Λαίλαπα έχει κάνει έναν πλήρη και Παντελώς αποτυχημένο Κύκλο, στην Διεθνή σκηνή, σε όλα τα επίπεδα, θεωρητικά και πρακτικά, δεν φαίνεται να μπορεί να επανέλθει κατά κανένα τρόπο, συνεχίζει όμως να γεννοβολά ομάδες, δομές και άλλα καρκινώματα, εξ αιτίας της Αδράνειας. Έτσι στην Ελλάδα το ΚΚΕ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη Επιχείρηση-Θρησκεία, μετά την Ορθόδοξη Χριστιανική. Η εισροή νέων μελών είναι δεδομένη, καθώς μηχανισμοί, εταιρείες, δομές, εξασφαλίζουν όλους αυτούς τους Νέους Δοσίλογους, οι οποίοι θα επανδρώνουν ως άτυποι, ή τυπικοί δημόσιοι υπάλληλοι το κόκκινο τέρας, το οποίο είναι ένα κομμάτι του συνολικού τέρατος. Είτε λέγεται ΚΚΕ, είτε ΚΚΕ εσ. (ΣΥΡΙΖΑ για τους νεώτερους), είτε ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ή.., ή..ίδια γεύση. Το φαινόμενο της μίτωσης, μεγαλώνει το τέρας. Οι φοβισμένοι-που-πρέπει-να-επιβιώσουν-θα-υποκλιθούν. Και η ζωή, συνεχίζεται.

Ας θίξουμε και το θέμα ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΊΑ: Τι σημαίνει αυτή η λέξη; Χρησιμοποιείται πολύ συχνά, αλλά δεν τονίζεται η έννοια, η οποία της προσδίδεται. Την σήμερον ημέραν, σημαίνει ότι κάποιοι ψυχικά διαταραγμένοι, βλέπουν παντού συνωμοσίες, ενώ αυτές δεν υπάρχουν. Εννοείται ότι ακόμη δεν έχει ξεκινήσει πογκρόμ εναντίον τους, διότι είναι πολλοί και σχετικά άγριοι. Όμως καθώς οι Δούλοι και οι υποταγμένοι πληθαίνουν και ΟΜΟΓΕΝΟΠΟΙΟΎΝΤΑΙ, θα γίνει και αυτό, «για το καλό όλων». Άλλωστε τα ζωηρά παιδιά (δηλαδή τα κανονικά,ε;), χαρακτηρίζονται στις U.S.A., υπερκινητικά (και άλλες ασθένειες έχοντα) και οι Ψυχολόγοι του σχολείου τους, τα χαπακώνουν (για να ηρεμήσουν). Και όποτε κάποιος γονιός τολμήσει να διαφωνήσει με αυτήν την «φωλιά του κούκου», του παίρνουν το παιδί (Πρόνοια) και τον βάζουν φυλακή (Προνοητικότερη Πρόνοια, ή Θεία Πρόνοια). Επειδή δε, όλοι είμεθα U.S.A. (ως αποικίες), ενημερωνόμεθα από την Ελληνική τηλεόραση για αυτά τα ζητήματα. Καθώς δεν αντιδρούμε αρνητικά (ή έστω επιτιμητικά), είναι λογικό να περιμένουμε, ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες που μας διαφημίζουν τόσα ανακουφιστικά φάρμακα, να θελήσουν να ανακουφίσουν και τους αυριανούς Πολίτες της ένδοξης Ελλάδος, από την πρώτη κιόλας δεκαετία της ζωής τους. Άλλωστε γονείς που δεν σέβονται τον εαυτό τους, δεν ξέρουν και δεν μπορούν να σέβονται τα παιδιά τους. «Αμαρτίαι γονέων, παιδεύουσι τέκνα».

Μετά από αυτό το μικρό και χαριτωμένο παράδειγμα, μπορούμε με ασφάλεια να περιγράψουμε το φαινόμενο του ανθρώπινου μπιλιάρδου. Όταν ένας άνθρωπος Ελεύθερος, ή Ανήσυχος, ή Σαρδόνιος, ή Εικονοκλάστης, ή Ό,τι-θέλετε-εσείς,  μιλήσει για το παραπάνω θέμα, ή για Ψέκασμα, ή για σχέδιο κάποιων να τα κονομήσουν σε βάρος του πόπολου, ή…, ή…, οι Δούλοι που παρεβρίσκονται προσπαθούν να τον ειρωνευτούν (για να το βουλώσει). Εάν δεν τα καταφέρουν, ρωτούν (σοβαρά): «Είσαι συνωμοσιολόγος;». Εάν απαντήσει με κανένα ρηξικέλευθο: «Ναι, γιατί εσύ δεν είσαι; Νομίζεις ότι είσαι στον Παράδεισο και δεν επιβουλεύεται κανένας, κανέναν;», τότε εκτινάσσονται με τρόμο σαν μπάλλες του μπιλιάρδου, όσο μακρυά μπορούν, κραυγάζοντας με πανικό που δύσκολα κρύβεται: «Απλά δεν είναι αυτό το σημαντικό. Υπάρχουν χειρότερα προβλήματα». Εννοείται ότι ποτέ δεν λένε ένα, αλλά πολλά και δεν αναλύουν κανένα. Κυρίως ποτέ δεν ζητούν να γίνει κάτι (από τους ίδιους), για να λυθεί το πρόβλημα.

Περισσότερα στο «Εγχειρίδιο για Υποταγμένους». [Τέλος πρώτου μέρους: Λένιν].