Καρλ Πόππερ: «Ο μεγαλύτερος εχθρός μιας ανοιχτής κοινωνίας είναι οι μεταφυσικές προτάσεις, εκείνες που δεν μπορούν να κριθούν από την πραγματικότητα. Αν αυτές, μάλιστα, γίνουν πλειοψηφικές τότε οδηγούμαστε στον ολοκληρωτισμό. Δεν υπάρχει επιχείρημα ανατροπής τους. Και ο δρόμος προς τη δουλεία έχει πάρει ιστορικά πολλές μορφές, αλλά πάντα είχε ένα αποτέλεσμα».

Περί Μαρξ:

Πόσο ποιοτικός είναι ο Μαρξ και πόσο καλούς διαφημιστές έχει; Τον γνωρίζουμε γιατί είναι από τους καλύτερους, ή γιατί μας έχει επιβληθεί; Πόσους άλλους τόσο καλούς γνωρίζουμε; Με ποια κριτήρια τους κρίνουμε; Είμαστε τόσο καλοί κριτικοί; Είμαστε τόσο υψηλού επιπέδου; Ή απλά από το πες-πες, εθιστήκαμε και εμείς;  Όταν μάλιστα βλέπουμε κομμουνιστές και κομμουνισμένους να ουρλιάζουν βάναυσα, υπάρχει περίπτωση να επηρεαζόμαστε; Από την ένταση και την δύναμη των φωνασκώντων, παρά από το δίκαιό τους;

Ας απαντήσουμε έντιμα σε μια πιθανή σειρά ερωτήσεων της συνείδησής μας:

1. Πόσοι στους 100 Μαρξιστές έχουν διαβάσει το Κεφάλαιο; Πόσοι στους 1000; Πόσοι το έχουν καταλάβει (δηλαδή μπορούν να μας το εξηγήσουν);

2. Πόσοι στους 100 γνωστούς μας (ή 1000), μαρξιστές ή μη, γνωρίζουν τα γραφτά του, τόσο ώστε να μπορούν να πουν: «Ναι, εγώ ξέρω πραγματικά».

3. Πόσοι από αυτούς, δεν ξέρουν (ακόμα και με τα ελάχιστα κριτήρια), αλλά παπαγαλίζουν απόψεις άλλων; [οι οποίες συνήθως δεν έχουν καμμία σχέση με την πραγματικότητα;].

Ο Ιδρυτής της Κομμουνιστικής Θρησκείας (του αντίστιχου Παύλου=Σαούλ στον Χριστιανισμό, Προφήτη Μωάμεθ στον μουσουλμανισμό, κλπ).

Ο Καρλ Μαρξ γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1818 στην πόλη της Ρηνανίας, Τρέβη (Trier). Ο παππούς του ήταν ο ραββίνος Μαρκ Λεβύ (Marc Levy), που είχε σταδιακά απορρίψει το Λεβύ, και άλλαξε το Μαρκ σε Μαρξ. Λίγο μετά τη γέννηση του Καρλ, ο πατέρας του άλλαξε επίσης το όνομά του, από Χέσελ (Heshel) Μαρξ σε Χάινριχ (Heinrich) Μαρξ. Επίσης, ασπάστηκε τη Λουθηρανική θρησκεία, στην οποία το παιδί [Karl] βαπτίστηκε. Ο πατέρας του Karl ήταν δικηγόρος, ο οποίος αργότερα ακολούθησε μια σταδιοδρομία ως επιχειρηματίας, κυρίως ως δανειστής. Υπερασπίστηκε την κυριαρχία των Εβραίων στις οικονομικές επιχειρήσεις «επειδή είχαν εμποδιστεί από πιο χρήσιμα κοινωνικά επαγγέλματα». Όπως και από την πατρική πλευρά, η μητέρα του Μαρξ καταγόταν από μια μακρά γενιά Ραββίνων. Γαντζώθηκε προς την παραδοσιακή πίστη της οικογένειας πολύ περισσότερο από τον σύζυγό της. Επρόκειτο να κάνει μια βαθιά εντύπωση στον γιο της Καρλ, ο οποίος ήταν ο πρώτος γιος που επιβίωσε. Πολλά από τα χαρακτηριστικά της φαίνονται να είναι εκείνα της κτητικής, εκμεταλλεύτριας, στερεότυπης εβραίας μητέρας. Ο Karl ανάπτυξε μια σχέση αγάπης-μίσους προς τη μητέρα του, και πολλοί εβραίοι σχολιαστές έχουν προσπάθησει να εξηγήσουν τις κατάφωρες αντισημιτικές δηλώσεις του Καρλ Μαρξ ως εξέγερση κατά της χειραγώγησης της μητέρας του. Για παράδειγμα:

««Το μίσος του Μαρξ για τον Ιουδαϊσμό – άλλως ανεξήγητο – ήταν το αποτέλεσμα μιας εχθρότητας προς όλα εκείνα που η μητέρα του σήμαινε για αυτόν. Το νεανικό δοκίμιο «Σχετικά με το Εβραϊκό Ζήτημα» (1843) ήταν το συγχυσμένο επιχείρημα ενός ανθρώπου που μισεί την εβραϊκή κληρονομιά του τόσο πολύ, που δεν μπορεί να έρθει στο σημείο ο ίδιος να πει καθαρά ότι υποστηρίζει τα πολιτικά και αστικά δικαιώματα για τους Εβραίους.»» – Lewis S. Feuer: Ο Καρλ Μαρξ και το Σύμπλεγμα του Προμηθέα, Δεκέμβριος του 1968.

ΜΑΡΞ και ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ.

Ο ρώσος αναρχικός Μιχαήλ Μπακούνιν κερδήθηκε αρχικά από τη ρητορική του Μαρξ. Το 1868 άρχισε να μεταφράζει το Das Kapital (Το Κεφάλαιο) στα ρωσικά, αλλά εγκατέλειψε την προσπάθειά του. Έγραψε:

«Συναντηθήκαμε αρκετά συχνά, επειδή τον θαύμαζα πάρα πολύ για τη γνώση του και για την παθιασμένη και σοβαρή αφοσίωσή του στο ζήτημα του προλεταριάτου, αν και είχε πάντα μέσα σ’ αυτό ένα μίγμα προσωπικής ματαιοδοξίας. Επιδίωξα ανυπόμονα τη συνομιλία του, η οποία ήταν πνευματώδης, εφ’ όσον δεν εμπνεόταν από ασήμαντο φθόνο — που δυστυχώς συνέβαινε πολύ συχνά. Αλλά δεν υπήρξε ποτέ οποιαδήποτε πραγματική οικειότητα μεταξύ μας. Οι ιδιοσυγκρασίες μας δεν το επέτρεψαν. Με αποκάλεσε συναισθηματικό ιδεαλιστή και είχε δίκιο. Τον αποκάλεσα σκυθρωπό, μάταιο και προδοτικό και είχα επίσης δίκιο». — E. H. Carr: Μιχαήλ Μπακούνιν, (Michael Bakunin σ. 129).

Όταν ο Μπακούνιν άρχισε να αναδύεται ως ιδεολογικός ανταγωνιστής του Μαρξ, ο τελευταίος προσέφυγε σε κάθε βρώμικο τέχνασμα που γνώριζε για να τον δυσφημίσει. Το 1848 δημοσίευσε κάποια δήθεν κουτσομπολιά στην Neue Rheinische Zeitung, ότι υπήρχαν φήμες πως ο Μπακούνιν ήταν κατάσκοπος του Τσάρου. Αυτή η συνολικά αναληθής κηλίδα αποσύρθηκε κατόπιν. Αργότερα, όταν  οι δύο τους ανταγωνίστηκαν για την ηγεσία της Πρώτης Διεθνούς, ο Μαρξ αναφέρθηκε στην «ρωσική πανουργία» του Μπακούνιν και περιέγραψε όλους τους οπαδούς του ως «Κοζάκους». Σύμφωνα με τον Nathaniel Weyl:   «Ο Μαρξ κέρδισε τη μάχη για τον έλεγχο της Διεθνούς, πρώτιστα επειδή είχε πλούσιους φίλους που πλήρωσαν τα έξοδα ταξιδιού των εκπροσώπων που χρειαζόταν για να του δώσουν την πλειοψηφία. Ο Μπακούνιν στερήθηκε τέτοιων διασυνδέσεων».  Ο Μπακούνιν συνειδητοποίησε γρήγορα ότι υπήρχαν περισσότερα σε αυτόν τον «μαρξισμό» από όσα φαίνονταν καθαρά. Στους αποστόλους της επανάστασης του Max Nomad αναφέρεται  λέγοντας:   «Αυτή η μειονότητα, οι μαρξιστές λένε, θα αποτελείται από εργάτες. Ναι, ίσως από πρώην εργάτες. Και αυτοί, μόλις γίνονται κυβερνήτες ή αντιπρόσωποι των ανθρώπων, θα πάψουν να είναι εργαζόμενοι και θα ατενίσουν ολόκληρο τον κόσμο των χειρωνακτών από τα ύψη του κράτους. Δεν θα αντιπροσωπεύσουν πλέον τους ανθρώπους, αλλά τους ίδιους και τις αξιώσεις τους για να κυβερνήσουν τους ανθρώπους. Όποιος έχει οποιαδήποτε αμφιβολία για αυτό δεν ξέρει την ανθρώπινη φύση.»  [Διαπιστώνει άραγε ο αναγνώστης κάποιο δίκιο, στην παραπάνω δήλωση;]

Moses Hess (Μωϋσής [Χ]ες)- ο δάσκαλος του Μαρξ και του Ένγκελς.

Η Λατρεία της βίας του Καρλ Μαρξ ενισχύθηκε από έναν Φρανκιστή κομμουνιστή τον οποίο συνάντησε το 1841, όταν ήταν 23 ετών. Αυτός ο άνθρωπος ονομαζόταν Moritz Moses Hess. Ο Μωϋσής Χες γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου  1812 στη Βόννη, γιος ενός πλούσιου Εβραίου βιομηχάνου. Πέθανε στις 6 Απριλίου  1875 στο Παρίσι και είναι θαμμένος στο Ισραήλ. Μπορεί να αναφερθεί ότι ίδρυσε το γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Στο «Judisches Lexikon» (Εβραϊκό Λεξικό- Βερολίνο, 1928, σελ. 1577-1578) ονομάζεται κομμουνιστής ραββίνος και ο πατέρας του σύγχρονου Σοσιαλισμού. Το 1841, ίδρυσε την εφημερίδα Rheinische Zeitung (Εφημερίδα του Ρήνου) και ένα χρόνο αργότερα έκανε τον 24χρονο Μαρξ αρχισυντάκτη της. Ο Theodor Zlocist δημοσίευσε ένα ενδιαφέρον βιβλίο γι ‘αυτόν το 1921, «Moses Hess, der Vorkampfer des Sozialismus und Zionismus» (Μωυσής Χες, ο πρωταθλητής του Σοσιαλισμού και του Σιωνισμού) . Μέρος του τρομακτικού κόσμου των ιδεών του Μωϋσή Χες αποκαλύπτεται στο βιβλίο του «Ρώμη και Ιερουσαλήμ». Ο Μωϋσής Χες (1812-1875) γρήγορα μεταμόρφωσε το νεαρό Μαρξ σε έναν ελευθεροτέκτονα, έναν σοσιαλιστή ταραξία και υποτακτικό του. Ο Μαρξ δεν ήταν ακόμα κομμουνιστής. Τότε πίστευε ότι αυτές οι ιδέες είναι ανέφικτες. Ο Μωϋσής Χες ουσιαστικά διόρθωσε όλες αυτές τις γνώμες. Έγινε η φαιά εξοχότης πίσω από τον Μαρξ, εντατικά καθοδηγώντας και επηρεάζοντας το έργο του προστατευόμενού του. Στο Παρίσι, το φθινόπωρο του 1844, ο Μωϋσής Χες παρουσίασε τον 26χρονο Μαρξ στον μισό-Εβραίο Φρίντριχ Ένγκελς, που ήταν δύο χρόνια νεότερος. Η συνάντηση αυτή έθεσε τα θεμέλια για την μακροχρόνια συνεργασία τους.

Ο Ένγκελς είχε επίσης εκφράσει χριστιανικές ιδέες στα νιάτα του: «Διψούσα για μια σύνδεση με το Θεό. Η Θρησκεία μου ήταν και είναι ένας ειρηνικός και ευλογημένος κόσμος και θα πρέπει να είμαι ικανοποιημένος με αυτό, αν πρόκειται να είναι μαζί μου, επίσης, μετά την κηδεία μου. Δεν έχω κανένα λόγο να υποθέσω ότι ο Θεός θα το πάρει μακριά μου. Η θρησκευτική πεποίθηση είναι ένα πράγμα της καρδιάς. Προσεύχομαι κάθε μέρα, πράγματι, σχεδόν όλη την ημέρα, για την αλήθεια. Θα αναζητήσω την αλήθεια παντού, ακόμη όπου ελπίζω να βρω μόνο μια σκιά της. Δάκρυα αναβλύζουν, καθώς το γράφω. Συγκινούμαι, πέρα ώς πέρα, αλλά πιστεύω ότι δεν θα χαθώ. Θα έρθω στο Θεό, για τον οποίο όλη η ψυχή μου λαχταρά ». (Μαρξ και Ένγκελς, «από τα Πρώιμα Έργα», Μόσχα, 1956, σελ. 306.)

Ποιες ήταν οι αξιοσημείωτες ιδέες του τότε;  Στα γραπτά του, ο Μωυσής Χες τόνισε την ανάγκη να αναταραχτούν οι κοινωνικές τάξεις εναντίον η μια της άλλης  και με τον τρόπο αυτό να εμποδιστεί η συνεργασία τους.  Ήθελε να επιφέρει τη σοσιαλιστική επανάσταση, με τη βοήθεια του Ιουδαϊσμού, του ρατσισμού και της ταξικής πάλης. Ήταν επίσης ο πρώτος που συνιστά, ως βασική ιδέα, ότι όλη η ατομική περιουσία πρέπει να καταργηθεί.  Ο Alexander Volodin στην πραγματικότητα ονομάζει τον Μωυσή Χες «φιλόσοφο» στο βιβλίο του «Herzen» (Ταλίν, 1972, σ. 97.) Τόνισε ότι ο Σοσιαλισμός ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με το διεθνισμό, καθώς οι σοσιαλιστές δεν έχουν πατρίδα. Ο αληθινός σοσιαλιστής δεν μπορεί να έχει τίποτα να κάνει με την εθνικότητά του. Ο ίδιος δήλωσε επίσης: «αυτό δεν ισχύει για τους Εβραίους»!  Ο Χες πίστευε ότι ο διεθνισμός εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του Ιουδαϊσμού.  Έγραψε:  «Όποιος αρνείται τον εβραϊκό εθνικισμό δεν είναι μόνο ένας αποστάτης, ένας αρνησίθρησκος με την θρησκευτική έννοια, αλλά και ένας προδότης του λαού του και της οικογένειάς του.»(Μωϋσής Χες, «Επιλεγμένα Έργα», Κολωνία, 1962).

(Χ)Ες, Μαρξ, Ενγκελς : Περί Στίρνερ. (http://www.vrahokipos.net/)

Ο Στίρνερ ανδρώθηκε διανοητικά μέσα στο χώρο των νέων εγελειανών ή εγελειανών της αριστεράς, όπως ο Φόυερμπαχ, οι αδελφοί Μπάουερ, ο Νταβίντ Στράους, ο Ρούγκε, ο Ες και τελικά ο Μαρξ και ο Ένγκελς, οι οποίοι προσπάθησαν να αποτινάξουν από πάνω τους, ο καθένας με τον τρόπο του, τη βαριά σκιά του Χέγκελ, προτάσσοντας ταυτόχρονα τη δική τους άποψη για τον άνθρωπο και τον κόσμο. Ο Στίρνερ υπήρξε συγγραφέας ενός και μοναδικού ογκώδους βιβλίου με τον τίτλο: «Ο μοναδικός και η ιδιοκτησία του»….

…..«Θα περιοριστώ να πω ότι πρώτος ο νεοεγελειανός Μόζες Ες κατηγόρησε τον Στίρνερ γι’ αυτήν τονίζοντας ότι όλες οι κοινωνίες μέχρι τώρα δεν ήταν παρά παρόμοιες «ενώσεις» ή «συνασπισμοί εγωιστών», που απέβλεπαν και κατέληγαν στην εκμετάλλευση των πολλών από τους λίγους…

… Ο Ες δεν έλαβε πάντως υπόψη του ότι ο συνασπισμός του Στίρνερ θα λάμβανε χώρα ανάμεσα σε «μοναδικούς», δηλαδή σε αποφενακισμένα άτομα, σε άτομα που θα είχαν προβεί προηγουμένως σε καθολική απομυθοποίηση των πάντων και θα είχαν απαλλαγεί από κάθε είδος αυταπάτης.». Στη συνέχεια θα αναφερθώ σε κάποιους από τους υποτιθέμενους αντιπάλους και διαδόχους του Στίρνερ. Οι κριτικές που δέχτηκε ο Στίρνερ αμέσως μετά την εμφάνιση του «μοναδικού» του βιβλίου ήταν περισσότερες από τους επαίνους και προέρχονταν κυρίως από τους παλιούς του ομοϊδεάτες, τους εγελειανούς της αριστεράς, όπως τον Φόυερμπαχ, τον Ες και τον Μπάουερ.

…..Την πιο δριμεία κριτική του άσκησαν όμως οι Μαρξ και Ένγκελς, το 1845-1846, με το βιβλίο τους  «Η γερμανική ιδεολογία», το οποίο πρωτοδημοσιεύτηκε όμως σε δύο φάσεις, το 1903-1904 και το 1932, και έμεινε συνεπώς για πάντα άγνωστο στον Στίρνερ. Σημειώνω ότι ο Ένγκελς έκανε για πολύ καιρό παρέα με τον Στίρνερ στο Βερολίνο, στην ομάδα Die Freien, και είναι αυτός που τον κατέταξε το 1886 με το ατυχές βιβλίο του «Ο Λουδοβίκος Φόυερμπαχ και το τέλος της κλασικής γερμανικής φιλοσοφίας», στην ίδια κατηγορία με τους αναρχικούς Μπακούνιν και Προυντόν.

….Επομένως, ο χαρακτηρισμός του Στίρνερ ως ενός είδους «αυτιστικού ιδεαλιστή» είναι ανεπιτυχής και μαρτυρεί τη σφοδρή επιθυμία του Μαρξ και του Ένγκελς να τελειώνουν μια για πάντα με μια πολύ προκλητική (έστω και προβληματική) σκέψη. (Αυτό φαίνεται και από τον τεράστιο αριθμό των σελίδων που αντιστοιχούν στη Γερμανική ιδεολογία στον «άγιο Μαξ», δηλαδή στον Στίρνερ.) Πάντως, η βασική διαφορά μεταξύ των τριών έγκειται στο ότι στη σύλληψη του Μαρξ και του Ένγκελς σχετικά με την πράξη μιας ανθρώπινης συλλογικότητας (ομάδας, κοινωνικής τάξης κτλ.), η οποία αφορά το σύνολο των ανθρώπινων όντων, αντιπαρατίθεται η σύλληψη του Στίρνερ σχετικά με τη «δημιουργικότητα» του καλλιτέχνη, ο οποίος πραγματώνει και εκφράζει μόνον τον εαυτό του.

….Για να περάσω σε ένα άλλο ζήτημα, μια από τις πιο παράξενες και βεβιασμένες ταυτίσεις που έχουν γίνει είναι εκείνη του Στίρνερ με τους αναρχικούς. Η άποψη αυτή, που ανάγεται στον Ένγκελς και επαναλαμβάνεται αργότερα από τον αναρχικό ποιητή και βιογράφο του Στίρνερ Μακάυ, παγιώθηκε με τον χαρακτηρισμό του Στίρνερ ως αριστοκράτη ή ατομικιστή αναρχικού, μολονότι δεν κατέστη δυνατό να εντοπιστούν αναρχικοί στοχαστές άμεσα επηρεασμένοι από τις ιδέες του Στίρνερ. Οι μόνοι που ονοματίστηκαν «επίγονοι» του Στίρνερ ήταν ο αμερικανός αναρχικός Μπέντζαμιν Τάκερ, κάποιοι κύκλοι καλλιτεχνών και λογοτεχνών του «τέλους του αιώνα», ιδίως Γάλλοι, και τέλος ορισμένες «τρομοκρατικές» ομάδες αναρχικών που έδρασαν στη Γαλλία και στην Ιταλία τη δεκαετία του 1890, καθώς και διάφορες «γκανγκστερικές» συμμορίες της Αμερικής του 1920..

… Γι’ αυτό ο Στίρνερ απορρίπτει την άποψη του Προυντόν ότι «η ιδιοκτησία είναι κλοπή». Ο μοναδικός είναι εξ ορισμού εγκληματίας.

Απίστευτες Παραδοχές από τον Μαρξ, Disraeli κ.λπ.

Το 1844 ο Μαρξ έγραψε στο άρθρο του «Περί του Εβραϊκού Ζητήματος», ότι οι Εβραίοι περισσότερο ή λιγότερο ήλεγχαν την Ευρώπη, ότι ο επίγειος θεός τους ήταν τα χρήματα και ότι η πιο σημαντική επιχείρησή τους ήταν να αισχροκερδούν από τους ανθρώπους μέσω των ληστρικών επιτοκίων.           Ο Μαρξ αιτιολόγησε: «Ποιο είναι το βαθύτερο θεμέλιο της εβραϊκής θρησκείας; Οι πρακτικές ανάγκες, ο εγωισμός … Ποια είναι η αφαίρεση στην εβραϊκή θρησκεία; Περιφρόνηση για την θεωρία, την τέχνη, την ιστορία, για τον άνθρωπο ως στόχο για τον εαυτό του – αυτό έχει γίνει η φιλοχρηματία, συνειδητή θέση και αρετή του ανθρώπου …  Από τη στιγμή που η κοινωνία έχει καταφέρει να απαλλαγεί από την εμπειρική φύση του Ιουδαϊσμού, τα παζάρια και τις προϋποθέσεις τους, ο Εβραίος θα γίνει αδιανόητος, γιατί τότε η συνείδησή του δεν θα έχει πλέον αντικείμενο …».  Επίσης σταθερά υποστήριξε:  «Πίσω από κάθε τύραννο υπάρχει πάντα ένας Εβραίος». Ο Μαρξ παραδέχθηκε ότι η χριστιανική κοινωνία είχε εξιουδαϊστεί, έτσι γενόμενη όλο και πιο καπιταλιστική και όλο πιο λατρευτική του χρήματος. Κάθε νοήμων άνθρωπος το ήξερε. Στη μέση του πολέμου της Κριμαίας, την 4 Ιανουαρίου του 1856, ο Μαρξ αλαζονικά αποκάλυψε στην New York Daily Tribune ότι υπήρχε μια οργάνωση, η οποία ραδιουργούσε στην Ευρώπη και θα ήταν ο πραγματικός νικητής, όταν η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία αποδυναμωνόντουσαν μετά τις απώλειες σε πολέμους.  Άλλοι Εβραίοι υπήρξαν επίσης εξίσου προφανείς. Στο μυθιστόρημά του «Coningsby», ο Benjamin Disraeli (Βενιαμίν Ντισραέλι) περιέγραψε πώς μια μυστική εβραϊκή οργάνωση κυβερνούσε τον κόσμο μέσω των τραπεζών. Έδειξε πόσο εύκολο ήταν για αυτήν την οργάνωση να καταστρέψει αυτοκρατορίες και να εγκαθιδρύσει άλλες,  να ανατρέψει άρχοντες και να εγκαταστήσει νέους στη θέση τους. Ο Εβραίος Ντισραέλι, του οποίου ο πατέρας είχε μεταναστεύσει στην Αγγλία από την Ιταλία, γνώριζε πολύ καλά τα μυστικά των Φρανκιστών και έγραψε ότι η Γερμανία αντιμετωπίζει μια φοβερή επανάσταση, η οποία ετοιμαζόταν με τη βοήθεια των Εβραίων. Επικεφαλής των κομμουνιστών και των σοσιαλιστών βρίσκονται Εβραίοι. Ήταν ο Ντισραέλι που χρησιμοποίησε για πρώτη φορά επίσημα τον όρο «μεγάλος αδελφός» (μασονικός όρος) για έναν δικτάτορα. Ο Τζορτζ  Όργουελ έκανε την ιδέα ευρέως γνωστή στο βιβλίο του «1984». Ο Ντισραέλι ήταν, όπως είναι κοινώς γνωστό, ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας το 1868 και το 1874-1880. Αργότερα χρίστηκε ιππότης και έγινε Λόρδος Beaconsfield. Δεν ήταν περίεργο το γεγονός ότι ο Μαρξ αργότερα κατηγορήθηκε για αντισημιτισμό, αλλά όχι ο Ντισραέλι, ο οποίος περιέγραψε το ίδιο φαινόμενο;  Ή μήπως αυτό έχει κάτι να κάνει με το γεγονός ότι ο Μαρξ ανοιχτά έγινε κομμουνιστής, αλλά όχι ο Ντισραέλι, ο οποίος ήταν ένας συντηρητικός;

Ο Μαρξ και ο Ένγκελς, ως Illuminati.

Δεν υπάρχουν πολλοί σήμερα που να γνωρίζουν ότι ο Μωυσής Χες ήταν συνδεδεμένος με τους Illuminati. Ήταν αυτός που εισήγαγε τόσο τον Μαρξ όσο και τον Ένγκελς στους Illuminati. Στις 5 Ιουλίου 1843, στη στοά Le Socialiste (Ο Σοσιαλιστής) στις Βρυξέλλες, ο μασόνος ηγέτης Ragon υπέβαλε το προσχέδιο για το επαναστατικό σχέδιο δράσης, το οποίο έγινε αργότερα το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο». Η στοά Le Socialiste έστειλε την πρόταση, στους ανώτερούς τους και  την μεγαλύτερη Μασονική αρχή: το Βελγικό  Ύπατο Συμβούλιο (Supreme Conseil de Belgique), το οποίο αποφάσισε ομόφωνα να αποδεχθεί το αναρχικό πρόγραμμα του Ragon ως:  «αντίστοιχο με το Μασονικό δόγμα σχετικά με το κοινωνικό ζήτημα και ότι ο κόσμος που είναι ενωμένος στην Μεγάλη Ανατολή θα πρέπει με όλα τα δυνατά μέσα να στοχεύσει να το πραγματοποιήσει». (Δελτίο της Μεγάλης Ανατολής -Bulletin du Grand Orient, Ιούνιος 1843). Στις 17 Νοεμβρίου 1845, ο Καρλ Μαρξ έγινε μέλος της στοάς Le Socialiste. Τον Φεβρουάριο του 1848, ο Μαρξ δημοσίευσε το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» του με τις διαταγές της Τεκτονικής ηγεσίας. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς ήταν Ελευθεροτέκτονες του 31ου βαθμού. (Vladimir Istarkhov, «Η Μάχη των Ρώσσων Θεών», Μόσχα, 2000, σελ.. 154.) Το 1847, ο Μαρξ και ο Ένγκελς έγιναν μέλη του The League of Just Men (Η λίγκα των Δικαίων), ένα από τους υπόγειους κλάδους των Illuminati, όπου ο Εβραίος  Jakob Venedey διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο. Αυτή η μυστική οργάνωση ιδρύθηκε το 1836 στο Παρίσι από «επαναστάτες» Εβραίους σοσιαλιστές. Στις 12 Μάη 1839, η λίγκα των Δικαίων, μαζί με μια άλλη συνωμοτική ομάδα:  Οι Εποχές (The Season), προσπάθησε να καταλάβει την εξουσία στη Γαλλία, υπό την ηγεσία των Εβραίων ελευθεροτεκτόνων Joseph Moll, Karl Christian Schapper και τον ιδρυτή της οργάνωσης, τον ελευθεροτέκτονα Louis Auguste Blanqui (Λουί Ωγκύστ Μπλανκί). Η προσπάθεια απέτυχε και ο Μπλανκί φυλακίστηκε. Οι ηγέτες διέφυγαν στο Λονδίνο, όπου η λίγκα των Δικαίων έγινε μια διεθνής ανατρεπτική οργάνωση με επικεφαλής τον Joseph Moll και τον Karl Schapper. Παρόμοιες απόπειρες πραξικοπήματος στην Πολωνία και τη Γαλλία το 1831 επίσης απέτυχαν. Η οικονομική ελίτ και οι Illuminati χρειάζονταν μία κατάλληλη ιδεολογία για να συγκαλύψουν τη φιλοδοξία τους για εξουσία. Ήθελαν να πραγματοποιήσουν ορισμένα συνωμοτικά σχέδια και ταυτόχρονα να διαδίδουν τον αθεϊσμό. Οι εργαζόμενοι έτυχε να είναι οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» και θα μπορούσαν να γίνουν εξαιρετικά τυφλά εργαλεία, τα οποία ήλπιζαν να είναι σε θέση να μανιπουλάρουν πιο αποτελεσματικά. Για να συνεχίσουν με την συνωμοσία τους, στο όνομα της εργατικής τάξης, έπρεπε να καλλιεργήσουν και να διαμορφώσουν όλα τα είδη των κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών ΟΥΤΟΠΙΏΝ.

Ο Μωυσής Χες πρότεινε τη μετατροπή της Λίγκας των Δικαίων σε ένα κομμουνιστικό κόμμα, τον Νοέμβριο του 1847. Μαζί με τον Ένγκελς, ο Μαρξ αναδιοργάνωσε (Σοβιετικός όρος) την Λίγκα πριν από το τέλος του έτους. Ο Μωϋσής Χες, ο Καρλ Μαρξ, ο Φρίντριχ Ένγκελς, ο Wilhelm Weitling, ο Hermann Kriege, ο Joseph Weydemeyer, ο Ernst and ο Ferdinand Wolf έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Στον Μαρξ ανατέθηκε να γράψει το μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, σύμφωνα με τη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια της Εσθονίας. Ήταν ο Μωυσής Χες που τον έκανε να επεξεργαστεί την θρησκεία της σοσιαλιστικής επανάστασης. Ο Μαρξ το έκανε με την συνεργασία του δουλέμπορα Jean Lafitte-Laflinne.  «Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο», δημοσιεύτηκε στο Λονδίνο. Στο έγγραφο αυτό, ο Μαρξ είχε μόνο αναπτύξει περαιτέρω τις ιδέες των ηγετών των Πεφωτισμένων Adam Weishaupt (Αδάμ Βαϊσάουπτ) και Clinton Roosevelt (Κλίντον Ρούζβελτ). Είχε ταυτόχρονα χρησιμοποιήσει τη συνωμοτική εμπειρία του ουτοπικού κομμουνιστή και Illuminatus Francois Noel Babeuf (Φρανσουά Νοέλ Μπαμπέφ 1760-1797) για να δείξει το δρόμο για τη σοσιαλιστική (Πεφωτισμένη) επανάσταση.

Μετά από αυτό, οι Illuminati έκαναν τα πάντα για τη διάδοση της νέας θρησκείας, της οποίας προφήτης και απόστολος επρόκειτο να είναι ο Καρλ Μαρξ, ο οποίος έγραψε: «Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη – το φάντασμα του κομμουνισμού».  Έναντι των ανταγωνιστικών θρησκειών, ο Μαρξ έθεσε το σύνθημα «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού!» Άρχισε να διαδίδει άγρια ​​την ιδέα ότι η παλιά κοινωνία θα μπορούσε να λήξει με «μια μοναδική μέθοδο – με την επαναστατική τρομοκρατία». (Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς, «Έργα», Μόσχα, τόμος 5, σελ.. 494.)

Η ταξική πάλη επρόκειτο να καταργήσει πολλές ατομικές ελευθερίες και να απλουστευθεί η εξαφάνιση των βαθειά ριζωμένων πολιτιστικών αξίων και δημιουργιών. Με τον τρόπο αυτό, ο ίδιος απέδειξε σε όλους με κάποια αντίληψη, ότι οι θεωρίες του προορίζεται μόνο ως δόλωμα για τους εργαζόμενους και αναιδώς εκμεταλλευόταν  την πνευματική ανωριμότητα τους. Οι ευφυείς και ταλαντούχοι άνθρωποι που δεν θα χωρούσαν, επρόκειτο να χαθούν. Προέτρεπε τους επαναστάτες να μην είναι ούτε γενναιόδωροι ούτε ειλικρινείς και σίγουρα να μην αποφεύγουν την προοπτική του εμφυλίου πολέμου. (Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς, «Έργα», Μόσχα, τόμος 33, σελ.. 772.) Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι μαρξιστές ανάπτυξαν μια νέα και ολοκληρωμένη μορφή προπαγάνδας με το κήρυγμα εύλογων ψεμμάτων σε πρωτόγονους και δυσαρεστημένους ανθρώπους. Ο Μαρξ συνέστησε την εκβιομηχάνιση της κοινωνίας, έτσι ώστε οι μάζες να βρουν απασχόληση. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούσαν να προσληφθούν ως εργαζόμενοι. Εάν τα προϊόντα της βιομηχανίας ήταν αναγκαία ή όχι, ήταν ασήμαντο για τους Illuminati, όπως επίσης δεν είχε σημασία αν η διαδικασία παραγωγής  βλάψει το περιβάλλον.  Αν οι άνθρωποι έμεναν άνεργοι και τους δινόταν χρόνος για να σκεφτούν, το βίαιο καθεστώς των Illuminati θα μπορούσε να τεθεί σε κίνδυνο …

=======================================================

Ας προσεγγίσουμε λίγο την διδακτορική διατριβή του. Τίτλος: ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΙΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΑΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ. Εκδόσεις Γνώση. Εισαγωγή, μετάφραση, υπομνηματισμός ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ.

ΔΙΑΦΟΡΆ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΙΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΑΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ. Διδακτορική διατριβή Καρλ Μαρξ.

Σχόλιο: [το 1ο πρόβλημα διαστρέβλωσης των λεγομένων των Αρχαίων φιλοσόφων, ξεκινά από τον Πλάτωνα. Το 2ο από τον Χριστιανισμό. Ας τσεκάρουμε τις προθέσεις του Μαρξ μέσα από την διατριβή του. Προσέξτε πως «σπρώχνει» τις απόψεις των Αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, πως τις ¨ζυμώνει¨ μαζί, παρόλο που ο Δημόκριτος δεν γνώριζε ούτε τον Επίκουρο, ούτε τον Αριστοτέλη, ούτε τις απόψεις που είχαν για το έργο του. Το θέμα είναι να κατανοήσουμε εάν είναι από αυτούς τους αναλυτές που σέβονται τις πηγές τους, ή αν αδίστακτα τις αλλοιώνει για να καταλήξει στα συμπεράσματα που θέλει ].

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΝΩΣΗ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ

Σελ. 73,ΙΙΙ,Α: «Φαίνεται δύσκολο να εξακριβωθεί η γνώμη του Δημόκριτου. Υπάρχουν αντιφατικές περικοπές, ή ΜΆΛΛΟΝ αντιφατικές δεν είναι οι περικοπές, ΠΑΡΆ ΟΙ ΊΔΙΕΣ ΟΙ ΑΝΤΙΛΉΨΕΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΥ«. (!Από αυτές τις άθλιες κριτικές του Μαρξ, σήμερα κάθε «καθώς πρέπει» ιστορικός επιστήμων και κριτικός, θεωρεί χρέος του να επαναλάβει αυτήν την ανυπόστατη αρλούμπα, από ένα κωλόπαιδο που προσπάθησε να γράψει εντυπωσιακές κοτσάνες για να τελειώσει μια διατριβή, η οποία θα τον έκανε δημόσιο υπάλληλο. Όμως τους πρόλαβε η αλλαγή του Γερμανού βασιλιά, ο οποίος απόλυσε και τον δάσκαλό του. Έτσι τον λουστήκαμε εμείς, τον κυρ-Μαρξ! Αυτά για να γνωριζόμαστε καλύτερα).

«Δεν αντιφάσκουν αυτές οι περικοπές του Αριστοτέλη;». [Γιατί κατηγορείς τον Δημόκριτο για τις αντιφάσεις του Αριστοτέλη, γιαβρίμ;].

Σελ. 83: «Μετά απ’όλ’αυτά, δύσκολα θα εικάζει κανείς, ότι οι δυο αυτοί άνδρες [Δημόκριτος, Επίκουρος], ΠΟΥ ΣΕ ΌΛΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΦΆΣΚΟΥΝ, θα πρέσβευαν την ίδια διδασκαλία. Κι όμως μοιάζουν ο ένας δεμένος με τον άλλον».(;!)…..[Μα, ρε Μαύρε, μόνον ο Επίκουρος μπορεί να δεθεί, ή να αντιφάσκει. Διότι αυτός γνωρίζει τον Δημόκριτο. Το αντίθετο δεν ισχύει.]

«Σκοπός του επομένου κεφαλαίου, είναι η ΓΕΝΙΚΉ ΣΎΛΛΗΨΗ ΤΗΣ ΣΧΈΣΗΣ ΤΟΥΣ.» [Η σχέση, απαιτεί δύο τουλάχιστον. Μην μπερδεύεσαι Κάρολε, γιατί θα μπερδέψεις όποιον σε πάρει στα σοβαρά.]

Σελ.27: «Είναι τόσο έντονη η επιθυμία του Μαρξ να αντιπαραθέσει φιλοσοφία και θρησκεία, ώστε αμφισβητεί ακόμα και την πνευματική συγγένεια πλατωνισμού και χριστιανισμού». Π.Κονδύλης. [Άρα μπορεί να θεωρηθεί ο νεαρός Μαρξ, από αυτούς που προβάλλουν τις απόψεις τους ως πραγματικές και μετά προσπαθούν να βρουν ή να δημιουργήσουν τα επιχειρήματα για να πείσουν; Πως λέγονται αυτοί; Ρουφιάνοι; Ή κάτι πιο εξειδικευμένο; ¨Η μήπως να αναρωτηθούμε μήπως είναι τελείως βλάκας; Άλλωστε τα κατοπινά έργα του τα έγραψε με την βοήθεια των Αδελφών-Μασόνων!]

2ο μέρος: Διαφορά Δημοκρίτειας  και Επικούρειας φυσικής στα καθέκαστα.

«Σελ. 87: Ο Κικέρων και ο Bayle, αποδίδουν στον Επίκουρο κίνητρα, που το ένα τους αναιρεί το άλλο.» [ΑΥΤΌ ΕΊΝΑΙ ΠΡΌΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΣΧΟΛΙΑΣΤΏΝ, ΌΧΙ ΤΟΥ ΕΠΊΚΟΥΡΟΥ, Κυρ-ΜΑΡΞ].

«Μια βαθύτερη ανάλυση θα βρούμε στον Λουκρήτιο, τον ΜΌΝΟ από τους αρχαίους, που κατανόησε την Επικούρεια φυσική». [και εσύ φυσικά κυρ-Μαρξ!].

Εισαγωγή σελ. 18: Ακριβώς επειδή ο Μαρξ σε αυτήν την περίοδο της ζωής του, θεωρεί τον Χέγκελ άθεο(!!!) ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΠΆΝΩ ΈΝΝΟΙΑ, δεν βλέπει καμμιάν αντίφαση ανάμεσα στον εγελιανισμό και την σφοδρή πολεμική του ενάντια κάθε θρησκείας. Ο Κονδύλης παρατηρεί, λάθος προσέγγιση του Μαρξ στον Χέγκελ, καθώς τον θεωρεί Άθεο(!). Επίσης λάθος προσλαμβάνουσες για τις θεωρίες των νεοεγελιανών δασκάλων του: Feuerbach, Bauer. Σκεφτείτε, εάν δεν ήταν ο Μαρξ, πως θα χαρακτηρίζατε, έναν τέτοιο αναλυτή; Κρετίνο; Θα συνεχίζατε να τον διαβάζετε;

Επίσης στην σελ.29 της εισαγωγής λέει ο Κονδύλης: «Θα μπορούσε βέβαια να αντιπαρατηρηθεί, ότι και στα δύο αυτά σημεία η -καθαυτή ορθή- παρουσίαση των διαφορών ανάμεσα στον Δημόκριτο και τον Επίκουρο, γίνεται με τρόπο που ΑΔΙΚΕΙ(!) τον πρώτο, εφόσον η γνωσιοθεωρία του θεωρείται αντιφατική, ενώ στην πραγματικότητα η διφυία της την φέρνει κοντά στον καντιανό κριτικισμό (όμως αυτό ακριβώς την κάνει αντιπαθή στον εγελιανό Μαρξ). Παράλληλα αγνοείται η σημασία της Δημοκρίτειας αιτιοκρατίας και φαινομενοκρατίας για την γέννεση και ανάπτυξη της νεώτερης φυσικής επιστήμης και δεν προσφέρεται καμμιά ικανοποιητική λύση στο επικούρειο παράδοξο, δηλαδή στην θεωρία της απόκλισης των ατόμων«. Αφού κρίνει έντιμα ο μαρξιστής(;) Κονδύλης, κλείνει με την πασίγνωστη διπλωματική κωλοτούμπα: «Αυτό δεν μειώνει….» (κλπ γλυψίματα).

Στην σελ.144, σχολιάζει στην πρώτη σημείωση την ηθική του Πλούταρχου, η οποία του επιτρέπει να είναι ατάραχος ενώ περιγράφει το πως ο υπέροχος λαός των Κίμβρων κατέληξε λίπασμα για τα χωράφια της Μασσαλίας. Μήπως το πρόβλημα το έχει ο Μαρξ;  Διότι αυτό συμβαίνει ΠΑΝΤΑ στην Παγκόσμια Ιστορία. Όλα γίνονται λίπασμα και ο πόλεμος κάνει άλλους ήρωες και άλλους λίπασμα. Απλά ο Πλούταρχος το ξέρει και το περιγράφει. Ο νεαρός Μαρξ, ταραγμένος από το διπλό χτύπημα του Εβραϊσμού και του Χριστιανισμού, περνάει τα ηθικοπλαστικά μηνύματα των θρησκειών του στους μελλοντικούς κομμουνιστές. Το ίδιο πρόβλημα αναλύει και ο Μπακούνιν, δείχνοντας καθαρά πόσο ουτοπιστής υπήρξε ο Μαρξ. Τώρα που αυτό αποδείχθηκε και στην πράξη, μένει να το συνειδητοποιήσουμε (αν και όσοι μπορούμε). 

Σε αυτήν την διατριβή παρατηρούμε τα εξής:  Ο νεαρός Μαρξ, κάνει μια πρόχειρη και κακή εργασία, η οποία μένει ανολοκλήρωτη. Ενώ δεν είναι σε θέση να κατανοήσει τους δασκάλους του, αλλά ούτε και τον Χέγκελ, ο οποίος είναι ο δάσκαλος των δασκάλων του, κάνει την υπέρβαση και ασχολείται με τους αρχαίους Έλληνες. Η αποτυχία του είναι δεδομένη. Ακόμα και αν δεχτούμε κάποια βασικά ελαφρυντικά, όπως η νεότητα και η μη τελική μορφή του κειμένου, δεν είναι δυνατόν να παραβλέψουμε την άνεσή του να βιάζει τα δεδομένα ώστε να μας οδηγήσει σε συμπεράσματα της αρεσκείας του. Όλο αυτό, ανακατεμένο με πολλήν έπαρση, φτιάχνει ένα μείγμα αθλιότητας και απέχθειας. Πως αντιδρούν όμως οι οπαδοί του; Καταρχήν, δεν το αναφέρουν, αυτό το βιβλίο. Αυτό δείχνει κάτι. Επειδή όμως είναι ο Προφήτης της θρησκείας τους, το έχουν ταριχεύσει και το παρουσιάζουν ως κάτι όμορφο και απαραίτητο για μια «σωστή» μαρξιστική βιβλιοθήκη. Όσο για το περιεχόμενο: «….κανείς δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα…». Όμως το κακό δεν σταματά εδώ. Οι απανταχού πιστοί του, παίρνουν όλες τις αηδίες που λέει (γράφει) και τις επαναλαμβάνουν. Έτσι μια «κατά λάθος»  διαστρέβλωση του νεαρού Μαρξ, γίνεται μετά από 170 χρόνια μια εκκωφαντικά κυρίαρχη θέση, η οποία δεν μας αφήνει να κατανοήσουμε την πραγματικότητα. Π.χ.: Οι εκδόσεις Κάκτος, έκανα μια φιλόδοξη, πρόχειρη εργασία: Όλη την αρχαία ελληνική γραμματεία, με αρχαίο κείμενο, μετάφραση και σχόλια. Δεν μπορούσε να λείπει και ο Δημόκριτος. Τον παρέλαβε λοιπόν, κάποιος παγκοσμίως άγνωστος μαρξιστής και του άλλαξε τα φώτα, «α λά Μαρξ«. Αφενός επαναλάμβανε τις βλακείες του νεαρού Προφήτη, αφετέρου έριχνε και το παραδοσιακό «γλύψιμο» στον Δημόκριτο (καθότι τούδωσε ψωμί κι έφαγε). Έτσι το πραγματικό θύμα είναι ο καημένος ο αναγνώστης ο οποίος ξέχασε κι αυτά που ήξερε. Να γιατί είναι κακός ο κάθε -ισμός, άρα και ο Μαρξισμός.

=======================================================

Μαρξισμός: Ένας ουτοπικός σοσιαλισμός.

Ο όρος «ουτοπιστής», δόθηκε από το δίδυμο Μαρξ/Ένγκελς, σε σοσιαλιστές οι οποίοι είχαν διαφορετικά οράματα, από τα δικά τους.  Μόνον που οι «ουτοπιστές», τα έκαναν πράξη, σε αντίθεση με τους δύο κρετίνους, οι οποίοι έμειναν σε μια θεωρία, η οποία απεδείχθη λάθος κατά την γνώμη πολλών, αλλά ΚΥΡΊΩΣ δεν απεδείχθη σωστή από κανέναν. Ο Σαιν-Σιμόν, ο Καμπέ, ο Φουριέ, ο Όουεν, υπήρξαν πραγματικοί επαναστάτες και εάν όχι, σίγουρα ανώτεροι τους, καθώς έβαλαν το δικό τους λιθάρι στην προσπάθεια εξέλιξης του ανθρώπου. Άγγιξαν χαλασμένες χορδές, τις διόρθωσαν, προσέφεραν υγιείς ήχους. Πρότειναν και έκαναν πράξεις. Εάν ο Μαρξ ήταν καθίκι, πρέπει να το πούμε. Δεν έχει  σημασία που την πατήσαμε από την προπαγάνδα ή την ηλιθιότητα των προηγουμένων γενεών. Σημασία έχει να μην αφήσουμε αυτήν την προπαγάνδα ή την ηλιθιότητα να συνεχίσουν ανεμπόδιστα το καταστροφικό τους έργο και στις επόμενες γενεές.

Η κριτική του Γκόρζ στον Μάρξ και τους μαρξιστές εστιάζεται τόσο στην επιμονή τους για την ιστορική αποστολή του προλεταριάτου, επιμονή που δεν προκύπτει σε καμμία περίπτωση από το σύνολο των εμπειρικών παρατηρήσεων, αλλά συνιστά συχνά ένα αυθαίρετο συμπέρασμα, όσο και στις μηχανιστικές λογικές, που είναι συνυπεύθυνες μαζί με τον καπιταλισμό,  για τη σημερινή κατάσταση που βιώνουμε, σε σχέση με την εργασία, το περιβάλλον και τον ελεύθερο χρόνο, την ουσία δηλαδή της ποιότητας ζωής μας.

Δυο αντιρρήσεις του Γκορζ για την Μαρξιστική θεωρία:

1) Η εργατική τάξη ΔΕΝ ήταν μια παγκόσμια τάξη με αποστολή της την χειραφέτιση του ανθρώπου.

2) Η ατομική συνείδηση ΔΕΝ ήταν μέρος της ταξικής συνείδησης.

ΣΧΌΛΙΟ: Μήπως πρέπει να καταφέρουμε να κάνουμε μια ολοκληρωμένη και έντιμη κριτική στον Μαρξισμό-Λενινισμό-Κομμουνισμό μιας και έχει κάνει τον κύκλο του; Ή προτιμάμε να δώσουμε στις επόμενες γενεές άλλο ένα άθλιο και ακαταλαβίστικο δώρο με την ευχή να γίνουν θύματα σαν και εμάς; Ή απλά δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε το πρόβλημα της Νίκης και επιβολής του Μαρξισμού δια των όπλων, του Χρήματος και της Ίντριγκας; Δηλαδή οφείλουμε ενσυνείδητη ή ασυνείδητη υποταγή σε αυτήν την αποτυχημένη σαπίλα, διότι μας επιβλήθηκε; Διότι η γιαγιά μας είχε τσιμπήσει; (και εννοείται ότι διαλέγουμε να «πιστεύουμε» ότι το έκανε από επιλογή και όχι από επιβολή. Ξεχνάμε δηλαδή ότι πολλοί άνθρωποι, όταν αναγκαστούν να υποταχτούν και να φιλίσουν το χέρι που δεν μπορούν να δαγκώσουν, βάζουν πολύ ερωτικό συναίσθημα σε αυτό το φιλί. Γι’αυτό και οι χούντες κρατούν πολύ, από όπου και αν προέρχονται).

Ας δούμε τον πολυγραφότατο σοσιαλιστή Αμερικανό Τζακ Λόντον και το πως βλέπει τα πράγματα, προεπαναστατικά (1905). ΤΖΑΚ ΛΟΝΤΟΝ.[Συγγραφέας αριστερών αντιλήψεων, κάτοικος USA].   Βιβλίο «Επανάσταση»: Σελ. 50, εκδόσεις Ζαχαρόπουλος:  «Ήρθε πια η ώρα να πάρουν την επανάσταση στα σοβαρά. Γιατί η ιδέα της επανάστασης έχει ριζώσει σε όλες τις πολιτισμένες  χώρες του κόσμου. Σε κάθε χώρα που εκβιομηχανίζεται φυτρώνει και ο σπόρος της. Με τις πρώτες μηχανές που εμφανίστηκαν στην Ιαπωνία ήρθε και ο σοσιαλισμός. Ο σοσιαλισμός μπήκε στις Φιλιππίνες με τους Αμερικάνους στρατιώτες. Το τελευταίο όπλο δεν είχε ακόμα σιγήσει όταν οι σοσιαλιστές οργανώνονταν στην Κούβα και στο Πόρτο Ρίκο. Και το σημαντικότερο είναι ότι εκεί που ρίζωσε η επανάσταση δυναμώνει όλο και περισσότερο. Πουθενά δεν χαλάρωσε η γροθιά της. Αυτό το επαναστατικό κίνημα άρχισε την δράση του μυστικά πριν από μια γενιά».                                                                                                                                     ΣΧΟΛΙΟ: Μήπως οι μέγιστοι των καπιταλιστών, για να εκβιομηχονοποιήσουν και ταυτόχρονα να καθυποτάξουν τις κοινωνίες του πλανήτη ολόκληρου, πήγαν, αντί με τον σταυρό στο χέρι (όπως παλιά), με το σφυροδρέπανο στο χέρι; Πάντα με την βία υποτάσσουν και μετά με τους δωσίλογους (καπιταλιστές+κομμουνιστές) διαλύουν τον κοινωνικό ιστό, τα ήθη, διαιρούν και βασιλεύουν. Κομμουνισμός = Λίγα γραμμάρια Δημοκρατίας ώστε να γίνει θελκτικό σαν το δόλωμα και πολύ αγκίστρι, ή φάκα.

Ένα ακόμη μικρό σχόλιο: Ο Μαρξ έγραψε ένα έργο με τίτλο «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη». Εκεί αναλύει με κάθε λεπτομέρεια τα τεκτενόμενα τα οποία οδήγησαν στην κυριαρχία του ανηψιού του Ναπολέοντα, στην διακυβέρνηση της Γαλλίας. Όποιος κάνει τον κόπο να το διαβάσει θα νοιώσει σαν να παρακολουθεί δημοσιογραφική εκπομπή τρόμου, όπου περιγράφονται οι λανθασμένες κινήσεις ΟΛΩΝ οι οποίες φέρνουν αυτόν τον άχρηστο στην εξουσία. Δεν περνά από το μυαλό αυτού του «μεγαλοφυούς» αναλυτή, οτι μπορεί σκόπιμα να έγιναν αυτά τα χιλιάδες λάθη και ακόμη πιο σκόπιμα δεν έγινε κάτι σωστό, καθώς οι Μασόνοι της εποχής ακολουθούσαν τυφλά τις εντολές των Τραπεζιτών οι οποίοι ήθελαν τον συγκεκριμένο για ηγέτη; Εφόσον και ο ίδιος ήταν μασόνος. Βέβαια για να τα πει αυτά θα έπρεπε να αναφέρει και ονόματα. Αλήθεια στο ογκώδες μαρξιστικό έργο, αναφέρεται το όνομα Ρότσιλντ; Ή δεν είχε πάρει χαμπάρι ο Μέγας Μαρξ ότι υπήρχαν και έπαιζαν τον σπουδαιότερο ρόλο στις εξελίξεις; Εάν ήξερε ήταν ρουφιάνος ή δειλός; Εάν δεν ήξερε ήταν ανύπαρκτος ως δημοσιογράφος, ιστορικός, κοινωνικός αναλυτής κλπ κλπ. Η ύπαρξη των Ρότσιλντ, αποδεικνύει την ανυπαρξία του Μαρξ.

Σήμερα, τα απομεινάρια αυτής της Αθλιότητας που ονομάστηκε Κομμουνισμός ή Μαρξισμός, σπαρταράνε αποζητώντας δικαίωση για τα παλιά αφεντικά: Τους Τραπεζίτες και τους Βιομήχανους, τους  Μετόχους και τους Χειραγωγούς. Όλοι αυτοί οικοδομούν μια Βαβέλ ασυνεννοησίας, ανοησίας, αθλιότητας, ξεφτίλας, κλπ, κλπ, όχι επειδή έτσι θα κερδίσουν περισσότερα, ή θα μειώσουν τον υπερπληθυσμό, ή θα ελέγξουν τα πλήθη, αλλά γιατί αυτόν τον δρόμο βρήκαν από τους προπάτορές τους και αυτόν διασχίζουν. Δεν έχουν την χαρά της ζωής της Κοκκινοσκουφίτσας για να ξεφύγουν από το μονοπάτι, ούτε ίχνος ομορφιάς μέσα τους για να ψάξουν για κάτι όμορφο έξω τους. Είναι καταδικασμένοι όπως οι μηχανές τους. Οι ζωές τους  κυλούν μηχανικά μέχρι τον θάνατό τους, μέσα σε μια δυστυχία. Ας μην τους ακολουθήσουμε άλλο. ΤΕΛΟΣ.