Σε αυτό το σάϊτ, γίνεται προσπάθεια να μελετηθεί η Δημοκρατία σε βάθος, με προοπτική να βρεθούν λύσεις στα σημερινά προβλήματα της κοινωνίας. Διότι στην Δημοκρατία οι άνθρωποι εκπαιδεύονται για Πολίτες-Οπλίτες. Στην Ολιγαρχία εκπαιδεύονται για Πρόβατα-Δούλοι. Όταν εμβαθύνουμε στις έννοιες, θα ξεκαθαρίσουμε πολλά ομιχλώδη σημεία και θα βάλουμε τις βάσεις μιας υγιούς επικοινωνίας. Ένα βασικό μοτίβο έρευνας θα είναι αυτά των «αντίθετων στοιχείων» όπως:
Θουκυδίδης: Ιστορικός ή κάτι άλλο;
Γεγονότα τα οποία γνωρίζουμε για αυτόν: Πατήρ Όλορος, μήτηρ Ηγησιπόλη, συγγενής Μιλτιάδη-Κίμωνα. Αθηναίος (και Θραξ). Γεννημένος στον Δήμο Αλιμούντος, πεθαίνει στην Σκαπτή Ύλη του Παγγαίου όρους όπου είχε κληρονομήσει ορυχεία χρυσού. Δάσκαλοι του ο Αντιφών ο Ραμνούσιος και ο Αναξαγόρας από Κλαζομενές Μ. Ασίας, κυρίως. Παρακολούθησε μαθήματα από Γοργία, Πρωταγόρα, Πρόδικο κ.α., όπως και τα λοιπά πλουσιόπαιδα της Αθήνας (Περικλής, Αλκιβιάδης, Ισοκράτης, Αντιφών κ.α.). Ασχολήθηκε με τα ορυχεία χρυσού του Παγγαίου για πολλά χρόνια, από την Θάσο όπου βρισκόταν η «βάση» του ή «τα γραφεία της εταιρείας του». Το 424 συμβαίνει ένα γεγονός. Είναι αυτό το οποίο γνωρίζουμε καλύτερα από όλα όσα ξέρουμε για τον Άγνωστο-γνωστό Θουκυδίδη. Η Αθήνα τον κάνει Στρατηγό και τον στέλνει για συγκεκριμένη αποστολή στην Αμφίπολη. Στην συνέχεια, τον κατηγορούν ότι απέτυχε και τον καλούν σε δίκη. Αυτός δεν πηγαίνει και δικάζεται ερήμην για προδοσία. Καταδικάζεται σε θάνατο από τους Αθηναίους.
Εν το σοφόν μούνον λέγεσθαι ουκ εθέλει και εθέλει Ζηνός όνομα. Ηράκλειτος ο Εφέσιος.
Πολλοί προσπάθησαν να εξηγήσουν τι θέλει να πει ο Φιλόσοφος με αυτήν την ρήση, αλλά πνίγηκαν. Γι’αυτόν τον λόγο αποτελεί ένα εξαιρετικό ρητό-εφαλτήριο για να ερευνήσουμε και να αναλύσουμε κάποια θέματα. Όχι λόγω ειδικών γνώσεων. Απλά …Έλληνες. Η παιδεία στο δημόσιο σχολείο μάπα, ως γνωστόν. Μετά από τόσα χρόνια στο σχολείο της ζωής, βλέπουμε ότι αυτοί οι οποίοι κατέχουν σε βάθος μια γνώση (επιστήμονες), μπορούν να την εξηγήσουν σε όλους, ακόμα και σε ένα μικρό παιδί το οποίο απλά κατέχει την γλώσσα. Από τους άλλους, οι οποίοι «δεν το έχουν», κανείς δεν προειδοποιεί: «δεν ξέρω», «μου φαίνεται» κλπ. Οι πιο έντιμοι, λένε ότι είναι δύσκολο και πολλές γενιές θα πεθάνουν προσπαθώντας. Οι άτιμοι σαν τον Σωκράτη-Πλάτωνα τον λένε Σκοτεινό. Οι υπόλοιποι (οι πολλοί), κοιτούν και σιωπούν και δεν αναρωτιούνται. Έτσι του έμεινε του Ηράκλειτου το παρατσούκλι Σκοτεινός.
Ασχολήσου με αυτό το οποίο υπάρχει, μην ασχολείσαι με αυτό το οποίο δεν υπάρχει. Παρμενίδης.
Δάση ολόκληρα έχουν γίνει χαρτί, για να γραφτούν εκατομμύρια λέξεις και εξηγήσεις για τον Σωκράτη. Μόνον ο παρατηρητικός θα προσέξει, ότι όσο διάβασμα και να ρίξει, άκρη δεν βγαίνει. Έτσι, νικημένος ο αναγνώστης, μαζεύει την κουρελιασμένη του αξιοπρέπεια, τον χαμένο του χρόνο και τα τυλίγει -για να μην φαίνονται- με 2 ή 3 πληροφορίες που του «έμειναν». Αυτές μετά γίνονται η βάση του σεναρίου Σωκράτης , το οποίο εκστομίζει σε κάθε ευκαιρία. Χρειάζεται ειλικρίνεια και τριβή για να γίνει κατανοητό, ότι ο Σωκράτης είναι …. Δύο (2)! Ένας είναι ο Πραγματικός άνθρωπος ο οποίος προέκυψε από την γέννηση ενός άντρα και μιας γυναίκας και έζησε και έδρασε στην Αθήνα, κάνοντας κάποιες πράξεις με συγκεκριμένο αντίκτυπο. Ο Άλλος είναι ένας Φανταστικός ήρωας μυθιστορημάτων. «Γεννήτορας», ή καλύτερα εμπνευστής του ήταν ο Πλάτων και η Σχολή του. Όλο το έργο τους ήταν αυτά τα μυθιστορήματα. Τα έγραφαν και τα έσβηναν μέρα-νύχτα, σαν τα υφαντά της Πηνελόπης. Ο Πλάτων ήταν 25 χρονών όταν εκτελέστηκε ο Σωκράτης. Τίποτα από αυτά δεν είναι αλήθεια. Ο Σωκράτης δεν ήταν Φιλόσοφος.
Άλλοι λαοί έχουν αγίους, οι Έλληνες έχουν σοφούς. Νίτσε.
Ηράκλειτος, Ξενοφάνης, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης, Παρμενίδης, Γοργίας, Εμπεδοκλής, Αναξαγόρας, Πρωταγόρας, Μέλισσος ο Σάμιος, είναι μερικοί από τους πρωτοκλασάτους φιλοσόφους της αρχαίας Ελλάδας, με ένα κοινό χαρακτηριστικό: έγραψαν ένα βιβλίο με τίτλο «Περί Φύσεως». Όλα αυτά τα βιβλία είναι χαμένα! Κάποια κομμάτια τους (σπαράγματα) υπάρχουν και προκαλούν τον διεθνή σεβασμό και θαυμασμό. Θεωρούνται αξεπέραστα. Ένα παράδειγμα ενδεικτικό: Ο Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος, μαθητής του Θαλή του Μιλήσιου, έγραψε αυτό το βιβλίο, από το οποίο μας έδωσε τέσσερις(4) μόλις γραμμές ο Σιμπλίκιος. Εξ’ αιτίας αυτών των 4 γραμμών, αναγράφεται στην λίστα των ανθρώπων οι οποίοι «ανέβασαν» την ανθρώπινη σκέψη, παγκόσμια.
1. Τι ήθελαν να πουν όλοι αυτοί οι γίγαντες της ανθρώπινης νόησης, με αυτόν τον κοινό τίτλο;
2. Γιατί χάθηκαν τα έργα τους;
3.Μπορούμε από όσα ξέρουμε, να μάθουμε όσα δεν ξέρουμε, για αυτά;
«Η Ιστορία, δεν είναι επιστήμη, είναι τέχνη. Δεν πετυχαίνεις χωρίς φαντασία.» ΑΝΑΤΟΛ ΦΡΑΝΣ. Τι ξέρει η «επίσημη» ιστορική κοινότητα, για την περίοδο 1200-800*; Τίποτα. (*εάν οι ημερομηνίες είναι μετά Χριστόν, θα αναγράφονται. Πριν όχι). Όμως επειδή είναι επίσημη και ακαδημαϊκή και επιστημονική, έδωσε στο τίποτα, την ονομασία «Σκοτεινοί αιώνες«, ή «Σκοτεινοί Χρόνοι«. Αυτό να σημειώσουμε ότι συμβαίνει σήμερα, στην εποχή της Μεγίστης Υπέρ-πληροφόρησης, Υπέρ-ελευθερίας, Υπέρ-τεχνολογίας, Υπέρ-επιστήμης..κλπ κλπ.
«Αν δεν επίστασαι, θα υφίστασαι τις συνέπειες της επιστασίας των άλλων» Αλεξίνοος.
Ας δούμε πως θα μπορούσε να εξηγήσει κάποια ιστορικά γεγονότα, μια ομάδα απλών ανθρώπων του Λαού, κόντρα στους «ειδικούς». ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ, του άλλου:
Φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δε η αλήθεια . Αριστοτέλης. Ο Αριστοτέλης δεν ήταν φιλόσοφος. Ήταν επιστήμων. Όπως ο Μ. Αλέξανδρος έζησε από τα γεννοφάσκια του, μέχρι τον θάνατό του σαν στρατιώτης, έτσι και ο Αριστοτέλης έζησε σαν επιστήμονας. Σωστότερα, ήταν πολύ καλός καταγραφέας-βιβλιοθηκάριος. Ο πατέρας του Νικόμαχος ήταν γιατρός στην αυλή των Μακεδόνων βασιλέων. Μάθαινε ανατομία «εκ γενετής» τον μικρό Αρίστο, όπως επίσης και ότι ήταν απόγονοι του Μαχάονα (=υιός του Ασκληπιού). Διότι τότε οι άνθρωποι ανήκαν στην τέχνη τους ολοκληρωτικά και οικογενειακά. Βέβαια έφυγε από την κλασσική ιατρική, όχι σαν επαναστάτης όπως θα έκανε ο κάθε φιλόσοφος, αλλά σαν ορφανός, ο οποίος στάλθηκε σε σχολή για πλουσιόπαιδα: του Πλάτωνα! Μπήκε 17 χρονών, βγήκε 37.! Τούς είχε κομπλάρει όλους με την εργατικότητά του. Αν τον φανταστούμε σαν έναν ερευνητή-καταγραφέα-επιστήμονα-δάσκαλο, όλα ταιριάζουν.
Όπως είπε ο καλύτερος κριτής του Ελληνικού Πολιτισμού: «….είδα τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα σαν συμπτώματα εκφυλισμού, σαν όργανα της ελληνικής αποσύνθεσης, σαν ψευδοέλληνες, σαν αντιέλληνες». Φρ. Νίτσε.
*Αρχή παιδεύσεως, η των ονομάτων επίσκεψις. *Άλλο γαρ εστί χρήσις, άλλο παρακολούθησις (=ετυμολογία). ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ
Έχει κυκλοφορήσει η φήμη, εδώ και πολλές δεκαετίες, ότι στην Ελλάδα, η Ακαδημία Αθηνών, ιδρύθηκε προκειμένου να συγγράψει ένα Ελληνικό Λεξικό. Βέβαια, μπορεί να το έχει κάνει, αλλά επειδή τα μέλη της Ακαδημίας επανδρώνουν διάφορες μασονικές γιάφκες, κρύβουν το υλικό, διότι έχουν μπερδευτεί και νομίζουν ότι η Ακαδημία είναι μασονική στοά. Κάποιοι παραδόπιστοι συνωμοσιολόγοι, επιμένουν ότι τέτοιο λεξικό δεν υπάρχει.
Σε αυτήν την αρχαία πόλη-κράτος της Πελοποννήσου, πολλές ανατροπές και συγκρούσεις έφερναν στο προσκήνιο ολιγαρχικά και δημοκρατικά καθεστώτα. Έτσι μας δίδεται η ευκαιρία να μελετήσουμε τι προσφέρει το κάθε πολίτευμα σε μια κοινωνία, μαθαίνοντας τι γινόταν στην Πολύ Αρχαία Ελλάδα. Οι Ορθαγορίδες ήταν μια δυναστεία η οποία «κράτησε» 100 χρόνια. Βασισμένη σε δημοκρατικά χαρακτηριστικά έφτασε την πόλη στην μεγαλύτερη ακμή της.
