–Ο αναγνώστης πρέπει να πληρώνει ένα τίμημα. Εάν δεν εκτιμά ένα περιεχόμενο, ας μην ασχολείται μαζί του. Κι αν το εκτιμά, ας το δείχνει όσο έντιμα και έντονα πρέπει. Διότι έτσι θα “διωχθούν” οι πολλά μαλακοί, πολλά αμέριμνοι, πολλά “καλοί”, αυτοί που έχουν τα ήθη μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων. Έτσι θα “μείνουν” όσοι έχουν ήθη πιο παλιά και πιο Ελληνικά. (Ή τα έχουν χάσει και θέλουν να τα βρουν.)
Ποιο είναι το τίμημα; Το συναισθηματικό κομμάτι των άρθρων. Το ακραίο. Αυτό το οποίο καλεί σε ένα μελλοντικό ή μελλοντικότερο κάλεσμα για ξεσηκωμό (κοινώς επανάσταση). Όσο για τα ιστορικά στοιχεία, είναι γεγονός ότι συνθέτουν μια διαφορετική πραγματικότητα από την κρατούσα (κραταιά). Αυτό δεν κάνει το σάιτ ιστορικό. Έτσι δεν νοιώθουμε την ανάγκη να μοιάσουμε με όσους παραδίδουν ιστορικές διατριβές, “επ’ αγαθώ της κοινωνίας“. Εμείς κάνουμε ένα κάλεσμα στριγγό, για να θυμίζουμε ότι έπρεπε να είχε γίνει από καιρό. Το πλαισιώνουμε με ιστορικά στοιχεία για να αναδείξουμε τις κοινωνικές δυνατότητες των αγώνων που θα ακολουθήσουν.
Σε αυτό το σάϊτ, γίνεται προσπάθεια να μελετηθεί η Δημοκρατία σε βάθος, με προοπτική να βρεθούν λύσεις στα σημερινά προβλήματα της κοινωνίας. Διότι στην Δημοκρατία οι άνθρωποι εκπαιδεύονται για Πολίτες-Οπλίτες. Στην Ολιγαρχία εκπαιδεύονται για Πρόβατα-Δούλοι. Όταν εμβαθύνουμε στις έννοιες, θα ξεκαθαρίσουμε πολλά ομιχλώδη σημεία και θα βάλουμε τις βάσεις μιας υγιούς επικοινωνίας. Ένα βασικό μοτίβο έρευνας θα είναι αυτά των «αντίθετων στοιχείων» όπως:
1ος ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΣ. Τό μάτι συλλαμβάνει τήν αντανάκλαση τού φωτός πάνω στά αντικείμενα καί τήν χορηγεί στόν εγκέφαλο, ο οποίος τήν επεξεργάζεται. Η αντανάκλαση, περνά από διαδικασία διπλής αντιστροφής τού ειδώλου, έως ότου κατακάτσει στήν βάση δεδομένων όπου ανήκει. 2ος ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΣ. Όσο γιά τά Δαρδανέλια, ή Ελλήσποντο, αποτελούν τό πλέον κομβικό σημείο -ΙΣΩΣ- τού πλανήτη, εδώ καί 14.000 χρόνια περίπου. Τότε «έσπασαν τά νερά» τής Λίμνης, δηλαδή υπερχείλησε καί ενώθηκε μέ τήν Μεσόγειο θάλασσα. Έτσι η λίμνη στήν οποία χύνονται οί μεγαλύτεροι ποταμοί τής Ευρώπης, έγινε θάλασσα κλειστή. Η Μαύρη θάλασσα. Από τέτοια φυσικά φαινόμενα, γεννήθηκαν μύθοι όπως τής Τιτανομαχίας καί τής Γιγαντομαχίας, οί οποίοι είναι η περιγραφή τών φυσικών επιδράσεων στήν ανατολική μεσόγειο, μέσα από τήν αντίληψη – τήν «ματιά» – τών τόσο πολύ αρχαίων «πρό-Ελλήνων». {Αυτήν τήν οπτική γωνία, μάς τήν αποδεικνύει επιστημονικά, ο εξαιρετικός γεωλόγος Ηλίας Μαριολάκος, ο οποίος συνέδεσε τά γεωλογικά στοιχεία μέ τόν μύθο καί διεπίστωσε απόλυτη αρμονία καί ταύτιση}. Οί πλημμύρες από τό λιώσιμο τών παγετώνων, κατάφεραν νά αφανίσουν τήν Μέσην Γήν από τήν ..Μεσόγειο καί νά τής αφήσουν μόνον τό όνομα καί κάποιες κορυφές βουνών, δηλαδή τά νησιά τού Αιγαίου. Αυτή η καταστροφή γιά τούς ανθρώπους {αλλά όχι γιά τά ψάρια}, έκανε τούς ναυτικούς πιό ικανούς, τά πλοία μεγαλύτερα καί μεγάλωσε τήν Μεσόγειο, εφόσον μειώθηκε η ξηρά καί προστέθηκε η Μαύρη θάλασσα. Αυτή η ένωση, έφερε πιό κοντά τίς τρείς ηπείρους, αυξάνοντας τόν πόλεμο, τό εμπόριο καί τόν πολιτισμό. {Βλέπε Κριμαϊκούς Πολέμους}. Η Μαύρη Θάλασσα, μεταλλάχθησε σέ Εύξεινο Πόντο καί τό υδάτινο «γεφύρι» μέ τό όνομα Δαρδανέλια, δημιούργησε στίς όχθες του, τήν «απόλυτη» Πόλη. Είναι η μόνη πραγματική καί γι’αυτό δέν χρειάζεται όνομα, όπως Βυζάντιο, Κων/πόλη, Ιστανμπούλ. Αρκεί τό: Πόλη. Τά ονόματα είναι γιά τίς άλλες, οί οποίες είναι περισσότερο ή διαμετακομιστικά κέντρα, ή τουριστικοί προορισμοί, ή κέντρα συσσώρευσης πληθυσμών προκειμένου νά ελέγχονται καλύτερα, ή στρατιωτικά περάσματα, ή κέντρα πολιτιστικά, ή βαρετά μέρη, τά οποία ιδρώνουν γιά νά αποκτήσουν μίαν αίγλη, τήν οποία δέν αξίζουν. Τήν αίγλη ΤΗΣ Πόλης. 3ος ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΣ. Αντίστοιχα μέ τά δύο προηγούμενα παραδείγματα, τό έργο τού Ομήρου, είναι τό καλλιτεχνικό ενδιάμεσο, δύο εξαιρετικών εποχών, γιά τόν ανθρώπινο πολιτισμό.
Ακολουθεί ένας οδηγός δημιουργίας Εταιρείας Δημοκρατών, όπως αυτή λειτουργεί στην Ελλάδα. Επειδή αποτελεί μια ζωντανή και λειοτυργούσα δομή, αλλάζει τον τρόπο λειτουργίας της, ανάλογα με τις αποφάσεις των μελών της. Εάν διαπιστώσετε κάποιο σφάλμα, ή βρείτε καλύτερο τρόπο λειτουργίας, μπορείτε να μας πληροφορήσετε.
Σκοποί της Εταιρείας Δημοκρατών:
Καθώς προσπαθούμε να γνωρίσουμε και να κοινωνίσουμε την ουσία της Δημοκρατίας, παρατηρούμε διάφορους περίεργους φορείς οι οποίοι υποτίθεται ότι κάνουν το ίδιο, αλλά πετυχαίνουν τα ….αντίθετα αποτελέσματα.
Ένας τέτοιος περίεργος φορέας, είναι και το Ίδρυμα Ωνάση.
Καρλ Πόππερ: “Ο μεγαλύτερος εχθρός μιας ανοιχτής κοινωνίας είναι οι μεταφυσικές προτάσεις, εκείνες που δεν μπορούν να κριθούν από την πραγματικότητα. Αν αυτές, μάλιστα, γίνουν πλειοψηφικές τότε οδηγούμαστε στον ολοκληρωτισμό. Δεν υπάρχει επιχείρημα ανατροπής τους. Και ο δρόμος προς τη δουλεία έχει πάρει ιστορικά πολλές μορφές, αλλά πάντα είχε ένα αποτέλεσμα”.
Περί Μαρξ:
Πόσο ποιοτικός είναι ο Μαρξ και πόσο καλούς διαφημιστές έχει; Τον γνωρίζουμε γιατί είναι από τους καλύτερους, ή γιατί μας έχει επιβληθεί; Πόσους άλλους τόσο καλούς γνωρίζουμε; Με ποια κριτήρια τους κρίνουμε; Είμαστε τόσο καλοί κριτικοί; Είμαστε τόσο υψηλού επιπέδου; Ή απλά από το πες-πες, εθιστήκαμε και εμείς; Όταν μάλιστα βλέπουμε κομμουνιστές και κομμουνισμένους να ουρλιάζουν βάναυσα, υπάρχει περίπτωση να επηρεαζόμαστε; Από την ένταση και την δύναμη των φωνασκώντων, παρά από το δίκαιό τους;
[Λένιν] + (Ελληνικός Κομμουνισμός).
Ο Στάλιν, ήταν μαζικός εγκληματίας. Αυτό το παραδέχονται μέχρι και οι ΚΚΕδες, παρότι έχουν στο “Σπίτι του Λαού” τρίχες από το μουστάκι του. Οι απανταχού Κομμουνιστές και Κομμουνισμένοι όμως, κάνουν την πάπια για τα εγκλήματα του “Αγίου Λένιν”. Εννοείται δε, ότι δεν διανοούνται κακές σκέψεις για τον Θεό τους: Τον Κάρλ Μαρξ. Διότι έτσι είναι με τις θρησκείες. Κάποιοι είναι στο απυρόβλητο, εκτός κριτικής. [Όσοι δεν είμαστε θρησκόληπτοι, ας μάθουμε κάτι παραπάνω.]
Έτσι οι 100% απαντούν: Ο Στάλιν ήταν δολοφόνος, αλλά ούτε 20% δεν λέει: ο Λένιν ήταν δολοφόνος. Επίσης πολλοί μπορεί να θίξουν μόνοι τους την εγκληματικότητα του Στάλιν, αλλά κανένας του Λένιν (μόνον με το τσιγκέλι και ούτε καν..). Κανένας δεν θίγει τον Άγιο Κωνσταντίνο της Κομμουνιστικής Θρησκείας. Δηλαδή, δεν θίγει την Αλήθεια γύρω από αυτόν. Π.χ.: Πούλησε την πατρίδα του Ρωσία, στους χρηματοδότες του Γερμανούς, βγάζοντάς την από τον Πρώτο(1ο) Παγκόσμιο Πόλεμο, για να την ρίξει στον δεύτερο(2ο) πιο αιματηρό εμφύλιο της Ιστορίας της . [Ο πρώτος ήταν η ολοσχερής σφαγή την οποία υπέστησαν οι Ρώσοι κατά την διάρκεια του εκχριστιανισμού τους, από την άρχουσα τάξη τους, μετά από διαταγές των Βυζαντινών(=Ρωμανών). Όσοι δεν έγιναν χριστιανοί σφαγιάστηκαν ανελέητα]. Άσκοπη δολοφονία των παιδιών του Τσάρου, άσκοπος Εμφύλιος με Μενσεβίκους, Κερενσικούς κ.α. Ρώσους. Άσκοπες μαζικές δολοφονίες και μαζικές εξορίες στην Σιβηρία. Αντέγραψε τους Τσάρους που σκότωναν, αλλά τους ξεπέρασε σε μαζικές δολοφονίες. Αποτέλεσμα να σκοτώσει ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟΥΣ από όσους σκότωσαν όλοι οι Τσάροι μαζί! [1533 (Ιβάν ο Τρομερός)-1917(Νικόλαος Β’ Ρομάνοφ)]. Ενώ ο “φιλικά προσκείμενος” Μαξίμ Γκόρκι, τον βαφτίζει “Σκεπτόμενη Λαιμητόμο”, ο Λένιν έχει “αγιοποιηθεί” πλήρως, από Πιστούς Κομμουνιστές και Ρομαντικά Υποταγμένους Κομμουνισμένους.
Η Δημοκρατία αποτελεί κανόνα βίου και όχι αναλύσιμη έννοια. ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ.
Δημοκρατία είναι αυτό που όρισαν αυτοί που την έφτιαξαν, δηλαδή οι Αρχαίοι Έλληνες. Δημοκρατία ΔΕΝ είναι οτιδήποτε άλλο.
Σκοπός, άρα, του παρόντος άρθρου είναι να περιγράψει την Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία. Υπάρχουν δύο μεγάλα προβλήματα σε αυτήν την προσπάθεια: Το ένα είναι ότι το υλικό που έχουμε, αποτελείται κατά 99% από κείμενα Ολιγαρχών και Ολιγαρχικών. Είναι δε ολοφάνερη η προσπάθειά τους να μειώσουν και να συκοφαντήσουν την Δημοκρατία. Αλλά ακόμη και όσοι αναγνώστες το κατανοούν αυτό, είναι αδύνατον να υπολογίσουν το πόσο η μιζέρια και το ψέμα σκοτώνουν και αφανίζουν το τελικό ζωντανό αποτέλεσμα. Ίσως η σύγκριση ανάμεσα στην Αφροδίτη της Κνίδου και το Τέρας του Φρανκενστάϊν αποτελεί ένα έντιμο παράδειγμα, το οποίο φανερώνει την διαφορά! Διότι το παλλόμενο αριστούργημα της Δημοκρατίας όταν ζούσε, έφτιαχνε Πολιτισμό που στα μάτια μας φαντάζει ανυπέρβλητος, παρότι ψήγματα διαθέτουμε μόνον. Τώρα, οι καλύτεροι του σήμερα, πιάνουν τα κουρέλια του χτες και προσπαθούν «ν’αναστήσουν» μια μικρή πτυχή της Δημοκρατίας. Κι όταν αυτό το κατορθώνουν με πολύ κόπο, μελέτη και μοναξιά, βλέπουν το λεπτεπίλεπτο και ευαίσθητο έργο τους να χάνεται μέσα στο απέραντα εχθρικό και τοξικό περιβάλλον. Το δεύτερο πρόβλημα είναι τεράστιο, φαντάζει ανυπέρβλητο στην παρούσα φάση, δύσκολα το συλλαμβάνει η αντίληψη του ανθρώπου και δύσκολα αναλύεται επαρκώς. Θα το περιγράψουμε με δύο λέξεις: Κοινωνική Δυνατότητα (συλλογικό ασυνείδητο, κοινωνικές ηθικές, κλπ). Η δική μας Κοινωνική Δυνατότητα δεν μας επιτρέπει να αντιληφθούμε την δική τους. [Θα αφήσουμε την ανάλυσή του (προς το παρών)]. Καθώς λοιπόν, η Δημοκρατία είναι ένα κοινωνικό-πολιτικό σύστημα, αρκετά πολύπλοκο (πολλοί άνθρωποι-πολλές σχέσεις) και συνεχώς εξελισσόμενο-αυτορρυθμιζόμενο, είναι λογικό η μελέτη του από άτομα ή ομάδες που ζουν έναν “αντίθετο” τρόπο ζωής να είναι μερικός, αποσπασματικός, διαστρεβλωτικός και κουραστικά αντιφατικός.
Είναι γνωστό ότι η Δημοκρατία είναι «άγνωστη». Δεν υπάρχει κοινά αποδεκτός ορισμός ή χαρακτηριστικά της. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν χιλιάδες μελέτες, με χιλιάδες ορισμούς και αντίστοιχα χαρακτηριστικά. [Είναι και αυτός ένας τρόπος να συνεχίζει να παραμένει άγνωστη]. Το πρόβλημα δεν έγκειται στον πλουραλισμό των απόψεων ο οποίος είναι θεμιτός. Έγκειται στην «αναποφασιστικότητα» των κοινωνιών να υιοθετήσουν μια στάση, να απορρίψουν τις υπόλοιπες και να προχωρήσουν σε υλοποίηση, σε πράξη με βάση αυτήν τους την άποψη, την δόξα. Ας ασχοληθούμε αρχικά, με την Δημοκρατία ως έννοια λεκτική. Αρχή Σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις.
Αρχή Σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις.
Θρησκόσοφος: Όρος ο οποίος εφευρέθηκε το 2016 στην Ελλάδα, από Έλληνες για να καταδείξει όντα τύπου: «Άνθρωποι-Μουλάρια». Όπως δηλαδή, τα μουλάρια γεννιούνται από την ένωση ανόμοιων ζώων: [αλόγων+γαϊδουριών], έτσι και οι Θρησκόσοφοι ενώνουν μέσα στο κεφάλι τους δύο αντίθετα πράγματα: Την Φιλοσοφία και την Θρησκεία.
Εισαγωγή: Στην σημερινή εποχή –εποχή μοναχικών υπέρ/ηρώων- φαίνεται να λείπει ο Ηγέτης σε κάθε τι. Άρα και στην Φιλοσοφία. Λόγω της λανθασμένης οπτικής μας γωνίας, αποκτάμε μια στρεβλή εικόνα της πραγματικής Ζωής, ή μια φανταστική Ζωή που δεν συναντιέται ποτέ με την πραγματικότητα. Αυτό που λέει ο Λαός: «Ή στραβός είναι ο γυαλός, ή στραβά αρμενίζουμε». Ας δούμε μια άλλη οπτική γωνία, μήπως μας αρέσει περισσότερο από την τωρινή.
Στην Φιλοσοφία, σημαντικό ρόλο παίζει ο Μαθητής. Ας εξετάσουμε αυτήν την σπουδαιότητα.
Πολύ μελάνι και δάση χαρτιού έχουν καταναλωθεί μέχρι σήμερα για χάρη της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας. Άλλοι αναλυτές, προσεγγίζουν το θέμα με απέραντο θαυμασμό που ξενίζει και –ενίοτε- δημιουργεί αντιδράσεις. Άλλοι με φανερή εχθρότητα και κυρίαρχα επιχειρήματα του τύπου: «τα πήραν από άλλους, πιο παλιούς, Ανατολίτες, Φοίνικες, Κινέζους, Ινδούς, Πέρσες, Βαβυλώνιους, Αιγύπτιους..κλπ.κλπ». Όμως μόνη της η τόση ενασχόληση μαρτυρά μια αξεπέραστη ποιότητα όσον αφορά το τελικό προϊόν, παρότι το ίδιο το προϊόν …λείπει. Σπαράγματα μόνον υπάρχουν, ξεφτισμένα και αλλοιωμένα όχι μόνον από τον χρόνο, αλλά και την επιρρέπεια των επόμενων γενεών να συμβάλλουν με τα προσωπικά τους σχόλια, εντυπώσεις και …ηθελημένες αλλοιώσεις, στην ανθρώπινη εξέλιξη. «Είναι δεκτό να ενυπάρχει μέσα σε κάθε μεταφορά και ο Φόρος(σπόρος) του μεταφορέα».
Θουκυδίδης: Ιστορικός ή κάτι άλλο;
Γεγονότα τα οποία γνωρίζουμε για αυτόν: Πατήρ Όλορος, μήτηρ Ηγησιπόλη, συγγενής Μιλτιάδη-Κίμωνα. Αθηναίος (και Θραξ). Γεννημένος στον Δήμο Αλιμούντος, πεθαίνει στην Σκαπτή Ύλη του Παγγαίου όρους όπου είχε κληρονομήσει ορυχεία χρυσού. Δάσκαλοι του ο Αντιφών ο Ραμνούσιος και ο Αναξαγόρας από Κλαζομενές Μ. Ασίας, κυρίως. Παρακολούθησε μαθήματα από Γοργία, Πρωταγόρα, Πρόδικο κ.α., όπως και τα λοιπά πλουσιόπαιδα της Αθήνας (Περικλής, Αλκιβιάδης, Ισοκράτης, Αντιφών κ.α.). Ασχολήθηκε με τα ορυχεία χρυσού του Παγγαίου για πολλά χρόνια, από την Θάσο όπου βρισκόταν η «βάση» του ή «τα γραφεία της εταιρείας του». Το 424 συμβαίνει ένα γεγονός. Είναι αυτό το οποίο γνωρίζουμε καλύτερα από όλα όσα ξέρουμε για τον Άγνωστο-γνωστό Θουκυδίδη. Η Αθήνα τον κάνει Στρατηγό και τον στέλνει για συγκεκριμένη αποστολή στην Αμφίπολη. Στην συνέχεια, τον κατηγορούν ότι απέτυχε και τον καλούν σε δίκη. Αυτός δεν πηγαίνει και δικάζεται ερήμην για προδοσία. Καταδικάζεται σε θάνατο από τους Αθηναίους.
Εν το σοφόν μούνον λέγεσθαι ουκ εθέλει και εθέλει Ζηνός όνομα. Ηράκλειτος ο Εφέσιος.
Πολλοί προσπάθησαν να εξηγήσουν τι θέλει να πει ο Φιλόσοφος με αυτήν την ρήση, αλλά πνίγηκαν. Γι’αυτόν τον λόγο αποτελεί ένα εξαιρετικό ρητό-εφαλτήριο για να ερευνήσουμε και να αναλύσουμε κάποια θέματα. Όχι λόγω ειδικών γνώσεων. Απλά …Έλληνες. Η παιδεία στο δημόσιο σχολείο μάπα, ως γνωστόν. Μετά από τόσα χρόνια στο σχολείο της ζωής, βλέπουμε ότι αυτοί οι οποίοι κατέχουν σε βάθος μια γνώση (επιστήμονες), μπορούν να την εξηγήσουν σε όλους, ακόμα και σε ένα μικρό παιδί το οποίο απλά κατέχει την γλώσσα. Από τους άλλους, οι οποίοι “δεν το έχουν”, κανείς δεν προειδοποιεί: “δεν ξέρω”, “μου φαίνεται” κλπ. Οι πιο έντιμοι, λένε ότι είναι δύσκολο και πολλές γενιές θα πεθάνουν προσπαθώντας. Οι άτιμοι σαν τον Σωκράτη-Πλάτωνα τον λένε Σκοτεινό. Οι υπόλοιποι (οι πολλοί), κοιτούν και σιωπούν και δεν αναρωτιούνται. Έτσι του έμεινε του Ηράκλειτου το παρατσούκλι Σκοτεινός.
Ασχολήσου με αυτό το οποίο υπάρχει, μην ασχολείσαι με αυτό το οποίο δεν υπάρχει. Παρμενίδης.
Δάση ολόκληρα έχουν γίνει χαρτί, για να γραφτούν εκατομμύρια λέξεις και εξηγήσεις για τον Σωκράτη. Μόνον ο παρατηρητικός θα προσέξει, ότι όσο διάβασμα και να ρίξει, άκρη δεν βγαίνει. Έτσι, νικημένος ο αναγνώστης, μαζεύει την κουρελιασμένη του αξιοπρέπεια, τον χαμένο του χρόνο και τα τυλίγει -για να μην φαίνονται- με 2 ή 3 πληροφορίες που του “έμειναν”. Αυτές μετά γίνονται η βάση του σεναρίου Σωκράτης , το οποίο εκστομίζει σε κάθε ευκαιρία. Χρειάζεται ειλικρίνεια και τριβή για να γίνει κατανοητό, ότι ο Σωκράτης είναι …. Δύο (2)! Ένας είναι ο Πραγματικός άνθρωπος ο οποίος προέκυψε από την γέννηση ενός άντρα και μιας γυναίκας και έζησε και έδρασε στην Αθήνα, κάνοντας κάποιες πράξεις με συγκεκριμένο αντίκτυπο. Ο Άλλος είναι ένας Φανταστικός ήρωας μυθιστορημάτων. “Γεννήτορας”, ή καλύτερα εμπνευστής του ήταν ο Πλάτων και η Σχολή του. Όλο το έργο τους ήταν αυτά τα μυθιστορήματα. Τα έγραφαν και τα έσβηναν μέρα-νύχτα, σαν τα υφαντά της Πηνελόπης. Ο Πλάτων ήταν 25 χρονών όταν εκτελέστηκε ο Σωκράτης. Τίποτα από αυτά δεν είναι αλήθεια. Ο Σωκράτης δεν ήταν Φιλόσοφος.
Άλλοι λαοί έχουν αγίους, οι Έλληνες έχουν σοφούς. Νίτσε.
Ηράκλειτος, Ξενοφάνης, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης, Παρμενίδης, Γοργίας, Εμπεδοκλής, Αναξαγόρας, Πρωταγόρας, Μέλισσος ο Σάμιος, είναι μερικοί από τους πρωτοκλασάτους φιλοσόφους της αρχαίας Ελλάδας, με ένα κοινό χαρακτηριστικό: έγραψαν ένα βιβλίο με τίτλο «Περί Φύσεως». Όλα αυτά τα βιβλία είναι χαμένα! Κάποια κομμάτια τους (σπαράγματα) υπάρχουν και προκαλούν τον διεθνή σεβασμό και θαυμασμό. Θεωρούνται αξεπέραστα. Ένα παράδειγμα ενδεικτικό: Ο Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος, μαθητής του Θαλή του Μιλήσιου, έγραψε αυτό το βιβλίο, από το οποίο μας έδωσε τέσσερις(4) μόλις γραμμές ο Σιμπλίκιος. Εξ’ αιτίας αυτών των 4 γραμμών, αναγράφεται στην λίστα των ανθρώπων οι οποίοι “ανέβασαν” την ανθρώπινη σκέψη, παγκόσμια.
1. Τι ήθελαν να πουν όλοι αυτοί οι γίγαντες της ανθρώπινης νόησης, με αυτόν τον κοινό τίτλο;
2. Γιατί χάθηκαν τα έργα τους;
3.Μπορούμε από όσα ξέρουμε, να μάθουμε όσα δεν ξέρουμε, για αυτά;
«Η Ιστορία, δεν είναι επιστήμη, είναι τέχνη. Δεν πετυχαίνεις χωρίς φαντασία.» ΑΝΑΤΟΛ ΦΡΑΝΣ. Τι ξέρει η “επίσημη” ιστορική κοινότητα, για την περίοδο 1200-800*; Τίποτα. (*εάν οι ημερομηνίες είναι μετά Χριστόν, θα αναγράφονται. Πριν όχι). Όμως επειδή είναι επίσημη και ακαδημαϊκή και επιστημονική, έδωσε στο τίποτα, την ονομασία “Σκοτεινοί αιώνες“, ή “Σκοτεινοί Χρόνοι“. Αυτό να σημειώσουμε ότι συμβαίνει σήμερα, στην εποχή της Μεγίστης Υπέρ-πληροφόρησης, Υπέρ-ελευθερίας, Υπέρ-τεχνολογίας, Υπέρ-επιστήμης..κλπ κλπ.
“Αν δεν επίστασαι, θα υφίστασαι τις συνέπειες της επιστασίας των άλλων” Αλεξίνοος.
Ας δούμε πως θα μπορούσε να εξηγήσει κάποια ιστορικά γεγονότα, μια ομάδα απλών ανθρώπων του Λαού, κόντρα στους “ειδικούς”. ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ, του άλλου:
Φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δε η αλήθεια . Αριστοτέλης. Ο Αριστοτέλης δεν ήταν φιλόσοφος. Ήταν επιστήμων. Όπως ο Μ. Αλέξανδρος έζησε από τα γεννοφάσκια του, μέχρι τον θάνατό του σαν στρατιώτης, έτσι και ο Αριστοτέλης έζησε σαν επιστήμονας. Σωστότερα, ήταν πολύ καλός καταγραφέας-βιβλιοθηκάριος. Ο πατέρας του Νικόμαχος ήταν γιατρός στην αυλή των Μακεδόνων βασιλέων. Μάθαινε ανατομία “εκ γενετής” τον μικρό Αρίστο, όπως επίσης και ότι ήταν απόγονοι του Μαχάονα (=υιός του Ασκληπιού). Διότι τότε οι άνθρωποι ανήκαν στην τέχνη τους ολοκληρωτικά και οικογενειακά. Βέβαια έφυγε από την κλασσική ιατρική, όχι σαν επαναστάτης όπως θα έκανε ο κάθε φιλόσοφος, αλλά σαν ορφανός, ο οποίος στάλθηκε σε σχολή για πλουσιόπαιδα: του Πλάτωνα! Μπήκε 17 χρονών, βγήκε 37.! Τούς είχε κομπλάρει όλους με την εργατικότητά του. Αν τον φανταστούμε σαν έναν ερευνητή-καταγραφέα-επιστήμονα-δάσκαλο, όλα ταιριάζουν.
Όπως είπε ο καλύτερος κριτής του Ελληνικού Πολιτισμού: “….είδα τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα σαν συμπτώματα εκφυλισμού, σαν όργανα της ελληνικής αποσύνθεσης, σαν ψευδοέλληνες, σαν αντιέλληνες”. Φρ. Νίτσε.
*Αρχή παιδεύσεως, η των ονομάτων επίσκεψις. *Άλλο γαρ εστί χρήσις, άλλο παρακολούθησις (=ετυμολογία). ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ
Έχει κυκλοφορήσει η φήμη, εδώ και πολλές δεκαετίες, ότι στην Ελλάδα, η Ακαδημία Αθηνών, ιδρύθηκε προκειμένου να συγγράψει ένα Ελληνικό Λεξικό. Βέβαια, μπορεί να το έχει κάνει, αλλά επειδή τα μέλη της Ακαδημίας επανδρώνουν διάφορες μασονικές γιάφκες, κρύβουν το υλικό, διότι έχουν μπερδευτεί και νομίζουν ότι η Ακαδημία είναι μασονική στοά. Κάποιοι παραδόπιστοι συνωμοσιολόγοι, επιμένουν ότι τέτοιο λεξικό δεν υπάρχει.
Σε αυτήν την αρχαία πόλη-κράτος της Πελοποννήσου, πολλές ανατροπές και συγκρούσεις έφερναν στο προσκήνιο ολιγαρχικά και δημοκρατικά καθεστώτα. Έτσι μας δίδεται η ευκαιρία να μελετήσουμε τι προσφέρει το κάθε πολίτευμα σε μια κοινωνία, μαθαίνοντας τι γινόταν στην Πολύ Αρχαία Ελλάδα. Οι Ορθαγορίδες ήταν μια δυναστεία η οποία “κράτησε” 100 χρόνια. Βασισμένη σε δημοκρατικά χαρακτηριστικά έφτασε την πόλη στην μεγαλύτερη ακμή της.
~Κρατίστην εἶναι δημοκρατίαν ἐν ᾗ πάντες ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον. Βίας ο Πριηνεύς
Δημοκρατία κρεῖττον τυραννίδος. Περίανδρος ο Κορίνθιος
Κρατίστην εἶναι δημοκρατίαν τὴν μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσαν πολίτας. Θαλής ο Μιλήσιος
Μὴ ἄρχε, πρὶν ἄρχεσθαι μάθῃς. (Αρχή της λειτουργίας της Δημοκρατίας) Πιττακός ο Μυτιληναίος
Ἄρχεσθαι μαθών, ἄρχειν ἐπιστήσῃ. Σόλων ο Αθηναίος
Ασφαλής και άριστη είναι η δημοκρατία, στην οποία η κάθε αδικία τιμωρείται εξίσου από τους παθόντες και τους μη παθόντες απ’ αυτή. Σόλων ο Αθηναίος
Τὸν τοῦ δήμου ἐχθρὸν πολέμιον νομίζειν. Κλεόβουλος ο Ρόδιος
Για όσους αναρωτιούται που πήγε η μετάφραση: Δεν μπορεί να υπάρξει μετάφραση από τα Ελληνικά στα Ελληνικά. Μπορεί να μπορεί να υπάρξει παράφραση, αλλά όχι μετάφραση. Κάθε μέτριος αναγνώστης, δηλαδή κάθε αναγνώστης αρκετά έντιμος ώστε να ρίξει και ματιές στο αρχαίο κείμενο και όχι μόνον στην “μετάφραση”, έχει φρίξει από τις εξω-όφθαλμες διαφορές και διαφθορές τις οποίες έχει υποστεί η σκέψη του καημένου του αρχαίου συγγραφέα. Η μόνη ασφαλής κίνηση είναι να σκύψουμε πάνω στο κείμενο που μας ενδιαφέρει και να αφήσουμε την κάθε λέξη να μας επηρεάσει. Υπάρχουν και καλά λεξικά. Εκείνο που λείπει είναι η ομαδική εργασία η οποία θα ξεσκόνιζε την έννοια και θα έκανε την λέξη, ΠΑΛΙ δική μας.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Όπως η Ακρόπολη, αποτελεί το κορυφαίο δείγμα του Αθηναϊκού πολιτισμού, ο οποίος αποτελεί το κορυφαίο δείγμα του Ελληνικού πολιτισμού, ο οποίος αποτελεί το κορυφαίο δείγμα του Παγκόσμιου πολιτισμού, έτσι και ο Θεμιστοκλής αποτελεί την κορυφαία προσωπικότητα του αρχαίου κόσμου, ενδεχομένως και του νέου. Ο Θεμιστοκλής, για κάποιους λόγους είναι μέλος της κοινότητας των “παραγκωνισμένων προσωπικοτήτων”. Όμως, το έργο του και μόνο, είναι τόσο τεράστιο και ανυπέρβλητο, ώστε γίνεται φανερόν ότι έχουμε κάποια προβλήματα -σαν κοινωνία- εφόσον δεν κάνουμε το παν για να το αναδείξουμε. Πιό συγκεκριμένα:
Όταν κάποτε οι Μήδοι, έγιναν πολύ δυνατοί και καταπίεζαν αφόρητα τις ελληνικές Πόλεις-Κράτη της Μ. Ασίας, κάποιοι Τήϊοι και Φωκαείς προτίμησαν να μετακομίσουν, παρά να μηδίσουν. Έτσι, οι Τήϊοι (Τεώ), αποίκησαν τα Άβδηρα της Θράκης, το 656 με ιδρυτή τον Τιμησία τον Κλαζομένιο. Όταν καταστράφηκε από θρακικά φύλα, οι Τήϊοι, τα επανοικοδόμησαν το 543. (Αντίστοιχα οι Φωκαείς, ίδρυσαν την Μασσαλία στην σημερινή Γαλλία, και την Αλαλία στην Κορσική). Το ότι τα Άβδηρα, δημιουργήθηκαν από την ανάγκη των ανθρώπων, να είναι ελεύθεροι, είναι το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της πόλεως-κράτους, η οποία έβγαλε προσωπικότητες όπως ο Πρωταγόρας και ο Δημόκριτος. (αλλά και Λεύκιππος, Βίων, Ανάξαρχος, Εκαταίος, Αξινός(;)). Ο Ανάξαρχος ήταν δάσκαλος του Πύρρωνα. Άλλοι ήταν μαθητές του Πύρρωνα. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις φιλοσοφικές θέσεις, δείχνουν ότι όλοι οι φιλόσοφοι, σοφιστές και λοιποί παρόμοιοι, λειτουργούσαν σε Σχολές-όπως εμείς σε Πανεπιστήμια- και συνέχιζαν το ερευνητικό έργο των προηγουμένων. Είναι φανερή η επίδραση του Πρωταγόρα, στον Πύρρωνα. Όλοι αυτοί, αποτελούσαν ένα αέναο μελίσσι έρευνας, γνώσης και ομαδικής εργασίας. Ο Πρωταγόρας, λοιπόν, αποτελεί, μία -άγνωστη και ανεξερεύνητη για μας- κορυφή, μίας τέτοιας λαμπρής κοινωνίας.
Ιστορία Χαρτογραφίας: – 2.500 π.Χ.: οι Βαβυλώνιοι παρουσιάζουν τον αρχαιότερο -μέχρι στιγμής- χάρτη, σε πηλό. Διαίρεσαν τον κύκλο σε μοίρες, στην χαρτογραφία.
Γεννήθηκε περίπου το 410, στην Κόρινθο. Πέθανε το 337 στις Συρακούσες (Σικελία, Νότια Ιταλία). Ανήκε σε επιφανή οικογένεια. Ήταν Δημοκράτης και εχθρός των Ολιγαρχών. Απόδειξη, ότι όταν ο αδελφός του Τιμοφάνης έγινε Τύραννος της Κορίνθου, χρησιμοποιώντας βία, δωροδοκία, φόνους και 1.000 μισθοφόρους, ο Τιμολέων του ζήτησε να παραιτηθεί. Όταν δεν εισακούστηκε, κανόνισε να δολοφονηθεί ο Τύραννος-Αδελφός του. Ήταν μπροστά στο φονικό και έκλαιγε. Η μητέρα του τον καταράστηκε. Μετά από αυτά ο Τιμολέων, ζούσε στους αγρούς. Το 345 ξαναπαίρνει μέρος στην κοινωνική,πολιτική και στρατιωτική ζωή. Οι συμπολίτες του, του ζητούν να ηγηθεί μιας εκστρατείας στην Σικελία. Τα γεγονότα είχαν ως εξής:
Η ιστορική ματιά από την οπτική γωνία της Δημοκρατίας, έχει το δικό της ενδιαφέρον, ειδικά εφόσον μιλάμε για το 3ον μεγαλύτερον Ελληνικό νησί, μετά την Κρήτη και την Εύβοια. Η Λέσβος κατά τον 7ο αι., είχε την συνήθη πολιτική δομή, η οποία ίσχυε σχεδόν παντού: Βασιλεία, Αγορά, Βουλή. [Αγόρα, Βόλλα, κατά την Αιολική διάλεκτο]. Οι αριστοκράτες λειτουργούσαν κυρίως, σε αυτές τις δομές. Οι Πενθελίδες ήταν μια δυναστεία αυταρχικών βασιλέων, οι οποίοι διακρίνονταν για την προσβλητική συμπεριφορά τους.
[;;; – 422].Ο πατέρας του,ονομαζόταν Κλεαίνετος. Ήταν πλούσιος βυρσοδέψης. Αντίπαλος του Περικλή και φανατικός Δημοκράτης (φανατικός γενικά).
Πρώτη πολιτική του επιτυχία υπήρξε η αποδοχή από την Εκκλησία του Δήμου, για ενοχή όσων απαρνούνται την πατρώα θρησκεία. Συνεργάστηκε με τον Θουκυδίδη του Μελησίου (αρχηγό της ολιγαρχικής παράταξης), και τον ιερέα και Δημαγωγό Διοπείθη. Έτσι κατηγορήθηκε ο Αναξαγόρας και φυγαδεύτηκε (με την βοήθεια του Περικλή), στην Λάμψακον. Το 430 μαζί με τους Σιμμία και Λακρατίδη, κατηγόρησαν τον Περικλή για κακή διαχείρηση δημοσίων χρημάτων. Εκτός από Αναξαγόρα και Περικλή, κατηγορήθηκε και η Ασπασία και ο Φειδίας. [Η Δημοκρατία ήταν πραγματική. Όχι όπως την διαστρεβλώνει ο Θουκυδίδης].
Όταν ο Ραμσής ο 3ος, Φαραώ της Αιγύπτου, έχτισε έναν Ναό στο Μεντινέτ Χαμπού, κάλεσε τους έμπειρους ιερείς και ρώτησε: -“Τι θέματα πρέπει να αναγραφούν στους τοίχους του Ναού;” -“Της δόξας Σας τα επιτεύγματα Μεγαλειότατε”, είπαν αυτοί. -“Μα, η Αίγυπτος περιορίστηκε και μίκρυνε. Ο παλιός τρόπος ζωής έσβησε. Η χλιδή αφανίστηκε, ο πλούτος μειώθηκε, το εμπόριο πέθανε. Εδώ και 200 χρόνια, στίφη μεταναστών, περνούν και ρημάζουν. Χετταίοι και Ουγκαρίτ, Λεβάντε, Κύπρος, Ταρσός, Μυκηναίοι, Τροία, Σικελία κι αλλού, αφανίστηκαν όλα. Μόνο εμείς μείναμε, λειψοί και μόνοι.” Τότε μίλησε ο πιο παλιός Ιερέας και είπε, με απόλυτη αταραξία:
Όσοι άνθρωποι, θέλουν να τρέφονται από την μάνα-Γη, όσοι θέλουν να πίνουν καθαρό νερό, να βρίσκονται κοντά στην Φύση και να μπορούν να γίνουν ένα με αυτήν, διαπιστώνουν με τρόμο, ότι αυτό είναι πραγματικά αδύνατον. Τα σκουπίδια κυριαρχούν, το πλαστικό δεσπόζει, ο άνθρωπος μοιάζει να είναι το όν, το οποίο εκκρίνει πλαστικό, όπως οι μέλισσες εκκρίνουν μέλι. Μηχανήματα παράγουν θορύβους, κτήρια άθλιου τσιμέντου ξεφυτρώνουν παντού, μοιάζοντας με καρκίνο της γης, ο οποίος δίκαια ξεφύτρωσε, μετά την τρομερή φωτιά πού έβαλαν οι καταπατητές. Όταν κάποιος διαβάζει Θορώ, διαπιστώνει ότι τα τραγικά προβλήματα του 21 ου αι., είναι απλώς το επόμενο επεισόδιο, των τραγικών προβλημάτων του 19 ου αι.
-“οπτικός τελών και γεωμέτρης και συνιείς σμικρότατα φαίνεσθαι τα εν ύψει.”
Δεν είμαστε σε θέση να αναλύσουμε το έργο και τις δυνατότητες ή τις καινοτομίες του Μάστορα Φειδία. Καλύτερα να το κάνει αυτό μια ομάδα τεχνιτών, η οποία θα αναλάβει να μελετήσει το θέμα. Το σίγουρο είναι ότι ο Φειδίας υπήρξε ένα διαμάντι στην τέχνη του. Το σίγουρο είναι, ότι δεν ήταν μόνος. Ήταν πολλοί, ήταν καλοί και έτσι η Τέχνη δεν πάτησε ποτέ στην Γη.
(Μέσα 6ου αι.- 467;) Πατήρ: Λυσίμαχος (επιφανής, όχι πλούσιος). Μετά την κατάλυση των Πεισιστρατιδών, γίνεται οπαδός του Κλεισθένη. Στην Μάχη του Μαραθώνα (490), είναι στρατηγός της φυλής του (Αντιοχίδος φυλής, Δήμου Αλωπεκής), και δεύτερος στρατηγός στην ιεραρχία μετά τον Μιλτιάδη. Αυτός και η φυλή του, μαζί με τον Θεμιστοκλή και την Λεοντίδα φυλή, είχαν το δύσκολο έργο να βρίσκονται στο αδύναμο κέντρο (μόνο με ψιλούς) της Αθηναϊκής παράταξης, για να παρασύρουν τους Πέρσες.
Όπως παρατηρεί ο Κορνήλιος Καστοριάδης η Δημοκρατία συνεχώς βελτιωνόταν για να φτάσει στην ακμή της το 403, μετά τον Θρασύβουλο, κατά την επονομαζόμενη 11η επανάσταση. Και για να εξηγήσει τι εννοεί, σταχυολογεί από τον Αριστοτέλη, Αθηναίων Πολιτεία xli 2: “Διότι ο λαός ανακηρύχθηκε ο ίδιος κυρίαρχος των πάντων, όλα ρυθμίζονται από διατάγματα (ψηφίσματα: αποφάσεις της λαϊκής συνέλευσης) και από δικαστήρια όπου κυριαρχεί ο λαός. Πράγματι, ακόμα και οι κρίσεις που ήσαν άλλοτε αρμοδιότητα της βουλής, βρίσκονται τώρα στα χέρια του λαού. Και φαίνεται πως αυτό έχει καλώς, διότι οι ολίγοι διαφθείρονται ευκολότερα από τους πολλούς, τόσο με το χρήμα όσο και με την εύνοια.”
Θρασύβουλος. (455-388). Ο πατέρας του λεγόταν Λύκος. Ήταν από τον Δήμο Στειρίας (Πόρτο Ράφτη).
Θράσυλλος. Αγνώστων στοιχείων.
411 : Η Αθήνα, μετά από 51 χρόνια συνεχούς Δημοκρατίας (ειρηνική επανάσταση Εφιάλτη-Αρχέστρατου το 462), αλλάζει καθεστώς. Αυτό συνέβη διότι πολλοί δημοκράτες βρίσκονταν με τον στόλο στην Σάμο, ενώ οι ολιγάρχες Αθηναίοι προσπαθούσαν (όπως πάντα) να σφετεριστούν την εξουσία. Το “επίσημο” επιχείρημα τους ήταν, ότι αν καταργούσαν την δημοκρατία, θα μπορούσε ο Αλκιβιάδης να πείσει τους Πέρσες να δώσουν χρήματα στην Αθήνα. Έτσι θα νικούσαν στον πόλεμο τους Σπαρτιάτες.
