Η Δημοκρατία αποτελεί κανόνα βίου και όχι αναλύσιμη έννοια. ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ.
Δημοκρατία είναι αυτό που όρισαν αυτοί που την έφτιαξαν, δηλαδή οι Αρχαίοι Έλληνες. Δημοκρατία ΔΕΝ είναι οτιδήποτε άλλο.
Σκοπός, άρα, του παρόντος άρθρου είναι να περιγράψει την Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία. Υπάρχουν δύο μεγάλα προβλήματα σε αυτήν την προσπάθεια: Το ένα είναι ότι το υλικό που έχουμε, αποτελείται κατά 99% από κείμενα Ολιγαρχών και Ολιγαρχικών. Είναι δε ολοφάνερη η προσπάθειά τους να μειώσουν και να συκοφαντήσουν την Δημοκρατία. Αλλά ακόμη και όσοι αναγνώστες το κατανοούν αυτό, είναι αδύνατον να υπολογίσουν το πόσο η μιζέρια και το ψέμα σκοτώνουν και αφανίζουν το τελικό ζωντανό αποτέλεσμα. Ίσως η σύγκριση ανάμεσα στην Αφροδίτη της Κνίδου και το Τέρας του Φρανκενστάϊν αποτελεί ένα έντιμο παράδειγμα, το οποίο φανερώνει την διαφορά! Διότι το παλλόμενο αριστούργημα της Δημοκρατίας όταν ζούσε, έφτιαχνε Πολιτισμό που στα μάτια μας φαντάζει ανυπέρβλητος, παρότι ψήγματα διαθέτουμε μόνον. Τώρα, οι καλύτεροι του σήμερα, πιάνουν τα κουρέλια του χτες και προσπαθούν «ν’αναστήσουν» μια μικρή πτυχή της Δημοκρατίας. Κι όταν αυτό το κατορθώνουν με πολύ κόπο, μελέτη και μοναξιά, βλέπουν το λεπτεπίλεπτο και ευαίσθητο έργο τους να χάνεται μέσα στο απέραντα εχθρικό και τοξικό περιβάλλον. Το δεύτερο πρόβλημα είναι τεράστιο, φαντάζει ανυπέρβλητο στην παρούσα φάση, δύσκολα το συλλαμβάνει η αντίληψη του ανθρώπου και δύσκολα αναλύεται επαρκώς. Θα το περιγράψουμε με δύο λέξεις: Κοινωνική Δυνατότητα (συλλογικό ασυνείδητο, κοινωνικές ηθικές, κλπ). Η δική μας Κοινωνική Δυνατότητα δεν μας επιτρέπει να αντιληφθούμε την δική τους. [Θα αφήσουμε την ανάλυσή του (προς το παρών)]. Καθώς λοιπόν, η Δημοκρατία είναι ένα κοινωνικό-πολιτικό σύστημα, αρκετά πολύπλοκο (πολλοί άνθρωποι-πολλές σχέσεις) και συνεχώς εξελισσόμενο-αυτορρυθμιζόμενο, είναι λογικό η μελέτη του από άτομα ή ομάδες που ζουν έναν «αντίθετο» τρόπο ζωής να είναι μερικός, αποσπασματικός, διαστρεβλωτικός και κουραστικά αντιφατικός.
Είναι γνωστό ότι η Δημοκρατία είναι «άγνωστη». Δεν υπάρχει κοινά αποδεκτός ορισμός ή χαρακτηριστικά της. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν χιλιάδες μελέτες, με χιλιάδες ορισμούς και αντίστοιχα χαρακτηριστικά. [Είναι και αυτός ένας τρόπος να συνεχίζει να παραμένει άγνωστη]. Το πρόβλημα δεν έγκειται στον πλουραλισμό των απόψεων ο οποίος είναι θεμιτός. Έγκειται στην «αναποφασιστικότητα» των κοινωνιών να υιοθετήσουν μια στάση, να απορρίψουν τις υπόλοιπες και να προχωρήσουν σε υλοποίηση, σε πράξη με βάση αυτήν τους την άποψη, την δόξα. Ας ασχοληθούμε αρχικά, με την Δημοκρατία ως έννοια λεκτική. Αρχή Σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις.
Θουκυδίδης: Ιστορικός ή κάτι άλλο;
Γεγονότα τα οποία γνωρίζουμε για αυτόν: Πατήρ Όλορος, μήτηρ Ηγησιπόλη, συγγενής Μιλτιάδη-Κίμωνα. Αθηναίος (και Θραξ). Γεννημένος στον Δήμο Αλιμούντος, πεθαίνει στην Σκαπτή Ύλη του Παγγαίου όρους όπου είχε κληρονομήσει ορυχεία χρυσού. Δάσκαλοι του ο Αντιφών ο Ραμνούσιος και ο Αναξαγόρας από Κλαζομενές Μ. Ασίας, κυρίως. Παρακολούθησε μαθήματα από Γοργία, Πρωταγόρα, Πρόδικο κ.α., όπως και τα λοιπά πλουσιόπαιδα της Αθήνας (Περικλής, Αλκιβιάδης, Ισοκράτης, Αντιφών κ.α.). Ασχολήθηκε με τα ορυχεία χρυσού του Παγγαίου για πολλά χρόνια, από την Θάσο όπου βρισκόταν η «βάση» του ή «τα γραφεία της εταιρείας του». Το 424 συμβαίνει ένα γεγονός. Είναι αυτό το οποίο γνωρίζουμε καλύτερα από όλα όσα ξέρουμε για τον Άγνωστο-γνωστό Θουκυδίδη. Η Αθήνα τον κάνει Στρατηγό και τον στέλνει για συγκεκριμένη αποστολή στην Αμφίπολη. Στην συνέχεια, τον κατηγορούν ότι απέτυχε και τον καλούν σε δίκη. Αυτός δεν πηγαίνει και δικάζεται ερήμην για προδοσία. Καταδικάζεται σε θάνατο από τους Αθηναίους.