1^ος ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΣ. Τό μάτι συλλαμβάνει τήν αντανάκλαση τού φωτός πάνω στά αντικείμενα καί τήν χορηγεί στόν εγκέφαλο, ο οποίος τήν επεξεργάζεται. Η αντανάκλαση, περνά από διαδικασία διπλής αντιστροφής τού ειδώλου, έως ότου κατακάτσει στήν βάση δεδομένων όπου ανήκει.
2^ος ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΣ. Όσο γιά τά Δαρδανέλια, ή Ελλήσποντο, αποτελούν τό πλέον κομβικό σημείο -ΙΣΩΣ- τού πλανήτη, εδώ καί 14.000 χρόνια περίπου. Τότε «έσπασαν τά νερά» τής Λίμνης, δηλαδή υπερχείλησε καί ενώθηκε μέ τήν Μεσόγειο θάλασσα. Έτσι η λίμνη στήν οποία χύνονται οί μεγαλύτεροι ποταμοί τής Ευρώπης, έγινε θάλασσα κλειστή. Η Μαύρη θάλασσα.
Από τέτοια   φυσικά φαινόμενα,  γεννήθηκαν μύθοι όπως τής Τιτανομαχίας καί τής Γιγαντομαχίας, οί οποίοι  είναι η περιγραφή τών φυσικών επιδράσεων στήν ανατολική μεσόγειο, μέσα από τήν αντίληψη – τήν «ματιά» – τών τόσο πολύ αρχαίων «πρό-Ελλήνων».
{Αυτήν τήν οπτική γωνία, μάς τήν αποδεικνύει επιστημονικά,  ο εξαιρετικός γεωλόγος Ηλίας Μαριολάκος, ο οποίος συνέδεσε τά γεωλογικά στοιχεία μέ τόν μύθο καί διεπίστωσε απόλυτη αρμονία καί ταύτιση}.
Οί πλημμύρες από τό λιώσιμο τών παγετώνων,  κατάφεραν νά αφανίσουν τήν Μέσην Γήν  από τήν ..Μεσόγειο καί νά τής αφήσουν μόνον τό όνομα καί κάποιες κορυφές βουνών, δηλαδή τά νησιά τού Αιγαίου.
Αυτή η καταστροφή γιά τούς ανθρώπους {αλλά όχι γιά τά ψάρια}, έκανε τούς ναυτικούς πιό ικανούς, τά πλοία μεγαλύτερα καί μεγάλωσε τήν Μεσόγειο, εφόσον μειώθηκε η ξηρά καί προστέθηκε η Μαύρη θάλασσα. Αυτή η ένωση, έφερε πιό κοντά τίς τρείς ηπείρους, αυξάνοντας τόν πόλεμο, τό εμπόριο καί τόν πολιτισμό.
{Βλέπε Κριμαϊκούς Πολέμους}.
Η Μαύρη Θάλασσα, μεταλλάχθησε σέ Εύξεινο Πόντο καί τό υδάτινο «γεφύρι» μέ τό όνομα Δαρδανέλια, δημιούργησε στίς όχθες του, τήν «απόλυτη» Πόλη.
Είναι η μόνη πραγματική καί γι’αυτό δέν χρειάζεται όνομα, όπως Βυζάντιο, Κων/πόλη, Ιστανμπούλ. Αρκεί τό: Πόλη.
Τά ονόματα είναι γιά τίς άλλες, οί οποίες είναι περισσότερο ή διαμετακομιστικά κέντρα, ή τουριστικοί προορισμοί, ή κέντρα συσσώρευσης πληθυσμών  προκειμένου νά ελέγχονται καλύτερα, ή στρατιωτικά περάσματα, ή κέντρα πολιτιστικά, ή  βαρετά μέρη, τά οποία ιδρώνουν γιά νά αποκτήσουν μίαν αίγλη, τήν οποία δέν αξίζουν. Τήν αίγλη ΤΗΣ Πόλης.
3^ος ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΣ. Αντίστοιχα μέ τά δύο προηγούμενα παραδείγματα, τό έργο τού Ομήρου, είναι τό καλλιτεχνικό ενδιάμεσο, δύο εξαιρετικών εποχών, γιά τόν ανθρώπινο πολιτισμό.
Η Φύση είναι απλή καί κατανοητή {εάν είσαι φυσικός καί θέλεις νά τήν κατανοήσεις},
ενώ τό ανθρώπινο έργο δυσκολότερα κατανοείται, διότι απαιτεί δεξιότητες όπως η αυτοκριτική καί η αυτογνωσία.
Γι’αυτό καί θ’αναλύσουμε περισσότερο τούς τρείς (3) αγνώστους τής εξισώσεως:
Τό άγνωστο πρίν, τό Ομηρικό έργο καί τό «γνωστό» μετά.
Τό μετά, είναι ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός, παντελώς άγνωστος, εφόσον δέν έχουμε κατανοήσει τί τόν γέννησε. Αυτή η σοβαρή έρευνα, απαιτεί Πόλεμο μέ τούς Ευρωπαίους ή Δυτικούς  «επιστήμονες», οί οποίοι τόν έχουν πετσοκόψει γιά νά μοιάζει μέ τήν ασκήμια τους  {βλέπε Ινδοευρωπαϊκή θεωρία, θεωρία Φοινικικού/Ελληνικού αλφαβήτου, θεωρία Σκοτεινών χρόνων ή αιώνων καί λοιπές οί οποίες έχουν ΟΛΕΣ τά χάλια τους}.
Όσο γιά τό Ομηρικό ζήτημα – μέ τόσα πολλά πού έχουν γραφεί – τό Χάος φαίνεται μικρό.
Επειδή είναι δύσκολο τό  πρόβλημα τριών αγνώστων  χωρίς κάτι γνωστό, παρατέθηκαν τά δύο προηγούμενα παραδείγματα [1+2], ώς φάροι στά απόλυτα σκοτάδια.
Ο Όμηρος λοιπόν, θεωρείται ο Δημιουργός, ο εκφραστής καί ο εκπαιδευτής, τής πολιτιστικής ιδιορρυθμίας τών Ελλήνων. Μέσω τής υιοθετήσεως τών έργων του – ώς εκπαιδευτικό υλικό – κατόρθωσαν οί αρχαίοι θαυμαστές του, νά αναπτύξουν τό Ήθος, τό οποίο δημιούργησε τόν Ελληνικό Πολιτισμό.
Γιά παράδειγμα,  στήν Ιλιάδα καί την Οδύσσεια, ο τρόπος  παρουσιάσεως καί  συγκρίσεως τών Θεών μέ τούς θνητούς καί τελικά η ισοπέδωσή τους, πρός χάριν τών ανθρώπων, δημιουργεί μία θρησκεία μέ κέντρο τόν άνθρωπο καί τόν Θεό σκιά του, υπηρέτη του, παιχνίδι του. Πρός χάρην όσων δέν μπορούν νά κατανοήσουν τήν ουσία τής παραπάνω προτάσεως, μπορούμε νά πούμε ότι  μέ τέτοιες τοποθετήσεις, ο Όμηρος διασφάλισε ότι οί Θεοί θά εκφράζουν τήν κοινωνική βούληση, χωρίς νά τρομοκρατούν καί νά ασελγούν στίς Ψυχές τών ανθρώπων, μετατρέποντάς τους σέ φοβισμένα, άρρωστα καί άβουλα όντα.
{Κάτι δηλαδή σάν τούς σημερινούς Πιστούς-Ευρωπαίους-Χριστιανούς καί Σία}.
Η γενικότερη ελευθεριότητα καί άνεση στόν Λόγο τού Ομήρου, η ατμόσφαιρα τών περιγραφών  καί η γενικότερη έκφρασή τους, δημιούργησε τό βασικό υπόστρωμα τής ελληνικής νοοτροπίας, πάνω στό οποίο στηρίχθηκε, τό πολιτιστικό φαινόμενο, τό οποίο θαυμάζουμε, μέ τό οποίο ασχολούμαστε, (καί  συμπεραίνουμε ότι τό καταλαβαίνουμε, ενώ ούτε κατ’ελάχιστον δέν μπορούμε νά τό αναπαράξουμε, ή – όπως θά ωφείλαμε – νά τό ξεπεράσουμε!).
Μέ άνεση απομακρυνόμαστε, ειδικά οί Νεοέλληνες, μιλώντας εγγλέζικα παρά ελληνικά, στριμωγμένοι απόνα κομπιούτερ καί από μία ηλεκτρική προσομοίωση ζωής. Τί νά καταλάβουμε οί φτωχοί;
Έτσι, συμφωνούμε ότι είμαστε απόγονοι τών αρχαίων Ελλήνων, διότι τό ισχυρίζονται κάποιοι τουρίστες πούρχονται. Όμως, είμαστε  τόσο παθητικοί γιά νά λεγόμαστε Έλληνες. Σχεδόν νεκροί, οπότε, καλύτερα νά λεγόμαστε Νεοέλληνες καί βλέπουμε. Άλλωστε τήν μελέτη, πρωτοβουλία καί ανάλυση τού παρελθόντος «μας», θά μάς τήν υποδείξουν ένα κάρρο Γαλλοσάξωνες, οί οποίοι «τσακώνονται» όπως οί σεισμολόγοι: Γιά νά παίρνουν λεφτά, χωρίς νά κάνουν κάτι [εκτός από τό νά ρημάζουν εμάς καί νά κορδώνονται].
Οπότε, «κατέχουμε» έναν πολιτισμό, μέ τόν οποίον είμαστε ανέπαφοι. Όσοι έχουν άλλη γνώμη, άς κοιτάξουν τήν Ακρόπολη, η οποία από χάλασμα, έχει μετατραπεί σέ γιαπί: οί σκαλωσιές δεσπόζουν καί κρύβουν τά χαλάσματα.
Όσο γιά τήν Ψυχή μας, είναι πιό χαλασμένη από τά χαλάσματα, χάρη στόν Χριστιανισμό, τήν Σαξωνική κατοχή καί τόν Φόβο.
ΑΛΛΑΓΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥ:
Γιά τόν Όμηρο, ακούμε κάτι γιά Ομηρικό πρόβλημα καί εκατομμύρια αντιφατικές ερωτήσεις-αναλύσεις.
Όσο γιά τό πρίν από τόν Όμηρο, απλά δέν υπάρχει πρίν (γιά εμάς).
{Εάν επιμείνεις, ακούς γιά κάποιους Σκοτεινούς αιώνες.
Αυτά..}
Όμως τί ήταν αυτό πού έκανε τόν Όμηρο νά είναι τόσο λαμπερός καί ευχάριστος, ώστε νά διδάσκεται γιά 2.600 χρόνια ανελλειπώς; {Είναι κάπως μοναδικό τό φαινόμενο εέ;}.
Είχε μέσο στό δημόσιο, άραγε;
Επειδή κανένας δέν ήταν εκεί, πρέπει νά κάνουμε τήν υπέρβαση καί νά λύσουμε τό πρόβλημα, εδώ καί τώρα.
Προτείνω νά ενεργοποιήσουμε τήν προτροπή τού Σόλωνος: «Τά αφανή, τής φανεροίς τεκμαίρου».
Άς αναφέρουμε φωναχτά, μερικά χαρακτηριστικά γεγονότα, πρίν ξεκινήσουμε τήν έρευνα.
Οί άλλοι Λαοί, είναι απλά ανίκανοι νά περιγράψουν σωστά, τόν αρχαιοελληνικό πολιτισμό καί τήν ουσία του, ΚΥΡΙΩΣ επειδή δέν κατέχουν τήν ελληνική γλώσσα, ώς κοινωνικό βίωμα, ενώ αυτή ακριβώς, είναι τό κλειδί. [όχι ότι δέν έχουν καί άλλα προβλήματα].
Οί Νεοέλληνες, ομιλούν ακόμη τήν γλώσσα, άρα έχουν τό κλειδί, αλλά τούς λείπουν τά αρχίδια**, νά τό βάλουν στήν κλειδαριά. [Γι’αυτό τόριξαν στά εγγλέζικα].
Θά αναφέρω δύο(2) μόνον λόγους, από τούς πολλούς, γιά νά αποδείξω τήν έλλειψη. Έναν γιά κάθε αρχίδι*.
Η Ρωμαϊκή θρησκεία, μέ τό όνομα Χριστιανισμός, ώς μηχανή μίσους, ενάντια στήν Φύση, τόν Έρωτα, τήν Φιλία, τήν Ελευθερία καί άλλα ωραία, είναι ο ένας λόγος. Υπεύθυνος στήν αρχική φάση, ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ, Κωνσταντίνος τής Ελένης.
[Παλαιότερη προσπάθεια, από τόν Ρωμαίο Πολίτη (έκ μπαμπά του) καί άρρωστο φανατικό κολαούζο τού Ιερατείου, Εβραίο (από τήν μαμά του), Σαούλ ή Παύλο, έπεσε στά σκατά. Απέτυχε δηλαδή καί μέ τόν Ρωμαϊκό τρόπο, ώς Σαούλ-σφαγέας επικηρυγμένων ΠρωτοΧριστιανών καί ώς Παύλος-κατάσκοπος, λόγιος «από μέσα».   Η ιστορία όμως γράφτηκε από τά κουνιαδάκια του….].
Ο δεύτερος λόγος, είναι τό περίφημο πλέον, Ελληνικό γλωσσικό πρόβλημα, τό οποίο μάς δημιούργησαν οί ΑγγλοΓάλλοι, [μέ τήν βοήθεια ντόπιων ρουφιάνων], ώστε νά γίνουμε καί νά παραμείνουμε προτεκτοράτο τους.
Εξαιρετική ανάλυση τού γλωσσικού προβλήματος, έχει γίνει από τόν Γεράσιμο Κακλαμάνη. [Τό κείμενό του βρίσκεται στό διαδίκτυο].
Μέ τέτοια δεδομένα, είναι αδύνατον νά δημιουργηθεί κοινότητα μελετητών, ικανών νά φτάσουν στήν ρίζα τού ζητήματος.  Αυτοί πού «ασχολούνται», είναι οργανωμένοι κλεφτοκοτάδες, μέ τίτλους τιμής (πανεπιστημιακοί, ακαδημαϊκοί, κλπ). Έχουν μοιράσει τά «κοτέτσια» καί γελάνε είς βάρος όσων δουλεύουν πραγματικά. Τό μόνο πού απομένει γιά σοβαρές προσεγγίσεις, είναι – δυστυχώς – τό λιγότερο δυνατόν:  η Ατομική προσέγγιση, όσων ερευνούν τήν Αλήθεια, γιά δική τους ικανοποίηση και ψυχική υγεία. Κατ’αυτόν τόν τρόπο όμως, χάνεται πολύ ενέργεια, μέ αποτελέσματα πενιχρά, τά οποία βουλιάζουν στό Έλος τής Λήθης, εξαιτίας τής έλλειψης Κοινωνικής Προνοίας.
Στήν αντίθετη περίπτωση, οί κοινωνικές δομές, θά απορροφούσαν αυτό τό τεράστιο δυναμικό καί πολύ γρήγορα θά ήταν όλα στήν διάθεσή μας, καθότι τό μονοπάτι τής Αλήθειας είναι ένα. Τά ψέμματα καί οί πλάνες, είναι ΟΛΑ τά άλλα.
Ένα απαραίτητο σημείο, τό οποίο πρέπει νά τονιστεί, είναι ότι ο Αρχαιοελληνικός Πολιτισμός, στραγγαλίστηκε στήν μάχη τής Χαιρώνειας, από τόν Φίλιππο τόν Μακεδόνα καί κάτ’επέκταση, ο επόμενος «πολιτισμός», δέν είναι ο ελληνο-ρωμαϊκός, αλλά ο ελληνιΣΤΙκο-ρωμαϊκός. Δηλαδή η αυτοκρατορία τών Περσών, άλλαξε αφεντικά μέ τούς Μακεδόνες καί μέ τούς Ρωμαίους. Οί Ρωμαίοι έσερναν ένα κουφάρι καί παρίσταναν (ή νόμιζαν), ότι είναι κάτι ζωντανό. Σήμερα, ακόμα, ζούμε στήν νοοτροπία εκείνης τής Ρώμης, τουλάχιστον στήν Δυτική Ευρώπη καί στά πάμπολλα προτεκτοράτα της.
Καθώς περιγράψαμε μερικώς, εμάς τούς ζωντανούς καί τήν κατάστασή μας,  άς επιστρέψουμε στήν αρχική ανάλυση.
Γιά νά κατανοήσουμε πραγματικά – έστω καί λίγο –, τήν Αρχαιοελληνική σκέψη καί τόν Πολιτισμό πού δημιούργησε, πρέπει σίγουρα νά αναλύσουμε τίς συνθήκες, οί οποίες γέννησαν αυτό τό «θαύμα».
Αλλοιώτικα, δέν κατανοούμε, κουραζόμαστε καί αδιαφορούμε. Δηλαδή, χάνουμε, χάνουμε, χάνουμε.
Πότε φτιάχτηκαν οί βάσεις γιά τόν εν λόγω πολιτισμό;
Ο Όμηρος, αποτελεί ένα κομβικό σημείο, καθώς προηγείται αυτού τού Πολιτισμού, ο οποίος φέρει τήν υπογραφή του. ΠΡΟΣΟΧΗ: Εδώ δέν γυρίζει ταινία τό Χόλυγουντ. Συνεπώς ο Όμηρος δέν είναι σούπερ-ήρωας, ο οποίος «σιάχνει» πολιτισμό καί τόν δίνει στούς ουρακοτάγκους  καί  «χάπι τέλος».
Στήν πραγματική ζωή, μία καλή ιδέα, πρέπει νά βρεί κοινωνικό έδαφος γιά νά αναπτυχθεί καί νά διεξαχθούν τεράστιες μάχες, γιά νά πετύχει.
Γιά νά συμβεί κάτι τέτοιο χρειάζεται, πολλοί άνθρωποι νά χύσουν αίμα, γιά τά ιδανικά ενός μόνιμου αγώνα  .  Διότι όταν τελειώσει ο αγών, πεθαίνει η Ιδέα.
Όμως πού βρήκε ο Όμηρος αυτές τίς Ιδέες; Μά φυσικά, στήν Κοινωνία του καί στά ήθη της.
Ακριβώς εκεί  τίς βρήκαν καί οί επόμενοι καί τίς ακολούθησαν. Διάλεξαν τόν τρόπο τού Ομήρου, γιατί τούς φάνηκε ο καλύτερος από τούς τρόπους  τών υπολοίπων αοιδών.
Τί συνέβη {καί πότε} καί γεννήθηκαν τέτοιες απόψεις, Ιδέες καί προοπτικές; Τί είδους άνεμος φύσηξε καί τί έφερε;
ΧΟΡΙΚΟΝ: { Σέ κάθε γενεά, υπάρχουν άνθρωποι, οί οποίοι θίγουν ζητήματα  σοβαρά καί καταλήγουν σέ σωστά συμπεράσματα.
Είναι λίγοι σχετικά, καθώς οί περισσότεροι ερευνητές, βάζουν τήν δικιά τους σάλτσα, αδιαφορώντας εάν ταιριάζει μέ τήν πραγματικότητα. Ανάμεσα σέ αυτούς τούς συναισθηματικούς ταραξίες, κυκλοφορούν καί στυγνοί ρουφιάνοι σέ εντεταλμένη υπηρεσία}.
Εδώ λοιπόν, φτάσαμε επιτέλους στήν Ιθάκη τής έρευνάς μας:
Οί Λαοί τής Θάλασσας κατά τούς Αιγυπτίους, κατ’άλλους οί Ελεύθεροι πού είχαν τήν δυνατότητα, ξεκίνησαν από τό 1.200 τήν μεγαλύτερη γνωστή επανάσταση (καί μαζί άγνωστη γιά τούς περισσότερους ανθρώπους).
Χοντρικά, γιά 200 χρόνια τουλάχιστον, περιηγητές-επαναστάτες σύν γυναιξί καί τέκνοις, ρήμαζαν τήν παλαιά κατάσταση, μέ Βία όπου χρειαζόταν καί μπορούσαν.
Τό έκαναν μέ μεγάλη ευκολία καί επιτυχία, καθώς οί αντίπαλοι στρατοί τών αυτοκρατοριών καί βασιλείων, αυτομολούσαν καί πήγαιναν μέ τούς Ελεύθερους, Ελεύθεροι πλέον καί αυτοί. Αυτό τό ζύμωμα, έφερε έναν άλλο τρόπο ζωής, τόν οποίον οί Ελεύθεροι ορκίστηκαν νά τόν διατηρήσουν. Έτσι γεννήθηκε η ανάγκη γιά Δημοκρατία, ή η Δημοκρατία ώς όπλο γιά τήν προάσπιση τής Ελευθερίας.
Περίπου στό 1.000 είχε μπεί τό νερό στ’αυλάκι καί στήν χερσόνησο τού Αίμου.
Φρούρια όπως τών Μυκηνών, φτιάχτηκαν γιά νά προστατεύσουν τούς προύχοντες, από τούς Επαναστάτες. Όμως οί Επαναστάτες, ήρθαν, νίκησαν καί εγκαταστάθηκαν. Τότε ξεκίνησαν νά χτίζονται τά θεμέλια ενός καινούργιου τρόπου ζωής, όπου οί Πολεμιστές, Νικητές, Επαναστάτες, κράτησαν τήν εξουσία γιά τό πολεμικό σώμα, σέ κάθε πόλη, η οποία έχοντας τό αντίστοιχο λειτουργικό μέγεθος, έγινε αυτόνομο κράτος.
Τά σκαμπανεβάσματα καί οί παλινδρομήσεις, γυρόφερναν πάντα αυτό τό πολεμικό σώμα καί ο Πόλεμος υπεράσπιζε καί καθαγίαζε τήν άποψη τού Πολεμιστή, η οποία ακουγόταν δημόσια, στήν Αγορά ή στήν Συνέλευση.
Διότι δέν γίνεται νά δίνεις τήν ζωή σου στήν μάχη καί νά μήν μπορείς νά πείς τήν γνώμη σου γι’αυτήν. (Δέν πολεμάς καλά καί χάνουν όλοι).
Έξ ού καί στήν Ιλιάδα,  όπου αναδεικνύεται η σκηνή μέ τόν Θερσίτη καί τό ξεδίπλωμα τής Παρρησίας του, γιά τό οποίο ήταν φημισμένος.
Η συνέχεια τής σκηνής, όπου ο Οδυσσεύς, λειτουργεί σάν γεροντοκόρη δασκάλα πρός τόν ζωηρό μαθητή, μπορεί νά θεωρηθεί προτίμηση/παρέμβαση τού Πεισιστράτου ή τών Αλεξανδρινών υπαλλήλων τού Πτολεμαίου, {καθότι αυτοί πλέρωναν].
Ή όταν ο αοιδός έκανε τήν παράσταση στό παλάτι κάποιου ισχυρού άρχοντα, ίσως έδινε κάποια τέτοια εξέλιξη γιά λόγους οικονομικούς ή σοβαρότερους.
Σκεφτείτε όμως, ώ  αναγνώστες, ότι στά προφορικά έπη, τά οποία κράτησαν γιά αιώνες, οί Όμηροι όταν πήγαιναν στίς Αγορές τών Πόλεων, έπλαθαν τίς περιγραφές  ανάλογα μέ τίς προτιμήσεις τού πλήθους τών ακροατών.
¨Εκεί σίγουρα, η εν λόγω σκηνή μεγάλωνε, ο Θερσίτης ήταν ο ήρωας όλων καί ο Οδυσσεύς, δέν σκέπαζε τά πάντα, μειώνοντας τούς υπολοίπους.
Άλλωστε σέ κάθε περιοχή, τό Έπος άλλαζε.
Εμείς έχουμε μία από εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες παραλλαγές. Πιθανόν δέ,  τήν συντηρητικότερη.  Μάλλον.
Πάντως τό σίγουρο είναι ότι επί Ομήρου, τό γλεντούσαν όλοι, τό δέχονταν καί τό κατανοούσαν, διότι τό ζούσαν καί τό συνδιαμόρφωναν. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, μπήκαμε στήν εποχή τού γραπτού Λόγου.
ΧΟΡΙΚΟΝ: {ΠΡΟΣΟΧΗ: Εμείς οί μεταγενέστεροι μπήκαμε σέ αυτήν. Τσαλαβουτήξαμε στά κιτάπια τών αρχαίων, νοιώσαμε οικειότητα καί αποφασίσαμε ότι μάς αρέσει ο Πολιτισμός τού 500, «ο χρυσούς αιών του Περικλέους». Μάς έφαγε η πληροφορία, σέ συνδυασμό μέ τήν διάθεση νά δείξουμε τί ξέρουμε καί τί περίλαμπροι πού είμαστε κι εμείς. Γιά παράδειγμα, ένα κάρρο επιστήμονες μέσα στούς αιώνες, διάβαζαν κάτι από αρχαίους Έλληνες καί τό παρουσίαζαν γιά δικό τους. Μέ τήν ίδια γουρουνίσια θρασύτητα πού έκλεβαν τά αγάλματα, έκλεβαν καί τίς Ιδέες, ή ό,τι καταλάβαιναν από αυτές. Έτσι χτίστηκε η ευρωπαϊκή «ανωτερότης», στήν επιστήμη  καί σέ άλλους τομείς}.
Γιά νά αποκτήσουμε ένα μέτρο συγκρίσεως, θά δώσω μία άλλη προοπτική:
Εφόσον νίκησαν οί αρχαίοι Επαναστάτες καί καθιέρωσαν τά νέα ήθη, ξεκίνησε  ένας νέος πολιτισμός, μία νέα ακμή.
Η ακμή τών ελληνικών φυλών, αρχίζει μέ τήν συν-εννόηση μεταξύ τών Πόλεων-Κρατών, δηλαδή από τήν δημιουργία αμφικτυονιών καί Πανελληνίων Αγώνων, μέ αποκορύφωμα τούς Ολυμπιακούς Αγώνες.
Τότε συνδιαμόρφωσαν μέ γενναιότητα, αποφασιστικότητα καί αίμα, αυτό τό ήθος, τό οποίο αδυνατούμε νά συλλάβουμε. Εμείς βλέπουμε μόνον τήν Νίκη επί τών Περσών, τ’αγάλματα καί τά γραπτά τού κάθε πικραμένου καί «τά παίρνουμε σοβαρά».
Αυτή η ακμή τελειώνει, μέ τό ξέσπασμα τού Μεγάλου Εμφυλίου, μέ τό ψευδώνυμο Πελοποννησιακός Πόλεμος.
Από τόν Μεγάλο αυτόν Εμφύλιο, μέχρι τόν Λαμιακό Πόλεμο, διαγράφεται τό Μεγάλο Ψυχορράγημα τού Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού.
Από τήν εκούσια-ακούσια καί παντελώς σημειολογική αυτοκτονία τού Δημοσθένους τού Μέγα, {γνωστότερου μέ τό παρατσούκλι Ρήτωρ}, μέχρι σήμερα, τό τομάρι τού εν λόγω Πολιτισμού, περιφέρεται πάνω στά τομάρια διαφόρων εξουσιαστών τής Ολιγαρχίας, οί οποίοι προσπαθούν νά κρύψουν τήν ασκήμια τους, μέ αυτό.
Ακριβώς όπως κάποιες θείτσες, φοράνε τομάρια λεοπαρδάλεως, μέ τήν ελπίδα νά μπερδέψουν τόν τυφλό Όμηρο. Όπως ο Μπούς ρήμαξε τό Ιράκ καί ο Γάλλος Πεπίτο, τσάκισε τήν Λιβύη.
-«Γιά τήν Δημοκρατία», λέει τό παραμύθι τής Ολιγαρχίας.
ΑΛΛΑΓΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥ:
ΧΟΡΙΚΟΝ: {Η σύγκριση τού τώρα καί τού τότε, βοηθά περισσότερο τήν βαθύτερη αντίληψή μας, καθώς είναι συχνό τό φαινόμενο, νά ξεχνιόμαστε, νά ταυτιζόμαστε, νά νομίζουμε, να ΞΑΝΑξεχνιόμαστε καί στό τέλος νά είμαστε σίγουροι, ότι έχουμε ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο, «πιάσαμε τόν ταύρο από τά κέρατα», ναί είμαστε τό κέντρο τού Σύμπαντος, απεδείχθη περίτρανα…. Εάν η σύγκριση τής Ομηρικής εποχής μέ τήν δική μας, μάς φανερώνει ανυπέρβλητα κενά, τά οποία γειώνουν τήν ελαφρότητα τού Πνεύματός μας, τί μπορεί νά συμβεί άραγε, εάν κάνουμε άλλο ένα μακροβούτι, βαθύτερο, σέ μία άλλη σκοτεινή γωνιά;}.
Αυτήν – γιά παράδειγμα – τής συγκρίσεως τού Ομηρικού Τότε, μέ τό Πλατωνικό Τότε.
Τί ωθεί τόν Πλάτωνα νά απορρίψει τόν Όμηρο καί τήν ομηρική παιδεία; Δηλαδή, τήν δική του αρχαία Ιστορία;
Νά σημειώσουμε ότι κατακρίνει τόν Όμηρο, τήν στιγμή πού διδάσκεται ως γραπτό κείμενο περίπου 200 χρόνια καί ώς προφορική καί καλλιτεχνική ποίηση, όχι στά μικρά παιδιά μόνον, αλλά ΣΕ ΟΛΟΥΣ καί ΟΛΕΣ, επί 450 χρόνια τουλάχιστον.
Εδώ αξίζει νά σταματήσουμε καί νά συνειδητοποιήσουμε, ότι ενώ έχουν χυθεί τόνοι μελάνης, γι’αυτά τά δύο όντα {Όμηρο καί Πλάτωνα} καί τό έργο τους καί όλοι έχουν πεί τό κοντό τους καί τό μακρύ τους, δέν έχουμε μία κεντρική άποψη γιά τό θέμα, ούτε ώς επιστημονική κοινότητα, ούτε ώς μαθητές καί φοιτητές, όπου χάνουμε τά καλύτερά μας χρόνια «γιά νά μάθουμε».
Δέν θά μάθουμε από τήν παγκόσμια «επιστημονική» κοινότητα, παιδιά!
Πάρτε το χαμπάρι: ή μάς δουλεύουν, ή είναι πιό βλάκες καί από εμάς.
Ίσως είναι η καλύτερη στιγμή γιά ένα πείραμα: Αντί νά παριστάνεις τόν παθητικό αναγνώστη, ο οποίος περιμένει μέ ανοιχτό τό στόμα, νά πέσει μέσα η αλήθεια ώς ώριμο φρούτο, προσποιήσου ότι είσαι καλλιτέχνης ολκής στό κουκλοθέατρο, ονόμασε ένα δάχτυλο, Όμηρο καί ένα άλλο, Πλάτωνα καί κάνε έναν φανταστικό διάλογο, τό πολύ γιά  (3’) τρία λεπτά. …
Τώρα είσαι ένας διαφορετικός αναγνώστης, μέ κλειστό στόμα καί κάποια άποψη. Έτσι είναι καλύτερα.
Ο Όμηρος λοιπόν, έχει γράψει δύο έπη καί ο Πλάτων τόν κατακρίνει.
Εάν ο Όμηρος, πέρα από καλός ή κακός Ποιητής, εκφράζει ένα μήνυμα, ή εάν πολλοί Όμηροι εκφράζουν αυτό τό μήνυμα γιά πολύ καιρό καί αρέσει σέ πάρα πολλούς καί γίνεται Ήθος, -τό Ελληνικό Ήθος-, επί 400 ή 500 χρόνια, γιατί ο Πλάτων είναι αντίθετος; Σέ τί είναι αντίθετος; Ποιά είναι η δική του πρόταση;
Επειδή τό άρθρο είναι ήδη μεγάλο καί εκατομμύρια γνώμες κυκλοφορούν, θά προσπαθήσω νά κλείσω, χαρούμενος διότι εξέθεσα κάποιες απορίες καί κάποιες θέσεις, σέ ατελείωτα θέματα.
Πολλοί αοιδοί μέ  τό όνομα Όμηρος – καθότι πολλοί τυφλοί έκαναν αυτήν τήν εργασία –, εξέφραζαν τίς ιστορίες   καί τούς προβληματισμούς τών κοινωνιών τους, γιά πολλούς αιώνες σέ απόλυτη αλληλεπίδραση μέ τό κοινό τους, δηλαδή όλες τίς κοινότητες πού δέν διέθεταν τηλεόραση καί άλλες αηδίες.
Όμως καί μεταξύ τους οί αοιδοί, έφτιαξαν ισχυρές συντεχνείες, ώστε νά μπορέσουν νά χτίσουν  χιλιάδες λεπτομέρειες, μέ σκοπό νά γίνονται κατανοητοί, στό ευρύτατο κοινό τους.
Όταν λοιπόν, γράφτηκε γιά νά διδαχθεί, παγιώθηκε ώς κείμενο μόνο γιά τούς αναγνώστες καί όχι γιά τούς ακροατές. Εμείς είμαστε μόνον αναγνώστες {εκτός εάν ανοίξουμε τό στόμα καί τ’αυτιά μας καί το απαγγείλουμε ή τό ακούσουμε. Ή μέ θάρρος, αμολήσουμε τήν φαντασία μας καί αλλάξουμε τό κείμενο, διότι έχουμε κάτι άλλο νά πούμε}.
Τό κείμενο αυτό είναι γιά τόν αναγνώστη, ένα στενό ρυάκι, μίας κατακλυσμιαίας εποχής καί εάν φαντάζεται έναν κακομοίρη ρεμπέτη, πού «κάτι έγραψε» καί πού ο Πλάτων, ο Ξενοφάνης «καί άλλοι» τόν απορρίπτουν, τό ρυάκι στερεύει, η Ψυχή είναι απούσα καί ο Πλάτων καταφέρνει αυτό πού ήθελε: Νά μάς βάλει τά δύο πόδια σέ ένα παπούτσι. Διότι αυτά πού έγραφε ο Πλάτων, δέν μπορούν νά βλάψουν τόν Όμηρο πού είχε πεθάνει αιώνες πρίν. Μπορούν νά βλάψουν τούς επομένους, μέσα στούς οποίους είμεθα καί ημείς.
ΧΟΡΙΚΟΝ: {Πλάτων, Μέγα Εκφυλιστή, πώς τολμάς νά προσπαθείς νά διακορεύσεις, νά ατιμάσεις καί νά εξαφανίσεις, τήν ομορφιά καί τήν συγκρότηση, τήν οποία επινοήσαμε εμείς οί Επικοί Ποιηταί, στό διάβα τών αιώνων;
Μέ ποιό δικαίωμα ζητάς, μέσα από τά ύπουλα, γεμάτα δηλητήριο γραπτά σου, νά καταργήσεις τόν Θεϊκό μας Λόγο; Είναι δέ Θεϊκός, διότι Τόν έφτιαξε, όχι ένα άτομο, ή μία τυχαιότητα, μά…
μία Ιερή συντεχνία, μαζί μέ τά πλήθη τών ακροατών.
Όποτε καταφέρναμε νά τούς δονούμε καί νά τούς αφήνουμε ευχαριστημένους, υγιείς καί καλύτερους, σιγουρεύαμε άλλο ένα βήμα πρός τήν επιτυχία. Εμείς, ανεβάζαμε τούς ακροατές στόν Ουρανό καί οί ακροατές, ανέβαζαν εμάς, στά σύννεφα τής ευτυχίας.
Αυτήν τήν συνολική ευδαιμονία, τήν  κατανοεί μόνον όποιος τήν έχει βιώσει.
Όταν τά Έπεα Πτερόεντα, γράφτηκαν σέ περγαμηνές καί παπύρους, έγιναν  κάτι νεκρό καί βαλσαμωμένο.
Δέν χωράει ο Αχελώος, μέσα σέ δακτυλήθρα, ούτε ο Όλυμπος σέ σακκί. Τά φτερωτά τά λόγια πού σκαρώσαμε, ζούνε μόνον στόν αγέρα. Μόνον ο προφορικός Λόγος μπορεί νά τά αναστήσει. Έτσι καρφιτσωμένα καί μελανιασμένα, είναι ένα θλιβερό θέαμα. Όμως αυτοί πού τά έγραψαν, ισχυρίζονται ότι τό κάνουν, γιά νά τά κρατήσουν, ώς αιώνια κληρονομιά τών Ελλήνων. Ξαφνικά όμως έρχεσαι εσύ, ώ σκατένια λέρα καί ζητάς νά:  «αντικατασταθεί ο ευθύς Λόγος από τήν Ιλιάδα, μέ τόν πλάγιο Λόγο, ώστε νά μήν διαταραχθεί  η ψυχική γαλήνη τών νέων, όταν τήν διαβάζουν».
Μά βρέ χαμένο κορμί, δέν έχεις καταλάβει, ότι αυτή η μελετημένη ταραχή, είναι η υγιέστερη ψυχική γυμναστική, ώστε νά γίνει ο νέος, γενναίος καί όχι μαλθακός;
Τί νά τήν κάνω τήν γαλήνη στούς νέους, ρέ βλάκα;
Νεκροταφείο θ’ανοίξω; Πολεμιστές φτιάχνω, μέ ήθος.
Άξιους νά υπερασπιστούν τήν πατρίδα καί τά γυναικόπαιδα.
Μά από πού ξεφύτρωσες εσύ, μέ τέτοια μυαλά; Ούτε οί κότες δέν μιλάνε μέ πλάγιο λόγο. Μέ τέτοιες προτάσεις, θά ξεφυτρώνουν όλο καί περισσότεροι μαλθακοί καί μαλάκες καί στό τέλος θά βγεί καί κανάς Χατζιδάκις καί θά δώσει τήν χαριστική βολή. Καί τό όνομα τής σφαίρας στήν καρδιά τού Νέου, θά είναι: Αλίκη Βουγιουκλάκη. Καί θά ντρέπεται καί νά κλάσει αυτός ο νέος.
Βέβαια, όλα αυτά θά αργήσουν καί στό ενδιάμεσο, η καλή Μας εργασία, θά δημιουργήσει λαμπρό ήθος σέ εκατομμύρια ανθρώπους σέ όλον τόν κόσμο, καθώς θά παρελαύνουν ήρωες στίς Πλαταιές καί στήν Σαλαμίνα, στήν Ιμέρα καί στήν Μυκάλη.
Πρίν δέ, ο παραπάνω αρσενοκοίτης,  πληρωθεί καί μέ Όσκαρ, γιά νά δημιουργήσει μαλακούς καί θηλυπρεπείς, ο Αισχύλος θά μεγαλουργήσει μέ τίς τραγωδίες του, παγκοσμίως καί αιωνίως, όμως ώς γνήσιος Έλλην, θά αγνοήσει τήν καλλιτεχνική του Αίγλη καί θά καλέσει στόν τάφο του, γιά αιωνία σύντροφο, τήν Αίγλη τής μάχης τού Μαραθώνος, {όπως μάς θύμισε καί ο καλλιτέχνης (αλλά ουχί πολεμιστής) ποιητής,
Καβάφης ο Ποιοτικός}.
Ενδιάμεσα δέ, Σόλωνες, Τέρπανδροι καί Αρίωνες, θά συνεχίζουν επάξια τό χτίσιμο τού Ελληνικού πολιτισμού, μέ τίς δικές τους παραλλαγές, στό αέναο καλλιτεχνικό πανηγύρι, τό οποίο αποδεικνύει ότι δέν ήταν τυχαίος ή μέτριος ο Πολιτισμός πού οικοδομήσαμε καί ότι οί άρρωστοι όπως εσύ καί οί όμοιοί σου, είναι πού εξευτελίζουν τό ανθρώπινο είδος}.
Μετά τό ετεροχρονισμένο ξέσπασμα τής συντεχνίας τών Αοιδών, κλείνω μέ μία Ατομική εκτίμηση:
Στήν μικρή μου ηλικία, όπου δέν είχα κριτήρια, θαύμαζα καί τόν Όμηρο καί τόν Πλάτωνα, διότι έτσι μού έμαθαν. Τό συνολικό πακέτο γνώσεων, είχε αντιφάσεις καί κάποια στιγμή, (αργά πολύ), αποφάσισα νά ξεδιαλύνω ό,τι μπορούσα.
Έτσι κατέληξα στό συμπέρασμα, ότι ο Πλάτων υπήρξε ένα άρρωστο Όν, ταγμένο στήν χειραγώγηση τών συνανθρώπων του, μέ προοπτική,  εκμεταλλευτές  όπως ο θείος του Κρίτων καί ο ίδιος, νά εξουσιάζουν τούς «κατώτερους-ηλίθιους».
Έγραψε μυθιστορήματα λασπολογίας, ενάντια στόν Αρχαιοελληνικό Πολιτισμό, διότι τόν μισούσε. Έβαλε πρωταγωνιστή τόν Σωκράτη, διότι ο ίδιος ήταν χέστης, ενώ ο Σωκράτης ήταν νεκρός.
Λοιδώρησε καί διαστρέβλωσε όλες τίς κοσμοθεωρίες καί τά έργα τών εκπροσώπων αυτού τού Πολιτισμού, όπως Φιλοσόφων καί λοιπών Ποιητών.
Έτσι, όταν επί Μακεδόνων, οί Ολιγάρχες ανέλαβαν τά ηνία τής εξουσίας, ξεκίνησαν νά καταστρέφουν τόν Πολιτισμό πού τούς περιόριζε τήν εξουσία.
Από τήν μία μεριά κατέστρεφαν τά έργα τών Φιλοσόφων καί από τήν άλλη επέβαλλαν τά έργα τού Πλάτωνος. Έτσι γεννήθηκαν αισχρά συστήματα καταπιέσεως τών λαών, όπως ο Χριστιανισμός καί ο Κομμουνισμός, τά οποία αποτελούν καρκινώματα γεννημένα από τά έργα τού χειρότερου καθάρματος πού πέρασε από τή Γή:  Τού Πλάτωνος.
ΧΟΡΟΥ ΕΡΩΤΗΣΗ: {Καθώς ζούμε εκτός τής εγγενούς μας φύσεως, μέσα σέ σκοτάδια άγνοιας καί τρομοκρατίας, υπάρχει περίπτωση νά βρούν κάποιοι τό ψυχικό σθένος καί νά εξερευνήσουν αυτό πού πλέον τούς είναι άγνωστο, ενώ αποτελεί τόν μόνο δρόμο πρός τήν ευδαιμονία τους;}
Εάν ναί, ο Όμηρος, είναι ένας Φάρος.
*ΑΡΧΙΔΙ: Πόσο ύπουλα καί πότε, ξεκίνησε η προπαγάνδα, ενάντια στά Αρχίδια;
Διότι καλοί μου άνθρωποι, κάποτε δέν ήταν ντροπή νά έχεις αρχίδια καί νά είσαι περήφανος γιά αυτά. Δέν πάνε καί πολλά χρόνια, θά έλεγα.
Εάν δέν μέ πιστεύετε, ψάξτε το, ερευνήστε καί θά δείτε, ότι κάποτε τά απόκρυφα ήταν φανερά καί η ζωή πιό ωραία καί απλή, δηλαδή πιό υγιής.
Γιατί εδώ πού τά λέμε, πρέπει νά παραδεχτείτε, ακόμα καί οί πιό άρρωστοι ψυχικά από εσάς, ότι είναι εγκληματικό λάθος νά θεωρούμε κομμάτια από τήν ύπαρξή μας «κακά» καί νά ντρεπόμαστε γι’αυτά.
Κάπως έτσι ξεκινάνε οί καρκίνοι, τά μοδάτα αυτοάνοσα καί η δυστυχία. Αλλά καί μιά απλή ξυνάδα, είναι τεράστιο ψυχολογικό βάρος, διότι ασκημαίνει τήν Ψυχή αρχικά, όμως κατόπιν βγαίνει καί στήν μούρη καί στό βλέμμα καί σκοτώνει τόν ερωτισμό καί τήν φιλία καί τήν συμπάθεια καί στό τέλος, ούτε νά σέ φτύσουν δέν καταδέχονται, ακόμα καί οί όμοιοί σου. Τό μόνο καλό πού απομένει σέ μιά τέτοια αδιέξοδη ερημιά, είναι αυτό πού οί Γιαπωνέζοι αποκαλούν χαρακίρι καί ο Νεκροτόμος, αυτοκτονία.
Επειδή όμως, μπορεί νά μέ χαρακτηρίσετε τρομοκράτη ή υπερβολικό, επιτρέψατέ μου, νά φωτίσω τό θέμα καί από άλλες γωνίες.
Τό 90% τών Αφρικανών ανδρών, ξύνει, χαϊδεύει καί περιποιείται τ’αρχίδια του, όλη μέρα καί όλη νύχτα, ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ, στά πλαίσια τής υγιεινής τού σώματος καί τής Ψυχής, αντίστοιχα δέ καί οί γυναίκες στά δικά τους αιδοία καί όπως ήδη θά τό καταλάβατε, διότι φαίνεστε επιπέδου υψηλοτάτου καί τά παιδιά, δέν εξαιρούνται από αυτόν τόν Κανόνα. Προσθέτω, ότι αυτοί οί άνθρωποι {οί οποίοι θεωρούνται «απολίτιστοι» από πολλούς αδαείς καί ξενέρωτους, συχνά-πυκνά χορεύουν – υπό τήν συνοδεία τυμπάνων- ερωτικούς χορούς, όχι μόνον πρός τέρψη, μά καί γιά νά δείξουν καί στά μικρά παιδιά, τό θαύμα τής ερωτικής πράξεως, ώς αυτό πού είναι: μία απλή, καθημερινή πράξη.
Εξίσου αδίστακτοι σέ ένταση, σέ ποσοστό 75% λόγω χριστιανισμού καί καταδυναστεύσεως, είναι οί Λατινοϊθαγενείς τής Αμερικανικής ηπείρου, οί οποίοι έχουν αναγκάσει τόν Χριστιανισμό, νά νερώσει τό ξύδι του καί αρκετούς WASP καί άλλα είδη,  νά εξοκκέλουν (λίγο) από τήν ανέραστη οδό.
Στήν απέραντη καί πολυσχιδή Ασία, τά πράγματα είναι απροσμέτρητα, από τά πανάρχαια χρόνια. Γι’αυτό θά σταθώ ΜΟΝΟΝ, στά 2.000.000.000 Παγανιστών, δηλαδή Κινέζων, Κορεατών καί Γιαπωνέζων, οί οποίοι λατρεύουν τήν Φύση καί δέν εξαιρούν τά Αρχίδια, φυσικά. Μήν σάς τρομάξω μέ τήν Ινδία, δέν τήν αναφέρω κάν.
Πρίν ξεκινήσω μέ τούς αφύσικους Ευρωπαίους, νά διαφοροποιήσω λίγο τά Βαλκάνια, τά οποία πάντα ραπίζονταν από τόν ερωτικό Λεβάντε, παρότι τά τελευταία 200 χρόνια, η Ευρωπαϊκή λαίλαπα τούς έχει καταστρέψει συνθέμελα. Αποτέλεσμα: Σήμερα μόνον τό 45%, τολμά νά κλάνει, τά ξύνει τ’αρχίδια του δημόσια καί νά σέβεται τόν ανδρισμό, ώς φυσική έκφραση ζωής. Τό ποσοστό δείχνει ότι είναι στήν άμυνα καί μάλλον θά καταρρεύσει ραγδαία, εάν δέν υπάρξει εικονοκλαστική επανάσταση.
Η Ευρώπη βεβαίως, είναι η μαύρη τρύπα τού ερωτισμού καί τής υγειούς διαβιώσεως. Άνθρωποι πολλά βασανισμένοι. Μερικοί από αυτούς, ξέρουν μόνον νά «καίνε μάγισσες». Ακόμα καί όταν παραδέχονται ότι έχουν άδικο, αδυνατούν νά κόψουν τό ελάττωμα. Τρανό παράδειγμα, η Δίκη Μιλόσεβιτς, τήν οποία ακολουθεί η τραγωδία Κάρατζιτς.
Η λίστα είναι απλά απέραντη καί ο Επστάϊν είναι ζωντανός καί δραστήριος.
Οί παιδεραστές τής Ευρώπης, οί Κτηνοβάτες πού ζητούν δικαίωση καί η συμμορία τού Βατικανού,  εγγυούνται ότι τά εγκλήματα κατά τής ανθρωπότητος θά συνεχίζονται, ενόσω οί 10 εντολές θά διαφημίζονται.
Γιά νά κλείσει ο κύκλος καταστροφολογίας, πρέπει νά αναφερθεί, ο Τυφώνας Χολυγουντ, ο οποίος εξυμνεί τόν αντιερωτισμό, τήν παθητικότητα, τήν πλαστική ψυχή, τό άσχημο ώς έκφραση καί στάση ζωής.
Κατόπιν αναλαμβάνουν οί μηχανές τού κιμά, μέ τό παρατσούκλι Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως. Τό πακέτο Άνδρας, τελεί υπό διωγμό, η Τεστοστερόνη απαγορεύεται ώς φυσικό προϊόν, ποινικοποιείται ο ανδρικός ερωτισμός καί στήν θέση τού Αρχιδιού,  μπαίνει τό Κουρδιστό Πορτοκάλι.
**Δύο αρχίδια. Πληθυντικός δηλαδή. Σέ αντίθεση από τόν Ενικό. Τά ονόματα τών αριθμών, δηλώνουν ξεκάθαρα τήν έννοια τους. Παρόλη  τήν  εξαιρετική απόδοση τής Ελληνικής γλώσσης, μάς κατάφεραν νά μιλάμε σάν Γάλλοι πού μιλούν εγγλέζικα. Στόν πληθυντικό καί στούς πολλούς καί στόν έναν.
Υ.Γ.: Οί Υπερασπιστές τών Αρχιδιών, πρέπει νά μάθουν νά τιμούν συνειδητά τήν Ιερότητα τού Αδένα, ο οποίος προσφέρει τήν Νέα Ζωή, δημιουργεί τήν μισή γεννετήσια ορμή, εκφράζει τήν βελτιωμένη έκδοση τού είδους καί κυνηγιέται από ανώμαλους καταστροφείς.
Παρότι τό πρόβλημα εξαπλώνεται, (ακόμα καί στήν Ευρώπη) οί περισσότεροι άνθρωποι θέλουν νά ζούν φυσιολογικά. Αυτό σημαίνει ότι τά κρούσματα τής καταστροφής είναι κυρίως εικονικά, μέσω τών ηλεκτρονικών μέσων καί τής ηλεκτρικής προπαγάνδας.
Τό φυσιολογικό όμως, δέν είναι δεδομένο καί γιά νά επανέλθει χρειάζονται δύο πράγματα:
Ο Πόλεμος καί η Νίκη επί τών εχθρών.
Τό ερώτημα είναι: «Ποίοι έχουν τά Αρχίδια, νά τόν κάνουν;»._