Καθώς προσπαθούμε να γνωρίσουμε και να κοινωνίσουμε την ουσία της Δημοκρατίας, παρατηρούμε διάφορους περίεργους φορείς οι οποίοι υποτίθεται ότι κάνουν το ίδιο, αλλά πετυχαίνουν  τα ….αντίθετα αποτελέσματα.

Ένας τέτοιος περίεργος φορέας, είναι και το Ίδρυμα Ωνάση.        Για όσους δεν γνωρίζουν αρκετά, φέρει το όνομα του δολοφονηθέντος γιου του Αριστοτέλη Ωνάση. Διότι κάποτε ο Έλληνας Κροίσος, τα έβαλε με τους U.S.A.*. Όταν αυτοί τον κυνήγησαν χωρίς να μπορούν να τον φτάσουν, του σκότωσαν τον γιο. Έτσι ο Αριστοτέλης αρρώστησε και πέθανε. Το ανθρωπιστικό πρόσωπο του Ιδρύματος είναι το προσωπείο. Μπορούν τέτοιοι οργανισμοί που αναζητούν το υπερκέρδος να δείξουν έστω και «για τα μάτια του κόσμου» ένα ειλικρινές έργο, ενώ κατά τα άλλα συνεχίζουν να καταστρέφουν την φύση, ανθρώπους, κοινωνίες, ήθη κλπ;  Η απάντηση είναι: Σίγουρα Όχι! Ακόμα και από αυτό το «Αφιλοκερδές» προσωπείο, προσπαθούν να βγάλουν και το «ξύγκι της μυίγας». Διότι έχουν εθιστεί στην εκμετάλλευση, αλλά κυρίως στο ότι δεν κινδυνεύουν από κανέναν. Ποιός τους ελέγχει; Το ελληνικό Κράτος; Με την άμεμπτη και σιδερένια ηθική; Χλωμό.

Από την άλλη μεριά ακόμα και να ήθελαν οι «άνθρωποι» του Ιδρύματος, να κάνουν κάτι της προκοπής, θα έπρεπε να τα βάλουν με μεγαλύτερα Ιδρύματα, τα οποία δεν σηκώνουν τέτοιες πρωτοβουλίες.  Για παράδειγμα, το Ίδρυμα Ωνάση, έχει ανοίξει παραμάγαζο, «υποκατάστημα», στην Νέα Υόρκη. Στην πολιτιστική πρωτεύουσα των U.S.A.*, δηλαδή στην πολιτιστική πρωτεύουσα των χωρών-δορυφόρων της, δηλαδή και της Ελλάδας. Η επίσημη δικαιολογία του Ιδρύματος είναι ότι θέλει να μεταλαμπαδεύσει την Ελληνική κουλτούρα, στον  U.S.A.* λαό και κατ’επέκταση παντού, για να μην εξαφανιστεί αυτή η κουλτούρα, καθώς καλπάζει η Παγκοσμοιοποίηση. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι το αντίστροφο. Το υποκατάστημα είναι το Κεντρικό και το Κεντρικό το υποκατάστημα. Η κουλτούρα φεύγει από την Νέα Υόρκη και έρχεται ατόφια να κατσικωθεί στα μυαλά των τελευταίων Ελλήνων και των ντόπιων Εξαμερικανισμένων «Ρωμιών». Καθώς δεν έχουν κανέναν φόβον, δεν έχουν και τσίπα. Το κάνουν στα ίσα και φανερώτατα. Τρανό παράδειγμα: Η συνολική ενασχόλησή τους με την Δημοκρατία. Την έχουν πάρει αμπάριζα. Όμως ενώ πολεμάνε υπέρ της Δημοκρατίας της Αθήνας, προκύπτει καλύτερη η «Δημοκρατία» των U.S.A.*. Μιλάμε για θαύμα.  Αν παρατηρήσεις λίγο τα περιεχόμενα των διαδικασιών, των παρουσιάσεων  και των τελικών αποτελεσμάτων, καταλαβαίνεις ότι ο Καλός Μπάτσος (Ωνάσειο Ίδρυμα) και ο Κακός Μπάτσος (U.S.A.), κορόϊδεψαν το…κορόϊδο. Τον Ελληνικό Λαό και την Παγκόσμια Κοινότητα. Όχι ότι ασχολήθηκαν τόσοι πολλοί, με τις δραστηριότητές τους.  Όμως σε όσους ασχολήθηκαν, πέρασε το μήνυμα: «Η Δημοκρατία των U.S.A.* είναι καλύτερη από αυτήν της Αρχαίας Αθήνας. Γι’αυτό ξεχάστε αυτά τα παλιά κόλπα και αφεθείτε στα χέρια τα δικά μας. Είμαστε οι ειδικοί, οι Καλύτεροι, οι Experts«.

Ας δούμε μερικά από τα γεγονότα με την σειρά και ψύχραιμα:   Το 2011, μια αστραπή «σκίζει» το μυαλό του Προέδρου του Ιδρύματος [και γιου του πρώην Προέδρου]. Η φώτιση! Θαύμα! Τι έγινε στην δίκη του Σωκράτη; Ποιός έχει δίκιο τελικά; Θα πείτε: «Γιατί ειρωνεύεσαι τον άνθρωπο; Ένα φιλοσοφικό, ηθικό και ιστορικό ερώτημα απαγορεύεται;»    -«Μα φυσικά όχι. Το δράμα είναι ότι η φώτιση περιελάμβανε και την σκέψη-παύλα-απόφαση να ξαναγίνει η Δίκη μετά από 2.500 χρόνια. Διότι Δίκη γίνεται μόνον όταν όλα τα μέρη είναι παρόντα. Αλλοιώς είναι μνημόσυνο«. Σε αυτό το μνημόσυνο, οι ένδοξοι  U.S.A.* φιλοξένησαν  την νεκρόφιλη ιδέα του σεβαστού Προέδρου. Με  μαεστρία «άφησαν» το κοινό να αθωώσει τον Σωκράτη. Αφού έκαναν καλά την πρόβα τζενεράλε, (παίρνοντας και τα πρωτεία) την μετέφεραν έναν χρόνο μετά στην Αθήνα. Αυτήν την παράσταση θα αναλύσουμε για να καταδείξουμε την αθλιότητα, την σκοπιμότητα, την όποια επιτυχία της, καθώς και τις όποιες επιδράσεις της.

Στις 17 Μαϊου 2012 στην Αθήνα, γίνεται η «Δίκη του Σωκράτη», υπό την φανερή αιγίδα του Ιδρύματος Ωνάση και την κρυφή των U.S.A., ένα χρόνο μετά την πρόβα τζενεράλε στην Ν. Υόρκη. Η ιστορία επαναλαμβάνεται μέσα σε 1 χρόνο. Οι δικαστές ισοψηφούν και «ο λαός αποφασίζει». Και «αποφασίζει» «»σωστά»». Αθώος: 584, Ένοχος:282. Ξεκάθαρη απόφαση, με μόνον νικητή την δικαιοσύνη(;). Τι σημαίνει ακριβώς αυτή η απόφαση; Σημαίνει ότι εφόσον ο Σωκράτης αθωώθηκε καταδικάστηκαν οι δικαστές του. Όμως επειδή αυτοί είναι άγνωστοι και λαϊκοί και κατώτεροι, φταίει η Αθήνα που τους έβαλε εκεί για να δικάζουν. Όμως και η Αθήνα που είχε ένα θαυμαστό πολιτισμό δεν πολυφταίει. Πραγματικά φταίει το πολίτευμα το οποίο δίνει τέτοιες δυνατότητες και οδηγεί σε τέτοια φρικαλέα εγκλήματα! Αυτό είναι το μήνυμα που θέλησαν να μας περάσουν: «Μην ξεσηκώνεστε, μην ζητάτε τέτοια δικαιώματα, διότι οδηγούν σε ολέθρια σφάλματα. Μόνον η U.S.A.* – «Δημοκρατία» είναι καλή, γιατί έχει ειδικούς και δεν κάνει τέτοια πρωτόγονα ρεζιλίκια«.

Τώρα που ξέρετε το σενάριο, ας μελετήσουμε τις λεπτομέρειες, οι οποίες το αποδεικνύουν:

1. Δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί Δίκη, όταν λείπουν από την Ζωή, ΌΛΑ τα ενδιαφερόμενα μέρη (Άτομα). [Εδώ και 2.500 χρόνια!].
2. Έχουμε την άποψη της μιας μεριάς, δηλαδή του Σωκράτη, [η καλύτερα των αυτόκλητων υπερασπιστών του-δημοσιογράφων Πλάτωνα και Ξενοφώντα. Ο δεύτερος έλειπε σε εκστρατεία, αλλά ρώτησε κάποιον ο οποίος ήταν παρών και αφού του πήρε συνέντευξη έγραψε την μια από τις 2 απολογίες], αλλά λείπει ΠΑΝΤΕΛΏΣ η άποψη των κατηγόρων, των δικαστών, της Πόλεως. Γίνεται δίκη όταν ακούγεται μόνον η μια πλευρά;                                           Σε αυτά τα δυό κορυφαία εγκλήματα, υπέπεσαν οι νεοταξίτες-Δικαστές, οι οποίοι παράτησαν όλα τα σοβαρά πράγματα τα οποία έκαναν, για να πραγματοποιήσουν μια άθλια θεατρική παράσταση, βασισμένη πάνω στην προχειρότητα και την παράνοια.  Όμως εμείς πρέπει να μελετήσουμε και τα λεγόμενά τους για να κατανοήσουμε τους πραγματικούς λόγους που τους ώθησαν σε αυτήν την παρωδία. Μπαίνοντας στην διαδικασία της Δίκης, παρατηρούμε ότι το δικαστήριο λειτούργησε με τους σημερινούς όρους: [Συνήγοροι υπεράσπισης και Πολιτική αγωγή, Δηλώσεις Δικαστών-Θεών οι οποίοι καταδέχονται να εξηγήσουν στο πόπολο το σκεπτικό τους]. Ταυτόχρονα παίζοντας κάκιστο θέατρο, παριστάνουν και μιλούν λες και ήταν παρόντες στην Δίκη του Σωκράτη. Με λίγα λόγια, όσοι τους ακούμε, είμαστε σαν τα μικρά παιδιά που παρακολουθούμε τους ηθοποιούς. Αυτοί οι ηθοποιοί πληρώνονται για να μας απασχολούν και στο τέλος να μας βάλουν να κάνουμε ότι θέλουν [να αθωώσουμε τον Σωκράτη] και να νομίζουμε ότι το κάναμε εμείς, αυτόβουλα. Ζήτω τα παιδικά πάρτυ με επαγγελματίες καραγκιόζηδες! [Οι οποίοι πληρώνονται πανάκριβα: Ανώτατοι δικαστικοί βλέπετε, σερ, ροταριανά δίποδα και άλλα περίεργα όντα]. Για χάρη της διαλεκτικής, θα παρατηρήσουμε ότι οι μεγάλοι και ώριμοι άνθρωποι, ή θα αδιαφορούσαν (μέτρια λύση), ή θα γιούχαραν και θα καταδίκαζαν αυτήν την προσπάθεια χειραγώγησης και εξευτελισμού της ανθρώπινης νόησης. Βέβαια αυτοί που μαζεύτηκαν στο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Α. Ωνασης (το «νοήμον κοινόν»), δεν μπορούν να διεκδικήσουν ιδιαίτερα κολακευτικούς χαρακτηρισμούς για την παρουσία τους και την ποιότητα της δράσης τους. Τίποτε περισσότερο από ντεκόρ(: μαϊντανόκηπος).                                                               Ας δώσουμε μόνον ένα μικρό παράδειγμα της παράνοιας που βασίλευε στην αίθουσα Γραμμάτων και Τεχνών. Λέει ο Δικηγόρος υπεράσπισης του Σωκράτη στους δικαστές, κλείνοντας: «Ας μην πουν [οι μελλοντικές γενεές]: Ναι, αλλά σκότωσαν τον μεγαλύτερό τους φιλόσοφο» [εγκαλούνται οι  αρχαίοι Αθηναίοι, από τον εν λόγω δικηγόρο!]. Πόσα ψέμματα και πόση διαστροφή της πραγματικότητας, μπορεί να υπάρξει σε τόσο λίγες λέξεις; Καταρχήν στην Αρχαία Αθήναϊκή Δημοκρατία, δεν υπήρχαν Δικηγόροι. Κατόπιν ο φανταστικός Δικηγόρος, παριστάνει τον ανώτερο από τον Σωκράτη, εφόσον τολμά να μην τον αφήνει να υπερασπιστεί τον εαυτό του, μόνος του. Κατόπιν, τολμά να ξέρει ποιός είναι ο μεγαλύτερος φιλόσοφος και βεβαίως τολμά -στην ουσία- να λέει στους δικαστές ότι δεν παίζει ρόλο αν είναι εγκληματίας ο Σωκράτης, ούτε είναι βασικό να λειτουργήσει σωστά η Δικαιοσύνη. Σημασία έχει για τον Μέγα Δικηγόρο, να μην πει ο κόσμος στο …μέλλον, ότι «σκότωσαν οι Αθηναίοι τον μεγαλύτερο τους φιλόσοφο». Προσπαθεί δηλαδή να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα: Εφόσον όμως τον σκότωσαν, άρα φταίνε οι αρχαίοι Αθηναίοι. Πως όμως θα καταφέρει να μας πείσει να σκεφτούμε έτσι και όχι όλες τις προηγούμενες έκτος τόπου και χρόνου αντιφάσεις; Μα φυσικά έχοντας την βοήθεια ΌΛΩΝ των υπολοίπων: Δικαστών και δικηγόρων, σε μια στημένη δίκη με πρόβα στην Ν. Υόρκη. Έχουν το μαχαίρι, έχουν και το πεπόνι. Εάν βέβαια, όλοι οι άλλοι παράγοντες της Δίκης ήταν φυσιολογικοί, η παραπάνω ατάκα θα φανέρωνε την απόλυτη ηλιθιότητά της. Όμως τώρα, χαμένη μέσα σε ένα χαλάζι από όμοιες ατάκες, πέφτει με ορμή στα μυαλά και τις συνειδήσεις. Μας την φέρνουν και την βγάζουν και καθαρή.

Οι Δικαστές, αφού άκουσαν και τις 2 πλευρές, αποσύρθηκαν για να αποφασίσουν. Όταν γύρισαν, «παντελώς τυχαία», ισοψήφισαν(«…όπως U.S.A.*..»). Ο καθένας και η καθεμία, αιτιολόγησαν την απόφασή τους. Όμως όλοι -πλην ενός- κατηγόρησαν την Αθηναϊκή Δημοκρατία, με άμεσους και έμμεσους τρόπους, είτε ψήφισαν υπέρ, είτε κατά. Άρα έχουμε 2 στοιχεία τα οποία αφορούν την συμπεριφορά των Αδέκαστων και Έντιμων Δικαστών: 1. «Έτυχε»  να ισοψηφίσουν και 2. «Έτυχε» ακόμα και η πλέον φιλική προς την Δημοκρατία δήλωση, να εμπεριέχει κατηγορίες για αυτήν. Π.χ.:
–Γελοίες οι απόψεις των Αθηναίων,

–Καταπίεση ατομικών ελευθεριών, [τότε]

–Απέφευγε την Βία ως μορφωμένος, [ο Σωκράτης]

–Του απαγορεύτηκε να διδάξει,

–Σήμερα μια πολιτική δίκη είναι απαράδεκτη, αλλά αφού πάμε «πίσω», θα ψηφίσω ένοχος, ενώ σήμερα θα ψήφιζα αθώος,

–Μας έκανε (ο Σωκράτης) το μεγαλύτερο δώρο του κόσμου(;!): το δικαίωμα στην αμφιβολία,

–Δεν πρέπει οι δικαστές να εκδικούνται,

–Η Δημοκρατική πλειοψηφία δεν έχει πάντα δίκιο,

–Η Δημοκρατία είναι το καλύτερο δυνατό σύστημα, αλλά η Αριστοκρατία θα ήταν το καλύτερο,

–Δεν είναι καλή η Δημοκρατία η οποία δεν σέβεται τις γυναίκες εξίσου,

–Ο Σωκράτης έχει μόνον καλούς θεούς, οι Αθηναίοι έχουν και κακούς.

Πέρα από την γνώμη που έχει ο καθένας για τα παραπάνω λεγόμενα, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι στηρίζονται στην αυθαιρεσία, την θεοκρατία και την πληρωμένη εχθρότητα. Για παράδειγμα η πρώτη άποψη:-«Γελοίες οι απόψεις των Αθηναίων«, είναι αυθαίρετη διότι δεν αιτιολογείται, είναι θεοκρατική διότι υπονοεί ότι αυτός που την είπε, έχει δικαίωμα να στηλιτεύει και να απαξιώνει μια ολόκληρη κοινωνία η οποία λειτουργούσε πριν από 2.500 χρόνια (μόνον!). Αυτό το δικαίωμα του το δίνει ο Θεός(;) και δεν χρειάζεται καν εξήγηση το πράγμα.

Δηλαδή σε μια κοινωνία με έναν πολιτισμό-ορόσημο και αξεπέραστα δεδομένα, αυτοί οι θρασείς κρατικοί δούλοι, ρίχνουν μεθοδικά λάσπη, στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία, ώστε να μας «αφήσουν» να «βγάλουμε» το «λογικό» συμπέρασμα, ότι σήμερα είμαστε ανώτεροι γιατί αφεθήκαμε σε αυτούς τους καννίβαλους-εξουσιαστές. Όσο για τους «Δικηγόρους», απέδειξαν ότι μπορούν να αυτοεξευτελιστούν περισσότερο και από τους «Δικαστές». Οι μεν της υπεράσπισης, παλινδρομώντας χωροχρονικά μεταξύ φανταστικού και πραγματικού, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η Ελβετία και η Καλιφόρνια με τα Δημοψηφίσματά τους, είναι σε καλύτερη μοίρα από τους βρωμο-Αθηναίους εγκληματίες, ή ότι «από την καλή Δημοκρατία υπάρχει η καλύτερη Αριστοκρατία». Οι δε της κατηγορούσας αρχής, είχαν ύφος «αξιοπρεπές και ανώτερο», μίλησαν με επιχειρήματα εξαιρετικά, [εάν γινόταν μια φιλολογική-ιστορική συζήτηση], όμως είχαν κάθε δευτερόλεπτο, το ένοχο ύφος του αποφασισμένου να χάσει. Έλαβαν μέρος σε μια σάπια διαδικασία, περιβάλλοντας με την αίγλη τους, Δικαστές και Δικηγόρους. Η αίγλη τους, είναι ότι υπερασπίζονται την πόλιν των Αθηνών και την Δημοκρατία, φιλοξενώντας στην Αθήνα και στα γραφεία τους, αυτούς τους συμμορίτες της άρχουσας τάξης, οι οποίοι ήρθαν να μας μαγαρίσουν. Έτσι, χωρίς αντίπαλο,…νίκησαν! Ζήτω το Ίδρυμα Ωνάση! Ζήτω οι U.S.A.*!

Το εν λόγω Ίδρυμα, έχει γίνει χορηγός σε ντοκυμαντέρ με θέμα την Δημοκρατία. Ο τίτλος του, είναι άσχετος με το θέμα: «Η κληρονομιά της κουκουβάγιας«. Και συνταγές για ελιές να είχε, πάλι εξίσου άσχετο θα ήταν. Το σκηνοθέτησε κάποιος Γάλλος, το «βρώμικο ’89». Αποτελείται από 13 τεμάχια των 26 λεπτών. Σε κάθε ένα από αυτά το Ίδρυμα μας ειδοποιεί: Δεν έχει καμμιά σχέση -λέει-, με το περιεχόμενο του ντοκυμαντέρ. Ό,τι θένε λένε, χωρίς να ρωτάει το Ίδρυμα. Μόνο πληρώνει! Να λοιπόν, που βρέθηκε ο Παράδεισος. Υπάρχει και είναι το ταμείο του Ιδρύματος. Θαύμα!!       Φυσικά, πάντα «τυχαίνει» να πληρώνονται όσοι θεωρούν προφήτη τον Πλάτωνα και θεό τον Σωκράτη. Η άλλη άποψη δεν ακούγεται ποτέ. Όχι από τέτοια Ιδρύματα και όχι από χώρες όπως U.S.A. today.

Στο 3ο επεισόδιο με τίτλο: «Η Πόλις των Ονείρων»(;!), μετά από μια άσχετη είσοδο 1,5 λεπτού, ένας «δάσκαλος» μιλάει σε μικρούς μαθητές. Βρίσκονται σε μουσείο και κοιτάζουν πήλινα κομμάτια με ονόματα εξοστρακισμένων Αθηναίων πολιτικών ανδρών. Φορούν στεφάνια αρχαίου κάλλους (ο δάσκαλος και κάποιοι μαθητές). Το σχόλιο του δασκάλου είναι, ότι πολύ συχνά έκαναν λάθος οι αρχαίοι Αθηναίοι [δηλαδή η Δημοκρατία τους, η οποία μεταφράζεται Ρεπούμπλικα στους ξένους] και φώναζαν πίσω τους εξόριστους, διότι καταλάβαιναν το λάθος τους καθ’ότι αυτοί «είναι οι καλύτεροι», δηλαδή οι Άριστοι. Είναι σημαντικό αυτό το κινηματογραφικό μονόλεπτο, διότι εκπέμπει τις πραγματικές διαθέσεις των κατασκευαστών: Οι μαθητές είμαστε εμείς οι άσχετοι, οι οποίοι θα μάθουμε από τους μεγαλύτερους δασκάλους και διανοητές, την αλήθεια για την Δημοκρατία. Θα πρέπει να την δεχτούμε χωρίς κρίση, όπως τα παιδάκια, τις αρλούμπες του δασκάλου.  Για να μην θεωρηθεί τυχαία η παραπάνω σκηνή, ακολουθεί κατευθείαν, ο Ηλίας Καζάν. Μιλάμε για ελληνικής καταγωγής U.S.A.* σκηνοθέτη, εξαιρετικό στην τέχνη του και κάθαρμα στην ζωή του. Επί εποχής Μακαρθισμού στις  U.S.A.*, ήταν ένας από τους βασικούς ρουφιάνους που κατηγορούσαν συναδέλφους τους για Κομμουνιστές. Δεν έφτασε ποτέ τα ρεκόρ του Τζων Γουαίην και του μετέπειτα Προέδρου των  U.S.A., Ρόναλντ Ρέηγκαν, αλλά ήταν ονομαστός καταδότης σε μια από τις πιο άθλιες σελίδες της ιστορίας των U.S.A.*, η οποία παριστάνει την Δημοκρατική και την Ελεύθερη. Μέσα σε 30″, μας πληροφορεί αυτός ο ειδικός(;) πάνω στην Δημοκρατία «Έλληνας», ότι η Αθηναϊκή Δημοκρατία δεν τον εντυπωσιάζει, γιατί δεν είναι πραγματική, ενώ η U.S.A.*, έχει και παραέχει Δημοκρατία και είναι η καλύτερη. Δεν μας λέει βέβαια γιατί. Μάλιστα έχει ένα ύφος κάπως απολογητικό και επιθετικό ταυτόχρονα, καθώς κλείνει: «Μπορεί να μην σας αρέσει (αυτό που σας λέω) και πολλοί την υποτιμούν. Αλλά η Αμερική πραγματικά έχει Δημοκρατία«. Μετά ακολουθούν οι ειδικοί, οι επιστήμονες, οι σπεσιαλίστες, οι επαγγελματίες φιλόσοφοι και πνευματικοί ταγοί. Εννοείται ότι ακούγονται και σοβαρές απόψεις, όπως αυτές του Καστοριάδη κ.α. Άλλωστε χωρίς αυτές δεν θα υπήρχε ντοκυμαντέρ. Εάν όμως είχε το Ίδρυμα πραγματικό ενδιαφέρον για την διάδωση της γνώσεως περί Δημοκρατίας, δεν θα έπρεπε να κάνει μια δημόσια αυτοκριτική για την επιτυχία ή αποτυχία του έργου της; Για να ξέρουμε και εμείς οι Έλληνες πολίτες και να κρίνουμε; Όπως εμείς, από εδώ, διαλαλούμε ότι βάλεται η έννοια της Δημοκρατίας από αυτά τα Ιδρύματα με σκοπούς την χειραγώγηση και την αλλοτρίωση των κοινωνιών.

Είναι υποχρέωσή μας να στηλιτεύσουμε και κάποιες άλλες συμπεριφορές και δράσεις, με παρόμοιο κοινωνικό αποτέλεσμα, αν και έχουν μικρότερη δυναμική. Κάποιοι «καλλιτέχνες», «δημιουργούν» παραστάσεις, «βασισμένες» στην Δίκη του Σωκράτους. Φυσικά δεν τους απασχολεί το γεγονός ότι δεν ξέρουν τι έγινε. Εδώ οι Δικαστές και κάνουν γαργάρα τέτοιες λεπτομέρειες. Οι καλλιτεχνάρες του Ελλαδιστάν, θα κωλώσουν; Έτσι ο Κραουνάκης, είδε όνειρο με τον Σωκράτη και όπως εξομολογήθηκε: «ακολουθεί τα όνειρά του». Επίσης ο Αβδελιώδης στο δικό του θεατρικό έργο, κάνει αναπαράσταση της Δίκης, χωρίς δικαστές, με έναν μόνον ηθοποιό-κατηγορούμενο-κατήγορο: τον Σωκράτη, σε σενάριο Πλάτωνα. Στα αρχαία ελληνικά, ώστε να νοιώσουμε όλοι το δίκιο του Σωκράτους, το οποίο αναδύεται από το άκουσμα του αρχαίου κειμένου, καθώς στην νεοελληνική μετάφραση το δίκιο χάνεται (μας εξηγεί ο ποιητής). Επίσης μας εξηγεί ως πρωτοπόρος, ότι μόνον τώρα θα καταλάβουμε τον Σωκράτη και όχι από τους προηγούμενους μεταφραστές, οι οποίοι δεν φταίνε οι καημένοι. [Θα γεννήθηκαν ζαβοί. Τι να κάνομε; Ευτυχώς έχουμε τον Αβδελιώδη, ο οποίος μας παρουσιάζει ΜΟΝΟΝ τον Σωκράτη. «Τι τον θέλω τον αντίλογο;», θα σκέφτηκε ο Μέγας αυτός καλλιτέχνης… Σημασία έχει να πάρω επιχορήγηση και να δείξω στους κρατούντες, ότι τους είμαι πιο χρήσιμος από τους ανταγωνιστές μου].

Έτσι με τα θεατρικά τους οργώνουν την Ελλάδα και κρατούν ζωντανό, τον μύθο του Πλατωνικού Σωκράτη, καίγοντας τα τρυφερά φυντάνια της Δημοκρατίας, τα οποία φυτρώνουν στις σκέψεις των ανθρώπων ως η μόνη λύση στα κοινωνικά τους προβλήματα. Ο δάκτυλος του Θεού (Σωκράτης), σείεται με τα λόγια του Προφήτη (Πλάτωνα) και την ηχώ των Πατρο-Κοσμάδων [Ιδρύματα, «καλλιτέχνες», κλπ].

Αυτό το άρθρο δεν είναι (μόνον) ένα κατηγορώ. Η περιγραφή των γεγονότων είναι απλή και λιτή. Η προσπάθεια είναι τόσο επιφανειακή, όσο χρειάζεται, προκειμένου να γίνει κατανοητό το πρόβλημα: Άλλος ένας τρόπος με τον οποίο προσπαθεί να μας χειραγωγήσει η Ολιγαρχία. Όμως δεν στέκεται μόνον σε αυτό. Πρέπει να προσπαθούμε να υπερβαίνουμε, να επιτεθέμεθα κατά του εχθρού με όπλα αντίστοιχα ή καλύτερα. Ποτέ με χειρότερα.
Η πρόταση μας είναι: Ας κάνουμε και εμείς μια δίκη! Όχι όπως του Κάφκα, όχι όπως του Ωνασείου. [Ωφείλουμε να επιδεικνύουμε προτάσεις, οι οποίες θα φέρνουν νέα ήθη]. Ας κάνουμε μια Δίκη ενάντια στους φορείς της Νέας Δίκης Σωκράτη. Διότι αυτοί υπάρχουν και εγκλημάτισαν εναντίον της ανθρωπότητας. Αυτή είναι μια σοβαρή κατηγορία. Έχουν δε την ευκαιρία να απολογηθούν, όπως ο Σωκράτης.

Όμως, γεννάται το εξής ερώτημα: Ποιοί είμαστε εμείς; Ποιοί θα διεκπεραιώσουν αυτήν την Δίκη; Με ποιόν ρόλο; Απάντηση: Κοινωνικά και νόμιμα. Λαϊκό Δικαστήριο, αποτελούμενο από Πολίτες-Δικαστές. Ας δείξουμε σε αυτούς τους υπαλλήλους Χαμηλής Ποιότητας, τι σημαίνει πρωτοκλασσάτη δίκη. Ας το δείξουμε και στον εαυτό μας. Δεν πειράζει που δεν έχουμε την εξουσία ώστε να πραγματοποιήσουμε τις ποινές. Καλομελέτα κι έρχεται.

Υ.Γ.: Μένει να εξηγήσουμε τι σημαίνει (U.S.A.*) και γιατί δεν υπάρχει χώρα με το όνομα Αμερική. Η Αμερική είναι ήπειρος. Όταν λέμε Αμερική και εννοούμε μόνον μια χώρα, προσβάλλουμε όλες τις άλλες χώρες και τους κατοίκους τους οι οποίοι είναι πραγματικά Αμερικάνοι, καθώς είναι εκεί, πολύ πριν τους αποίκους. Αντίθετα οι U.S.A., κατοικούνται από αποίκους μόνον, αφού είναι οι μόνοι που εξολόθρευσαν τους ντόπιους. Σε όλη την υπόλοιπη Αμερική υπάρχουν Ινδιάνοι και συνήθως είναι και πλειοψηφία. Μια ακόμα σημαντική παρατήρηση: Οι U.S.A. δεν είναι χώρα! Γιατί; Διότι δεν έχει όνομα. Ίσως είναι η μόνη χώρα στον πλανήτη. Αυτό το φαινόμενο, δεν έγινε κατά λάθος, ούτε από έλλειψη φαντασίας. Είναι μέρος ενός σχεδίου το οποίο καθορίζει τον τρόπο ύπαρξης και δράσης αυτού του χώρου. Όταν οι Μασόνοι ηγέτες του με επικεφαλής τον Ουάσινγκτον ήρθαν σε επαφή με τους Γάλλους οι οποίοι τους απελευθέρωσαν από την αγγλική κυριαρχία, έλαβαν στην Γαλλία αυτό το όνομα, το οποίο διαμορφώνει μια επιθετική πολιτική προς όλην την Αμερική (εφόσον είναι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής). Αυτό δεν έχει σταματήσει στιγμή να συμβαίνει. Ουσιαστικά είναι η Ιστορία των U.S.A. Επειδή  είναι στην φύση αυτού του χώρου να λειτουργεί ιμπεριαλιστικά δεν έχει μείνει στις Αμερικάνικες χώρες, αλλά επεμβαίνει και στις υπόλοιπες του πλανήτη. Το κάνει δε, όχι μόνον με την ωμή Βία, αλλά με όλους τους δυνατούς τρόπους: Με την επιβολή της κουλτούρας (μουσική, ταινίες, γλώσσα, συνήθειες κλπ) με μέσα τεχνολογικά (ραδιόφωνο, τηλεόραση, Χόλυγουντ, κλπ) ισοπεδώνοντας ό,ποιον και ό,τι βρει στο διάβα του, χωρίς σεβασμό, χωρίς ανθρωπιά. Εργαλεία αυτής της ισοπέδωσης αποτελούν οι μυστικές και φανερές υπηρεσίες τύπου CIA, FBI, κλπ. [για περισσότερα, Γεράσιμος Κακλαμάνης: «Η πολιτική του σκότους«].   Διότι συνήθως ο κατακτητής, κρατάει ό,τι του αρέσει και το ενσωματώνει στην κουλτούρα του. Όμως για να το κάνεις αυτό πρέπει να έχεις Έθνος, δηλαδή συγκεκριμένο ήθος. Εδώ δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, καθόλου. Αυτό το μέρος της Βόρειας Αμερικής, αποτελεί ένα τεράστιο Πάρκινγκ Δούλων από ολόκληρο τον πλανήτη. Πηγαίνουν να δουλέψουν και μόνον τα λεφτά έχουν στο νού τους. Άλλωστε τι άλλο να βρουν στην Δουλοπαροικία; Διότι αυτό είναι η μόνη ιδιότητα αυτού του πάρκινγκ. Το άγαλμα της Ελευθερίας, το έχουν εκεί για να δείχνουν αυτό ακριβώς που τους λείπει περισσότερο από όλα! Το επιβεβαιώνει και ο Ομπάμα ο οποίος σε επίσημο λόγο του, ανέφερε ότι οι U.S.A. πληθυσμιακά, αποτελούν το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού και έχουν στις φυλακές τους το 25% των φυλακισμένων ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ!!! Μας καλεί να το σκεφτούμε ο Πρόεδρος! [Δείτε το ντοκυμαντέρ με τίτλο: 13th]. Ακούγεται αρκετά τρομακτικό πριν ακόμα το σκεφτούμε. Οι προηγούμενοι κυρίαρχοι έφτιαξαν αυτοκρατορίες, δηλαδή κυριαρχία και ζύμωση των πολιτισμών, μέχρι να εμφανιστεί ένας νέος μοναδικός πολιτισμός με την δική του υπογραφή. Αντίθετα οι U.S.A. είναι η μόνη δύναμη στην Παγκόσμια Ιστορία, η οποία ηγεμονεύει, δηλαδή κυριαρχεί και καταστρέφει, χωρίς καμμία νέα πρόταση.  Αυτής της δουλοπαροικίας είναι δούλοι, οι του ιδρύματος Ωνάση!