«Η Ιστορία, δεν είναι επιστήμη, είναι τέχνη. Δεν πετυχαίνεις χωρίς φαντασία.» ΑΝΑΤΟΛ ΦΡΑΝΣ. Τι ξέρει η «επίσημη» ιστορική κοινότητα, για την περίοδο 1200-800*; Τίποτα. (*εάν οι ημερομηνίες είναι μετά Χριστόν, θα αναγράφονται. Πριν όχι). Όμως επειδή είναι επίσημη και ακαδημαϊκή και επιστημονική, έδωσε στο τίποτα, την ονομασία «Σκοτεινοί αιώνες«, ή «Σκοτεινοί Χρόνοι«. Αυτό να σημειώσουμε ότι συμβαίνει σήμερα, στην εποχή της Μεγίστης Υπέρ-πληροφόρησης, Υπέρ-ελευθερίας, Υπέρ-τεχνολογίας, Υπέρ-επιστήμης..κλπ κλπ.
«Αν δεν επίστασαι, θα υφίστασαι τις συνέπειες της επιστασίας των άλλων» Αλεξίνοος.
Ας δούμε πως θα μπορούσε να εξηγήσει κάποια ιστορικά γεγονότα, μια ομάδα απλών ανθρώπων του Λαού, κόντρα στους «ειδικούς». ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ, του άλλου:
Σε αυτήν την αρχαία πόλη-κράτος της Πελοποννήσου, πολλές ανατροπές και συγκρούσεις έφερναν στο προσκήνιο ολιγαρχικά και δημοκρατικά καθεστώτα. Έτσι μας δίδεται η ευκαιρία να μελετήσουμε τι προσφέρει το κάθε πολίτευμα σε μια κοινωνία, μαθαίνοντας τι γινόταν στην Πολύ Αρχαία Ελλάδα. Οι Ορθαγορίδες ήταν μια δυναστεία η οποία «κράτησε» 100 χρόνια. Βασισμένη σε δημοκρατικά χαρακτηριστικά έφτασε την πόλη στην μεγαλύτερη ακμή της.
Η ιστορική ματιά από την οπτική γωνία της Δημοκρατίας, έχει το δικό της ενδιαφέρον, ειδικά εφόσον μιλάμε για το 3ον μεγαλύτερον Ελληνικό νησί, μετά την Κρήτη και την Εύβοια. Η Λέσβος κατά τον 7ο αι., είχε την συνήθη πολιτική δομή, η οποία ίσχυε σχεδόν παντού: Βασιλεία, Αγορά, Βουλή. [Αγόρα, Βόλλα, κατά την Αιολική διάλεκτο]. Οι αριστοκράτες λειτουργούσαν κυρίως, σε αυτές τις δομές. Οι Πενθελίδες ήταν μια δυναστεία αυταρχικών βασιλέων, οι οποίοι διακρίνονταν για την προσβλητική συμπεριφορά τους.
Όταν ο Ραμσής ο 3ος, Φαραώ της Αιγύπτου, έχτισε έναν Ναό στο Μεντινέτ Χαμπού, κάλεσε τους έμπειρους ιερείς και ρώτησε: -«Τι θέματα πρέπει να αναγραφούν στους τοίχους του Ναού;» -«Της δόξας Σας τα επιτεύγματα Μεγαλειότατε», είπαν αυτοί. -«Μα, η Αίγυπτος περιορίστηκε και μίκρυνε. Ο παλιός τρόπος ζωής έσβησε. Η χλιδή αφανίστηκε, ο πλούτος μειώθηκε, το εμπόριο πέθανε. Εδώ και 200 χρόνια, στίφη μεταναστών, περνούν και ρημάζουν. Χετταίοι και Ουγκαρίτ, Λεβάντε, Κύπρος, Ταρσός, Μυκηναίοι, Τροία, Σικελία κι αλλού, αφανίστηκαν όλα. Μόνο εμείς μείναμε, λειψοί και μόνοι.» Τότε μίλησε ο πιο παλιός Ιερέας και είπε, με απόλυτη αταραξία: