[;;; – 422].Ο πατέρας του,ονομαζόταν Κλεαίνετος. Ήταν πλούσιος βυρσοδέψης. Αντίπαλος του Περικλή και φανατικός Δημοκράτης (φανατικός γενικά).

Πρώτη πολιτική του επιτυχία υπήρξε η αποδοχή από την Εκκλησία του Δήμου, για ενοχή όσων απαρνούνται την πατρώα θρησκεία. Συνεργάστηκε με τον Θουκυδίδη του Μελησίου (αρχηγό της ολιγαρχικής παράταξης), και τον ιερέα και Δημαγωγό Διοπείθη. Έτσι κατηγορήθηκε ο Αναξαγόρας και φυγαδεύτηκε (με την βοήθεια του Περικλή), στην Λάμψακον. Το 430 μαζί με τους Σιμμία και Λακρατίδη, κατηγόρησαν τον Περικλή για κακή διαχείρηση δημοσίων χρημάτων. Εκτός από Αναξαγόρα και Περικλή, κατηγορήθηκε και η Ασπασία και ο Φειδίας. [Η Δημοκρατία ήταν πραγματική. Όχι όπως την διαστρεβλώνει ο Θουκυδίδης].

Πέτυχαν την καθαίρεσή του και υψηλή χρηματική αποζημίωση.
Μετά τον θάνατο του Περικλή (429), παραγκώνισε τον Ευκράτη, και μετά τον θάνατο του Λυσικλέους (πλούσιος στρατηγός και Δημοκράτης, φίλος Περικλή, 2ος σύζυγος Ασπασίας), “αλώνιζε” χωρίς αντίπαλο. Έγινε ο πιο δημοφιλής Αθηναίος, όταν πρότεινε αύξηση του μισθού των δικαστών (Ηλιαία). Από την άλλη πλευρά, αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να αυξηθούν οι φόροι στους συμμάχους, κατά 150 τάλαντα, ετησίως. Αυτό μείωσε τις φιλικές σχέσεις και έφερε εχθρότητα στην συμμαχία. Όταν το 427, τέθηκε θέμα στην Εκκλησία του Δήμου, σχετικά με την τιμωρία των αποστατούντων Μυτιληναίων, ο Κλέων πρότεινε: ΟΛΟΙ ΝΕΚΡΟΙ. Ο Διόδοτος του Ευκράτους πρότεινε: ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΕΝΟΧΟΙ ΝΕΚΡΟΙ. Πέρασε του Διόδοτου. (1.000 νεκροί).

425, ΣΦΑΚΤΗΡΙΑ:
Ήταν μια από τις καλύτερες χρονιές για τον Κλέωνα και τους Αθηναίους και μια από τις χειρότερες, για τους Σπαρτιάτες. Ο στρατηγός Δημοσθένης και οι Αθηναίοι, έκαναν μια σειρά από νίκες στην Πύλο της Μεσσηνίας, αναγκάζοντας τους Σπαρτιάτες να ζητήσουν ειρήνη από τους Αθηναίους. Αυτοί επηρεασμένοι και από τον Κλέωνα και άλλους ακραίους πολίτες, έβαλαν βαρύτατους όρους, αναγκάζοντας τους Σπαρτιάτες να φύγουν άπραγοι. Όταν η ζυγαριά της μάχης άρχισε να γέρνει υπέρ των Σπαρτιατών, κατηγορήθηκε ο Κλέων. Τότε αυτός πρότεινε να στείλουν ενισχύσεις. Οι στρατηγοί που τον κατηγορούσαν και κυρίως ο Νικίας, διαφώνησαν και είπαν να πάει ο ίδιος. Ο Κλέων όχι μόνο δεν δείλιασε, αλλά ζήτησε μικρή ενίσχυση και υποσχέθηκε να γυρίσει νικητής σε 20 μέρες. Θα έφερνε τους Σπαρτιάτες -είπε-, ζωντανούς ή νεκρούς. (Είναι φανερό πως είχε συνεννοηθεί με τον Δημοσθένη, ο οποίος ήταν μια στρατιωτική ιδιοφυία. Στην παρούσα φάση υπήρξε ο δημαγωγός-εκπρόσωπος του Δημοσθένη, κόντρα στους υπόλοιπους στρατηγούς που ζήλευαν την δόξα του περίφημου στρατηγού ο οποίος δεν έχει καμμία σχέση με τον πασίγνωστο ρήτορα). Τελικά Αθηναίοι και Μεσσήνιοι, αιχμαλώτισαν στην Σφακτηρία 292 εχθρούς τους, από τους οποίους οι 120 ήταν Σπαρτιάτες.  Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία της Σπάρτης που αιχμαλωτίστηκαν Σπαρτιάτες και απεδείχθη ότι δεν ίσχυε πάντα το παράγγελμα της μανούλας: [Ταν ή επί τας]. Αφιερώθηκε χάλκινη Νίκη στην Ακρόπολη και αποφασίστηκε ο παντοδύναμος Κλέων, να σιτίζεται “δια βίου εν τω πρυτανείω“. Οι Σπαρτιάτες πανικόβλητοι, ζήτησαν ειρήνη, αλλά με προτροπή του Κλέωνα απερρίφθη και αυτή η πρόταση και αυξήθηκαν οι φόροι στους Συμμάχους.
Το 423, οι ειρηνόφιλοι των δύο πόλεων, έκαναν μία συμφωνία, στην οποία δεν συμπεριλαμβανόταν η πόλη Σκιώνη της Χαλκιδικής. Έτσι πήγε αθηναϊκό στράτευμα με τον Κλέωνα στρατηγό και σπαρτιατικό στράτευμα με τον Βρασίδα. Αρχικά ο Κλέων νίκησε και κατέλαβε την πόλιν Τορώνην. Κατόπιν εξ Ήονος ορμώμενος, έφτασε στην Αμφίπολιν. Περιμένοντας τον Μακεδόνα βασιλέα Περδίκκα, δέχτηκε αιφνίδια επίθεση από τον Βρασίδα. Από Αθηναίους σκοτώθηκαν 6.000 άντρες και ο Κλέων. Από Σπαρτιάτες σκοτώθηκαν μόνο επτά (7) άνδρες και ο ιδιοφυής Βρασίδας. Έτσι άδοξα έκλεισε το κεφάλαιο Κλέων το 422. Είχε μια σταδιοδρομία, χαρακτηριστική της Δημοκρατίας της Αθήνας. Η πορεία του βοηθά και δίνει χρώμα, στην κατανόηση της εποχής και της συνολικής κατάστασης. Η κρίση του Θουκυδίδη και του Αριστοφάνη για τον Κλέωνα, εμπεριέχουν το δηλητήριο των ολιγαρχών ενάντια στους “ενοχλητικούς” Δημοκράτες, κάτι το οποίο δεν ισχύει για τον “Πάν-καλο και Πάν-πλουτο Αριστοκράτη” Περικλή. Άλλωστε ο Θουκυδίδης εστάλη στην Αμφίπολη, ταυτόχρονα ή μετά τον Κλέωνα, οπότε είχε ΚΑΙ προσωπικό συμφέρον να τον αμαυρώσει. Αυτό πρέπει να το έχουμε υπόψιν μας, όταν κρίνουμε την προσωπικότητα του Κλέωνα, ο οποίος θεωρείται (από τους εχθρούς του), κλασσικός αντιπρόσωπος της “αρνητικής Δημοκρατικής τάξεως”, των Δημαγωγών. Όμως δίδαξε σε όλους μας την χρήση ενός από τα μεγαλύτερα όπλα της Δημοκρατίας: αυτό της Παρρησίας. Επίσης επιβάλλεται να αναφέρουμε ότι με την προσωπικότητα και το έργο του, ακυρώνει την σαθρή θεωρία των ολιγαρχικών ότι η Δημοκρατία ήταν ενός ανδρός αρχή, καθώς υπήρξε ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Περικλέους, παρότι και οι δυο ήταν σφόδρα δημοκράτες.